ตอนที่ 9 The Rose in the Night

ตกเย็น ภายนอกหน้าต่างสวนกุหลาบกำลังจดจำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์...โคมไฟสว่างสีเงินบนฟากฟ้านั้นยังคงเป็นดวงเดิมจากสมัยเด็ก มันทำให้ฉันรู้ว่าไม่ใช่ทุกอย่างในโลกที่เปลี่ยนแปรไป เวลาแบบนี้ในสมัยที่ยังตัวเล็กฉันมักอยู่บ้านและอาบน้ำใส่ชุดนอนแล้ว กลางคืนบางครั้งหลังจากคุณพ่อคุณแม่เข้านอนแล้วจึงค่อยเปิดประตูและวิ่งออกไป ก่อนที่หลายครั้งฉันจะพบอากิฮิสะที่ข้างนอกนั้น อยู่คนเดียว และรอฉันที่เป็นเพื่อนเล่นคนเดียวของเขา เย็นนี้ฉันอยู่ในเสื้อของอากิฮิสะ เขาให้เสื้อเชิ้ตของเขาเป็นชุดนอนให้ฉัน ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เขาหยุดให้ฉันแวะเปลี่ยนชุดนักศึกษาที่บ้านเพื่อไปเรียนเขาบอกว่าตอนเย็นจะมาส่งฉันเก็บของอีก แต่มาค่ำไปนิดเจอแวมไพร์เยอะไปหมดเลยไม่ได้แวะ เวลาเย็นเป็นเวลาอันตรายจริงๆ เป็นเวลาล่าของเหล่าแวมไพร์ ฉันควรรู้วิธีกำจัดปีศาจพวกนี้ อาจต้องพกกระเทียม มีดเงิน หรือปืนลูกกระสุนเงินไว้บ้าง แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของเหล่านั้นป้องกันฉันจากแวมไพร์ได้จริงไหม หรือมันเป็นแค่ในนิยายเท่านั้น มีวัตถุดิบสำหรับทำอาหารอยู่ในตู้เย็นบ้านอากิฮิสะ ฉันจึงทำอาหารที่คิดว่าเขาอาจกินได้ เมื่อเที่ยงก็เห็นกินอยู่ ถ้าหากแวมไพร์หันมากินอาหารมนุษย์จะได้เลิกดื่มเลือดเสียที เลือดไม่เห็นจะน่าอร่อยสักนิด กึก... แว่วเสียงฝีเท้าหนักแน่นของร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบน ก่อนหยุดยืนข้างกรอบประตูครัวที่ฉันกำลังทำอาหาร ร่างสูงอยู่ในกางเกงยีนส์สบายๆ เสื้อเชิ้ตไม่ได้กลัดกระดุมเม็ดบน เสียงทุ้มลึกเอ่ยถามเข้ามา “ทำอะไร” “อาหารเย็น” ฉันตอบ “กินไหม ทำเผื่อแล้ว มีหลายอย่าง” ฉันไม่ได้ใจดี แค่ไม่อยากเสียเลือดอีกแม้แต่หยดเดียว คมเขี้ยวนั้น...มันเหมือนนิยายที่น่าขนลุกไม่ใช่หรือไง คุณแม่สอนฉันไว้หลายเมนู แต่ตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่เดินทางไปต่างประเทศและจะอยู่ที่นั่นครึ่งปี ช่วงก่อนฉันอยู่คนเดียวที่บ้าน หลายครั้งจึงชวนคาโอริกับมาริมาค้างด้วย ดวงตาคมเข้มของอากิฮิสะทอดมองอาหารที่จัดวางบนโต๊ะ ได้โปรดกินทีเถอะ ฉันจะได้ปลอดภัย ฉันสะดุดเมื่อมือของฉันที่จับทัพพีตักอาหารจากเตาถูกมือใหญ่ร้อนจับไว้ มือนั้นจับมือฉันเพื่อตักอาหารใส่จาน “ช่วย” เขาอธิบาย “งั้น ปล่อยมือ” ฉันสั่ง ทำไมเขาต้องจับมือฉันด้วย เวลาที่มือร้อนๆ ของเขาโดนผิว...ฉันรู้สึกแปลก เหมือนร้อนวูบด้วยประกายไฟบางอย่าง มือใหญ่นั้นผละออก แล้วอากิฮิสะนั่งลงกินอาหาร ก่อนหยักยิ้มมุมปาก “รสชาติดี ฝีมือไม่ธรรมดา” แบบนี้แสดงว่าเขากินอาหารมนุษย์ได้จริงๆ นี่ ที่ไม่ชอบอาจเพราะที่ผ่านมาไม่ถูกปากเท่านั้น หรือที่จริงอาจแค่เพราะไม่มีใครทำให้ เหมือนสมัยเด็กที่อยู่ตัวคนเดียว แว่วเสียงเคาะประตูด้วยมือเล็กๆ ในความทรงจำวัยเด็ก ฉันและคุณแม่เปิดประตูออก ‘นั่นอากิฮิสะที่อยู่ข้างบ้านเรานี่ สวัสดีจ้ะ ออกมาทำอะไรเอ่ย มาหาอายามิเหรอ’ คุณแม่ของฉันยิ้มอ่อนโยน ย่อร่างลงคุยกับเด็กดวงตาใหญ่โตสีท้องฟ้าเพื่อให้ตัวสูงระดับเดียวกัน ‘แต่ได้เวลานอนของเด็กแล้วนะจ๊ะ’ ที่จริงเมื่อกี้เราเพิ่งเล่นกันเสร็จแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน หากแต่ไม่รู้ทำไมฝ่ายนั้นวกกลับมาอีก ‘เล่นกับนายสนุกมากเลยล่ะ’ ก่อนวิ่งกลับบ้านฉันบอกเขาด้วยซ้ำ ‘ไปนอนซะ อากิฮิสะ’ ‘ที่บ้านไม่มีใครอยู่ฮะ’ หากแต่ตอนนี้ที่หน้าประตูบ้านฉันเขาเอ่ยบอกคุณแม่ ‘จริงหรือ น่าสงสารจัง ถ้างั้นมานอนด้วยกันก่อนนะจ๊ะ’ แล้วคืนนั้นคุณแม่ให้ฉันกับอากิฮิสะนอนในห้องเดียวกันแต่แยกกันคนละฟูก ส่วนคุณแม่และคุณพ่อนอนอยู่ห้องข้างๆ เวลาปัจจุบัน บนโต๊ะในครัวร่างสูงเพิ่งตักอาหารที่ฉันทำเข้าปากอีกคำ “นายอยู่ที่นี่คนเดียว” ฉันถามไปพลางๆ บ้านหลังนี้กว้างขวางเกินกว่าจะอาศัยอยู่คนเดียวในความคิดของฉัน อาหารในตู้ก็มากกว่าสำหรับหนึ่งคนกิน “บางครั้ง” “แสดงว่ามีคนอยู่ด้วย” ฉันถามเรียบๆ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะถาม “ประมาณนั้น” “สรุปว่าแวมไพร์กินอาหารมนุษย์ได้อย่างนั้นเหรอ เพราะที่จริงอาหารมนุษย์อร่อยกว่ามาก” ฉันสรุปเมื่ออากิฮิสะกินอาหารหมด กินมากเสียด้วย “งั้นฉันจะทำมื้อเช้าให้ด้วย นายจะได้ไม่ต้องกินอาหารแวมไพร์รสชาติแย่ๆ” ฉันเปรยหลังเก็บจานไปล้างจนเสร็จ ฉันหมายถึงเลือด “แย่ เปล่าเลย ตรงกันข้ามต่างหาก” “...” กึก... รู้ตัวอีกทีอากิฮิสะเดินมานั่งลงเหนือโซฟาสักหลาดข้างตัวฉันแล้ว ก่อนที่มือใหญ่จะดึงรั้งมือฉันนั่งลงไปด้วยและกดร่างฉันลงจนนอนหงายราบ...! ตุบ…! “เลือดมนุษย์รสชาติดีกว่าอาหารหลายเท่า” “อากิฮิสะ...!” มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ....! “เดี๋ยวก่อน...! ที่จริงแล้วฉันว่านายไม่จำเป็นต้องกินเลือดนี่ นายอิ่มแล้วด้วยอากิฮิสะ!” “ไม่มีอาหารไหนในโลกดับกระหายแวมไพร์ได้หรอกนะ” แวมไพร์ยกยิ้มมุมปาก “มีแต่เลือดเท่านั้น” ไม่จริง...! “อ...