ตอนที่ 5 ละครสนุกกำลังจะเริ่ม

ตอนที่ 5 ละครสนุกกำลังจะเริ่ม “ คุณมาได้อย่างไร” คุณนายซูรู้แผนในใจของสามีดี ในขณะนี้เมื่อเห็นการแต่งตัวของมู่จิ่งเหยียนทันใดนั้นดวงตาก็จมลง ถามอย่างเย็นชา “อ้อ ฉันมาไม่ได้หรือ น้องสาวแต่งงาน คนเป็นพี่สาวก็ต้องมาแสดงความยินดีเป็นธรรมดา” มู่จิ่งเหยียนยกคิ้วแล้วยิ้ม ใบหน้าที่บอบบางและน่าหลงใหลนั้นเยือกเย็นและหยิ่งผยอง “มาได้สิ มาได้แน่นอน เสี่ยวเหยียน มานี่สิ นั่งตรงนี้ นั่งตรงนี้” พูดอยู่ นายท่านซูทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม มือใหญ่ๆแตะบนไหล่เปลือยของมู่จิ่งเหยียน สายตามีความอยากได้ เห็นสามีในขณะนี้ ต่อหน้าแขกมากมายควบคุมสีหน้าไม่ได้ คุณนายซูใบหน้าน่าเกลียดมากขึ้น ดึงนายท่านซูอย่างแรงและมองมู่จิ่งเหยียนอย่างเยือกเย็น กระซิบต่อว่า “มู่จิ่งเหยียน นางจิ้งจอก ยั่วคู่หมั้นของน้องสาวยังไม่พอ ยังอยากจะมายั่วพ่อของเธอด้วยใช่ไหม ไร้ยางอายจริงๆ” “เฮ่อ คุณนายซูพูดเช่นนั้นได้อย่างไร ฉันมู่จิ่งเหยียนไม่เคยคิดอยากแตะต้องผู้ชายที่คนอื่นเคยใช้แล้ว คุณนายซูเคยคิดไหมว่าทำไมผู้ชายถึงลักกินขโมยกิน ควรหาสาเหตุในตัวเองก่อนไหม ถ้าไม่มีปัญญาผูกมัดผู้ชายก็อย่าโยนความผิดให้คนอื่น เช่นนี้แล้วทำให้ฉันรู้สึกสงสารคุณ มู่จิ่งเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา ดูน่าขันที่ซูคุณนายซูกำลังโกรธ แต่ต้องยับยั้งตัวเอง “มู่จิ่งเหยียน เธอ....เธอ.....” ใบหน้าที่สง่างามและร่ำรวยของคุณนายซูถูกคำพูดของมู่จิ่งเหยียนทำให้โกรธเป็นไฟ “ขอตัวก่อน” มู่จิ่งเหยียนเพิกเฉยต่อความโกรธของคุณนายซู หันไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาแล้วเดินไปข้างๆ มาถึงมุมที่ไม่มีคน มู่จิ่งเหยียนมองไปรอบๆ หลังจากยืนยันความปลอดภัยแล้วจึงเข้าไปในห้องนั่งเล่น หยิบกล้องรูเข็มออกจากกระเป๋า วางไว้ในสถานที่ลับที่สุด มองเห็นภาพได้ชัดที่สุด หันไปที่กล้องด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ แล้วจากไป เพิ่งออกจากห้องนั่งเล่น ก็ได้ยินเสียงของรองเท้าส้นสูง มู่จิ่งเหยียนสายตามองลง เงาสีดำๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างที่คมชัดกระโดดพุ่งเข้าใส่ในที่มืด ซ่อนทั้งร่างกายไว้ กระทำทั้งหมดในครั้งเดียว สวยงามอย่างเหลือเชื่อ ห้องพักหรูหราที่ชั้นบนสุดของโรงแรมหาวเยว่ หรงโม่จ้องมองที่หน้าจอใหญ่ด้วยใบหน้ามีความสุข บนหน้าจอแสดงภาพทุกมุมของชั้นแรกทั้งหมด อย่างชัดเจน เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นมีท่าทีที่แปลกและคาดเดาไม่ได้ สายตาตะลึง แสดงลักษณ์ที่สนใจทันที ทำให้ยิ่งสนใจผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น ขยับริมฝีปากขึ้นแล้วหัวเราะเยาะ เขาต้องการที่จะรู้ว่าผู้หญิงเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกคนนี้ ทำอะไรที่ห้องนั่งเล่น แต่เขาจะได้คำตอบในไม่ช้า “คุณชาย ผู้ช่วยหวินส่งเอกสารมาหนึ่งฉบับ เชิญท่านเปิดดู” ชายชุดดำเดินเข้ามา ยืนซองเอกสารให้หรงโม่ หรงโม่เหลือบมองผู้หญิงบนหน้าจอ เอื้อมมือรับซองเอกสารเปิดดู เปิดดูผ่านๆ เอกสารสรุปข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับผู้หญิงบนหน้าจอ มู่จิ่งเหยียน ปีนี้อายุ 22ปี สามปีที่แล้วนายท่านซูเป็นคนรับเลี้ยงไว้ที่ เมืองb กำลังศึกษาอยู่ Aต้า คณะบริหารธุรกิจ เพื่อนรักคือเหลิ่งเชี่ยนเชี่ยน คนรักส้งเสี้ยน เลิกกันเมื่อสองสามวันก่อนและมาแต่งงานกับลูกสาวอีกคนของพ่อบุญธรรมซูม่อ หรงโม่มองดูเอกสารในมือ เมื่อเห็น “คนรักส้งเสี้ยน” สี่คำนี้ แสงในดวงตามืดลงและร้าวแสดงถึงความเย็น เงยหน้าขึ้นและมองหญิงสาวบนหน้าจออีกครั้ง หน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย