บทที่ 8 แต่งค่ะ

บทที่ 8 แต่งค่ะ “ถ้าคุณไม่เชื่อคำพูดของฉัน พวกเราเซ็นเอกสารยินยอมก็ได้ ถ้าฉันทำไม่สอดคล้องกับในเนื้อหา คุณเพิกถอนสิทธิการเข้าเยี่ยมก็ได้......” หยูนจิ้งจียังคงต่อรองเพื่อตัวเธอเอง ที่เธอยังไม่รู้ก็คือ เธอพูดจนผู้ชายคนนี้ยอมแล้ว “ได้สิ ฉันเห็นด้วย” ฉิวหยู่เฉิงตอบกลับอย่างสบายอกสบายใจ ทำให้หยูนจิ้งจีรู้สึกว่าตนเองฟังอะไรผิดอีกครั้ง “นอกจากคำขอบคุณ ก็ไม่รู้แล้วจริงๆว่าควรจะพูดอะไร......”หยูนจิ้งจีพูดได้เพียงครึ่งเดียว ประตูห้องทำงานก็โดนคนถีบเปิดออกมาทันที คุณหญิงอาวุโสผมหงอกขาวท่านหนึ่ง สวมชุดกี่เพ้า เดินเข้ามาอย่างหุนหันพลันแล่นมองหน้าฉิวหยู่เฉิงด้วยท่าทางเหิมเกริม เข้าไปดึงหูของเขาด้วยความโมโหแล้วคำรามออกมา “ฉิวหยู่เฉิง แกกล้ามากนะที่จะทำแบบนี้ ไม่คิดเลยว่าคิดจะกำจัดเหลนที่รักของฉัน แกเชื่อไหม ถ้าแกกล้าทำ ฉันจะทำให้ชีวิตน้อยๆของแกจบเห่เหมือนกัน!” “คุณย่าครับ คุณย่าครับ......ใจเย็น ใจเย็นครับ ผมไม่ได้กำจัดเด็กคนนั้น ไม่ได้กำจัดจริงๆ!” ฉิวหยู่เฉิงอธิบายอย่างรีบร้อน “ฉันก็คิดว่าแกไม่มีความกล้านี้หรอก!” คุณย่าฉิวจึงยอมปล่อยหูของหลานตน ครู่นี้เธอก็เพิ่งจะสนใจถึง หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่นี่ด้วย หน้าตาของหญิงสาวไม่ถือว่าพิเศษมากมาย แต่ก็สวยมีเสน่ห์ต้องตาต้องใจ สายตาของคุณย่าฉิว เคลื่อนไปที่ท้องของหยูนจิ้งจีโดยอัตโนมัติมองอยู่สักพัก ก็เดินเข้าไปหา จูงมือเล็กๆของเธอ ตบปลอบขวัญเบาๆ: “สาวน้อย ตอนนี้เธอท้องแล้ว ก็พักผ่อนให้เต็มที่ รอฉันหาฤกษ์ดี จัดการเรื่องงานแต่งงานของพวกเธอ ถึงตอนนั้นก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ!” “คุณย่า......พูด พูดอะไรคะ?” หยูนจิ้งจีเหมือนจะไม่เข้าใจคำพูดของคุณย่าฉิวหยู่เฉิง จัดการเรื่องแต่งงานอะไรกัน?! “ดูท่าเด็กคนนี้ คงจะดีใจจนพูดไม่ออกแล้ว ฉันบอกว่า ให้พวกเธอเลือกวันแต่งงาน ให้พวกเธอเตรียมจัดการงานแต่งตั้งแต่เนิ่นๆ”คุณย่าฉิวพูดอีกครั้งอย่างใจดี ตรงไหนที่หยูนจิ้งจีดีใจจนพูดไม่ออก เธอตกใจมากต่างหากล่ะ ทิศทางของเรื่องนี้ก็เป็นไปโดยปกติอย่างชัดเจน รวมถึงความลำบากของเธอก็แก้ไขได้หมดแล้ว ทำไมถึงมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกแล้ว? คุณย่าฉิวจูงหยูนจิ้งจี