ตอนที่ 14 ขอร้องปล่อยพวกเขาไป

ตอนที่ 14 ขอร้องปล่อยพวกเขาไป “ทำอะไรอยู่หนะ” สองวันมานี้เธอไม่ได้ยินเสียงนี้เลย มู่จิ่งเหยียนเกือบจะลืมไปแล้วว่ายังมีคนคนนี้อยู่ เธอพูดออกไปอย่างเยือกเย็น “โรงพยาบาล” ได้ยินคำว่าโรงพยาบาล เสียงนั้นไม่ค่อยจะนิ่ง จึงถามอย่างเร่งรีบด้วยความกังวลอยู่ลึกๆ “เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหน อยู่โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวฉันไปหาเธอนะ!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลและร้อนรน อย่างไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ มู่จิ่งเหยียน ไม่สามารถที่จะแยกออกว่าผู้ชายคนนี้ มีความจริงใจหรือแค่เสแสร้ง มีเพียงแต่ความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้เธอไม่กล้าที่จะเปิดรับผู้ชายคนไหนอีก “ไม่ต้อง ฉันกำลังกลับ!” มู่จิ่งเหยียนปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา เธอไม่อยากจะไปพัวพันอะไรกับผู้ชายคนนั้นมากไป “อยู่ไหน” หรงโม่พูดขึ้นอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเสียงทุ้มต่ำที่แฝงด้วยความเอาแต่ใจอยู่ลึกๆ เมื่อมู่จิ่งเหยียนไม่ตอบอะไร เขาก็ยังไม่ยอมหยุด มู่จิ่งเหยียน ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ตอบอะไร มองไปที่โทรศัพท์แว้บหนึ่งแล้วตัดสายทิ้ง หรงโม่มองไปยังโทรศัพท์ที่เพิ่งจะถูกตัดสายทิ้งไป ดวงตาสีเข้มของเขาก็เริ่มจะเย็นชา ใบหน้าอันประณีตของเขาเริ่มแสดงความไม่พอใจ ผู้หญิงนี้สมควรตาย กล้าจะตัดสายเขาอย่างกระทันหัน ยิ่งทำก็ยิ่งได้ใจ! เขาหยิบเสื้อโค้ตมาใส่อย่างรวดเร็ว แล้วรีบลงไปชั้นล่าง ขับรถมุ่งไปโรงพยาบาล เขาไม่เชื่อว่า ถ้าเขาไปค้นหาทีละโรงพยาบาล จะหาผู้หญิงคนนี้ไม่เจอ มู่จิ่งเหยียนกลับถึงมหาวิทยาลัย ทันทีที่เดินถึงชั้นล่างของอาคาร ก็ได้พบกับสองร่างที่คุ้นเคย นายท่านซูและคุณนายซู ทั้งสองยืนอยู่ใต้หอพักหญิง ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทั้งสองคนล้วนดูแก่และซีดเซียวขึ้นมาก เส้นผมบนศีรษะของคุณนายซู เต็มไปด้วยผมขาวจำนวนมาก ไม่ต้องพูดถึงนายท่านซูเลย ทั้งสองเห็นมู่จิ่งเหยียนเดินเข้ามา ก็รีบวิ่งไปหาที เสียง“ โครม” ดังขึ้น เขาคุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องอ้อนวอนมู่จิ่งเหยียนอย่างขมขื่น “เสี่ยวเหยียน ก่อนหน้านี้แม่ผิดเอง เธอช่วยทำให้คุณหรง เขาเห็นใจยอมปล่อยบริษัทตระกูลซู ของพวกเราสักครั้งเถอะนะ!” “ใช่ เสี่ยวเหยียน พ่อสำนึกผิดแล้ว สำนึกผิดแล้วจริงๆ บริษัทตระกูลซูกำลังจะจบเห่แล้ว เธอช่วยทำให้คุณหรงเขาวางมือเถอะ ขอแค่เธอทำให้คุณหรงยอมวางมือ และปล่อยบริษัทตระกูลซูได้ เธอต้องการอะไรยังไง พวกเรายินดีทั้งนั้น เธอต้องการส้งเสี้ยน ตระกูลซูของเราจะรีบไปคุยเรื่องการแต่งงานให้เธอทันที ดีมั้ย!” มู่จิ่งเหยียนมองไปยังทั้งสองที่กำลังคุกเข่าอยู่ สายตาของเธองุนงงเล็กน้อย เริ่มจะไม่พอใจ “พวกคุณทำอะไรกัน ยังไม่รีบลุกขึ้นอีก!” “ไม่ เธอยังไม่ตอบพวกเรา พวกเราก็จะไม่ลุกขึ้น !” คุณนายซูพูดพลางร้องไห้ ใบหน้าแสดงออกถึงความเศร้าที่มีมากมาย มันทำให้นักเรียนที่เดินอยู่รอบๆ หันมามองด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม “ฉันไม่ตกลงเรื่องอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น” แม้ว่ามู่จิ่งเหยียนเองก็คิดอยากจะทำลายบริษัทตระกูลซูเช่นกัน แต่เมื่อคิดถึงซูโป๋หลุน จะยังไงก็คือคนที่ช่วยชีวิตตนไว้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเจตนาที่ร้าย แต่เขาก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ต่อมาเธอก็ได้ทิ้งความคิดนี้ไป “คุณหรง เขาซื้อหุ้นทั้งหมดของบริษัทตระกูลซู แล้วกดราคาแบบกะจะให้ตาย ปีที่ผ่านมา ลูกค้าที่ติดต่อสัมพันธ์ใกล้ชิดกับบริษัทตระกูลเรา ได้ยกเลิกสัญญาที่ให้ความร่วมมือกับพวกเรา หุ้นก็ตกลง พนักงานจำนวนมาก ต่างตะโกนที่จะฆ่าฉันและแม่ของเธอ พวกเรารู้ดี ว่าสิ่งที่คุณหรงทำ ก็เพื่อแก้แค้นให้กับเธอ เพียงแต่ถ้าบริษัทตระกูลซูยังคงเป็นแบบนี้ ต่อไปก็คงจบเห่ เธอช่วยพ่อกับแม่เถอะนะ อีกอย่างพวกเราก็เป็นผู้มีพระคุณของเธอด้วย!” “ใช่ๆ เธอโทรไปหาคุณหรงเถอะ พวกเราสัญญาว่าหลังจากนี้จะทำดีกับเธอ เสี่ยวเหยียน พวกเราขอร้องเธอหละ!” หลังจากได้ฟังคำพูดของนายท่านซูและคุณนายซู มู่จิ่งเหยียนก็เพิ่งจะรู้ ที่หรงโม่ทำร้ายพวกเขาก็เพื่อที่จะแก้เผ็ดแทนเธอ ไม่เพียงแต่ทำให้ลูกค้าทั้งหมดหายไป ยังทำให้หุ้นของบริษัทตระกูลซูตกลง บริษัทตระกูลซูกำลังเผชิญกับการล้มละลาย ได้ฟังเรื่องนี้ ลึกๆในใจของมู่จิ่งเหยียนก็ยังประหลาดใจอยู่เล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นจริงๆทำเรื่องเหล่านี้ไปก็เพื่อที่จะระบายอารมณ์ของตัวเองหรือเปล่า ถ้านายท่านซูและคุณนายซูไม่มา เธอก็คงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำเรื่องแบบนี้ไปเพื่อเธอ ดวงตาที่เย็นชา เริ่มเปล่งประกายออกมาให้เห็นถึงความสับสน เพราะอะไรกัน ผู้ชายคนนั้นทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เขาทำเพื่อเธอจริงๆหรือ “ฉันรู้แล้ว เรื่องนี้ฉันจะลองถามเขาให้ พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ!” มู่จิ่งเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปดูทั้งสองคนที่คุกเข่าอยู่แบบนี้ รู้สึกไม่คุ้นชินเอาซะเลย โดยเฉพาะสายตาที่มองมาจากรอบด้าน ราวกับเธอกำลังรังแกพ่อแม่บุญธรรมของตนเองอยู่ แล้วชี้นิ้วต่อว่า ว่าไร้มโนธรรมสิ้นดี “ ได้ๆ งั้นพวกเรากลับก่อนนะ ไปรอฟังข่าว เรื่องนี้ต้องรบกวนเธอแล้ว!” นายท่านซูและคุณนายซู ตอบกลับ แล้วลุกขึ้นจากพื้น ออกจากมหาวิทยาลัยไป มองไปเบื้องหลังของนายท่านซูและคุณนายซูที่กำลังจากไป มู่จิ่งเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดปุ่มโทรออก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาผู้ชายคนนั้น