ตอนที่ 16 กลับเมืองหลวงอีกครั้ง

ตอนที่ 16 กลับเมืองหลวงอีกครั้ง บ่ายวันนั้น มู่จิ่งเหยียนได้จัดการทุกอย่างที่เมือง b เรียบร้อยแล้ว จึงรีบมุ่งหน้าไปขึ้นเครื่องให้ทันเวลา เพื่อไปยังเมืองหลวง ล่วงเลยมาสามปี ท้องฟ้าก็กลับมาเป็นสีครามอีกครั้ง ในขณะที่อารมณ์ของมู่จิ่งเหยียนคราวนี้ ดูสับสนเป็นพิเศษ เธอมองไปยังสนามบินนานาชาติเมืองหลวงที่มีผู้คนพลุกพล่านไปมา พลางขมวดคิ้วและเดินออกไป ทันทีที่เธอออกมาจากสนามบิน ใบหน้างดงามที่เรียบนิ่ง รูปร่างสูงสง่าดุจนางพญา ได้ถูกดึงดูดความสนใจจากผู้คนจำนวนไม่น้อย ผู้ชายหลายคนต่างมีแววตาที่ตกตะลึง แม้แต่ใบหน้าที่ไร้การเสริมแต่ง ก็ยังดูมีออร่ากว่าดาราในนิตยสารหรือทีวีเสียอีก บุคลิกที่สูงสง่าและดูเยือกเย็น อีกทั้งแววตาที่เย็นชา เมื่อมองแล้วทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความกดดัน สาวสวยที่ดูเย็นชาแบบนี้จะไปที่ไหนก็ไม่ต้องสงสัยเลย มักจะเป็นที่ปรารถนาของผู้ชาย ผู้คนจำนวนมากกำลังยืนรออยู่ข้างนอกอาคารของสนามบิน มีรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำคันหนึ่งกำลังขับใกล้เข้ามา และได้จอดอยู่ไม่ไกลจากมู่จิ่งเหยียน คนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินออกมาจากข้างในอาคารของสนามบิน และได้มุ่งตรงไปยังเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำ มีชายหนุ่มรูปงามอยู่ในชุดสูทสีขาวพร้อมรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าที่งดงามของเขา ทั่วทั้งร่างเปรียบเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ที่ผู้คนอดไม่ได้ที่อยากจะใกล้ชิด เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่สามารถจะบ่งบอกความในใจเขาได้ ความเย็นชานั้นเผยให้เห็นถึงความสุภาพอ่อนโยนที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เมื่อได้เห็นทุกคนที่อยู่ด้านหลังเขา ทำท่าทีเหมือนแสดงความเคารพต่อเขา ยิ่งทำให้เห็นว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้สูงศักดิ์ และไม่ใช่เป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอน! มู่จิ่งเหยียนได้เหลือบมองเขาเพียงเล็กน้อยแล้วหันกลับ ขณะที่กำลังหันกลับมา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงแสงสว่างที่ทำให้ตาพล่ามัว ดวงตาที่เฉียบแหลมได้กวาดไปยังตำแหน่งสองนาฬิกาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ และได้เจอกับจุดสีแดงเล็กๆอยู่ในมุมมืด คาดไม่ถึงว่าจะมีคนซุ่มยิงอยู่ที่นั่น เด็กนักเรียนที่เย็นยะเยือกได้ทรุดตัวลงทันที ทั้งชีวิตไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอได้พุ่งไปยังเงาร่างสีขาวที่อยู่ข้างๆ และตะโกนอย่างเย็นชา “ระวัง!” “ปัง!” ขณะเดียวกันที่มู่จิ่งเหยียนได้เข้าไปผลักชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทสีขาว จู่ๆเสียงปืนก็ได้ดังขึ้น กระสุนอันแหลมคมได้ทะลุผ่านชั้นอากาศ พุ่งตรงไปทางด้านหลัง