ตอนที่ 9 ถ้าตีแสดงว่าสนิทกัน ถ้าด่าแสดงว่ารัก

ตอนที่ 9 ถ้าตีแสดงว่าสนิทกัน ถ้าด่าแสดงว่ารัก “ลงมือสิ ถ้าตีแสดงว่าสนิท ถ้าด่าแสดงว่ารัก ถ้ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งก็จะเตะด้วยเท้า คุณชอบตี หรือด่า หรือจะเตะด้วยเท้า แล้วแต่คุณเลย” เสียงที่ต่ำของหรงโม่ไม่รู้สึกกลัวเลยนิดเดียว แต่กลับยกมุมปากขึ้นอย่างมีความสุข ในหัวมู่จิ่งเหยียน ตัวเธอถูกล็อคไว้ในอ้อมแขน ยกได้เพียงขา รองเท้าส้นสูงเตะเข้าหาหรงโม่อย่างหนัก หรงโม่หลบเล็กน้อย หลบทันพอดี กดเท้าของมู่จิ่งเหยียนลง พูดด้วยเสียงนุ่มและต่ำ “เป็นเด็กดีนะ อย่าดื้อ สวมใส่รองเท้าส้นสูงระวังขาแพลงนะ” เสียงเบา ๆ นั้นช่างน่าอัศจรรย์ ลอดเข้ามาในหูของมู่จิ่งเหยียนทำให้ตะลึง มองไปที่หรงโม่ ในใจฉันมีความรู้สึกที่แปลกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้ห่วงใยเธอ กลัวเธอขาแพลง “ฉันไม่ต้องการความห่วงใยจากคุณ” สีหน้ามู่จิ่งเหยียนเครียด ไม่มีอารมณ์ในสายตาที่เย็นชา ตอบปฏิเสธ ได้ยินผู้หญิงที่ดื้อคนนี้ปฏิเสธตัวเองอย่างเด็ดขาดอีกครั้ง ใบหน้าหรงโม่ยิ่งคร่ำเครียด แขนที่จับเอวเพรียวบางของเธอกระชับขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาที่มืดมน พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีใครสามารถปฏิเสธฉันได้ เธอก็ไม่ได้” มู่จิ่งเหยียนทันใดนั้นตาก็เย็น ต้องการหลุดพ้นจากความยับยั้งชั่งใจของเขา “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ฉันต้องการอะไรไม่ต้องการให้คุณมาสนใจ ปล่อยมือ” พูดอยู่มู่จิ่งเหยียนก็จะลงมือแล้ว ดวงตานั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธ “ผู้หญิงที่ดื้อ เหลือแค่การจัดการจริงๆ” นัยน์ตาของหรงโม่มองลง ใช้มืออันใหญ่บังคับไว้ โอบร่างเล็กๆไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยมือเดียว ตัวต่อตัว แนบชิดติดกันไม่มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว กอดตัวเธอไว้อย่างแน่น เอนตัวลงแล้วจูบริมฝีปากสีแดงนั้นอย่างดุเดือด ด้วยการลงโทษและการปล้นอย่างบ้าคลั่ง “ไม่ ......” หันหน้าไปทางหรงโม่อย่างฉับพลัน ดวงตาของมู่จิ่งเหยียนเปิดกว้าง มองเขาด้วยความตกใจ เห็นว่าเธอตกใจไม่ตอบสนอง การกระทำของหรงโม่ยิ่งอยู่ยิ่งดุเดือด จูบริมฝีปากแดงที่บอบบางของเธออย่างต่อเนื่อง ปล้นความงาม ราวกับว่ามันเป็นของอร่อยในโลกใบนี้ทำให้เขาเกิดความบ้าคลั่ง แค่จูบเดียว ทำให้ร่างกายของหรงโม่ตอบสนองทันที ดวงตาสีเข้มของรูม่านตาลึกเริ่มมืดและเข้มขึ้น จนครึ่งทางเขาถึงปล่อยเธอ หายใจหอบทั้งคู่ มู่จิ่งเหยียนไม่ได้คาดคิดว่าชายผู้นี้จะจูบตัวเองในฝูงคนกลางห้องโถงใหญ่ มีความตกตะลึง จากนั้นดึงสติกลับมาได้ หน้าตาเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงหายใจของทั้งสองพัวพันกัน มองหน้ากัน พ่นใส่อีกฝ่ายคันบนใบหน้า มองไปที่หญิงสาวที่บอบบางและแสนอร่อยในอ้อมแขนของเขา หรงโม่รู้สึกตัวเองปากแห้ง ในสามสิบปีที่ผ่านมาไม่มีผู้หญิงก็ผ่านมาได้ ทำไมเมื่อได้ลิ้มรสผู้หญิงคนนี้ในตอนนี้ รสชาตินั้นทำให้ฉันไม่รู้จักพอ ผู้หญิงคนนี้เหมือนนางปีศาจที่ทำให้เขาหลงใหล ดวงตาของมู่จิ่งเหยียนแตกสลายด้วยการหัวเราะเยาะ สำหรับมู่จิ่งเหยียนที่ถูกทิ้งมาแล้วสองครั้ง สิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือที่สุดในโลกคือความรักและผู้ชาย ไม่ต้องพูดถึงส้งเสี้ยน นั้นเป็นเพราะเธอความจำเสื่อมแล้วส้งเสี้ยนให้ความอบอุ่น เธอจึงยอมรับเขา สำหรับฉินหยูนข่าย หลังจากถูกทรยศแล้ว เธอมู่จิ่งเหยีนก็ยากที่จะเชื่อในความรักอีกต่อไป ความกลัวที่ถูกงูกัดมาสิบปี การถูกกัดครั้งนั้น แผลใหญ่เกินไป