อีกฝั่งรับโทรศัพท์หลังสิ้นเสียงเรียกครั้งที่สอง เสียงโทนต่ำที่เหมือนพลังงานแม่เหล็กดังขึ้นอีกครั้ง “อยู่ที่ไหน” หลังจากหาอยู่หลายโรงพยาบาล ก็ยังไม่พบแม้เงาของมู่จิ่งเหยียน หรงโม่ก็เริ่มจะหงุดหงิดและร้อนใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะโทรกลับมาหาเขา เธอยังรู้ผิดชอบชั่วดี นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้โทรมา ใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะแสดงออกถึงความตื่นเต้น “อยู่มหาลัย!” มู่จิ่งเหยียนพูดอย่างเย็นชาออกไปแค่สั้นๆ “รอที่นั้นแหละ!” หรงโม่ตอบไปอย่างเย็นชา รีบวางสาย แล้วเหยียบคันเร่งอย่างลมกรดมุ่งไป ยังมหาวิทยาลัย A หลังจากนายท่านซูและคุณนายซูออกไป มู่จิ่งเหยียนก็ได้เดินมาถึงประตูใหญ่ ทางเข้ามหาวิทยาลัย A เพื่อรอหรงโม่ที่กำลังมา ในไม่ช้ารถสีดำสุดหรูยี่ห้อไมบัค ได้มาจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัย แว้บแรกที่เห็น มู่จิ่งเหยียนก็สังเกตได้ว่าหรงโม่มาถึงแล้ว แล้วจึงเดินไปยังรถไมบัค อย่างเย็นชา เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งด้านใน “เรื่องตระกูลซู เป็นฝีมือนายใช่มั้ย” คำถามที่แสนจะเย็นชา มู่จิ่งเหยียนมองลึกไปยังชายรูปหล่อหมดจดที่อยู่ตรงหน้า วันนี้หรงโม่ยังคงอยู่ในชุดสูทสีดำที่เรียบมาก ใบหน้าที่ดูเยือกเย็นและประณีตมันทำให้เขายิ่งน่าหลงใหล มองแล้วมีบุคลิกที่ดูสูงศักดิ์ สง่างาม ดวงตาที่ลุ่มลึกดุจดั่งเสือชีต้า กำลังจ้องมองมายังตนเองอย่างจดจ่อ หรงโม่ไม่ตอบอะไร รีบคว้าตัวมู่จิ่งเหยียน มองไปทั่วร่าง แล้วลูบหน้าผากเธอ พบว่าไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ และก็ไม่มีไข้ ไม่มีปัญหาอะไรให้กังวลใจ “เธอไม่สบายตรงไหน ตอนนี้ยังไม่สบายอยู่รึเปล่า” ได้ยินคำพูดของหรงโม่ มู่จิ่งเหยียนค่อยๆขมวดคิ้ว ส่ายหน้า น้ำเสียงเย็นชาวันนี้ดูอ่อนโยนกว่าวันก่อนๆ “เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันไปเยี่ยมเพื่อน!” “เพื่อนเหรอ” เมื่อได้ยินว่ามู่จิ่งเหยียนไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล หน้าตาอันหล่อเหลาของเขาก็บึ้งตึงทันที สีหน้าเคร่งขรึมปรากฏมากขึ้นเล็กน้อย สายตาที่เยือกเย็นกับลมหายใจที่รุนแรง เหมือนคนที่กำลังถูกกดดันแล้วปลดปล่อยมันออก “เพื่อนที่ไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย” “ผู้หญิง เป็นรูมเมท!” มู่จิ่งเหยียนค่อยๆขมวดคิ้ว แต่ก็ยังตอบตามความจริง เมื่อได้ยินว่าเป็นผู้หญิง และเป็นรูมเมทด้วย สีหน้าอันเคร่งขรึมเย็นชานั้น ก็ค่อยๆผ่อนคลายทันที ดวงตาอันมีความแน่วแน่คู่นั้น ยังคงจดจ่ออยู่กับใบหน้าอันเรียบนิ่งแต่ดูงดงามของมู่จิ่งเหยียน ทันใดนั้นแขนอันยาวของเขา ก็พาร่างของมู่จิ่งเหยียนมาไว้ในอ้อมแขน ก้มลงจูบบนริมฝีปากอันแสนหวานที่ทำให้เขาคิดถึง