ฝังเข้าไปในเสา! เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ภายนอกอาคารสนามบินก็เกิดความโกลาหล คนติดตามได้ล้อมชายในชุดสูทสีขาวให้อยู่ตรงกลางพร้อมมองดูรอบด้านอย่างระแวดระวัง “มือปืนอยู่ที่นั่น ตามไป!” ลูกน้องหลายคนก็ได้ทราบว่าเป็นตำแหน่งสองนาฬิกาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ พวกเขาได้ตะโกนขึ้นและตามไปยังจุดนั้นทันที \"คุณไม่เป็นไรนะ\" มู่หรงหานเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆ มองดูผู้หญิงที่ผอมเพรียวบนร่างของเขาด้วยความตกตะลึง ปลายจมูกได้กลิ่นหอมเย็นๆ เขากระพริบตาเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงผอมเพรียวคนนี้จะช่วยเขาไว้ เขาได้แต่ถามด้วยความกังวล มู่จิ่งเหยียนได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะเธอไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้ สายตาที่ดูเย็นชาและเฉยเมย มองกวาดไปยังมู่หรงหานพร้อมส่ายหัว จากนั้นจึงลุกขึ้นจากร่างเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งที่รู้สึกแปลก เขารู้สึกว่าร่างกายอันบอบบางในอ้อมแขนได้หายไป กลิ่นหอมเย็นตรงปลายจมูกก็ได้หายไปเช่นกัน มู่หรงหานขมวดคิ้ว แล้วมองไปยังผู้หญิงที่ได้ช่วยชีวิตของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ด้วยดวงตาอันแสนอบอุ่นและเรียบนิ่ง ดูๆแล้วคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่มาช่วยเขาจะหน้าตาสะสวยซะขนาดนี้ “คุณชื่ออะไร ขอบคุณมากๆนะที่ช่วยผม!” น้ำเสียงที่อ่อนโยน เหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกที่เขาแสดงออก มันแสดงถึงความสุภาพและอบอุ่น “ไม่เป็นไร!” มู่จิ่งเหยียนได้หลุดปากพูดสองคำนั้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจกับชายที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นเธอจึงเดินหันหลังกลับไป “เดี๋ยวก่อน นี่คือนามบัตรของผม ขอบคุณมากสำหรับเรื่องวันนี้ ถ้าวันไหนที่คุณต้องการความช่วยเหลือ โทรหาผมได้!” ผู้หญิงที่ไม่แยแสและแสนเย็นชาที่อยู่ตรงหน้า ทำให้มู่หรงหานต้องขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับผู้หญิงที่ไม่ไว้หน้าเขา แต่ก็รู้สึกตลกนิดหน่อย เขาได้หยิบนามบัตรจากมือลูกน้องยื่นให้กับมู่จิ่งเหยียน มู่จิ่งเหยียนเหลือบมองไปที่มู่หรงหาน และเธอก็ได้ยื่นมือรับนามบัตรเก็บลงในกระเป๋า พยักหน้าตอบแล้วหันหลังกลับอย่างเฉยเมย เมื่อมองไปที่มู่จิ่งเหยียนที่มีแววตาที่เยือกเย็นและเฉยเมยนั้น ดวงตาที่เยือกเย็น อ่อนโยนของมู่หรงหานก็ได้หรี่ตาแสดงความสับสน ผู้หญิงที่เคยพบเจอก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีใครเมินเฉยต่อตัวเอง คิดแต่หาวิธีที่จะให้ตัวเองสนใจ ยังไม่เคยเจอกับผู้หญิงเย็นชาขนาดนี้มาก่อน เธอไม่สนใจเขาเลย สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ เขาไม่สามารถจะมองผ่านผู้หญิงคนนี้ไปได้ หากวันนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ช่วยเขาไว้ เขาก็อาจจะต้องบาดเจ็บ ถ้าไม่ตายก็เหมือนหายไปแล้วครึ่งชีวิต!