บทที่ 11 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

บทที่ 11 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ “สิ่งฉันพูดออกไปแล้ว ไม่เคยคืนคำ ฉันรู้ว่าคุณกังวลอะไร เรื่องที่ผ่านมาแล้วของฉัน......ผ่านไปแล้วจริงๆ แล้วตอนนี้ฉันก็เริ่มต้นใหม่แล้ว เอามันกลับมาให้คุณกับลูกแล้วเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์” ฉิวหยู่เฉิงยิ้มน้อยๆ เรื่องนี้คงไม่มีทางจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว และตามคำวิจารณ์จากสังคมภายนอก ตอนนี้เขาก็รับความจริงได้อย่างไม่สะทกสะท้าน ฉิวหยู่เฉิงจัดการเรื่องราวได้อย่างเร็วมาก ระหว่างทางที่หยูนจิ้งจีกับเขากำลังไปโรงพยาบาลด้วยกัน ในใจก็กำลังคิดอยู่ตลอด ว่าจะอธิบายกับแม่อย่างไรดีเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฉิวหยู่เฉิงที่พัฒนาไปอย่างรวดเร็วฉับไวขนาดนี้ “เดี๋ยวคุณต้องเป็นคนถือของขวัญนะ!” หยูนจิ้งจีนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเตือนออกมา “เสี่ยวหม่าจะเป็นคนถือให้เอง” ฉิวหยู่เฉิงทำเรื่องแบบนี้เสียเมื่อไหร่ หยูนจิ้งจีเอ่ยปากอย่างจริงจัง “คุณต้องเป็นคนถือ ถ้าถึงเวลานั้น แม่ฉันคิดว่าเสี่ยวหม่าเป็นแฟนของฉันคุณจะทำตัวไม่ถูกเอานะ!” ฉิวหยู่เฉิงมองหยูนจิ้งจีที่เหมือนกับคนเป็นโรคประสาท “ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอไม่เพียงแต่สายตาไม่ดี สมองก็มีปัญหาอีกด้วย” หน้าตาเขาทั้งหล่อเหลาสง่างาม รูปร่างก็สมบูรณ์แบบเสี่ยวหม่าที่ผอมเหมือนต้นไผ่อย่างนั้น ถ้ามีตาก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเลือกใคร “อย่างไรก็ตามคุณต้องทำตามที่ฉันบอก” หยูนจิ้งจีเข้าใจความหมายของเขา ในส่วนที่ฉิวหยู่เฉิงเป็นคนที่ดูดีมากจริงๆ คนทั่วไปยากจะที่เทียบได้ “คุณนี่วุ่นวายจริงๆ!” ฉิวหยู่เฉิงแม้จะพูดด้วยใบหน้าที่เมินเฉย แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย คุณย่าฉิวเตรียมอาหารบำรุงร่างกายไว้มากมาย ถุงใหญ่ถุงเล็ก ฉิวหยู่เฉิงถือคนเดียวอย่างไรก็ไม่หมด หยูนจิ้งจีอยากจะช่วย ฉิวหยู่เฉิงกลับบอกว่าเธอทำให้ลำบากมากกว่าเดิม เขาจึงทิ้งของขวัญเบาๆให้เธอเป็นคนถือ แล้วก็ให้เธอเดินไปเลย ฉิวหยู่เฉิงรู้สึกว่าตนเอง เหมือนคนโง่มากๆ จะมีใครที่แบกของเต็มมือ แล้วอยากจะดูดีก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก! ช่างเถอะ ก็แค่ครั้งนี้ ก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น หยูนจิ้งจีเพิ่งผลักประตูห้องคนไข้เข้าไป ก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอแขกที่ไม่ได้รับเชิญเหล่านั้น！ ลุงนั่นเอง ครอบครัวเขาสามคน พูดเรื่องสัพเพเหระอยู่ภายในห้องคนไข้ หยูนเชิงกางลุงของเธอชอบเล่นการพนัน ชิวฟู่หลานภรรยาของลุงเป็นคนขี้เหนียวละโมบเงินทอง ทั้งคู่ล้วนไม่ได้เป็นคนดีอะไร ไม่ใช่ว่าความต้องการของหยูนจิ้งจีสูง เธอก็ไม่ได้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ ค่อยๆแก้จุดบกพร่องเหล่านี้ไปก็ได้ แต่พวกเขาสองคนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้จริงๆ ทุกครั้งที่มีงานที่มั่นคง ก็คิดแต่จะเอาเงินของคนอื่นทุกครั้ง เริ่มแรกหยูนเชิงกางเพราะเงินก็เลยเป็นหนี้ก้อนหนึ่ง บ้านโดนยึด จึงมาอาศัยอยู่ที่บ้านของหยูนจิ้งจี มาขอกินขอใช้อยู่ระยะหนึ่ง สุดท้ายตอนที่พวกเขาจากไป ยังเอาเงินภายในบ้านของหยูนจิ้งจีไปจนหมด และเงินในจำนวนนั้นก็เป็นเงินที่แม่เป็นคนหามาด้วย ช่วงเวลานั้น ครอบครัวของหยูนจิ้งจีอยู่อย่างยากลำบาก ดังนั้นอย่างไรก็ตามเธอจึงหมดหนทางที่จะมียิ้มแย้มให้กับครอบครัวนี้ได้ “อ้าว ดูสิจิ้งจีของพวกเรามาแล้ว มามามา ให้ลุงกับป้าดูเธอให้เต็มตาหน่อย! ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ยิ่งโตยิ่งสวยจริงๆเลย!” ป้าสะใภ้ ชิวฟู่หลานแค่เห็นหยูนจิ้งจีก็รีบก้าวเข้ามาดึงมือของเธอ พูดกับเธอด้วยใบหน้าที่อบอุ่น ใบหน้าของป้าสะใภ้ที่ดูอบอุ่น แต่สายตากลับเอาแต่พินิจพิเคราะห์ฉิวหยู่เฉิงที่อยู่ข้างหลังเธอ “โย เธอยังเอาของมามากมายเลยหรือ? รักแม่มากจริงๆเลยนะ !ฟางฟาง ลูกเป็นพี่สาว ต่อไปก็เรียนรู้จากจิ้งจีเยอะๆนะ!” ฟางฟางเป็นพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของหยูนจิ้งจี โตกว่าเธอไม่กี่ปี ออกจากโรงเรียนนานแล้วไม่ยอมเรียนหนังสือ ในทุกๆวันจะแต่งหน้าสโมกกี้อายเข้มๆ แต่เดิมหน้าของเธอเป็นอย่างไรหยูนจิ้งจีก็เกือบจะจำไม่ได้แล้ว หยูนจิ้งจีพบว่า สายตาของฟางฟางยิ่งกว่าแม่ของเธอเสียอีก จ้องฉิวหยู่เฉิงไม่วางตา ไม่เก็บความรู้สึกสักนิดเลย ขอร้องเถอะ อย่างน้อยที่สุดก็คิดเสียว่าฉิวหยู่เฉิงตอนนี้เป็นสามีของน้องสาวบ้าง......