ทำให้เธอไม่กล้ายอมรับความรักอีก “ฉันไม่สนใจว่าจุดประสงค์ของคุณคืออะไร และไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับคุณ ขอบคุณสำหรับวันนี้ ลาก่อน” หลังจากมู่จิ่งเหยียนเย็นชา ใบหน้าดูเยือกเย็นยิ่งขึ้น หลังจากพูดอย่างเย็นชาเธอก็เดินออกจากโรงแรม ไม่หันไปมองหรงโม่แม้แต่นิดเดียว มองตามหลังของผู้หญิงที่จากไป หัวใจของหรงโม่ลิ้มรสการสูญเสียเป็นครั้งที่สอง ทุกคนที่เห็นหรงโม่ มีแต่ต้องการจะถวายตัวแล้วขึ้นเตียงกับเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่แคร์เขา ในใจคิดแต่ว่าจะผลักตัวเธอออกไป ห่างเธอให้ไกลที่สุด อิทธิพลของเขาหรงโม่เริ่มต่ำลงตั้งแต่เมื่อใด มองดูเงาได้หายไปจากหน้าประตูโรงแรมแล้ว ในใจหรงโม่รู้สึกถึงการสูญเสีย ดวงตาที่ลึกและมืดมีแสงที่ซับซ้อน จะตามผู้หญิงที่เย็นชาทั้งใจและความรู้สึกนี้กลับมาได้อย่างไร เช้าตรู่ของวันถัดไป หรงโม่ขับรถไปหน้าประตู มหาวิทยาลัยAต้า พลิกหมายเลขโทรศัพท์ที่ได้รับจากข้อมูลที่พบ โทรออก ได้ยินเสียงเย็นชาผ่านเข้ามา “ฮัลโหล” “ฉันเอง ฉันอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเธอ ออกมาพบฉันด้วย” เสียงแหบต่ำเผด็จการ พูด “ ตื้ด ตื้ด ตื้ด......” เมื่อพูดจบ ได้ยินเสียงวางสายทันที หรงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเย็นชายิ่งเย็นลง โทรออกต่อไป แต่รอบนี้ดังตั้งนานแต่ไม่มีใครรับสาย ในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย นำบุหรี่ออกจากกล่องในรถแล้วสูบ หมอกควันลอยขึ้นมา เบลอใบหน้าที่เยือกเย็นและละเอียดอ่อนของเขาทันที ร่างกายที่เพรียวบางเอนตัวพิงอย่างเกียจคร้านบนพนักพิง ท่าทางที่สง่างาม นัยน์ตาสีเข้มที่ส่องแสงดาว ควันเยอะขึ้นทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน หลังจากสูบไม่กี่ครั้ง หรงโม่ก็ดับบุหรี่ที่เหลือครึ่งมวล หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์นั้นอีกครั้ง ดังนานมาก คิดว่าคงจะไม่ยอมรับสายแล้ว อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ มีแต่เสียงเงียบ “ออกมา ถ้าคุณไม่ออกมาฉันจะเข้าไปหาด้านใน คุณรู้ดีฉันสามารถทำได้” เสียงเผด็จการของหรงโม่ คราวนี้คำพูดมีการข่มขู่ เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ออกมา “……” อีกฝ่ายเงียบไป สายถูกกดวางอีกครั้ง หรงโม่ไม่รีบร้อน เพราะรู้ว่าคราวนี้ผู้หญิงคนนั้นต้องออกมาแน่นอน หลังจากรอซักพัก รูปร่างเพรียวบางโผล่ออกมาจากหน้าประตู A ต้า ใบหน้าที่สวยหรูไม่ได้ปัดแก้ม ช่างบริสุทธิ์และมีเสน่ห์ รสนิยมสองอย่างที่ขัดแย้งกันปรากฏขึ้นกับเธอ เย้ายวนน่าดึงดูด ผมยาวนุ่มสลวยที่หลัง เหมือนดั่งเส้นไหม ชุดดำเรียบง่ายหลวมๆ แต่ก็ยังปล่อยให้เธอทำให้คนหลงใหล สายตาจ้องมองผู้หญิงที่กำลังเดินมา หรงโม่ควบคุมความร้อนที่อยู่ในร่างไม่ได้ มู่จิ่งเหยียนเดินออกประตู เห็นรถเบนซ์หนึ่งคันจอดอยู่ตรงข้างประตูมหาวิทยาลัย ถึงแม้จะดูธรรมดาแต่ก็ยังดึงดุดความสนใจจากคนรอบๆได้นักศึกษาจ้องมอง มู่จิ่งเหยียนเย้ยหยันเล็กน้อย ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากรถเบนซ์ คราวนี้ไม่มีบริการตามมาด้วย มีเขาคนเดียว เรียวร่างสูง เดินไปหาเธอด้วยท่าทางที่สงบและสง่างาม เหมือนสิงโตที่หลับใหล ผ่านลมหายใจที่ขี้เกียจและเผด็จการ ดวงตาสีดำลึกนั้นลึก ใบหน้าที่หล่อเหมือนผ่านมีดแกะมาเป็นเทวดาบนฟ้า มีวิญญาณของกษัตริย์ที่อยู่บนที่สูง มู่จิ่งเหยียนใจสั่นเล็กน้อย ดวงตาที่เย็นชามีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นบางประการ ต้องยอมรับว่าชายข้างหน้ามีความสามารถในการทำให้ผู้หญิงบนโลกนี้หลงใหล แค่เขากระดิกนิ้วก็จะมีผู้หญิงไม่น้อยพุ่งเข้าหาทันที