บทที่82 จำใจจำยอมอย่างน่ารังเกียจ1

บทที่82 จำใจจำยอมอย่างน่ารังเกียจ1 เธอสะดุ้ง “มีเรื่องอะไร?”เธอกระพริบตาถี่สติยังกลับมาไม่หมด “ฉัน•••••”คำพูดขอลถุงโม่เฟยยังไม่ออกจากปาก หลงเป่ยเฉินก็เดินมา สามคูณห้าหารด้วยสองเอาเชือกมัดสองมือของถุงโม่เฟยไว้บนบันได ถุงโม่เฟยจ้องหลงเป่ยเฉินด้วยสายตาตะลึง : “หลงเป่ยเฉินแกบ้าแล้ว!ปล่อยฉัน!ฉันบอ