บทที่ 16 มาเล่นเกมกัน...

บทที่ 16 มาเล่นเกมกัน... ชายหนุ่มนิ่งไปทั้งตัว บรรยากาศในห้องอึมครึมขึ้นมาทันที หลงเป่ยเฉินยกยิ้มอย่างเย็นชา พลางจ้องมองเหยื่อที่อยู่ข้างล่างเขาด้วยนัยน์ตาดำที่เย็นชา “ดีมาก...ดีมาก! พวกเรามาเล่นเกมดีไหม? ถ้าหากเธอรับรองว่าตัวเองจะไม่ออกเสียงภายในหนึ่งนาที วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป ตรงกันข้าม ถ้าหากเธอแพ้ วันนี้...ฉันต้องการให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน!” หนานหย่าซินมองดูรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมเหมือนซาตาน จึงกัดฟันครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอ่ยพูด “ฉันตกลง” “งั้น...เริ่มเกมได้!” ไม่รู้ว่าทำไม หนานหย่าซินมีความรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกเสียใจกับการตกลงที่รีบร้อนเมื่อครู่ ในขณะที่เธอกำลังลังเล หลงเป่ยเฉินได้ถอดเสื้อหมดแล้ว! ร่างกายเปลือยเปล่าที่แข็งแรงของชายหนุ่มเผยให้เห็นอยู่กลางอากาศ ทำให้ดวงตาของหนานหย่าซินไม่รู้ว่าควรมองที่ไหนดี ขณะที่เธอยังไม่ทันตอบสนอง มือใหญ่ของเขาก็ล้วงเข้าไปในนั้นของเธออย่างไร้ความปรานี... หนานหย่าซินเกือบส่งเสียงร้องออกมา แต่เธอกัดริมฝีปากอย่างอดทน พร้อมกับน้ำตาเอ่อไหลเต็มหน้า หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ แล้วจึงอุ้มเธออย่างกะทันหัน เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ หนานหย่าซินเอามือคล้องคอเขาเมื่อรู้ตัว และเผลอพูดออกมาด้วยความตกใจ “อ๋า...คุณจะทำอะไร?” แย่แล้ว! หนานหย่าซินสีหน้าขาวซีด! หลงเป่ยเฉินมองเวลาหนึ่งที สามสิบสองวินาที หญิงสาวของเขาแพ้แล้ว! ริมฝีปากที่อบอุ่นกัดไปที่หูของเธอ หลงเป่ยเฉินพูดพึมพำที่ข้างหูเธอ “หนานหย่าซิน...เธอแพ้แล้ว! แต่ ฉันจะรักษาสิทธิ์นี้ไว้ถึงคืนพรุ่งนี้ เขาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความร้ายกาจที่ดูไม่ออก “ฉันรับรอง ว่าจะเป็นคืนเข้าห้องหอที่เธอต้องจดจำไปตลอดชีวิต!” ... วันนั้น ตอนที่หนานหย่าซินกลับถึงบ้านตระกูลหนานในที่สุด ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เธอดึงคอเสื้อตัวเองให้สูงขึ้น ไม่อยากให้ใครเห็นรอยจูบบนตัวเธอ แต่พอเข้าไปในบ้าน ก็มองเห็นหนานจิ่นเฉิงกำลังดื่มเหล้าอย่างเมามาย หยานหย่าซินเดินมาข้างหน้า พลางดึงขวดเหล้าห่างออกมานิดหน่อย “พี่รอง พี่อย่าทำแบบนี้สิคะ” หนานจิ่นเฉิงมองเธอหนึ่งที ทันใดนั้นจึงพบว่าเธอมีความลับที่จงใจปกปิด! เขาหรี่นัยน์ตาแหลมคมทันที แล้วจับแขนของเธอเอาไว้ จากนั้นจึงใช้แรงดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก แล้วเปิดคอเสื้อของเธออย่างรวดเร็ว... “บ้าชะมัด! เธอนอนกับเขาแล้วจริงๆ” เขาคำราม เหมือนราชสีห์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว “แค่หนึ่งคืนเธอก็รอไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” เขาใช้แรงผลัก ทำให้หนานหย่าซินลมไปกองที่พื้น! หนานหย่าซินเม้มปาก ลุกขึ้นยืนอย่างน่าอับอาย “ขอโทษค่ะ พี่รอง” เธอกลั้นน้ำตาที่อยู่ในแววตา เพราะรู้สึกขยะแขยงตัวเองเหมือนกัน เธอต้องแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย แค่คนที่นอนกับเธอกลับเป็นหลงเป่ยเฉิน ความสับสนอลหม่านแบบนี้เธอไม่รู้จะจัดการอย่างไร “เธอขอโทษฉันทำไม? คนที่เธอต้องขอโทษคือพี่ใหญ่!” หนานจิ่นเฉิงมองเธออย่างเย็นชา และหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งขึ้นมากะทันหัน “ไม่ เธอไม่ต้องขอโทษใครทั้งนั้น พี่ใหญ่ควรจะขอโทษเธอถึงจะถูก” เขาเดินโซเซ เกือบล้มไปกองที่พื้น “ซินซิน อย่าโกรธพี่ใหญ่ เขาเจ็บปวดมากกว่าเธอนะ” “ฉันไม่โกรธค่ะ” “เธอ...ไม่มีความรู้สึกอะไรกับพี่ใหญ่เลย?” หนานหย่าซินส่ายหน้าอย่างขมขื่น “ถ้าหากฉันพูดว่า วันนี้ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อพี่ใหญ่คือความรัก คงจะน่าขำ น่าเยาะเย้ยมากใช่ไหมคะ?” หนานจิ่นเฉิงเงียบไป เขามองเห็นพี่ใหญ่ยืนย้อนแสงอยู่ไกลๆ ความแวววาวของน้ำปรากฏขึ้นนัยน์ตา แล้วจึงหมุนตัวเดินออกไปอย่างเงียบๆ หนานหย่าซินยืนอยู่กับที่อย่างเงียบสงบ ไม่รู้ว่าตอนที่แสงอาทิตย์ที่ส่องหลังของเธอจู่ๆ กลับปรากฏเงาของคนคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไร เธอนิ่งไปทั้งตัว แต่ไม่กล้าที่จะหันหน้ากลับไป หนานเฉียนหมิงเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ และหยุดอยู่ไม่ไกลจากหนานหย่าซิน แสงที่ย้อนกลับทำให้เธอมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัดเจน “ซินซิน ถ้าหากเธอเสียใจ พี่สามารถ...” “ฉันไม่เสียใจค่ะ” เสียงของหนานหย่าซินดูอ่อนแอ เธอค่อยๆ หมุนตัวมา น้ำตาไหลอย่างช้าๆ ขณะที่มองหนานเฉียนหมิงไปตรงๆ “พี่ใหญ่ ถ้าหากฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว พี่จะรังเกียจฉันไหมคะ?” หนานเฉียนหมิงก้าวเข้ามาหาเธอหนึ่งก้าว ยื่นมือดึงเธอเข้ามากอดอยู่ในอ้อมอก “ซินซินของพี่สะอาดและบริสุทธิ์ตลอดไปอยู่แล้ว” หนานหย่าซินหลับตา พร้อมกับน้ำตาแห่งความสิ้นหวังที่ไหลลงมา “พี่ใหญ่ ฉันจะรอพี่! หลังจากหนึ่งปี พี่จะต้องช่วยฉันออกมาจากบ้านตระกูลหลง!”