ตอนที่ 3 The Rain in the Sky

ตกเย็น ดูเหมือนฉันลืมกระเป๋าไว้ในคลาสสุดท้าย ท้องฟ้าเหนือขึ้นไปเริ่มมืดแสง สายฝนเม็ดบางเบาโปรยปราย หวังว่าฝนจะไม่ตกหนักกว่านี้ หากแต่กว่าจะเดินกลับมาถึงห้องเรียนตัวกลับเปียกหมดเสียแล้ว ฝีเท้าหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของอากิฮิสะยืนหันหลัง มองออกไปนอกหน้าต่างเปื้อนสายฝน เสียงฝีเท้าของฉันทำให้อีกฝ่ายหันมา “ยังไม่กลับบ้าน” ฉันถามสั้นๆ “ยัง” เป็นคนเงียบอย่างที่คิด คงรำคาญกับการตอบคำถามคนที่เข้ามาทักทั้งวันแล้ว “แล้วเธอ” “ลืมของ” ฉันบอกสาเหตุการมา ไม่อยากพูดมากให้อีกฝ่ายรำคาญ กระเป๋าของฉันอยู่ที่เดิมจากที่ลืมไว้เมื่อคาบเรียนสุดท้าย และตอนนี้ยังวางอยู่ตรงกับเก้าอี้ที่อากิฮิสะบังเอิญไปยืนอยู่ ฉันเดินเข้าไป เอื้อมตัวหยิบกระเป๋า ร่างที่สูงใหญ่ทำให้ฉันต้องโน้มเฉียดตัวเขานิดหนึ่ง สัมผัสว่าร่างของเขาร้อน เสื้อเปียกฝนของฉันสัมผัสถึงอุณหภูมินั้นเสี้ยววินาที “โตขึ้นมากนะอายามิ” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ ฉันชะงักนิดหนึ่ง “อือ ก็เหมือนนาย” คว้ากระเป๋าได้ฉันผละห่างไป ไม่ได้อยากคิดมากวนใคร อากิฮิสะที่เจอคนมาทั้งวันอาจอยากอยู่คนเดียวบ้าง เหมือนฉันในบางที หากแต่มืออากิฮิสะรั้งมือฉันไว้ข้างหนึ่งก่อนฉันจะกลับหลังหัน มือที่อุ่นจนเกือบร้อนและใหญ่กว่ามากเมื่อเทียบกับมือของฉัน และเมื่อมือนั้นรวบเข้าข้อมือฉันก็หายไปในมือนั้นแทบมิด “เธอไม่ควรไปไหนคนเดียว” ดวงตาคมจ้องมองฉัน “โดยเฉพาะเวลาที่เปียกทั้งตัวแบบนี้” หายใจขาดห้วงเมื่อมองตามดวงตาคมซึ่งมองต่ำลงไปตามเรือนร่างของฉัน ทำให้ฉันเห็นว่าเสื้อของตัวเองถูกสายฝนชโลมจนลู่แนบผิวเนื้อ แต่เส้นผมที่ยาวถึงเอวของฉันบังไว้ “ปล่อยมือฉันที” หากแต่ดวงตานั้นที่ดูคล้ายสีครึ้มฝนของท้องฟ้านอกหน้าต่างยังทาบมองฉัน “ในที่สุดก็ได้เจอกันอีก” คำพูดที่ราวกับย้อนไปเมื่อคืนหลังจากหนามกุหลาบเกี่ยวฉัน ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะทาบทับลงเหนือข้อมือของฉัน “ฉันอยากลิ้มรสเลือดของเธอ อายามิ” ตะลึงงัน “ว่าไงนะ...!” เพราะเสียงฟ้าที่ร้องครางครืนหรือเปล่าฉันถึงฟังผิด... “และอยากรู้ว่าเธอจะให้สัมผัสแบบไหนเมื่อฝังคมเขี้ยวลงบนร่างสีขาวแบบนี้” ครืน...! แสงสายฟ้าปลาบสาดปะทะเสี้ยวใบหน้าคมในเงาห้องที่เมฆฝนทาบทับ “อากิฮิสะ! นายล้อเล่นอยู่เหรอ!” อาจเหมือนสมัยเด็ก จริงด้วยสิ “ไม่เลย” อึก...! “ฉันเป็นแวมไพร์” มือใหญ่รั้งร่างฉันเข้ามาจนร่างฉันปะทะแนบไปกับร่างอีกฝ่ายอย่างตั้งตัวไม่ทัน ก่อนที่อีกมือของร่างสูงจะเคลื่อนสู่ลำคอเปียกหยาดฝนของฉัน รั้งปกเสื้อเปียกของฉันออก ได้ยินเสียงกระดุมเสื้อบนร่างตัวเองปลิดออกจากกัน “ไม่ ฉันไม่เชื่อหรอก อย่านะ...!” ฉันดิ้น ก่อนสะท้านไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากร้อนของร่างที่เหมือนตรึงฉันทาบทับริมฝีปากลงเหนือลำคอ แนบแน่นและร้อนราวกับไฟลามเลีย...! “อ...