ตอนที่ 20

ข้าวยืนมองเรือนใหญ่โอ่อ่าสมฐานะกับเป็นเรือนเจ้าพระยาก่อนชำเลืองมองเห็นเรือนที่กำลังตีสร้างใหม่แม้เพียงขึ้นโครงร่างยังไม่ปูพื้นยังชวนให้หยุดสายตามาที่ตัวเรือน ข้าวหันหน้ากลับมาที่เรือนใหญ่แล้วกวาดสายตามองหาต้นนุ่นทันทีพร้อมก้าวขาเดินอ้อมไปหลังเรือนที่มีบ่าวมากมายอยู่เยอะยิ่งกว่าเรือนตน “นั่นผู้ใดกัน” เสียงทักเอ่ยขึ้นมาจากหัวบันไดเมื่อเห็นหลังไวๆของหญิงสาวผ่านไปหลังเรือน คุณหญิงนภาสะบัดผ้าก้าวลงบันไดมองหญิงที่หยุดยืนรออยู่ด้านล่างหลังจากได้ยินเสียงทัก ข้าวหันมองหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างงุนงงก่อนเลิกคิ้วมองการแต่งกายของหญิงตรงหน้ากับบ่าวติดตามสามสี่คนถึงกับเดาออกว่ามีตำแหน่งอะไรในเรือนนี้ “สวัสดีค่ะ” ข้าวยกมือไว้พร้อมยิ้มบางๆส่งกลับ “สะ สวัส อะไรของเจ้ารึ เจ้าเป็นใครมาหาผู้ใดในเรือนนี้ เหตุใดบ่าวไม่บอกข้าว่ามีคนมาเยี่ยมเรือน” คุณหญิงนภาหันมองค้อนบ่าวที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลังแล้วหันมามองหน้าข้าวอีกครั้งอย่างสงสัย “ข้าเป็นลูกสาวชาวบ้านธรรมดาแต่มีคนรู้จักบอกให้ข้ามาเก็บนุ่นที่เรือนนี้ได้ คุณหญิงน่าจะรู้จักดี” ข้าวตอบกลับอย่างหลีกเลี่ยงความจริงใส่สีตีไข่รวมเรื่องสะเปะสะปะด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มองท่าทีของหญิงวัยกลางคน “ผู้ใดรึที่บอกเจ้าให้มาเก็บนุ่น นี่เรือนเจ้าพระยาวสุ หาใช่เรือนต่ำต้อยที่ผู้ใดจักมาเหยียดหยามศักดิ์ได้” ปลายคางเชิดชูคอสะบัดพัดอย่างไม่ชอบใจ “ขุนภาพย์เจ้าคะ คุณหญิงคงรู้จักดี ใช่หรือไม่เจ้าคะ” ข้าวยิ้มมุมปากมองคุณหญิงนภาอย่างเข้าใจบุคลิกนิสัย “พ่อภาพย์มีสหายเป็นหญิงด้วยรึ หืม หรือเจ้าเป็นแม่หญิงมาจากเรือนเอก แม่จันทร์หอมงั้นรึ” คุณหญิงนภาขมวดคิ้วสงสัยมองหน้าข้าวที่ยิ้มกรุ้มกริ่มชำเลืองมองหญิงสาวกิริยางามเดินเข้ามาอย่างแปลกใจ “เจ้าค่ะ ข้าเองจันทร์หอม” เสียงข้าวทำหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาหยุดชะงักตกใจทำให้ข้าวจับสังเกตได้อมยิ้มเอามือกอดอก “แล้วเหตุใดถึงไม่มีเรือเทียบท่าไม่มีอ้ายอีคนไหนไปบอกกล่าวข้าผู้เป็นเจ้าบ้านเจ้าเรือน เลี้ยงเสียแรงจริงๆ ขึ้นไปคุยกันบนเรือนข้าชักจะปวดหัว” คุณหญิงนภายกมือจับขมับจนพุดซ้อนเดินเข้ามาประคองช่วยพาเดินย้อนกลับไปขึ้นบันได ข้าวเลิกคิ้วมองบ่าวที่หันมองกันแล้วซุบซิบสร้างความชินชาให้ข้าวเพิ่มไปอีกก่อนก้าวขาเดินตามขึ้นเรือนมานั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าคุณหญิงนถาที่นั่งอยู่บนแท่นโดยมีพุดซ้อนและบ่าวคอยดูแลรับใช้อย่างใกล้ชิด “ว่าอย่างไรแม่จันทร์หอม มาถึงเรือนคู่หมายช่างหาญกล้าเสียจริง ไม่รู้หรือว่ามันไม่งาม” คุณหญิงนภาเปิดฉากสนทนาที่ฟังดูแปลกๆจะเรียกเป็นมิตรก็เรียกได้แต่จะเรียกว่าไม่ก็มีส่วน ข้าวยกมุมปากแสยะยิ้มปรายตามองคนในเรือนช้าๆก่อนหยุดลงมาที่พุดซ้อน “ไม่รู้เจ้าคะ เป็นคนไม่ค่อยมีมารยาท วาจาไร้ยางอายน่าชิงชัง แล้วข้าจะรู้ขนบธรรมเนียมได้อย่างไรเจ้าคะเพราะข้าไม่ใช่คนเมืองนี้” ข้าวเอ่ยเสียงเรียบสวนกลับ “หึ นี่นะรึแม่จันทร์หอมคู่หมายของลูกข้า บุตรสาวคนเล็กของพระยาการคลังไหนว่ากิริยางดงามเป็นที่หมายของชายหลายเรือน เห็นทีจะเป็นคำบอกเล่าเสียมากกว่า” คุณหญิงนภาสะบัดพัดไปมาปรายตามองข้าวอย่างหงุดหงิดใจ “การพบปะหากันโดยมีผู้ใหญ่อยู่เรือนไม่ดีหรือเจ้าคะ ข้าทำผิดตรงไหนหากข้าจะมารอคุณพี่ที่เรือนบ้าง คุณพี่ไปแต่เรือนข้าจนหัวกระไดไม่แห้งเลยเจ้าค่ะ บ่าวที่เรือนทำงานหนักเหลือเกิน” ข้าวยิ้มหวานส่งกลับหาคุณหญิงนภาที่หุบพัดขมวดคิ้วเม้มปากจ้องหน้าหญิงตรงหน้าที่โต้วาทีด้วย “กิริยาเชิญชวนของหญิงเมืองเหนือนี่ช่างไม่น่ายกย่องเสียจริง” คุณหญิงนภาสวนกลับอย่างดูถูกดูแคลนแต่ข้าวกลับไม่สะทกสะท้านยิ้มรับด้วยความเต็มใจพร้อมตอบกลับ “ข้าแค่มีกิริยาเชิญชวนแต่หญิงที่มาอยู่เรือนชายโดยไม่ได้เป็นอะไรกัน แบบนี้ถือเป็นกิริยาที่น่ายกย่องใช่ไหมเจ้าคะ ข้าจะได้จำไว้ว่าไปอยู่เรือนไหนก็ได้แค่เข้าทางผู้ใหญ่ก็พอ” “แม่จันทร์หอม!” เสียงดุขึ้นมองอย่างเกรี้ยวกราดกับคำพูดที่ถูกตอกกลับมาราวกับหมัดซัดเข้าเต็มเบ้าตา ข้าวยิ้มหวานหยุดสายตาลงที่พุดซ้อนที่ก้มหน้านิ่ง “คิดว่าเจ้าคุณพี่กับพ่อภาพย์จักยอมรับเจ้าแล้วข้าจะรับเช่นนั้นรึ” “ก็พอรู้อยู่เจ้าคะ พอมีสมองอยู่บ้าง นี่ขนาดยังไม่แต่งเข้าเรือนก็มีเรือนสองมารอกินซะละ แหม บันเทิงดีจัง” “แม่จัน…!” คุณหญิงนภาลุกพรวดชี้นิ้วดุข้าวอย่างสุดจะทน “จัญอะไรเจ้าค่ะ ข้าพูดตามความจริง ข้าแค่มาเอานุ่นไม่ได้ต้องการมายั่วยุกวนใคร ข้าอยู่ของข้าดีๆอย่ามายุ่งกับข้าเลยเจ้าค่ะ หากจะยุติการหมั้นหมายข้าก็ยินดี” สีหน้าจริงจังมองคุณหญิงนภาก่อนลุกขึ้นยืนประชันหน้า “การชี้หน้าผู้อื่นถือเป็นหญิงที่กิริยางดงามหรือเจ้าคะ ข้าจะได้ทำบ้าง” “แม่จันทร์หอม!” “ข้าขอตัวเจ้าค่ะ ข้าจะไม่มาเหยียบอีก แต่ข้าขอเก็บนุ่นนะเจ้าคะ ถือว่าข้าได้บอกขุนภาพย์ไว้แล้ว” ข้าวยกมือพนมไหว้ลาก่อนหมุนตัวกลับลงเรือนแต่กลับเจอชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าเรือนและชายวัยกลางคนผู้มาเยือนอีกหนึ่งคนซึ่งเป็นคนที่ข้าวรู้จักดี “ไหว้เจ้าค่ะ” ข้าวยกมือไหว้ชายทั้งสองคนอย่างอ่อนน้อมแม้ไม่รู้ว่าชายวัยกลางคนที่ดูสุขุมมีรอยยิ้มอันอบอุ่นมอบให้เธอนั้นเป็นใคร “แม่จันทร์หอมใช่หรือไม่ นี่นะรึที่ออกพระกล่าวไว้ อืม เป็นจริงอย่างที่ว่า” เจ้าพระยาวสุยิ้มบางๆส่งให้เธอที่มองฉงนก่อนยกมือจับผมแล้วฉีกยิ้มจับต้นชนปลายกับตำแหน่งชายผู้นี้กับเรือนที่ตนเหยียบอยู่ “ไหว้เจ้าค่ะท่านเจ้าพระยา” ข้าวก้มหัวยกมือไหว้อีกครั้งด้วยรอยยิ้ม “ไหว้พระเถิด พ่อภาพย์รับมารึ” เจ้าพระยาวสุมองหน้าข้าวที่ยิ้มแหยๆลดมือลงวางข้างลำตัว “เปล่าเจ้าค่ะ มาเก็บนุ่น” “นุ่นงั้นรึ เอาไปทำอะไร” ออกพระสุรัสวดีถามอย่างฉงนสงสัยและใคร่รู้ถึงสิ่งที่หญิงตรงหน้าคิดจะกระทำซึ่งมีความแปลกใหม่อย่างน่าสนใจ “ทำที่รองนอนเจ้าค่ะ สนใจไหมเจ้าคะ จะทำให้ทั้งของท่านออกพระกับท่านเจ้าพระยา อายุคนเราสั้นนักยิ่งเริ่มเข้าสู่วัยอาวุโสต้องได้รับการดูแลถ้าได้นอนที่นอนสบายๆจะดีต่อสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ” ข้าวยิ้มกว้างมองหน้าชายวัยกลางคนทั้งสองที่มองหน้ากันก่อนพยักหน้ารับยิ้มชอบใจกับความคิดของข้าวทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไรหรือหน้าตาที่ข้าวกล่าวจะเป็นแบบไหน “คงต้องสนทนากันยาว ไหนๆก็มาแล้วอยู่คุยกับสักประเดี๋ยวจะได้หรือไม่” ออกพระสุรัสวดีเอ่ยปากกล่าวชวน “เชิญ” เจ้าพระยาวสุรวบรัดผายมือเชิญก่อนเดินนำกลับขึ้นเรือนทำให้ข้าวต้องฉีกยิ้มแห้งๆเดินตามหลังออกพระสุรัสวดีขึ้นเรือนไปในที่ที่ตนเพิ่งหลุดออกมา คุณหญิงนภานั่งข่มอารมณ์โดยมีพุดซ้อนนั่งนวดขาให้ก่อนหยุดชะงักเมื่อเห็นข้าวเดินตามหลังเจ้าพระยาวสุกับออกพระสุรัสวดีเข้ามา คุณหญิงนภาลุกขึ้นตามด้วยพุดซ้อนยกมือไหว้ต้อนรับแขกผู้มาเยือนก่อนหยุดสายตาลงที่หญิงด้านหลังที่เลิกคิ้วเหล่มองอย่างนึกสนุกยักคิ้วท้าทายเล่นหูเล่นตา “แม่จันทร์!” คุณหญิงนภาจ้องเขม็งดุเสียงแข็ง “แม่จันทร์หอมทำไมรึ” เจ้าพระยาวสุมองหน้าผู้เป็นคู่ครองก่อนเหลียวมองมาทางข้าวที่ก้มหน้านิ่งสงบเสงี่ยมทำให้เจ้าพระยาวสุต้องหันกลับไปมองหน้าคุณหญิงนภาอย่างขุ่นเคืองใจ “พ่อภาพย์อยู่ที่ใดให้คนไปตามกลับเรือนเสียบัดเดี๋ยวนี้ เชิญออกพระ แม่จันทร์หอม” เจ้าพระยาวสุออกปากสั่งอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเดินนำออกพระสุรัสวดีกับข้าวแยกไปทางซ้ายเป็นห้องกั้นไว้สำหรับปรึกษาหารือ ข้าวเหลียวหลังมาส่งจูบขยิบตาให้คุณหญิงนภาที่ถลึงตาโตโกรธจัดอยู่กับพุดซ้อนที่ยืนนิ่งอย่างสลดใจ “กิริยามารยาทน่าชิงชังเสียจริง หึ เห็นที่ต้องทำบุญล้างเรือน” คุณหญิงบอกอย่างหงุดหงิดใจเดินกลับไปที่ห้อง พุดซ้อนเหลียวมองหญิงวัยกลางคนก่อนเดินตามไปติดๆ