บทที่ 13 ระวังตัวไว้เถอะฉันจะสกัดขานาย

บทที่ 13 ระวังตัวไว้เถอะฉันจะสกัดขานาย “ลุง พูดได้ดีมากเลยนะคะ ถึงจะเป็นครอบครัวก็ต้องคุยเรื่องเงินให้รู้เรื่อง ในเมื่อวันนี้ลุงอยู่ที่นี่แล้ว ลุงก็ควรให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรานะคะ เงินที่เอาไปจากครอบครัวฉันจะคืนเมื่อไหร่คะ?” “ยัยเด็กคนนี้ เจอญาติเมื่อไหร่ก็ยื่นมือขอเงินซ้ำแล้วซ้ำเล่า!” หยูนเชิงกางเกือบจะลืมเป้าหมายที่ตนเองมาที่นี่แล้ว จนกระทั่งภรรยาของตนหยิกเข้าที่เอว จึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้ พวกเขาอยากให้แฟนของหยูนจิ้งจีหางานตำแหน่งสูงๆให้ ถึงตอนนั้นคนที่ได้พบเจอกันก็จะแตกต่างออกไป จิ้งจีเด็กคนนี้ยังหาคนมีเงินได้เลย ลูกสาวของเขาก็ต้องตกได้สามีที่ร่ำรวยเช่นกัน ตอนนี้หยูนเชิงกางคิดจะใช้ความสัมพันธ์มาเป็นเครื่องมืออีกครั้ง “เสี่ยวหว่าน เธอก็มีพี่ชายอยู่คนเดียว เธอเป็นญาติฉัน แล้วใครเป็นญาติเธอล่ะ? เธอช่วยให้แฟนของจิ้งจีแนะนำงานดีๆให้ฟางฟางหน่อยสิ ได้ทำงานในบริษัทของเขาคงจะ......” ฉิวหยู่เฉิงที่ยืนรออยู่ด้านนอกใบหน้าเต็มไปด้วยความอึดอัด ครอบครัวนี้แสดงอะไรอยู่ หยูนหว่านซูด่าด้วยเสียงอันดัง “หยูนเชิงกาง พี่ก็รู้ว่าพี่เป็นพี่ของฉัน เรื่องเหล่านี้ฉันประหลาดใจจริงๆ ทำไมถึงทำเรื่องหน้าอายแบบนี้ออกมา ฟางฟางโตขนาดนี้แล้วไม่หางานทำก็ว่าตัวเธอเองที่ไม่พยายามสิ โทษคนอื่นตลอด พี่เป็นพ่อยังจะมาตามใจเธอที่นี่อีก!” เพราะอารมณ์อ่อนไหว หยูนหว่านซูจึงต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอยังคิดว่า เพราะสุขภาพของตนเองไม่ดี จึงทำให้หยูนเชิงกางนึกถึงมิตรไมตรีพี่น้องขึ้นมา แต่ดูแล้วคงจะเป็นนิสัยแย่ๆที่ยากจะเปลี่ยนแปลงแล้วจริงๆ หยูนจิ้งจีไม่อยากให้แม่ของตนอ่อนไหวขนาดนี้ จึงขอให้ครอบครัวนี้กลับไปตรงๆ “แม่ฉันไม่สบาย พวกลุงกลับไปเถอะค่ะ ถ้าจะให้ดีที่สุดช่วงที่รักษาตัวอยู่พวกลุงไม่ต้องมาเยี่ยมแล้วนะคะ พวกเราไม่ยินดีค่ะ!” “พวกเธอแม่ลูกก็ไม่นึกถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด ไม่ไว้หน้ากันเลยหรือ?” หยูนเชิงกางพูดอย่างโมโห หยูนจิ้งจีมองเขาอย่างเหลือเชื่อ “ใครกันแน่ที่ไม่ไว้หน้าคะ? ทุกครั้งที่ลุงมาหาเป็นเพราะมีเรื่องอะไรถึงจะคิดถึงแม่ฉัน ปกติตอนที่แม่ฉันไม่สบายต้องการความช่วยเหลือ แม้แต่เงาพวกลุงก็ยังไม่เห็นเลย” ถึงแม้จะเป็นความสัมพันธ์ของญาติที่สนิทแต่เมื่อเป็นอย่างนี้ก็ทำให้ผิดหวังเช่นกัน “อาจี