Chapter 11

เช้าวันต่อมา.... หญิงสาวตื่นมาทำกับข้าวในตอนเช้าและที่สำคัญคือเมื่อคืนเธอยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เพราะงานที่เขาส่งมาให้ทำเขาต้องการเร่งด่วนที่สุด จริงๆเขาส่งมาให้เธอตั้งแต่เช้าแล้วแต่ด้วยความที่เธออยากจะไปกับชายหนุ่มที่เธอรักเธอจึงเลือกอดหลับอดนอนทำงานดึกแทนดีกว่าโดยมีเหตุผลเพียงแค่นานๆครั้งเท่านั้นที่จะมีโอกาสแบบนี้เธอจึงรีบคว้ามันไว้ \"ปลาวาฬทำอะไรแต่เช้าเนี่ย\" \"ทำหลายอย่างเลย อ่อ พ่อมาก็ดีเลยจ๊ะเดี๋ยวปลาวาฬเอากับข้าวใส่กล่องให้ฝากเอาไปให้น้าจิตตรีหน่อยแล้วก็มีอะไรจะทำก็รีบทำเลยนะพ่อแต่งตัวหล่อๆด้วยเข้าใจมั้ย\" ปลาวาฬเชียร์พ่อกำนันสุดใจ เธออยากให้พ่อมีความสุขบ้างกับชีวิตต่อจากนี้ขอแค่เป็นน้าจิตตรีผู้หญิงที่รักและดูแลพ่อกำนันและเธอมาตลอดยี่สิบปีโดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทน เธอเป็นคนดีและเธอควรจะได้สิ่งดีๆตอบแทนบ้าง \"สั่งจริงๆไอ้ลูกคนนี้ \" \"ก็ถ้าวันนี้น้าจิตตรีไม่ตอบตกลงแต่งงานกับพ่อนะปลาวาฬโกรธจริงๆด้วย\" \"เอาเข้าไป เออๆ\" พ่อกำนันส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนจะเดินกลับไปแต่งตัวตามที่ลูกสาวบอก ยังไงวันนี้เขาก็จะต้องคุยกับจิตตรีและคงได้รับข่าวดีแน่นอนเขาเชื่ออย่างนั้น หลังจากที่เขาแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็เดินลงมาพร้อมกับหยิบกล่องข้าวที่ลูกสาวทำไว้ให้ที่โต๊ะ ส่วนตัวลูกสาวของเขานั้นไม่ต้องไปพูดถึงคงแล่นไปหาผู้ชายแล้วหละตอนนี้ \"เห้ออออ \" เขาถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ช่างมันเท่านั้น ในเมื่อลูกสาวเขาทำแล้วมีความสุขก็ปล่อยมันไปเถอะคิดได้ดังนั้นเขาก็ถือกล่องข้าวมาไว้ในมือแล้วเดินไปบ้านข้างๆทันทีอย่างไม่รอช้า เมื่อมาถึงหน้าบ้านเขาก็กดกริ่งเพื่อเรียกให้เธอออกมา กริ้งๆๆๆๆๆ \"มาแล้วจ้าอ่าวพี่กำนันมาทำอะไรแต่เช้าเนี้ย\" จิตตรีในชุดผ้าเอี้ยมคงจะกำลังทำอาหารอยู่เดินมาเปิดประตูให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เขาชอบเห็นอยู่บ่อยๆ เขาส่งกล่องข้าวไปให้เธอก่อนจะเกาหัวแก้เขิน \"ไอ้ปลาวาฬให้เอามาให้นะ\" \"กำลังจะทำอาหารพอดีเลยงั้นไม่ทำละ ^///^\" จิตตรีเปิดประตูเชิญให้เขาเข้ามาในบ้านเป็นเรื่องปกติเพราะเขาทั้งสองบ้านไปมาหาสู่กันแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว \"เข้ามาก่อนจ๊ะพี่กำนัน\" \"อืม ไปสิ\" เขาเดินตามเธอเข้ามาเงียบๆเมื่อมาถึงในตัวบ้านเขาก็เดินไปนั่งลงตรงโซฟาระหว่างรอให้จิตตรีเอากับข้าวไปเก็บไว้ที่ครัว เขาคิดอะไรไปเพลินๆกำลังมีความคิดว่าจะเอายังไงดีจะเริ่มพูดกับเธอยังไงดี บางทีเขาก็กลัวนะว่าที่เธอทำไปทุกอย่างก็เพียงแค่อาจจะสงสารเขากับลูกเพียงแค่นั้นรึเปล่าหรือว่าจริงๆที่เธอทำนั้นมีใจให้เขาอยู่เขาก็ไม่อาจจะรู้ได้ \"พี่กำนันกินข้าวมายัง\" \"ยังเลย\" \"หิวมั้ยทานข้าวด้วยกันมั้ย\" เขาลุกขึ้นเดินไปหาจิตตรีที่ห้องครัวเขามองคนร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังหันหลังแกะกล่องข้าวอยู่ เขาเดินไปอยู่ด้านหลังของเธอก่อนจะสวมกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ \"อุ๊ย! พี่กำนันมากอดฉันทำไมเนี้ย\" เหมือนว่าเธอจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ๆเขาก็มากอดเธอแบบนี้เธอวางทุกอย่างลงก่อนจะหันไปมองสบตากับเขาที่มองเธออยู่เช่นกัน \"จิตตรีคือพี่มีเรื่องจะคุยด้วย\" \"มีอะไรรึเปล่าทำไมอยู่ๆถึงแปลกไปแบบนี้?\" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความระแวงด้วยความที่เธอไม่เคยใกล้ผู้ชายคนไหนมาก่อนนอกจากเขาคนนี้มันก็จะแปลกๆหน่อยที่เธอถูกปฎิบัติแบบนี้เพราะความไม่เคยชินและเขาไม่เคยทำแบบนี้กับเธอด้วย \"คือพี่จะถามเอ็งว่าถ้าพี่จะขอเอ็งแต่งงานเอ็งจะแต่งงานกับพี่ได้มั้ย\" เธออ้าปากค้างอย่างตกใจไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากของเขาคนนี้ รู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเธอเคยถามเขาหลายครั้งว่าเขาคิดจะแต่งงานมีครอบครัวมั้ยแต่เขาก็ปฎิเสธมาตลอดเพราะกลัวว่าลูกสาวจะมีปมด้อยเขาจึงไม่เคยคิดจะมีใครใหม่แต่ก็นั้นแหละเธอก็รักเขามาโดยตลอดทุกสิ่งที่เธอทำก็เพราะเธอรักเขาแค่นั้นจริงๆเธอทำทุกอย่างโดนไม่เคยหวังอะไรตอบแทนจากเขา \"พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย \" \"รู้สิ รู้ทุกอย่างว่าไงตกลงว่าจะแต่งมั้ย\" หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอเขารุกหนักขนาดนึ้ จริงๆเธอไม่คาดคิดว่าเธอจะมีโอกาสแบบนี้ด้วยซ้ำและไม่กล้าคิดเลย \"แล้วปลาวาฬ...\" \"ก็ไอ้ปลาวาฬนั้นแหละที่บอกให้มา เอ็งก็รู้ว่าไอ้ปลาวาฬมันรักเอ็งเหมือนแม่มันคนหนึ่ง อยากจะมาเป็นแม่ให้ปลาวาฬจริงๆมั้ยจิตตรี\" หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า เธอรักและเอ็นดูปลาวาฬเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเพราะเธอเลี้ยงมากับมือตั้งแต่ยังแบเบาะ มีอะไรเธอก็ให้คำปรึกษาปลาวาฬตลอดบางเรื่องที่เธอไม่สามารถคุยกับพ่อของเธอได้ก็มีจิตตรีเนี้ยแหละที่รับหน้าที่ทำแทนทุกอย่าง \"แล้วพี่ทำแบบนี้เพราะว่าปลาวาฬเหรอ\" \"ไม่ใช่เพราะพี่คิดมาแล้วว่าพี่อยากจะมีความสุขอย่างกับคนอื่นๆบ้าง วันหนึ่งปลาวาฬมันจะต้องไปมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ได้อยู่กับพี่ตลอดจนตายจากกันพี่ก็อยากจะมีคู่ชีวิตที่อยู่เคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่าและพี่คิดว่าเป็นเอ็งดีที่สุดแล้ว\" กำนันดึงจิตตรีเข้ามากอดแน่น เขารู้แล้วว่าเขารักผู้หญิงคนนี้มาตลอดเธอเป็นคนที่อดทนกับเขามากและทำแทนเขาทุกอย่างไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจสุดที่วันนี้มันก็มาถึงเธอรอมันมาตลอด \"ขอบคุณนะพี่กำนันที่เลือกฉัน ฮึก ขอบคุณนะ\" \"เอ็งเป็นคนดีและดีกับพี่และลูกมาโดยตลอดไม่ใช่ว่าพี่มองไม่เห็น แต่ตอนนั้นพี่แค่กลัวว่าลูกจะน้อยใจที่พี่ต้องแบ่งความรักไปให้ใครอื่น แต่เมื่อคืนปลาวาฬมันบอกว่ามีคนมาจีบเอ็งปั่นหัวพี่ใหญ่ยุให้พี่มาขอเอ็งแต่งงานให้ได้คงกลัวพี่จะถูกผู้ชายคนอื่นแย่งเอ็งไปหละมั่ง แต่พี่ไม่ยอมหรอกนะยังไงเอ็งต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น :)\" \"ร้ายจริงๆเด็กคนนี้ แต่ฉันไม่แต่งงานหรอกนะอายุปูนนี้แล้วอายคนอื่นเขาตาย\" จิตตรีเอ่ยอย่างเขินอายเธออายุจะสี่สิบอยู่แล้วถ้ามาแต่งงานตอนแก่แบบนี้กลัวชาวบ้านเขาจะนินทาเอาว่าแรดมาอยากมีผัวตอนแก่ \"ได้ยังไงหละพี่จะให้เอ็งไปเป็นเมียก็ต้องแต่งงานสิถ้าไปอยู่ด้วยกันเลยเดี๋ยวชาวบ้านก็นินทากันสนุกปากหรอก\" \"แล้วนี่แน่ใจแล้วเหรอว่าจะแต่งกับฉันจริงๆ\" \"เอ็งนี่มันถามเยอะจริงๆ อ่อปลาวาฬบอกว่าวันนี้ให้พี่รวบรัดเอ็งเป็นเมียไปเลยคงกลัวจะไม่ได้เอ็งเป็นแม่หละมั่ง :)\" \"รวบรัดยังไง\" \"ก็จับปล้ำทำเมียเลยไง :)\" จิตตรีเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ไม่ทันแล้วเพราะกำนันจอมเจ้าเล่ห์อุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินขึ้นห้องนอนไปทันที \"โอ๊ยตาแก่โรคจิต มาทำอะไรแบบนี้กลางวันแสกๆเนี้ย\" \"จะเปิดซิงเอ็งไงถามแปลกๆ \" \"ไอ้พี่กำนัน ไอ้บ้าเอ้ย!!! ปล่อยฉันนะ \"