แล้วพูดด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม “ผู้ชายของบ้านตระกูลฉิว ไม่เคยปฏิเสธความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับมาก่อน เธอวางใจเถอะ พวกฉันจะรับผิดชอบเธอ!” หยูนจิ้งจีมองไปที่ฉิวหยู่เฉิง ก็พบว่าเขากำลังเม้มปากด้วยท่าทางที่ไม่ยอมพูดอะไร ใบหน้าก็ไม่ปรากฏความรู้สึก เธอจึงรีบเอ่ยปากอธิบาย “จริงๆแล้ว......ความรับผิดชอบทั้งหมดไม่ได้อยู่ที่ฉิว......” หยูนจิ้งจีพูดได้ครึ่งหนึ่ง ก็ทำให้คุณย่าฉิวสกัดขึ้นมา “ฉิวหยู่เฉิง หลายปีมานี้แกจะเล่นอย่างไร ฉันก็ตามใจแกหมด แต่ตอนนี้แกต้องฟังฉัน!” คุณย่าฉิวพูดกับฉิวหยู่เฉิง ต่อว่าไม่หยุด ท่าทางโมโห ราวกับว่าเรื่องที่ไม่ขอหยูนจิ้งจีแต่งงานจะทำให้สวรรค์และผู้คนรู้สึกเคียดแค้นขนาดนี้ “ได้ครับ อย่างนั้นก็แต่งงานกันเถอะ!” ฉิวหยู่เฉิงพูดออกมาอย่างกะทันหัน เหมือนกับทุบหยูนจิ้งจีกับคุณย่าฉิวไปเต็มๆ ฉิวหยู่เฉิงยินยอมแต่งงานหรือ? วงศ์ตระกูลบ้านตระกูลฉิวที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอย่างนั้นหรือ? ไม่ได้ วุ่นวายมากไปแล้ว วุ่นวายเหลือเกิน เธอปวดหัวไปหมดแล้ว “เอ่อ......พวกคุณควรจะฟังความเห็นจากฉันด้วยไหมคะ” หยูนจิ้งจีเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง แจ้งความเห็นของตน “ฉันคิดว่า ฉันไม่ต้องการให้นายฉิวรับผิดชอบอะไรเลย เรื่องราวที่เลยเถิดมาจนถึงในวันนี้ เป็นปัญหาในหลายๆด้านของฉันเองค่ะ” “คุณย่า ออกไปก่อนนะครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ” ในตอนนี้ฉิวหยู่เฉิงพูดขึ้นมาทันที เขาเดาความหมายของหยูนจิ้งจีออกแล้ว ถ้าให้เธอพูดต่อไป โรคหัวใจของคุณย่าคงจะกำเริบขึ้นมาอีกครั้งแน่ “หยูนจิ้งจี คุณหวังว่าต่อไปเด็กคนนี้ จะเรียกผู้หญิงคนอื่นว่าแม่ แล้วคุณก็ต้องหลบอยู่ในมุมไกลๆ ไม่มีส่วนร่วมในชีวิตของเขาอย่างนั้นหรือ” คำพูดนี้ของฉิวหยู่เฉิงโจมตีเข้ามาอย่างรู้ใจ เป็นปรกติที่หยูนจิ้งจีไม่หวังว่าจะเป็นแค่คนดูอยู่ข้างๆที่มองดูลูกของตนเติบโต ก่อนหน้านี้ในใจของหยูนจิ้งจีก็ไม่กล้าหวังว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ กลัวว่าตนเองจะทนไม่ได้ แต่เมื่อได้รู้ว่าสามารถเก็บลูกไว้ได้แล้ว กลับหวังว่าจะได้อยู่กับเขาตลอดไปอีก “ฉันแต่งค่ะ” หยูนจิ้งจีตัดสินใจอย่างเฉียบขาด พร้อมจะเสี่ยงกับทุกอย่างแล้ว