อื้อ....!” สะท้านไปทั้งร่างเมื่อเรียวลิ้นของอากิฮิสะตวัดเลียลำคอไวต่อความรู้สึกเหนือปกเสื้อบนร่างฉัน เส้นขนฉันลุกเกรียว ชาวาบไปทั้งร่าง ...! “ใครจะพลาดเลือดแสนหวานของอายามิได้” ผิวที่สัมผัสปลายลิ้นชื้นกระตุกแผ่วด้วยเสียงกระซิบที่แนบชิดติดหูนั้น แล้วเรียวนิ้วของมือที่ใหญ่กว่ามือฉันปลิดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาบนตัวฉันออกจากกัน “ไม่ ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว...!” ถึงจะดิ้นและปัดป้องหากแต่มือใหญ่รั้งสาบเสื้อบนตัวฉันออกจากกันได้อยู่ดี...! ทำไมต้องเป็นแบบนี้...! เป็นอีกครั้งที่ฉันอยู่ใต้ร่างอันแข็งแรงกว่า ในที่สุดกลางร่างกายฉันถูกเปิดเผยเพราะมือแข็งแรงของเขาอีกครั้ง “อย่าทำนะ...!” หยุดที! “ทำไมนายต้องเปิดเสื้อฉันด้วย!” ฉันข่วนเขา ทิ้งรอยถลอกไว้เหนือแผ่นอกเขาจนเห็นเลือดซิบๆ ซึมออกมา “อ...อากิฮิสะ!” ทว่าคนแข็งแรงไม่ระแคะระคายสักนิด ร่างกำยำเคลื่อนเข้ามาแทรกอยู่ระหว่างเรียวขาของฉัน นั่นทำให้ฉันดิ้นแทบจะไม่ได้ อึก...เหมือนถูกพันธนาการ ทำไมเขาร้ายกาจแบบนี้นะ! เมื่อร่างนั้นแทรกเข้ามากระโปรงฉันมันก็ร่นไป ทำให้ความร้อนจากร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแทรกเข้ามาในผิวต้นขาของฉันจนเหมือนถูกเผาผลาญด้วยไฟ “ฉันจะทำอย่างอื่นให้นายกิน อะไรก็ได้ นายจะได้ไม่ต้องดื่มเลือดเหยื่อแบบนี้ อากิฮิสะ!” ทุกอย่างที่เขาทำกับฉันมันไม่เหมือนสมัยเด็กเลย เขากลายเป็นคนละคนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน! “นายอยากให้ฉันทำอะไรให้ก็บอกสิ” “อยากให้นึกว่ากำลังเล่นหนีแวมไพร์เหมือนสมัยเด็กอยู่ และตอนนี้ อายามิถูกจับแล้ว” “แต่มันไม่เหมือนกันสักนิด...!” “ไม่จำเป็นต้องกลัวขนาดนั้นไม่ใช่หรือไง ที่จริง...” ดวงตาคมเข้มงดงามนิ่งมองฉัน “น่าจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ” รู้สึกดี... เขาพูดแบบนี้อีกแล้ว เหมือนเมื่อคืน “หากเป็นผู้หญิงอื่นคงร้องหาคมเขี้ยวแวมไพร์ไปแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่เคยได้ยินเรื่องที่ว่าสัมผัสจากคมเขี้ยวแวมไพร์เป็นสิ่งที่น่าหลงใหลหรอกหรือ” “อื้อ...!” หายใจขาดห้วงเมื่ออากิฮิสะทางทับริมฝีปากจูบลงบนร่างฉัน ริมฝีปากราวกับเหล็กร้อนกดแนบเหนือชายโครงบนสุดของหน้าท้องแบนราบของฉัน ส่งผ่านความร้อนที่ทำให้หัวขาวโพลนและเบลอไปหมด เส้นขนรุกเกรียวไปทั้งตัวจนร่างดีดลอย “ฉันเคยโกหกหรือไงกัน” ฉันนิ่งอึ้ง ไม่ เมื่อก่อนเขาไม่โกหก แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้หรอก “ฮ...แฮ่ก....อ...อากิฮิสะปล่อยฉัน...!” รู้สึกดี จะเป็นไปได้อย่างไร มันก็แค่การหลอกลวงของแวมไพร์ทั้งนั้น…! และนั่นก็เพื่อไม่ให้มีการขัดขืนให้เสียแรงล่า นึกว่าฉันไม่รู้เหรอ เพราะงั้นแวมไพร์ถึงได้ต้องดูสง่างามราวกับไม่ใช่ความจริง ทุกอย่างก็เพื่อล่อลวงให้หลงใหล เหมือนน้ำตาลเคลือบยาพิษที่คงถึงตายสำหรับเหยื่อที่หลงติดกับดักขึ้นมา...! ฉันจะไม่ตกลงไปอยู่ในกับดักนั้นหรอก...! “ปล่อยฉัน อ๊ะ...!”