บทที่ 10 เสียใจตอนนี้ยังทันนะ

บทที่ 10 เสียใจตอนนี้ยังทันนะ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ปาปารัสซี่ก็เข้าถึงเป้าหมายได้อย่างรวดเร็วแม้ภาพของหยูนจิ้งจียังไม่ปรากฏในที่สาธารณะ แต่ข้อมูลส่วนตัวของเธอก็โดนแพร่ลงในอินเทอร์เน็ตไปแล้ว ทั้งใจของหยูนจิ้งจีในช่วงนี้เป็นอาการป่วยของแม่ทั้งหมด ตั้งแต่แรกก็ไม่ได้สนใจข่าวที่เผยแพร่เหล่านี้เลย แต่ในช่วงไม่กี่วันมานี้ ก็มีเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน รวมถึงเพื่อนที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกันเลยต่างก็โทรมาแสดงความยินดี เธอจึงเพิ่งรู้เรื่อง ตนเองเป็นที่รู้จักแล้วจริงๆ! แน่นอนว่า คนที่โทรมา ยังมีหยูจื้อฝาน คนรักที่จะแต่งงานด้วยกันแต่แรก แต่ราวกับว่าอยู่แยกกันคนละฝั่งของแม่น้ำ หลังจากรับโทรศัพท์ ทั้งสองฝั่งก็เงียบอย่างเดียว ความรู้สึกของสี่ปี มาถึงวันที่อยู่ในขั้นเลวร้าย ยากที่จะทำให้ไม่ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น หยูนจิ้งจีส่ายหัว พยายามทำให้ตนสมองปลอดโปร่งขึ้นมา ช่างเถอะ สักพักก็คงไม่มีผลต่อความรู้สึกแล้ว ตนเองจะคิดถึงมากแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอะไร หยูนจิ้งจีถอนหายใจอีกแล้ว เพียงหมุนตัว ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ: “คุณ......คุณมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?” ฉิวหยู่เฉิงยืนกอดอก พิงกำแพง ก็ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว “ฉันเคาะประตูจนจะเหมือนตีกลองอยู่แล้ว คุณเพิ่งจะได้ยินหรือ?” ฉิวหยู่เฉิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดออกมา ก่อนเข้าห้องคนอื่นต้องเคาะประตูก่อนมันเป็นกฎที่เขารู้มาตั้งนานแล้ว จะไม่เคาะได้อย่างไร ก็แค่บางคนกำลังยุ่งอยู่กับการทักทายคนรักเก่า จึงไม่ได้สนใจตั้งแต่แรก! “คุณเข้ามาอย่างนี้ ถ้าฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ล่ะ?” ถึงเวลานั้นคงจะอึดอัดน่าดู! “ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว” ฉิวหยู่เฉิงยักไหล่ พูดอย่างเรียบๆ “อีกอย่าง พวกเราก็จะมีลูกกันแล้ว มาอายตอนนี้ก็คง” ฉิวหยู่เฉิงก็หยุดพูดไป ร่างกายของคุณ ดูก็แล้ว จับก็แล้ว แบบไหนที่ฉันยังไม่ได้เห็นไม่ได้จับล่ะ? หยูนจิ้งจีเขินอาย ฟังถึงตรงนี้ หน้าก็แดงขึ้นมา นายคนนี้พูดจา...... หยูนจิ้งจีรู้สึกเขินที่จะพูดเรื่องนี้ต่อ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือ?” “ก็มี วันนี้ที่บริษัทมีเรื่องนิดหน่อย อาจจะเสร็จล่าช้าถึงจะไปเยี่ยมแม่คุณกับคุณได้” แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะค่อนข้างอธิบายยาก แต่ในเมื่อตัดสินใจจะแต่งงานกันแล้ว มารยาทย่อมเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้อย่างแน่นอน แค่ก่อนหน้านี้หยูนจิ้งจีบอกเขาไว้ว่าให้ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอเพื่อไปทำตามธรรมเนียมประเพณี ครู่นี้ก็ค่อนข้างตกใจที่เขาใจดีอย่างคาดไม่ถึง: “ไม่เป็นไร คุณจัดการเรื่องของคุณให้เสร็จก็พอ ฉันรอคุณได้” “เมื่อครู่คนที่คุณคุยโทรศัพท์ด้วย......คือแฟนคุณใช่ไหม?” ฉิวหยู่เฉิงจำได้แค่ชื่อ “ฝาน”อะไรสักอย่าง ผู้หญิงคนนี้ก็ยังจะเอาชื่อที่ตนเรียกผิดนี้กลายเป็นชื่อผู้ชายคนนั้นอีก ชื่อขยะ! “แฟนเก่า”หยูนจิ้งจีแก้ให้ถูกต้อง “คุณไม่ชอบเขาแล้วจริงๆหรือ” ฉิวหยู่เฉิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เลิ่กคิ้วพร้อมกับท่าทางที่ไม่เชื่อครู่หนึ่ง หยูนจิ้งจีถอนหายใจอีกครั้ง: “ตอนนี้ถ้าจะให้ฉันลืมทั้งหมดคงต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ฉันคงไม่ชอบเขาอีกแล้ว คุณวางใจเถอะ วันนี้หลังจากวางโทรศัพท์ ฉันกับเขาก็ไม่มีอะไรที่ต้องรั้งกันไว้อีกแล้ว” “พวกผู้หญิงแค่บอกว่าจะถอยออกจากคนๆหนึ่งมันก็ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?” ฉิวหยู่เฉิงหันไปอีกทาง ทอดสายตาไปยาวๆ ราวกับว่าความคิดได้ย้อนกลับไปในอดีต “ฉิวหยู่เฉิง” หยูนจิ้งจีมองผู้ชายที่อายุสามสิบปียืนพิงกำแพงอยู่คนนั้น แล้วตะโกนชื่อเขาออกมา ฉิวหยู่เฉิงไม่ได้ส่งเสียงตอบ แต่เชิดคาง เป็นการตอบกลับเธอแทน “ถ้าตอนนี้คุณจะเสียใจยังทันนะ ฉันไม่มีอะไรจะพูด ใช้เวลาตอนนี้ที่เรื่องราวยังสามารถแก้สถานการณ์ได้” หยูนจิ้งจีพูดอย่างจริงใจ “ฉันไปอธิบายให้คุณย่าฟังได้ ดังนั้นคุณจะไม่ได้รับผลกระทบที่ตัดสินใจทำ คุณอยากจะแต่งงานกับฉันจริงๆหรือ?”