บทที่73 เด็กน้อย ร้องออกมา2

บทที่73 เด็กน้อย ร้องออกมา2 หนานหย่าซินก็ยังไม่ยอมพูด ก้มหน้าอย่างเดียว ปล่อยให้หลงเป่ยเฉินบีบจับข้อมือเธอไว้ หลงเป่ยเฉินจ้องมองหนานหย่าซินอย่างโกรธเคือง ทันใดนั้นความโกรธก็พ่ายแพ้ เขาปล่อยมือเธอ หันหลังกลับด้วยความเสียใจ “ช่างมันเหอะ เราจะออกจากที่นี่คืนนี้” ทันใดนั้นหนานหย่าซินเงยหน้าขึ้นมองหลง