ขณะที่มู่หรงหานมองไปยังมู่จิ่งเหยียน ลูกน้องที่ไล่ล่าตามจับมือปืนก็ได้กลับมา “คุณชายมู่หรง ฆาตกรรวดเร็วมาก ตอนนี้หนีไปได้แล้ว!” มู่หรงหานได้มองนิ่งๆ อย่างถี่ถ้วน ดวงตาที่อ่อนโยนเริ่มจะกลายเป็นเย็นชา และเขาได้มองไปยังตำแหน่งของมือปืน ก่อนที่จะพูด “กลับก่อน!” …… ไม่นานหลังจากมู่หรงหานกับพรรคพวกได้กลับไป ความตื่นเต้นก็หวนกลับมา “เหยียนเหยียน ทางนี้ ฉันอยู่นี่!” เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย มู่จิ่งเหยียนหันไปทางเสียง ขณะอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็ได้พบกับร่างที่คุ้นเคยเป็นหญิงที่แต่งตัวงามเพริศพริ้ง ดวงตาที่ดูเย็นชานั้น ได้ถูกย้อมให้กลายเป็นดวงตาที่ดูอ่อนโยน และรอยยิ้มแห่งความยินดีก็ได้ถูกแสดงออกมาจากมุมปาก “แกตายไปแล้วรึยังไง ไอเจ้าบื้อเอ้ย ไม่ติดต่อชั้นมานานเลย ไปตายที่ไหนมา ไม่บอกกล่าวกันบ้างเลย กูกังวลใจจะแย่แล้ว!” ร่างที่มีชีวิตชีวาได้โผเข้ามา แล้วได้กอดไว้อย่างแน่น ด้วยความปิติสุขเต็มร้อย พละกำลังนั้นแรงจนเกือบจะทำให้ร่างของเธอแทบกระเด็น เสียงสั่นสะท้านเข้าไปในหู จนทำให้ในใจเธอรู้สึกถึงความอบอุ่น “ก็กลับมาแล้วนี่ไง!” ปาดไหล่ผู้หญิงที่กระตือรือร้นคนนั้น มู่จิ่งเหยียนยิ้มตอบเบาๆ ใจที่เยือกเย็นของเธอก็ค่อยๆอบอุ่น ในขณะที่อยู่เมืองหลวง เย่ชูเซี่ยและมู่จิ่งเหยียนได้เป็นเพื่อนสนิทกัน เดิมแล้วเย่ชูเซี่ยกับกงซืออวี่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ แต่กลับไม่อยากให้กงซืออวี่มาเป็นเพื่อนสนิทกับตัวเธอเอง เพราะไปยุ่งกับฉินหยูนข่ายซึ่งเป็นแฟนของเธอ แต่ทั้งคู่ก็ต่างหักหลังเธอ ในช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด ตอนนั้นก็มีแต่เย่ชูเซี่ยคอยดูแลเธอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่า สุดท้ายเธอถูกกงซืออวี่พาเข้าโรงพยาบาลจิตเวชไปแล้ว “เธอยังจะมาพูดอีกเหรอ หายเงียบไปอย่างกับหายไปจากโลกนี้แล้ว กูแทบจะบ้าตาย ออกตามหาเธอไปทุกที่ เธอรู้มั้ยว่าฉันตกใจแทบตาย ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ฉันคิดว่าเธอไม่ต้องการฉันแล้วซะอีก!” เย่ชูเซี่ยจ้องหน้าของมู่จิ่งเหยียนด้วยความโกรธ ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ ความรู้สึกตื้นตันภายในใจของมู่จิ่งเหยียน ที่ได้มองเห็นน้ำหูน้ำตาไหล อีกทั้งความตื่นเต้น และความทั้งโกรธ เธอจึงพูดปลอบไปว่า “เอาล่ะ คนมองหมดแล้ว เดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์ราชินีอันสูงส่งอย่างเธอ!” “หึ เพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ ทำให้ฉันร้องไห้ ไม่อธิบายฉันให้จบ มึงกับกูยังไม่จบนะ!” เย่ชูเซี่ยได้รีบเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา และจ้องไปยังมู่จิ่งเหยียน ดวงตาของเธอแดงก่ำแต่ก็เป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข