บทที่ 98 เขินอาย1

บทที่ 98 เขินอาย1 สายตาของหลงเป่ยเฉินดูมืดครึ้มไป ที่มุมปากมีรอยยิ้มที่คมขมขื่น “แยกย้ายกันเถอะ ไปนอนกันเถอะทุกคน!” เขาหาว ยังไม่สนใจแล้วเดินจากไป หลงฉีรุ่ยยืนอยู่ที่เดิมโกรธที่ตัวเองเสียความควบคุมในคืนนี้ ไอ้บ้า! เขาทุบไปที่โต๊ะทำงานดึงแรงพอเงยหน้าขึ้นไปศพกับตาที่ดูเจ้าเล่ห์ของเซเรน่า ตอนที่ถุ