บทที่ 7 ฉันให้เงินคุณเอง

บทที่ 7 ฉันให้เงินคุณเอง ฉิวหยู่เฉิงส่งสัญญาณให้คุณหมอออกไปก่อน ภายในห้องทำงานจึงเหลือแค่เขากับหยูนจิ้งจี ฉิวหยู่เฉิงเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน “คุณแน่ใจใช่ไหมว่าคิดอย่างชัดเจนดีแล้ว? คงไม่ได้กำลังทรมานตัวเอง เพื่อให้ฉันรู้สึกสำนึกในบาปหรอกนะ?” “คนอย่างคุณ จะรู้สึกสำนึกในบาปได้หรือ?” หยูนจิ้งจีพูดเหน็บแนม แม้ว่าเธอจะยิ้ม แต่ในตาของเธอไม่ยิ้มสักนิดเดียว ฉิวหยู่เฉิงในตอนนี้ก็ทำไม่ชัดเจน ตนเองก็ไม่รู้ว่าอยากจะให้หยูนจิ้งจีคลอดเด็กคนนี้ไหม สำหรับบ้านตระกูลฉิวเด็กเพียงคนเดียวไม่ต้องพูดถึง ถึงจะเป็นทีมฟุตบอลก็เลี้ยงดูได้! คุณย่าอยากจะอุ้มเหลนจะแย่แล้วไม่ใช่หรือ? มิเช่นนั้นให้เป็นของเล่นเธอดีไหม? “จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้บังคับเธอ......” เป็นครั้งแรกที่ฉิวหยู่เฉิงพูดช้าขนาดนี้ อย่างกับไม่ใช่ผู้ชาย เหมือนว่าในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดออกมา “ฉันให้เธอคลอดเด็กคนนี้ได้นะ!” “ฉันเลี้ยงเขาไม่ได้” หยูนจิ้งจีพูด ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา “ลูกของคนในบ้านตระกูลฉิว คุณแค่รับผิดชอบคลอดเขาออกมา ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดู! พูดอะไรออกมาเลี้ยงไม่ไหว” ฉิวหยู่เฉิงขมวดคิ้วว่าเธอด้วยเสียงอันดัง “แต่ฉันรอสิบเดือนที่จะคลอดเขาไม่ได้” เรื่องที่ต้องเจอกับสายตาเหยียดหยามพลางๆไปก่อนเพราะท้องก่อนแต่งจะไม่พูดถึง แต่ถ้ารอจนท้องโตแล้ว เธอก็จะไปทำงานไม่ได้ ไม่ได้ทำงานก็เท่ากับไม่มีรายได้ อาการป่วยของแม่ก็เร่งด่วนมาก เธอจะหาเงินจากไหนมาคลอดลูกหรือ? ฉิวหยู่เฉิงคิดว่าตนยอมถอยให้ถึงขั้นนี้แล้ว หยูนจิ้งจียังจะดื้อรั้นในความคิดของตนอีก ก็ทำให้เขารู้สึกโมโห “ฉันยินยอมให้เธอคลอดลูกออกมาแล้ว หยูนจิ้งจีคุณอย่ามาทำได้คืบจะเอาศอกเลย” ฉิวหยู่เฉิงกัดฟันพูด ในใจของหยูนจิ้งจีรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างถึงที่สุด จึงแก้ต่างให้ตัวเอง “ฉันไม่ได้จะคุยเรื่องเงื่อนไขอะไรกับคุณทั้งนั้น แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาลแล้ว ฉันต้องการเงิน ฉันไม่สามารถหยุดทำงานได้!” “กูให้คุณเอง!” ฉิวหยู่เฉิงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตนเองเหมือนเจ้าพ่อที่มีเงินแล้วก็แสดงอำนาจบาตรใหญ่ขนาดไหน พูดออกมาด้วยท่าทางพาลๆ “คุณ คุณ คุณ......