ตอนที่ 8 ละครเรื่องนี้ดีมาก

ตอนที่ 8 ละครเรื่องนี้ดีมาก “ละครเรื่องนี้ดีมาก” เสียงโทนต่ำผ่านมาทางข้างหู ลมหายใจอุ่นอยู่ที่บริเวณคอ มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้วไม่พอใจ ร่างกายแข็ง จ้องมองหรงโม่อย่างโกรธเคือง รู้สึกถึงความแข็งตัวของผู้หญิงในอ้อมแขน ดวงตาของรองโมแสดงความสนใจ ถึงแม้ว่ามีแค่คืนนั้นเท่านั้น แต่เพียงพอสำหรับเขาที่จะเข้าใจสถานที่ไวต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน เมื่อซูม่อปรากฏตัวขึ้น แขกที่มาร่วมงานอยู่รอบ ๆ ดูที่ดวงตาของซูม่อด้วยท่าทางเย้ยหยัน เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของส้งเสี้ยนที่รักและเอ็นดูเธอในขณะนี้ก็ยังมองเธอด้วยการเสียดสีและรังเกียจ ไม่ต้องพูดถึงหน้าตาเย็นชาและมืดของส้งเสี้ยน มองคนรอบๆที่มีท่าทีอาการแปลกๆ ซูม่อรู้สึกกลัว มีความสับสนวาบเข้ามาในดวงตา เป็นไปได้ไหมที่พวกเขารู้ฉากในห้องนั่งเล่นแล้ว มิฉะนั้นคนเหล่านี้จะมองตัวเองด้วยสายตาที่รังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร “คุณพ่อ คุณแม่คะ พวกท่านเป็นอะไร ทำไมทุกคนถึงมองเธอด้วยสายตาแบบนี้” ซูม่อถามด้วยความนุ่มนวล ยิ้มและมองนายท่านซูและคุณนายซู ทำเป็นไร้เดียงสา เพียงแค่ว่าจำจำนวนไม่น้อยที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ ยิ่งเห็นการปั้นหน้าของซูม่อมากเท่าไหร่ก็ยิ่งน่ารังเกียจเท่านั้น “ผั๊ว” นายท่านซูตบเข้าที่หน้าของซูม่ออย่างแรง ด่าว่าด้วยความโกรธ “เธอพูดมาสิ เมื่อครูเธอทำอะไรที่ห้องนั่งเล่น ฉันเลี้ยงเธอมาอย่างดีโตขนาดนี้ นั่นคือวิธีที่เธอตอบแทนฉันและแม่ของเธอหรือ” ได้ยินนายท่านซูกล่าวถึงห้องนั่งเล่น เห็นสายตาที่ดูหมิ่นของทุกคนเยาะเย้ยและรังเกียจ ซูม่อหน้าซีดในทันใด ร่างกายแกว่งไปแกว่งมา ไม่สามารถแสร้งทำได้แล้ว พวกเขารู้แล้ว รู้กันหมดแล้ว กัดฟันแล้วกัดฟันอีก ซูม่อฝืนยิ้มอย่างอึดอัดแข็งทื่อพูด “คุณพ่อ ท่าน ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร หนูไม่เข้าใจ” “ผั๊ว” ตบไปอีกหนึ่งที นายท่านซูตบซูม่อที่หน้าอย่างแรง มองดูใบหน้าที่บวมของลูกสาวตัวน้อย นายท่านซูรู้สึกเจ็บปวด แต่ในใจก็โกรธมาก “พอเถอะ อย่าตบอีกเลย อย่าตบอีกเลย ม่อม่อ บอกคุณแม่สิ เมื่อครูที่อยู่ในห้องนั่งเล่นมีคนข่มขู่หนูใช่ไหม หนูถูกคนกลั่นแกล้งใช่ไหม” คุณนายซูไม่สามารถมองผ่านได้ กั้นหน้าซูม่อไว้ ขยิบตาให้ซูม่อ ซูม่อได้ยินที่คุณแม่พูด ในสมองเสียงดังเปรี้ยงแตกออกเป็นชิ้น ๆ ในที่สุด ในที่สุดทุกคนก็รู้ ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของคุณแม่ ซูม่อเงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จ้องมองมู่จิ่งเหยียนอย่างรุนแรง “เป็นเธอ เป็นเธอใช่ไหม พี่สาว ทำไมพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่ของฉันเห็นสงสารเธอ ปฏิบัติต่อเธอเหมือนพี่น้องตลอดมา ฉันรู้ว่าเธอชอบพี่เสี้ยน แต่เธอก็ไม่ควรทำร้ายฉันเช่นนี้นะ ถ้าเธอต้องการพี่เสี้ยนก็บอกกันตรงๆสิ ฉัน ถึงแม้ฉันจะชอบพี่เสี้ยนมากแค่ก็ตามจะยอมหลีกให้เธอได้ ฮือ ฮือ แต่ทำไมเธอถึงให้คนมาทำเช่นนี้กับฉันได้อย่างไร ฮือ ฮือ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว” ซูม่อร้องไห้ด้วยความเสียใจ ใบหน้าที่แต่งอย่างประณีตนั้นมีสีแดงและบวมเล็กน้อย น้ำตาที่เต็มหน้าทำให้คนเห็นเอ็นดู มู่จิงหยานรู้สึกตลกกับการแสดงที่ยอดเยี่ยมของซูม่อ มุมปากยกขึ้น แสดงการถากถางอย่างลึกซึ้ง พูดไปว่า “อาหารสามารถทานได้ตามอำเภอใจ แต่คำพูดไม่สามารถพูดตามอำเภอใจได้นะ คุณบอกว่าฉันทำร้ายคุณ คุณมีหลักฐานไหม นอกจากนี้ทุกคนยังเห็นว่าน้องมีความสุขมาก ตอนนี้พูดว่าฉันทำร้ายเธอ ใครจะรู้ว่าคุณต้องการสาดน้ำสกปรกใส่ฉัน” ได้ยินคำพูดของซูม่อ ทุกคนกวาดสายตาไปทางมู่จิ่งเหยียน รู้สึกว่าที่ซูม่อพูดก็มีเหตุผล แต่ตอนนี้ได้ยินที่มู่จิ่งเหยียนพูด ทุกคนคิดถึงฉากที่เพิ่งเห็น กลับมองซูม่ออย่างเหยียดหยาม ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ตัวเองทำสิ่งที่น่ารังเกียจและต้องการโยนความผิดพี่สาว ได้ยินที่มู่จิ่งเหยียนพูด ซู่ม่อหน้าดูซีดมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ผ่านมาซูม่อยอมให้ตัวเองถูกกลั่นแกล้ง แต่ตอนนี้ทำไมถึงปากคอเราะร้ายเช่นนี้ เห็นสายตาของทุกคนจ้องมองมา ในใจของซูม่อก็ยิ่งสั่นระรัว ไม่ เธอเป็นคุณหนูร่ำรวยที่ทุกคนอิจฉา ถ้าเรื่องวันนี้กระจายออกไป เธอจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตได้อย่างไร พี่เสี้ยน ใช่ พี่เสี้ยนต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลซู จะไม่มีวันทิ้งฉันแน่นอน “พี่เสี้ยน พี่ต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทรยศพี่จริงๆ ฉันถูกคนกลั่นแกล้ง” “ฮื่อ ถึงแม้จะถูกกลั่นแกล้ง ลูกสะใภ้อย่างเธอตระกูลส้งของเรายังไงก็รับไม่ได้ ลูกเสี้ยน ไปกับคุณแม่” คุณนายส้งพูดแล้วดึงส้งเสี้ยนเดินออกไป ส้งเสี้ยนไม่พูดแม้แต่คำเดียว เดินตามคุณนายส้งอย่าเชื่อฟัง มองดูส้งเสี้ยนเป็นเช่นนี้ ซูม่อเกือบจะล้มลง ร่างกายสั่นคลอนหน้าซีด เมื่อเดินผ่านมู่จิ่งเหยียน ส้งเสี้ยนค่อยๆหยุดลง มองดูความเยือกเย็นและเยาะเย้ยของมู่จิ่งเหยียน หน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย มองไปที่ชายผู้กอดเธอและยืนข้างเธอ ความมืดโผล่ออกมาจากใต้ตา หยุดสักครู่แล้วก็ออกไปพร้อมกับคุณนายส้ง นายท่านส้งฮืมอย่างเย็นชา หันหลังออกไป เมื่อดูความวุ่นวายจบแขกก็ต่างแยกย้าย ใบหน้าของทุกคนเยาะเย้ยและรอยยิ้มที่เหน็บแนม วันนี้ตระกูลซูโดดเด่นสุดๆ พิธีหมั้นที่ดีนั้นถูกทำลาย กลับให้ทุกคนดูละครดี แค่วันเดียว เรื่องของตระกูลซูในวันนี้จะกลายเป็นเรื่องอับอายในเมืองbแน่นอน “มู่จิ่งเหยียน ฝีมือเธอใช่ไหม ต้องเป็นเธอแน่นอน เธอเกลียดฉันที่แย่งพี่เสี้ยนดังนั้นเธอจึงทำกับฉันเช่นนี้ใช่ไหม ผู้หญิงที่โหดร้ายอย่างเธอ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่” เห็นทุกคนกลับไปแล้ว ซูม่อไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ของเธอได้อีก ตะโกนด่าว่ามู่จิ่งเหยียนอย่างโกรธเคือง “เป็นฉันแล้วจะทำไม ฉันก็แค่ฟันต่อฟัน สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เธอทำกับฉันก่อน เป็นยังไง รสชาติของการถูกวางยาไม่เลวใช่ไหม” มู่จิ่งเหยียนยิ้มอย่างเย็นชาและดวงตาที่เยือกเย็น “เธอไสหัวไป ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปตระกูลซูไม่ต้อนรับเธอ ไสหัวไป” คุณนายซูชี้หน้ามู่จิ่งเหยียนตะโกนด่าด้วยความโกรธ “ตระกูลซู ฉันไม่ได้วางแผนจะอยู่ๆแล้ว แต่เห็นแก่ที่พวกคุณเคยช่วยฉัน ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณละกัน” มู่จิ่งเหยียนพูดด้วยความเย็นชา จากนั้นเธอก็เดินไปทางประตูโรงแรมอย่างหยิ่งผยอง หลังตรง ใบหน้าเย็นชาอย่างยิ่ง แม้แต่หรงโม่ก็ยังสติหลุดลอยเล็กน้อย มองดูตระกูลซูทั้งสามคนที่โกรธแค้นอยู่ด้านหลัง นัยน์ตาสีดำของหรงโม่ที่มีเจตนาอยากจะฆ่า อยู่ข้างหลังมู่จิ่งเหยียนเล็กน้อย นำโทรศัพท์ออกและกดโทรออก รอจนกว่าอีกฝ่ายรับสายแล้วสั่งการย่างเย็นชา “ฉันต้องการให้ตระกูลซูในเมืองbล้มละลายภายในสามวัน คุณจัดการได้เลย” เสร็จสิ้นอย่างไร้ความปราณี หรงโม่ก้าวไปข้างหน้า ตามทันมู่จิ่งเหยียน มืออันใหญ่ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง “ปล่อยฉันนะ ถ้ายังไม่ยอมปล่อยมือคุณฉันจะลงมือแล้วนะ” มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ มองหรงโม่อย่างเย็นชา แสงในดวงตานั้นเย็นยะเยือกมาก ไม่เนกำลังล้อเล่น