ดวงตาที่เป็นอันตรายนั้นเย็นมาก “แค่นี้เหรอ แล้วอะไรอีก ข้อมูลสามปีก่อนทำไมไม่มี” หรงโม่ถามอย่างเย็นชา ผู้ช่วยหวินก็บอกด้วยว่ามันแปลก เขาสามารถหาข้อมูลเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย แต่หาข้อมูลเมื่อสามปีที่ผ่านมาไม่พบเลย ดูเหมือนว่าคนสะอาดนี้ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน” ชายเสื้อดำตอบด้วยความเคารพ ได้ยินเช่นนี้ หรงโม่หน้านิ่งเงียบ จ้องมองมู่จิ่งเหยียนบนหน้าจออย่างใกล้ชิด สิ่งที่ผู้หญิงเพิ่งแสดงให้เห็นว่าทักษะที่ใช้คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทำได้แน่นอน นอกจากนี้ยังมีอารมณ์ที่เยือกเย็นและหยิ่งที่แม้แต่คุณหนูตระกูลซูก็ยังเทียบไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวตนของผู้หญิงคนนี้ เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งถูกปากเขา “ไปเถอะ บอกผู้ช่วยหวินไม่ต้องหาแล้ว ในเมื่อโดนลบไปแล้วไปหาก็คงหาไม่เจอ ฉันจะหาคำตอบเหล่านั้นด้วยตนเอง” หรงโม่ จ้องมองสายตาอยู่ที่มู่จิ่งเหยียน เต็มไปด้วยความร้อนและจอมเผด็จการ “ครับ” ชายชุดดำตอบรับ จากนั้นถอยออกไป หรงโม่ยังจ้องมองผู้หญิงอย่างแน่นหนาที่หน้าจอ เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำอะไร วินาทีต่อไป ผู้หญิงบนหน้าจอขยับแล้ว ออกมาจากที่มืด เดินไปที่ประตูห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เปิดประตูห้องนั่งเล่นเล็กน้อย เหลือบดูบรรยากาศด้านใน ริมฝีปากสีแดงทำให้เกิดรอยยิ้มที่เยือกเย็น ปิดประตูแล้วเดินไปทางด้านนอก บังเอิญเจอนายท่านซูกำลังเดินมา นายท่านซูเห็นรูปร่างที่สวยงาม มู่จิงหยานซึ่งมีใบหน้าที่บอบบางและน่าหลงใหล แต่เต็มไปด้วยความหนาวเย็นและอารมณ์ที่ไม่แยแส ทำให้ดวงตาคู่หนึ่งไม่สามารถละสายตาไปได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากได้สาวน้อย “เสี่ยวเหยียน มาอยู่นี่เอง พ่อตามหาหนูตั้งนาน” ระหว่างพูด นายท่านซูก็เดินเข้าหามู่จิ่งเหยียน ยื่นมือไปปัดร่างของเธออีกครั้ง ดวงตาที่เหล่คู่นั้นจ้องไปที่หน้าอกของมู่จิ่งเหยี่ยน มองดูคุณท่านซูที่กล้าแตะต้องตัวมู่จิ่งเหยียนบนหน้าจอ หน้าหรงโม่ก็อึมครึมทันที ตาเย็นชา ร่างกายทั้งหมดกระจายแรงผลักดันออกมา ทำให้รู้สึกอึดอัด ซูโป๋หลุนสมควรตาย กล้าแต๊ะอั๋งผู้หญิงของเขา โดนหาที่ตาย ร่างสูงผอมเพรียวลุกขึ้นทันที สวมสูทสีดำรูปร่างสูงใหญ่ เย็นชาและแข็งแรง มีความหนาวเย็นที่น่ากลัวและการกดขี่ทั่วร่างกาย เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว หรงโม่เดินตรงไปทางห้องนั่งเล่นหลังห้องจัดงานเลี้ยง ความหนาวเย็นรอบตัวเพิ่มขึ้น รูปร่างที่สูงใหญ่ ใบหน้าเย็นชาและมีเสน่ห์ ความภูมิฐานและความสง่าทำให้สาวๆที่เห็นต้องหลงใหล รู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้ช่างมีสไตล์เหลือเกิน หน้าประตูห้องนั่งเล่น มู่จิ่งเหยียนขยับตัว เพื่อหลบมือที่เอื้อมมาของนายท่านซู ใบหน้าแสดงความเย็นชา มองนายท่านซูอย่างเย็นชา พูดด้วยเสียงที่เย็นชา “นายท่านซูนี่คุณจะทำอะไร” เห็นมู่จิ่งเหยียนหลบหลีกหลายครั้ง ความอดทนของนายท่านซูดูเหมือนจะหมดลงแล้ว มองมู่จิ่งเหยียนอย่างเย็นชา แล้วขู่ว่า “จิ่งเหยียนอย่าสร้างปัญหา ตอนนี้เธอไม่มีทางออกแล้ว ยอมเป็นผู้หญิงของฉันซะดีๆ ฉันจะซื้อบ้านให้เธอหนึ่งหลัง แม้แต่แม่บุญธรรมของเธอก็ไม่กล้าทำอะไรเธอ” ได้ยินนายท่านซูพูดเช่นนี้ มู่จิ่งเหยียนยิ้มเย้ยหยัน เยาะเย้ย “ความคิดนี้ก็ไม่เลว ความกล้าหาญก็ไม่น้อย ก่อนอื่นเรามาดูละครกันก่อน หลังจากดูฉากนี้จบฉันจะตอบคำถามของคุณดีไหม” นายท่านซูฟังแล้ว นี่เป็นจังหวะของความหวัง ทันใดนั้นพยักหน้าและตอบอย่างมีความสุข “ดี ดี เรามาดูละครก่อนกัน”