ว่าอย่างไรนะ?” หยูนจิ้งจีถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ฉิวหยู่เฉิงมองเธอที่ท่าทางโง่เขลาอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ยังเหมือนกับกระต่ายที่จะกัดคนอยู่เลย ตอนนี้ กลับเข้าไปอยู่ในโพรงกระต่ายของเธอแล้วล่ะสิ มองตัวเองที่เขินอาย อารมณ์ของผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนแปลงเร็ว จนทำให้ฉิวหยู่เฉิงตกตะลึง เขาพูดอีกครั้งอย่างจำใจ “ฉันบอกว่าเงินค่ารักษาแม่คุณ ฉันให้คุณ คุณคลอดลูกอย่างสบายใจได้” ราวกับว่าโดนแผ่นแป้งตกใส่อย่างไม่คาดคิด หยูนจิ้งจีรู้สึกว่าในหัวของตนตอนนี้ค่อนข้างมึนงง “คุณพูดจริงหรือ? จริงใช่ไหม?” หยูนจิ้งจีน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ซักถามให้ตอบไม่หยุด “ฉันฉิวหยู่เฉิงพูดคำไหนคำนั้น” มีแค่ฉิวหยู่เฉิงคนเดียวเท่านั้นที่พูดแบบนี้ออกมาด้วยท่าทางพาลๆ หลังจากที่ฉิวหยู่เฉิงรับปากหยูนจิ้งจีอย่างแน่นอนแล้ว เธอก็ร้องไห้อย่างหนัก เหมือนกับเด็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้เธอจะร้องไห้ แต่หน้าของเธอกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความดีใจ ฉิวหยู่เฉิงมองหน้าที่เต็มไปด้วยละอองน้ำ ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรอีกแล้ว ตนให้เงินเธอ ยังร้องไห้คร่ำครวญแบบนี้อีก ไม่เข้าใจความคิดของพวกผู้หญิงจริงๆ “นายฉิว ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากๆ เงินก้อนนี้ที่เป็นค่ารักษาแม่ของฉัน ก็ถือว่าเป็นเงินที่คุณให้ฉันยืม หลังจากที่รายจ่ายของฉันมั่นคงแล้ว ฉันจะคืนคุณอย่างแน่นอนค่ะ ขอบคุณมากๆจริงๆ!” หยูนจิ้งจีพูดแล้วก็โค้งคำนับให้ฉิวหยู่เฉิง ทันทีที่ท่าทางของเป็นเช่นนี้ กลับยิ่งทำให้ฉิวหยู่เฉิงค่อนข้างทำตัวไม่ถูกแล้ว ตอนนี้หยูนจิ้งจีก็เอ่ยปากออกมา “นายฉิว ให้ฉันยืมเงิน ฉันรู้สึกขอบคุณมากๆ แต่ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดว่า ฉันขายเด็กคนนี้ให้คุณ” “ฉันก็รู้ว่าถ้าเด็กคนนี้อยู่ในการเลี้ยงดูของฉัน คงจะเทียบกับที่เขาอยู่กับคุณไม่ได้ ฉันมีคำขอหนึ่งอย่างที่อยากให้คุณกรุณา ฉันหวังว่าฉันจะได้สิทธิในการไปเยี่ยมลูกบ้าง นี่เป็นคำขอเดียวของฉัน” หยูนจิ้งจียืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉิวหยู่เฉิง ผู้หญิงที่ผอมแห้งสูงไม่ถึงไหล่ของเขา ท่าทางที่พูดกับเขาในตอนนี้ กลับไม่มีทีท่าหวาดกลัวแต่อย่างใด เมื่อเห็นฉิวหยู่เฉิงไม่พูด หยูนจิ้งจีก็คิดว่าคำขอของเธอทำให้เขาไม่พอใจแล้ว จึงรีบพูดเพิ่มเติม “ฉันยังพูดไม่จบ!” หยูนจิ้งจีมองที่ฉิวหยู่เฉิงอย่างจริงใจ “ฉันแค่อยากจะขอไปเยี่ยมลูก ไม่ขออย่างอื่น ถึงเขาจะไม่รู้ว่าฉันเป็นแม่ของเขาก็ได้ ก็แค่ให้ฉันได้เจอเขาบ้างเท่านั้นก็พอแล้ว......”