บทที่ 1 แสดงมากไป จนไม่มีคุณค่าแล้ว

บทที่ 1 แสดงมากไป จนไม่มีคุณค่าแล้ว โรงแรมที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งย่านตัวเมืองC ภายในห้อง VIP ที่หรูหรา แสงที่สลัวๆ ทำให้เห็นเพียงแค่เงาของคนสองคนที่กำลังยุ่งเหยิงอยู่ด้วยกัน เกือบทั้งคืนแล้วที่พลิกตัวไปมา ตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่าง พวกเขาก็เพิ่งต่างคนต่างนอน...... ผ้าม่านที่บดบังแสงแดดแรงๆ สกัดกั้นแสงสว่างที่นอกหน้าต่างเอาไว้ ทำให้มีแสงสาดเข้ามาอย่างเบาบาง เพื่อบอกว่าเวลาตอนนี้ไม่เช้าแล้ว หยูนจิ้งจีรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ข้างกาย ก็กอดอีกฝ่ายโดยไม่รู้สึกตัว ขยับเข้าหาอย่างสนิทชิดเชื้อ “ที่รัก เมื่อวานคุณเร่าร้อนมากจริงๆ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มราวกับเสียงไวโอลินที่เซ็กซี่ ยังถือเป็นเสียงปลุกที่แหบห้าวอีกด้วย แต่เสียงที่แปลกๆนี้ กลับทำให้หยูนจิ้งจีสะดุ้งโหยง! เธอเงยหน้าขึ้นทันที ก็ได้เจอกับใบหน้าที่หล่อเหลาจนน่าตกใจ เค้าโครงใบหน้าที่ชัดเจน ดวงตาที่ลึกล้ำ จมูกโด่ง ริมฝีปากบางๆ ดูมีอำนาจราวกับพระราชาที่ปกครองบ้านเมือง แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของชายที่อยู่ตรงหน้าจะดึงดูดความสนใจของหยูนจิ้งจีไปแล้ว จิตใจเหม่อลอยไปชั่วขณะ แต่เธอก็รู้สึกตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้......ไม่ใช่หยูจื้อฝานแฟนของเธอ! “อ๋า อ๋า อ๋า！！！” เสียงร้องตะโกนจากลำคออย่างบังคับไม่ได้ หยูนจิ้งจีรีบดึงผ้าห่มที่เตียงมาพันร่างกายที่บอบบางของเธอเอาไว้ ฉิวหยู่เฉิงเลิ่กคิ้วมองหญิงสาวที่ร้องจนไม่มีเสียง ออกคำสั่งอย่างเย็นชา “เงียบ!” ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและแข็งกร้าวมากเกินไปของเขา หยูนจิ้งจีก็เงียบลงทันที เกือบจะเป็นพฤติกรรมจากจิตใต้สำนึก แต่ทั้งความเสียใจและความน้อยใจที่อยู่ในใจของเธอ ทะลักขึ้นมาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะ เม้มปากแน่นเบ้าตาก็ชุ่มชื้นขึ้นมา เธอในตอนนี้ แสงแดดที่กำลังสาดอยู่บนร่างกาย ผมที่ย้อมสีเหลืองอ่อนๆ ผิวที่ขาวเนียนละเอียดก็ประกายแสงอ่อนๆออกมา นึกไม่ถึงว่าจะทำให้ฉิวหยู่เฉิงรู้สึกสบายใจสบายตา “คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” ในที่สุดหยูนจิ้งจีก็หากำลังของตนเองเจอแล้ว ถามขึ้นด้วยท่าทางเหิมเกริม เธอคบกับหยูจื้อฝานมาสี่ปี เมื่อวานเป็นวันประกาศผลสอบของศาลยุติธรรม หยูจื้อฝานสอบผ่านด้วยคะแนนสูงอย่างราบรื่น กำลังจะเป็นทนายความอย่างเป็นทางการ และยังขอหยูนจิ้งจีแต่งงานอีกด้วย เพื่อต้อนรับชีวิตใหม่ของทั้งคู่ หยูนจิ้งจีตั้งใจเอาเงินออมของตนมาจองห้องนี้ที่โรงแรมชั้นนำโดยเฉพาะ อยากจะให้เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ยากจะลืมของทั้งคู่ พวกเพื่อนๆก็เอาแต่ตะโกนบอกว่าอยากฉลองให้กับพวกเขา ทุกคนดื่มกันไม่หยุดจนเลยเที่ยงคืน หยูนจิ้งจีก็โดนท้าให้ดื่มไปไม่น้อย จึงจูงแฟนของเธอขึ้นห้องไปอย่างสติเลอะเลือน เรื่องราวก็เป็นไปได้ด้วยดีอย่างชัดเจน แต่พอลืมตาขึ้นมา ค่ำคืนที่อาลัยอาวรณ์ก็กลับเป็นคนแปลกหน้าที่คาดไม่ถึง เรื่องนี้เธอจะรับได้อย่างไร! “คุณผู้หญิง การบริการของคุณเมื่อคืนนี้ฉันพอใจมาก และฉันคงให้คุณเสียแรงเปล่าไม่ได้หรอก อยากได้เท่าไหร่เสนอราคามาเลย ฉันให้คุณได้ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องแสดงว่าไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว” ฉิวหยู่เฉิงยิ้มอ่อนๆแล้วพูดขึ้น นี่คงเป็นการแสดงที่ดูเก้งก้างที่สุดที่เขาได้เคยพบมา เมื่อวาน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนจูงเขามาจากผับชัดๆ ตอนนี้ยังจะเสแสร้งอีก ไม่สายไปหน่อยหรือ การแสดงที่ไร้เดียงสาของเธอปรากฏออกมาอย่างไม่เหมือนใคร เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยจริงๆ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาใช้ได้เลย รูปร่างก็ไม่แย่ แต่ฉิวหยู่เฉิงก็ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น “คุณว่าอย่างไรนะ?” หยูนจิ้งจีก็ไม่เคยเจอผู้ชายที่เลวร้ายแบบนี้มาก่อนเลย อะไรนะมาบอกว่าเธอแสร้งทำตัวไร้เดียงสา? เธอไร้เดียงสาจริงๆต่างหาก! แล้วยังจะให้เสนอราคาอย่างนั้นหรือ? เรื่องอย่างนี้ใช้เงินมาเป็นตัวตัดสินได้หรือ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันด้วย! หยูนจิ้งจีกังวลจนอยากจะร้องไห้ แต่กลับกัดปาก ไม่ยอมให้ตนเองร้องไห้ แต่คำพูดของชายคนนี้แต่ละคำก็ไม่น่าฟังเอาเสียเลย เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายที่ไม่มีมารยาทขนาดนี้ “แสดงมากไป จนไม่มีคุณค่าแล้ว หยุดก่อนที่จะมากไปกว่านี้เถอะ รู้ไหม?” ฉิวหยู่เฉิงหยิบปากกาออกมา เซ็นชื่อ เขียนเช็คเสร็จแล้วก็ทิ้งไว้บนเตียง “ค่าที่คุณลำบาก” “คุณมันคนเลวที่น่ารังเกียจ!” ตาแดงๆของหยูนจิ้งจี จ้องมองชายคนนั้นด้วยความเกลียดชัง เหมือนว่าอยากจะกัดเขาให้ตายไปเสียเลย ฉิวหยู่เฉิงยักไหล่ “เมื่อวานคุณเป็นคนเริ่มเองนะ” หยูนจิ้งจีโมโหจนน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ทำไมเรื่องราวมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้นะ!