อ๊ะ...!! อากิฮิสะ...!” ความเจ็บแปลบราวเข็มทิ่มแทงแล่นปราดจากลำคอ ก่อนรู้สึกถึงการชำแรกลงใต้ผิวเนื้อของบางสิ่ง ร่างฉันสั่นสะท้านและกระตุกรุนแรง สัมผัสนี้คือคมเขี้ยวจริงๆ...! “ย...อย่านะ...ปล่อยฉันที...!!” ท...ทำไม....! อากิฮิสะเป็นแวมไพร์จริงๆ...! กึก... “อื้อ...!” ฟากฟ้าร้องเมื่อร่างสูงกดร่างฉันจนแผ่นหลังแนบสนิทกับผนัง ริมฝีปากร้อนยังทาบทับเหนือผิวที่สั่นสะท้านของร่างฉันที่ถูกตรึงจนไม่อาจดิ้น เส้นเลือดในร่างเต้นระรัวใต้คมเขี้ยว แว่วเสียงกระดุมบนร่างขาดออกจากกันอีกครั้ง รู้ตัวอีกทีมือของเขาเคลื่อนต่ำลงกดตรึงชายโครงเปล่าว่างของฉัน ริมฝีปากทาบเหนือหัวใจของฉัน ทำให้ฉันเพิ่งรู้ว่าตอนนี้ผิวส่วนนั้นไม่มีอะไรปกปิด ตั้งแต่เมื่อไหร่...! “อ...อากิฮิสะ...อ... อ๊า...!” คมเขี้ยวฝังลงเหนือหัวใจ ฉันกระตุกร่างดีด แต่กลับดิ้นไม่ได้เลย เขาแข็งแรงกว่าฉันมาก และเขากำลังดื่มเลือดของฉันจริงๆ…! “ป...ปล่อย...อ๊ะ...!!” กระตุกร่างซ้ำเมื่อคมเขี้ยวแทงลึกลงในรอยเดิม ทำไมเขาทำแบบนี้ ร่างด้านหน้าที่เกือบจะเปล่าว่างของฉันถูกรั้งแนบชิดจนผิวร่างรู้สึกถึงความร้อนจากอีกร่างกำยำที่กดแนบจนไร้ที่ว่าง ลมหายใจของฉันขาดห้วง สั่นสะท้าน และสติค่อยๆ หมดลงไปทุกที “อ...อือ...ป...ปล่อย...” ขาฉันค่อยๆ หมดเรี่ยวแรงและทรุดลง ทว่าร่างยังราวถูกเปลวไฟกระชากฉีก ฉันเหมือนเหยื่อที่ถูกล่าและกำลังจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ด้วยมือที่กดรั้งเรือนร่างด้านหน้าทั้งหน้าท้องและชายโครง และทำไมร่างฉันถึงได้เสื้อหลุดลุ่ยใต้มือของเขาแบบนี้...! นี่หรือแวมไพร์ เลือดของฉันกำลังไหลไปหาอากิฮิสะราวกับถูกเรียก ไม่เหลือแรงดิ้น หากตอนนี้มือใหญ่ไม่เคลื่อนอ้อมไปรั้งแผ่นหลังฉันคงล้มลงไปแล้ว มือนั้นรั้งแผ่นหลังฉันขึ้นให้ร่างฉันรับคมเขี้ยวได้ลึกขึ้นอีก “อ...อ๊า...” หัวขาวโพลนไปหมด สติถูกกระชากหลุดลอย ถึงร่างสูงใหญ่จะบังร่างฉันอยู่แต่ตอนนี้แม้แต่เหนือไหล่ของฉันก็ถูกมือใหญ่ปลดเสื้อรั้งลงจนเปล่าว่างถึงต้นแขน “อ...อากิ...” “หวานอย่างที่คิด” เสียงฟ้าคำรามเมื่อเขากลืนกิน ดังลั่นแต่ทว่าเหมือนอยู่ไกลแสนไกล สติฉันกำลังจะดับสูญพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากร่างไปหาเขา ไม่มีแรงแม้แต่จะยืน มือของฉันที่ขืนมือใหญ่ค่อยๆ หมดแรงลง ในที่สุดก็ตกลงข้างลำตัว และถ้าไม่มีแขนแข็งแกร่งของอากิฮิสะกระหวัดรัดร่างฉันไว้ฉันคงล้มทรุดกับพื้นจริงๆ “อ...อากิฮิสะ...” นี่มันอะไรกัน ฉันเคยคิดอยากเจอนายอีกครั้งเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ใช่แบบนี้...! แล้วแสงสว่างที่ฉันเห็นพลันดับวูบไป