ลูกไม่ต้องพูดแล้ว ให้พวกเขาไปเถอะ” ท่าทางของหยูนหว่านซูขี้เกียจจะพูดกับพวกเขาแล้ว หยูนเชิงกางโมโหแล้ว เป็นครั้งแรกที่โดนน้องสาวไม่ไว้หน้าอย่างนี้ “ฉันไปแน่ ไม่ต้องให้พวกเธอมาไล่ฉัน ก่อนแต่งงานยังต้องทำข้อตกลงทางทรัพย์สิน เธอคิดจริงๆหรือว่าผู้ชายคนนั้นจะรักลูกสาวเธอ? ต่อไปถ้าโดนรังแก จะไม่มีคนคอยหนุนหลังสักคน หึ!” “แค่อยากจะบอก ตอนแรกก็คิดว่าถ้าเธอได้แต่งงานไปจะดีเท่าไหน แต่ก็เป็นเพียงแค่โครงร่างที่ว่างเปล่าเท่านั้น” ชิวฟู่หลานมองหยูนจิ้งจีอย่างเหยียดหยาม พอพูดเสร็จ หยูนเชิงกางก็พาลูกและภรรยาของเขา ออกไปจากที่นี่ด้วยความโมโห เมื่อออกไปนอกประตู ก็เจอกับฉิวหยู่เฉิงที่ยืนอยู่ข้างนอก แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาได้ยินอะไรไปบ้าง ยังมีของขวัญอีกกองหนึ่งวางอยู่ที่ข้างๆขาของเขา มองไปแล้วก็ทำให้ชิวฟู่หลานอิจฉาตาร้อนขึ้นมาเลย สิ้นเปลืองจริงๆที่เอาของเหล่านี้ไปให้หยูนหว่านซู ฉับพลันนั้น หยูนเชิงกางก็คิดขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ข้างหน้า ฉิวหยู่เฉิง พูดอย่างเสียใจเหลือเกิน: “แม้ว่าคุณกับจิ้งจีของพวกเราจะอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ก็มีเรื่องที่ฉันอยากจะเปิดเผยให้คุณรู้ แต่ก่อนตอนที่จิ้งจียังเด็กเธอเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน อาจจะไม่สามารถมีลูกได้ ต่อไปถ้าคุณเลิกกับเธอเพราะเรื่องนี้ ฉันจะไม่ให้อภัยคุณ!” ท่าทางของหยูนเชิงกางแบบนี้ดูแล้วเหมือนลุงที่เป็นห่วงหลานสาวอย่างจริงใจ แต่ความหมายลึกๆที่เขาพูดก็เข้าใจแล้ว “ความหมายของคุณคืออาจีจะไม่สามารถตั้งท้องได้ตลอดชีวิตนี้อย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร! ครอบครัวของฉันทั้งสามรุ่นในแต่ละรุ่นก็มีลูกชายเพียงคนเดียว ต่างก็คาดหวังว่าฉันจะมีทายาทสืบสกุลต่อไป!”ฉิวหยู่เฉิงแสร้งตกใจพูดออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาดีใจที่จะได้เป็นพ่อคนแล้ว ก็คงเชื่อสิ่งที่หยูนเชิงกางกุขึ้นมา หยูนเชิงกางได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ ก็เพียงแค่ได้แต่งงานกับคนรวย จะทำให้พวกเธอดีใจเก้อไปเลย ดูสิว่าต่อไปพวกเธอจะยังโอหังได้อีกไหม! ในใจของหยูนเชิงกางคิดแบบนั้น แต่ตอนที่เขาพูด กลับเคร่งขรึมมาก “ฉันขอเตือนคุณเลยนะ! คุณกับจิ้งจีของพวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว คุณห้ามทิ้งเธอ มิเช่นนั้นระวังฉันจะสกัดขาของคุณ!”