ตอนที่ 2 เป็นผู้หญิงของฉัน

ตอนที่ 2 เป็นผู้หญิงของฉัน พระจันทร์เย็นบนฟ้า มีแสงเงาตกกระทบเล็กน้อย อุณหภูมิในห้องร้อนเหมือนไฟ เมื่อความเจ็บปวดมาถึง ดวงตาที่มีเสน่ห์ของมู่จิ่งก็ถูกขัด ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า ความทรงจำที่คลุมเครือวิ่งเข้ามาในหัว การมาเป็นเรื่องวุ่นวายและน่าตกใจ ความทรงจำที่เข้ามาทำให้เธอปวดหัวเหมือนจะแยกออก ในที่สุดเธอก็เป็นลมไป รถสีแดงสดใสจอดอยู่ที่ท่าเรือห่างไกลจากในเมืองb ผ่านแสงจันทร์ที่สดใสสามารถมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งที่คนขับกำลังคุยโทรศัพท์ “จัดการธุระเรียบร้อยหรือยัง” “ไว้ใจได้ คุณซู พวกเราทำงานไม่เคยมีปัญหาอย่างแน่นอน” “ดี พรุ่งนี้ฉันจะส่งเงินที่เหลือไปยังบัญชีของคุณ” ผู้หญิงวางสายลง ใบหน้าที่สวยงาม หัวเราะเยาะด้วยความเย็นชา ดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่งส่องประกายความหึง แต่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ปากแดงหัวเราะเหยียดหยามๆด้วยเสียงเบาๆ “มู่จิ่งเหยียน เธอเป็นเพียงหนอนตัวหนึ่งที่ตระกูลซูของฉันเก็บมาเลี้ยง กล้าแย่งพี่เสี้ยนของฉัน หลังจากวันนี้เธอก็จะเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา ฉันจะดูสิว่าสภาพแบบนี้ของเธอพี่เสี้ยนยังจะชอบเธออยู่ไหม” มู่จิ่งเหยียน ไปตายซะไป ส้งเสี้ยนต้องเป็นของฉันคนเดียว ผู้หญิงที่น่ารังเกียจด่าว่าเสร็จ ก็ขับรถสีแดงสดใสอย่างภาคภูมิใจออกไป …… ท้องฟ้าเริ่มสว่าง หลับนี้มู่จิ่งเหยียนหลับได้ไม่สนิทมากนัก หัวที่ปวดอย่างรุนแรง ร่างกายที่อ่อนล้าทำให้เธอฝันร้ายตลอดทั้งคืน ขณะที่ลืมตา ดวงตาที่สดใสในอดีต วันนี้กลับมีความเฉยเมยเป็นพิเศษ ทั้งตัวมีไข้ ไม่มีอุณหภูมิร้อน ขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่ารอบเอวมีแขนโอบแน่น ภาพบ้าๆบอๆของเมื่อคืนเข้ามาในสมอง มู่จิ่งเหยียนกำมือแน่น จนเล็บหยิกเนื้อเลย ดวงตาที่เย็นชาเพิ่มความเย็นขึ้น ซูม่อ เธอไม่ได้คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางยาเธอ แล้วยังหลอกเธอมาที่โรงแรม ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะหาคนมาทำลายเธอจริงๆ เสียดายที่มู่จิ่งเหยียนไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการ และก็ยังกู้คืนความทรงจำของเมื่อสามปีที่แล้วได้โดยบังเอิญ นึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดที่ผนึกไว้เมื่อสามปีก่อน มุมปากของมู่จิ่งเหยียนก็ขยับขึ้น ดวงตาที่เยือกเย็นเผยให้เห็นวิญญาณที่เยือกเย็น มันผสมกับความเจ็บปวดที่รุนแรงเช่นกัน ช่วงเวลาที่มู่จิ่งเหยียนตื่นขึ้นมา หรงโม่ก็ตื่นด้วย ลืมตามองเห็นเป็นมู่จิ่งเหยียนจริงๆด้วย ไม่เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมาสดใสและมีเสน่ห์ แล้วก็ไม่มีความคะนองและน่าหลงใหลเหมือนตอนโดนวางยา ในขณะนี้นอกเหนือจากลมหายใจที่เย็นทั่วทั้งร่างกายของเธอแล้วยังมีอารมณ์อยากฆ่าคนด้วย เต็มไปด้วยความโหดร้ายและความโศกเศร้าที่เจ็บปวด ใบหน้าที่เยือกเย็นและสงบ การเปลี่ยนแปลงของลมหายใจนี้ทำให้หรงโม่มึนไปสักครู่ มู่จิ่งเหยียนรู้สึกถึงสายตาข้างๆเธอ จึงชำเลืองมองที่หรงโม่ เป็นสายตาที่ไร้ความรู้สึกและเย็นชา ลุกขึ้นอย่างเฉยเมย เปลือยกายลุกจากเตียง เมื่อคืนนี้แม้ว่าฉันจะส่งมอบคืนแรกของฉันให้กับชายแปลกหน้าคนนี้ไปแล้ว สำหรับมู่จิ่งเหยียนเมื่อได้ความทรงจำกลับมา ณ ตอนนี้ไม่มีเรื่องไหนสำคัญไปกว่าการแก้แค้นอีก หรงโม่ขมวดคิ้ว จ้องมองดวงตาที่เย็นชาของมู่จิ่งเหยียน รำคาญเล็กน้อย หงุดหงิดนิดหน่อย ใบหน้าที่เย็นชายิ่งดำลง ดวงตาที่ดำเหมือนหมึกดำเรืองแสงมืดๆ จับมือมู่จิ่งเหยียนอย่างไม่พอใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณจะไปไหน” “กลับบ้าน” มู่จิ่งเหยียนเหลือบมองหรงโม่อย่างเย็นชา พูดมาสองคำ ดึงแขนออกแล้วลงจากเตียง “ซือ——“ เมื่อเท้าสัมผัสพื้นก็ยืนไม่ไหว ทันใดนั้นก็หายใจเข้า มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้ว ในใจด่าว่าผู้ชายที่มีพฤติกรรมสัตว์คนนี้ มองดูร่องรอยที่โดนตัวเองกระทำ ดวงตาที่ดำเข้มของหรงโม่กระพริบเล็กน้อย เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เลย จึงอดไม่ได้ที่จะโกรธ ใบหน้าที่เยือกเย็นและหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ดวงตาที่ลึกลึกเปล่งแสงเย็นสลัว “อย่างไร กินฉันจนหมดตัวแล้วจะหนีไปง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ” หรงโม่เม้มริมฝีปาก ขมวดคิ้ว ใบหน้าที่เยือกเย็นและหล่อเหลามีความเกียจคร้าน ดวงตาที่ดำเข้มเต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองมู่จิ่งเหยียน ไอ้เย็นในร่างกายเพิ่มขึ้น ในขณะนี้หรงโม่โกรธมาก เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ไม่ได้รังเกียจผู้หญิง ฉันไม่ต้องการให้ตัวเองกลายเป็นวัตถุที่ถูกรังเกียจและไม่สนใจ ความรู้สึกนี้มันอึดอัดมาก มู่จิ่งเหยียนแต่งตัวเสร็จ มองไปที่หรงโม่แล้วยักคิ้ว ใบหน้ายังเย็นชา จ้องมองที่หรงโม่ที่คิ้วขมวด ต้องบอกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าสง่างามมาก มีความเอื่อยเฉื่อย รูปร่างหน้าตาหล่อมาก เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่มู่จิ่งเหยียนเคยเห็นมา ดวงตาที่ลึกล้ำที่มีความมันวาวกำลังจ้องมองตัวเองอย่างแผดเผา ต้องบอกว่าหายไปกับผู้ชายแบบนี้ในคืนแรกดีกว่าหายไปกับคนที่ซูม่อหามาให้ “แล้วคุณจะเอาอย่างไร” มู่จิ่งเหยียนยกคิ้วแล้วถามกลับ น้ำเสียงยังคงเย็นชา หรงโม่ดวงตาที่ลึกและดำเข้มคอดอันตราย ใบหน้าที่เย็นยะเยือกดำขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของมู่จิ่งเหยียนในใจก็ยิ่งรู้สึกโกรธ เป็นครั้งแรกในชีวิต เพราะผู้หญิงคนหนึ่งทำให้มีคลื่นในหัวใจ “ เป็นผู้หญิงของฉัน” “ขออภัย คุณผู้ชายท่านนี้ ฉันไม่มีความสนใจนั้น” มู่จิ่งเหยียนยิ้มที่มุมปากเยาะเย้ยเล็กน้อย ดวงตาที่ไม่แยแสแดกดันมากขึ้น จากนั้นหยิบออกมาหนึ่งร้อยหยวนจากร่างกายและวางมันลงบนเตียง พูดจบก็เดินออกจากห้องไป “ลาก่อน นะ ไม่ ไม่ขอเจอกันอีก” “ปัง” เสียงดังขึ้น ประตูถูกปิดอย่างแรง มู่จิ่งเหยียนหัวเราะเยาะเย้ยชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาเย็นชากับพลังแห่งความเย็น ผู้ชาย ฮืมๆ เดินออกจากโรงแรม มองท้องฟ้าที่สะอาด ดวงตาของมู่จิ่งเหยียนส่องแสงเล็กน้อย คิดถึงเมื่อสามปีที่แล้ว ในปีนั้น ผู้ชายที่เธอรักและเพื่อนรักของเธอทรยศเธอทั้งคู่ เชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่เติบโตขึ้นมากับเขา เขาก็ยังไม่เชื่อเธอ เพื่อนรักยังส่งเธอไปโรงพยาบาลโรคจิตตอนที่เธอสลบด้วยมือของเขาเอง ในโรงพยาบาลโรคจิตเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับการทรมานกับเครื่องมือต่างๆและยา ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งร่างกายถูกทรมานไม่เหลือสภาพเลย มีโรคเจ็บปวดอีกมากาย ใช้เวลาหนึ่งปีในการอดทนและในที่สุดก็หนีออกมาแต่ก็ยังถูกจับได้ ไล่ตามและไม่มีทางเลือกจึงโดดลงทะเล ไม่คิดว่าจะโชคดี ถูกช่วยโดยพ่อของซูม่อ เพราะสาเหตุนี้ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำทั้งหมด สามปีแล้ว เธอมู่จิ่งเหยียนก็กลับมาอีกครั้ง ฉินหยูนข่าย กงซืออวี่ ฉันให้ชีวิตเธอมาสามปีแล้ว ครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยพวกเธอไปง่ายๆแน่