ตอนที่ 17 ฉันคือพ่อของเธอ

ตอนที่ 17 ฉันคือพ่อของเธอ มู่จิ่งเหยียนได้ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้นึกถึงเรื่องทั้งหมดที่กงซืออวี่และฉินหยูนข่ายได้ทำกับเธอ สายตาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตเยือกเย็น สำหรับเรื่องการหายตัวไปอย่างกะทันหันของเธอนั้น ที่ได้ถูกกงซืออวี่นำส่งตัวเข้าโรงพยาบาลจิตเวช โดยตั้งใจจะไม่ให้เย่ชูเซี่ยได้รับรู้ ไม่อย่างนั้นนางผู้หญิงบ้าคนนี้ จะต้องตามมาเช็คบิลสองคนนั้นแน่นอน เธอเคยพูดไว้ว่า พวกเขาติดหนี้บุญคุณเธอ เธอจะค่อยๆทวงคืนมันกลับมา! ได้เจอมู่จิ่งเหยียนที่มีสีหน้าเฉยเมย เย่ชูเซี่ยนึกว่าความทุกข์ทรมานของเธอจากวันนั้นยังไม่ดีขึ้น ได้ตะโกนออกไปอย่างแรงว่า “เชี่ยเอ้ย เธอไม่ควรกลับไปนึกถึงผู้ชายเลวๆแบบนั้นนะ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าเธอกำลังต้องการจะคิดผิดไปหาผู้ชายคนนั้น เธอก็ไม่ต้องมารู้จักกันชั้น เธอจะไปเสียใจทำซากอะไร เธอไม่รู้หรอว่ามันเลวมากี่วันกี่ปีแล้ว ไปที่ไหนก็เจอแต่พวกเลวๆ กูนะขยะแขยงซะจริงๆ! “สบายใจเถอะ ฉันปล่อยมานานละ ไปเถอะ ท้องชั้นร้องแล้ว!” มู่จิ่งเหยียนได้พูดตัดบท เพราะไม่อยากที่พูดเรื่องนี้มากเกินไป แต่ภายใต้จิตใจของเธอนั้นได้ตะโกนออกมาด้วยความเกลียดชังและเยือกเย็นอย่างไม่รู้จบ กงซืออวี่ ฉวินหยูนข่าย หากฉันไม่อยู่ พวกเธอคงจะอยู่กันอย่างมีความสุขจริงๆใช่ไหม งั้นฉันจะคอยดูว่าพวกเธอมีความสุขกันได้นานสักเท่าไหร่ หวังว่าพวกเธอคงจะไม่รีบตายไปซะก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมานของฉันที่ผ่านมา พวกเธอเคยติดค้างอะไรชั้นไว้ ชั้นก็จะค่อยๆทวงมันคืนกลับมา! “ไปๆๆ กูจองที่นั่งไว้ละ จะพามึงไปหาอะไรกินอร่อยๆ!” เย่ชูเซี่ยก็ไม่ต้องการให้คนเลวทรามสองคนนั่นมาทำลายบรรยากาศ และได้ดึงมู่จิ่งเหยียนไปที่รถของเธอ และขับรถไปออก จากมานานหลายปี เมืองหลวงได้เปลี่ยนไปไม่น้อย และทั้งสองก็ได้มาถึงหน้าโรงแรมหวงเฉา บริเวณนี้เป็นย่านที่มีความเจริญรุ่งเรืองและหรูหรามากที่สุดในเมืองหลวง เป็นจุดที่เต็มไปด้วยคนรวย และที่มากที่สุดก็คือพวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐ! มู่จิ่งเหยียนได้จองห้องวีไอพีเพรสซิเดนสูทของโรงแรมหวงเฉาไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรก หลังจากที่ได้จัดการกับกระเป๋าเดินทางเสร็จ ทั้งสองคนก็ได้ลงไปกินข้าวข้างล่าง สถานะทางบ้านของเย่ชูเซี่ยนั้น จัดได้ว่าเป็นคนที่ร่ำรวยระดับหนึ่ง พ่อของเธอเป็นประธานกรรมการของบริษัทตระกูลเย่ อีกทั้งแม่ของเธอก็ยังเกิดอยู่ในครอบครัวของนักวิชาการ ตอนนี้เป็นผู้อำนวยการของสำนักการศึกษา อีกทั้งยังโชคดีที่เป็นตระกูลที่มีน้ำใจและมีภูมิหลังดี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เย่ชูเซี่ยเหมือนกับลูกคุณหนูทั่วๆไป เธอต้องการที่จะพึ่งพาความสามารถของตนเองและแสดงออกไปให้โลกได้รับรู้ เธอเป็นหนึ่งในจิตรกรอิสระ นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่มู่จิ่งเหยียนสามารถเป็นเพื่อนสนิทของเธอได้ ทั้งสองเดินไปยังห้องวีไอพีของภัตตาคาร มู่จิ่งเหยียนได้สั่งอาหารที่ทั้งสองคนเคยกินกันมาก่อนหน้านั้น “ไม่คิดมาก่อนว่าที่อื่นเปลี่ยนไปมาก แต่ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว” รอดผ่านหน้าต่างจากห้องวีไอพี ที่สูงจากพื้นจรดเพดาน มู่จิ่งเหยียนได้มองเห็นบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองหลวง ที่ได้ประดับด้วยไฟนีออนสวยงาม ทำให้เธอได้เผลอเหม่อลอยเล็กน้อย “เหยียนเหยียน เธอบอกฉันมา หลายปีมานี้เธอยังวางไม่ได้ใช่มั้ย ในตอนนั้นจู่ๆเธอก็จากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เป็นเพราะไอ้คนชั้นต่ำคู่นั้น แล้วจู่ๆตอนนี้ก็กลับมา คงไม่ใช่เพราะฉินหยูนข่ายนะ\" หลังจากเงียบสักพัก เย่ชูเซี่ยก็อดไม่ได้ที่จะต้องถามออกไปด้วยความใส่ใจ จ้องมองไปยังมู่จิ่งเหยียน ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและกระวนกระวายใจ มู่จิ่งเหยียนได้แต่ส่ายหน้าพร้อมสีหน้าที่เย็นชาและเฉยเมย ภายใต้ประกายคริสตัลที่สะท้อนแสงวิบวับ “ชั้นกลับมาครั้งนี้เพราะว่ามีธุระ และก็มีเรื่องเกี่ยวกับสองคนนั้นด้วย แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะคิดมากแบบนั้น เธอวางใจเถอะ สำหรับฉินหยูนข่ายที่ได้หักหลังฉันและพาฉันไปลงนรก ฉันก็เลิกกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว!” ตอนนี้ฉันกับพวกเขาก็เหลือแต่เพียงความเกลียดชังเท่านั้น ใช่ เมื่อสี่ปีก่อนตั้งแต่ที่ถูกพวกเขาหักหลัง เธอก็ได้เลิกลากับเขาไปแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ากงซืออวี่จะทำเรื่องเลวทราม พาเธอไปส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช แต่เดิมเธอไม่สามารถใช้อำนาจกำลังของเธอได้เลย เพียงแต่ตอนนั้นได้แต่กลัวว่าฉินหยูนข่ายจะหักหลังตัวเอง แต่เธอก็ยังคาดหวังในตัวเขา จึงทำให้กงซืออวี่มีโอกาสใช้ประโยชน์จากจุดนี้ ตอนนี้จริงๆก็คิดว่าตัวเองเป็นคนโง่ ถ้าไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเธอ ตอนนี้ก็คงจะเป็นบ้าจริงๆอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชแล้ว ในปีนั้น ร่างของเธอเต็มไปด้วยสายต่างๆระโยงระยาง ทุกวันถูกทรมานอยู่ภายใต้เครื่องมือซีทีสแกน เหมือนกำลังจะใกล้ตาย แต่สุดท้ายก็ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง จนถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นบ้าหรือตายแล้ว! ในปีที่เจ็บปวดทรมานของมู่จิ่งเหยียน ทุกครั้งเมื่อนึกถึงฝันร้ายขึ้นมาเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดผวา ในปีนั้นที่เธอป่วยเป็นโรคกระเพาะอาหาร เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความเกลียดชังต่อกงซืออวี่และฉินหยูนข่ายที่ได้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาที่อาการกำเริบ หิวโหย เกือบตายอยู่หลายครั้ง แต่เธอไม่เต็มใจ ความแค้นยังไม่ถูกชำระ เธอยังตายไม่ได้! “เหยียนเหยียน เธอรู้มั้ยว่า อาทิตย์หน้าพวกเขาจะหมั้นกันแล้ว!” เย่ชูเซี่ยมองไปยังมู่จิ่งเหยียนที่บ้างก็เป็นทุกข์ บ้างก็เป็นกังวลใจ! หมั้นเหรอ ดูเหมือนว่าเธอจะมาถูกเวลา งั้นเธอควรจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่แบบไหนให้พวกเขาดีนะ มู่จิ่งเหยียนเม้มริมฝีปากพร้อมกับแววตาที่จะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่มีทางยอมให้ทั้งสองคนได้เข้าร่วมพิธีกันง่ายๆแน่ พวกเขาทำให้เธอต้องตกนรก เธอจะปล่อยให้พวกเขาได้รู้รสชาติว่าการตกนรกมันเป็นยังไง! ……………. หลังจากทานอาหารเย็นกับเย่ชูเซี่ยเสร็จ มู่จิ่งเหยียนได้กลับไปยังห้องเพรสซิเดนท์สูท จริงๆเย่ชูเซี่ยยังไม่ต้องการที่จะกลับ แต่เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จึงมีธุระต้องจัดการเลยรีบจากออกไป กลับมาถึงห้อง เธอได้อาบน้ำและกำลังจะนอนก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “ใครคะ” “ฉันเอง!” เสียงเรียบนิ่งของชายวัยกลางคนมาจากปลายโทรศัพท์ ทำให้รู้สึกถึงการอยู่ภายใต้การโดดบีบบังคับ ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ มู่จิ่งเหยียนได้ทรุดตัวลงอย่างรวดเร็ว แววตาของเธอแสดงถึงความสับสนและเย็นชา ขมวดคิ้วและมีน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกและไม่แยแสใดๆ “มีอะไร” “นี่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับฉันเหรอ ฉันเป็นพ่อเธอนะ หายไปนานหลายปีไม่เคยคิดที่จะกลับมาบ้านเลย!” เสียงที่ดูเป็นการบังคับมีอาการโกรธเล็กน้อย ดูจริงจังอย่างบอกไม่ถูก “เหอะ พ่อ ฉันไม่กล้าที่จะมีพ่อแบบคุณแล้วหละ นี่ยังจะมาสอนชั้นอีกเหรอ ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นเด็ดขาด ตั้งแต่แม่จากไป คุณก็เอาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ ที่นั่นมันก็ไม่ใช่บ้านฉันอีกต่อไป!” มู่จิ่งเหยียนได้พูดน้ำเสียงเย้ยหยัย เต็มไปด้วยคำพูดที่มีหนามเสียดสี ฟังเสียงจากโทรศัพท์ก็ได้พลางขมวดคิ้ว “เหยียนเหยียน……” ในตอนท้ายของโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกที่ไร้อำนาจของชายวัยกลางคน อีกทั้งมู่จิ่งเหยียนได้พูดขัดจังหวะอย่างไร้ความปราณี “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันจะวางแล้วนะ วันหลังก็ไม่ต้องโทรมาอีก!” พูดแล้วก็ไม่รอให้อีกฝ่ายได้เอ่ยออกมา หลังจากที่จะได้รับโทรศัพท์ อารมณ์ของมู่จิ่งเหยียนก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ มองเห็นแสงลอดออกไปทางหน้าต่างจากพื้นจรดเพดาน ก็ทำให้รู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่ขมขื่น ใบหน้าที่เฉยเมยถูกปกคลุมราวกับน้ำค้างแข็ง ภาพที่อยู่ในใจก็ลอยอยู่ในหัวอย่างไม่อาจคาดเดาได้ ดูเหมือนว่าคนทั้งคนจะถูกรายล้อมไปด้วยแรงบีบคั้นอันมืดมน พร้อมกับความหนาวเหน็บที่ขมขื่น ไม่สามารถหลุดพ้นออกไปจากตัวเองได้ และโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง