ตอนที่ 7 คมเขี้ยวที่ฝังลึกลงไป

เมื่อกี้...เสียงทุ้มเอ่ยฟังชัด ทำให้ฉันรู้ว่าใบหน้าของร่างนั้นก้มต่ำลงมาใกล้หัวไหล่ขึ้นอีก ว่าไงนะ! “เพื่อไม่ให้ผิวเรียบๆ ช้ำเกินไปแวมไพร์จะไปกัดซ้ำรอยเดิมจนกว่ารอยเก่าจะเลือนหายไป เพราะงั้นอย่าห่วงเลย” หายใจขาดห้วงเมื่อจู่ๆ มือใหญ่ของอากิฮิสะเคลื่อนอ้อมไหล่มาหยุดที่สาบเสื้อของฉัน ก่อนกระตุกกระดุมที่ฉันเพิ่งกลัดคืนเมื่อตอนอยู่ห้องชั้นบนออกจากกันอีก...! “รับรองว่าไม่บุบสลาย อืม...” สะท้านไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากร้อนกดจูบลำคอด้านหลังของฉันที่เสื้อถูกรั้งลง “อ๊ะ...ยะ...อย่านะ...!” มือฉันยึดเสื้อเหนือหน้าอกแน่นเมื่อเสื้อถูกรั้งหลุดจากหัวไหล่ เส้นขนลุกเกรียวเมื่อต้นแขนเปลือยเปล่าสองข้างถูกมือร้อนคู่ใหญ่กุมไว้ ไอร้อนจากร่างด้านหลังแทรกเข้ามาในผิวร่างที่ถูกกดแนบด้วยร่างนั้นจนความร้อนซึมลึก “อากิฮิสะ....ปล่อยฉัน...อ...อื้อ...!” แผ่นหลังของฉันถูกปลดเสื้อจนเปล่าว่างเมื่อมือใหญ่รั้งเสื้อออกไป เมื่อนั้นเขาฝังคมเขี้ยวลง ลึกต่ำจนฉันรู้ว่าคมเขี้ยวนั้นฝังลึกลงกลางแผ่นหลังของตัวเอง “อ...อ๊า....!” ร่างฉันดีดแอ่นด้วยสัมผัสคมเขี้ยวที่ชำแรกลึกลงไป ขืนร่างเกร็งทว่ากลับยิ่งถูกกดกับผนังจนขยับไม่ได้ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้...! ร่างฉันเปล่าว่างอีกแล้วเมื่อร่างกำยำพันธนาการฉันไว้ มือใหญ่กดมือของฉันสองข้างแนบกับผนัง อีกจังหวะเขาถอนริมฝีปาก ก่อนฝังคมเขี้ยวลงอีกครั้งทว่าต่ำลงไป “อ...อากิฮิสะ...!” ร่างเปล่าว่างด้านหน้าของฉันถูกกดแนบกับผนังเย็นเยียบ และแผ่นหลังของฉันสั่นสะท้านด้วยคมเขี้ยวที่ยังฝังแน่นเมื่ออากิฮิสะย่อร่างลงไป หากแต่มือใหญ่ยังกดมือฉัน ยึดร่างฉันไว้กับผนัง “อ...อากิ...” ความเจ็บแปลบนั้นแปลก...ทำไมนะเวลานี้ฉันกลับรู้สึกว่าสัมผัสนั้นราวกับเจือด้วยความลึกลับปนวาบหวามที่ฉันไม่เข้าใจ “ป...ปล่อยฉัน...” ทำไมถึงราวกับถูกครอบครองทั้งร่างกาย และทำไมริมฝีปากของแวมไพร์อย่างเขาอีกทั้งร่างกำยำเวลาที่กดแนบเข้ามาถึงได้ร้อนราวกับจะทำให้ร่างฉันหลอมละลายแบบนี้ ราวกับถูกไฟลามเลียทุกตารางนิ้วภายใต้คมเขี้ยวนั้น...! และมือใหญ่ที่กดตรึงมือฉันไว้นั้นร้อนไม่ต่างกัน “แฮ่ก...อ....อากิ...” ริมฝีปากนั้นกลืนกินฉันอยู่ “อากิฮิสะ...” เสียงสายฝน “นาย....” ทำไมเขาต้องทำให้ฉันเป็นเหยื่อของเขาแบบนี้ “ย...หยุด....ปล่อยฉันที....” หากแต่มืออีกฝ่ายที่กดหลังมือของฉันจนร่างแนบผนังยังไม่ปล่อยฉันไป รู้ตัวอีกที...มือของฉันร่วงหล่นแนบข้างลำตัว แขนกำยำราวกับปูนปั้นของร่างที่ยืนซ้อนหลังเปลี่ยนมาโอบรัดร่างของฉันที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ สติกำลังหลุดลอยราวกับถูกเหวี่ยงจนปลิวคว้าง ขณะมือใหญ่เคลื่อนกอบกุมเรือนร่างสีขาวที่ล้มกึ่งยืนของฉันไว้ จิกแผ่วยึดแนบหน้าท้องเปล่าว่างของฉันก่อนลากขึ้นกดแนบหัวใจ นี่หรือการล่าเหยื่อของแวมไพร์... เมื่อนั้นแผ่นหลังสั่นสะท้านรู้สึกถึงคมเขี้ยวของร่างด้านหลังที่ถอนออกไป อายามิหงายทรุดลงในแขนของร่างกำยำที่เวลานี้ยืนประคองแผ่นหลังเธอ ดวงตากลมโตปิดสนิท สติดับสูญไปแล้ว อากิฮิสะดื่มเลือดของอายามิมากเกินไป... ทั้งที่เป็นเพียงคืนแรกเท่านั้น ดวงตาคมตายนิ่งมองดวงตากลมโตของใบหน้าสวยหวานราวตุ๊กตาที่ปิดอยู่ บนลำคออีกทั้งเหนือหัวใจที่เปิดอยู่เขาเห็นสีกุหลาบเจือจางที่คมเขี้ยวฝากไว้ รวมทั้งบนแผ่นหลังบางๆ ที่เคยไร้ตำหนิ หากแต่แวมไพร์เป็นนักล่าที่หิวกระหาย ในแสงสลัวอากิฮิสะโน้มใบหน้าต่ำลงใกล้ร่างไร้สติที่เขาช้อนยกอยู่ รั้งแผ่นหลังของหญิงสาวในอ้อมแขนให้ร่างยกขึ้น แล้วเหนือรอยเดิมแนบหัวใจนั้นเขาฝังคมเขี้ยวลงไปอีกครั้ง “อ...อื้อ...” อายามิสั่นสะท้านแม้หมดสติไปแล้ว หากแต่ร่างยังรับรู้ถึงคมเขี้ยวนั้นได้ กึ่งรู้สึกตัวหากแต่ไม่ตื่น ดวงตาอันหลับอยู่ปิดแน่นราวกับเจ็บปวดจากคมเขี้ยว ลมหายใจขาดห้วงหาย ร่างสีขาวของเธอหอบโยนรุนแรงเมื่อเขาทำแบบนั้น “อายามิ...” แขนกำยำกระหวัดรัดและดื่มจากร่างสีขาวนั้น อากิฮิสะเป็นแวมไพร์ที่หิวกระหาย เธอได้กลายเป็นของเขาแล้ว เป็นเหยื่อของแวมไพร์ผู้เป็นนิรันดร์ ถนนชื้นแฉะด้วยน้ำฝน เช้าวันต่อมาอากิฮิสะเดินอยู่ห่างจากฉัน แต่ก็ไม่ห่างเกินไป ร่างสูงเดินเยื้องหลังฉันห่างออกไปสิบก้าว “อายามิ เธอมาพร้อมรุ่นพี่หรือเปล่า หรือฉันดูผิด” “นั่นสิ เธอกับรุ่นพี่มาด้วยกันใช่ไหม” เมื่อถึงซุ้มประตูทางเข้าวิทยาลัยประดับด้วยอิฐและเหล็กดัดแบบยุโรปคาโอริและมาริถามฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น เหมือนว่าพวกเธอเพิ่งจะมาถึงก่อนหน้าฉันครู่หนึ่ง “เปล่า” ฉันตอบปฏิเสธ คาโอริกับมาริไม่ใช่คนที่ไม่เคารพในคำตอบของเพื่อน จึงไม่ได้ถามเพิ่ม ฉันชอบพวกเธอในจุดนี้ เมื่อคืนก็แค่อุบัติเหตุ ฉันกลายเป็นเหยื่อของแวมไพร์ เมื่อเช้าอากิฮิสะแวะส่งฉันที่บ้านให้เปลี่ยนชุด เก็บสัมภาระของฉันส่วนหนึ่งที่จำเป็นในการค้างแรมบ้านเขามาด้วย แต่มันไม่เหมือนการออกค่าย บ้าจริง “เฮ้ย อากิฮิสะ มากับรุ่นน้องคนนั้นเหรอวะ” ได้ยินเพื่อนชายคนหนึ่งร้องถามอากิฮิสะเมื่อร่างสูงเดินห่างจากฉันออกไปเกือบหนึ่งช่วงตึกแล้ว ฝ่ายถูกถามตอบกลับ “ถามทำไม” “ก็แค่ถาม ไม่ได้เหรอวะ” ดวงตาคมเข้มสีท้องฟ้าฤดูหนาวปรายมองฉันครู่หนึ่ง ทำให้ร่างฉันร้อนวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร้ายกาจ เมื่อคืนเขาปลดเสื้อฉันอีกแล้วไม่ใช่หรือไง ถึงจะเพื่อดื่มเลือดก็เหอะ ไม่รู้ทำไมไม่ดื่มที่คอ ถึงฉันจะบอกว่าไม่อยากให้ใครเห็นรอยแต่มันก็ไม่ใช่ว่าต้องทำอะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ หรือแวมไพร์ไม่รู้ว่าไม่ควรปลดเสื้อผู้หญิง เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์ คงงั้น แวมไพร์คงไม่เข้าใจ อากิฮิสะไม่ได้ตอบคนถาม เหมือนฉันที่ไม่ตอบคาโอริ เรื่องระหว่างฉันกับอากิฮิสะคงไม่ใช่เรื่องที่ฉันหรือเขาจะบอกใครได้ เรื่องของการดื่มเลือดและแวมไพร์ที่ปรากฏตัวจากความมืด... บอกไปคงถูกหาว่าบ้าเปล่าๆ ดีไม่ดีหากใครรู้เข้าว่าอากิฮิสะเป็นแวมไพร์เขาอาจถูกทำร้ายก็ได้ หรือไม่ในทางตรงกันข้ามคนที่ล่วงรู้อาจถูกแวมไพร์ฆ่าปิดปากเหมือนในนิยาย อย่างอากิฮิสะเขาจะฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม สรุปแล้วเรื่องระหว่างฉันกับอากิฮิสะต้องเป็นความลับ จะให้ใครรู้ไม่ได้แม้แต่คนเดียว ภายในห้องเรียนพวกผู้หญิงมักจับจ้องไปยังหน้าต่างของอาคารเรียนอีกฟาก ริมกระจกฝั่งนั้นอากิฮิสะนั่งอยู่ในแสงแดดที่เป็นประกาย แวมไพร์ไม่ได้แพ้แดดหรอกเหรอ เมื่อวานก็เห็นเดินมาเรียนได้สบายๆ ระหว่างคาบเรียนฉันเดินสวนกับเขาเป็นบางครั้ง แต่ฉันทำเหมือนไม่รู้จักเขา เหมือนอยู่คนละโลกกัน อยากอยู่ให้ห่างที่สุด อยากให้เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ฝันร้าย “รุ่นพี่กินอะไรหรือยังคะ” จากระยะไกลหลายก้าวแว่วเสียงนักศึกษารุ่นน้องคนหนึ่งเอ่ยถามอากิฮิสะช่วงใกล้เที่ยง “อยากชิมขนมที่ฉันทำไหมคะ ปกติรุ่นพี่ชอบทานคุกกี้หรือขนมหวานไหม ครอบครัวฉันเปิดร้านเบเกอรี่ ถ้ารุ่นพี่ชอบจะทำมาให้กินเล่นๆ ฟรีค่ะ” เหมือนเดิม …อากิฮิสะถูกล้อมด้วยคนมากมาย ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เขาอยู่กับเพื่อนนักศึกษาชายสี่ห้าคนหรือสองสามคนเป็นบางครั้ง ไม่ใช่แค่ผู้หญิง แต่มีเพื่อนผู้ชายมากมายด้วยที่ล้อมรอบเขา แล้วทำไมเขาต้องเลือกฉันเป็นเหยื่อคนเดียวด้วย ไม่แฟร์เลย การได้พบเขาในวัยเด็กทั้งที่ควรเป็นความทรงจำที่ดี...ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เสียแล้ว ไม่ใช่อีกต่อไป