ตอนที่ 2 หมู่บ้านหลุยซาน

\"จางลิ่ว จางลิ่ว ข้าอยู่นี่\" เสียงเรียกอันอ่อนหวานบนต้นไม้หลังหมู่บ้านหลุยซาน สาวน้อยจางลู่ วัย 13 ปี ปีนต้นไม้เพื่อดูรังของนก และในมือถือหนอนขนาดจิ๋วให้ลูกนกหนึ่งตัว จางลิ่วคือน้องสาวของจางลู่ นางก็อยากไปดูลูกนกน่ารักๆเช่นกัน แต่กลัวความสูง ไม่กล้าปีนตามพี่สาว \"พี่จางลู่ ลงมาสิ เดี๋ยวพ่อจะลงโทษเจ้า ไม่กลัวเจ็บหรือ?\" น้องสาวบอกพี่ด้วยความห่วงใย ใบหน้าอันสะสวยของวัยเด็กแหงนขึ้นฟ้า มองดูจางลู่ \"เจ้า เจ้าอย่าบอกท่านพ่อ ว่าข้าเนี่ยมาปีนต้นไม้หลายครั้งแล้ว อย่าให้ไอ้พี่ชายมาเห็น มันจะเล่นงานข้า\" จางลู่ค่อยๆดิ่งและเกาะต้นไม้อย่างแน่น ไม่กลัวอันตรายใดๆ ก็อก!!! กิ่งไม้ที่เคยเหยียบบ่อยเริ่มหักลง โชคยังดีร่างน้อยของจางลู่ไม่ห่างจากพื้นดินมากนัก สักพักหนึ่งจางลู่อยู่ในสภาพนอนราบบนพื้นดิน บาดแผลเล็กๆที่เกิดจากรอยขีดข่วน บนหลังมือขวาและหัวเข่าทั้งสองถลอกเนื่องจากถูกับต้นไม้ จางลิ่วร้องดังลั่นด้วยความตกใจและดวงตาเบิกกว้าง จางลิ่วเร่งฝีเท้าไปหาพี่สาวที่กำลังลุกขึ้นนั่งและสวมใส่รองเท้าผ้า รอยแผลเล็กไม่สามารถทำให้จางลู่ร้องไห้ฟูมฟายแต่อย่างใด เว้นแต่ว่าถูกไม้เรียวอันน่ากลัวฟาดจากท่านพ่อ ยิ่งตียิ่งแสบผิว \"ใกล้ค่ำแล้ว เรารีบกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวท่านพ่อสงสัยพวกเรา ไอ้บ้าหลงหูจะมาเห็นเราเข้า ไม่งั้นโดนท่านพ่อลงโทษเราสองคนแน่\" จางลู่ยืนขึ้นปัดฝุ่นและสิ่งสกปรกที่เปื้อนบนเสื้อผ้า สองพี่น้องวิ่งไปสู่หมู่บ้านขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนที่ลงพื้นดิน เสียงลมกระทบใบไม้ และใบไม้แห้งปลิวว่อนไปตามสายลม ลำแสงของดวงอาทิตย์ค่อยๆหายไปตามเวลา มันคือเวลาที่เด็กน้อยในหมู่บ้านหลายๆคนกลับบ้านใกล้เพลาค่ำ อากาศก็เริ่มหนาวเย็นไปด้วย เด็กน้อยสองคนนี้จะรีบไปช่วยมารดาทำกับข้าวซึ่งเป็นความรับผิดและหน้าที่ของสตรี เตรียมความพร้อมในการเลี้ยงดูตัวเองได้หรือออกเรือนสร้างครอบครัวของตนเอง สองพี่น้องทั้งสองนางนี้นอกจากระบำเก่งแล้ว ยังสามารถในเรื่องครัวเรือนอีกด้วย นอกจากนี้มารดาของสองพี่น้องสาวน้อยผอมบางยังทำงานเป็นอาจารย์สอนเต้นระบำประจำหมู่บ้านด้วย บ้านของจางลู่ \"เอ้า มาแล้วหรอลูก? มามะ แม่กำลังล้างผักอยู่พอดี จางลู่ไปหั่นเนื้อนะ เนื้ออยู่ในตะกร้าไม้นะ จางลิ่ว จางลิ่ว มาล้างผักตรงนี้หน่อยเร็ว แม่จะไปปรุงกับข้าวในกระทะเหล็กก่อน\" \"ไอ้พี่หลงหู มันจะฟ้องพ่อไหม? จางลู่เดินไปกระซิบข้างๆจางลิ่ว น้องสาวที่กำลังล้างผักบนอ่างดินก็หัวเราะเบาๆ \"หืมๆ ไม่หรอก เรารอดๆ\" \"จางลู่ จางลิ่ว เล่นอะไรกัน? ตั้งใจทำกับข้าวหน่อยเร็ว มีสมาธิในการทำอาหารและใส่ใจมันเหมือนของรักของเราด้วยเถิด\" แม่นางหลิวอี้ พื้นเพของนางคือ เคยทำงานในครัวใหญ่ของวังหลวงมาก่อน ทำให้คุ้นชินกับความละเอียดอ่อน ประณีต และใส่ใจในเรื่องรสชาติอย่างดี ภัตตาหารภายในวัง รสชาติเป็นเลิศ ตกแต่งสวยงามตามภาษาดอกไม้ หอมละมุนเป็นพิเศษ ภายในใจของแม่นางอยากให้ลูกสาวได้มีโอกาสแสดงฝีมือในวังหลวงบ้าง ก่อนแม่นางหลิวอี้จะมาเป็นนางรำถวายฮ่องเต้และฮองเฮา คือ นางเคยเป็นแม่ครัวที่มีฝีมือไม่ธรรมดา ทำให้ฮองเฮารู้สึกสนพระทัยเป็นอย่างมาก ระหว่างได้เข้าร่วมการแข่งขันปรุงแต่งภัตตาหารฉบับชาววัง จนได้กลายเป็นบุคคลที่ทรงโปรดปรานของฮองเฮา และช่วงเวลานั้นแม่นางหลิวอี้ได้เจอรักแรกพบชายหนุ่มนามหลงหาน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย ตำแหน่งงานบริหารราชการแผ่นดิน จึงมีโอกาสได้ประสานความสัมพันธ์อย่างเหนียวแน่นและได้พบกันแทบทุกวัน จึงมีโอกาสไปมาหาสู่กัน โคมไฟสีแดงห้อยโหนตามที่ต่างๆทั้งหน้าบ้านและในบ้าน แม่ลูกได้จัดเตรียมอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ส่วนสาวน้อยจางลู่ก้าวเท้าไปที่หน้าร้านค้า เสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับถูกแสดงไว้อย่างเป็นระเบียบ หลงหูกำลังงีบหลับอยู่จึงเข้าไปปลุก มือใบหนึ่งแตะไปที่หลัง และแล้วหลงหูค่อยๆลืมตา ภาพที่ปรากฏที่อยู่ตรงหน้า... ซากแมงป่อง นั้นเอง หลงหูเกิดอาการขวัญผวา และรู้สึกเกรี้ยวกราดเช่นเดียวกัน หันไปที่น้องสาวจางลู่ที่กำลังหัวเราะชอบใจ \"นางแมงป่อง นางงูพิษ ข้าจะเล่นงานเจ้า\" เสียงด่าทอ เสียงดังด้วยความโมโหอย่างถูกไฟเผา \"แล้วไงละ? ไอ้เด็กขี้ฟ้อง\" มองหน้าหลงหูอย่างร่าเริงและยิ้มเย้ยหยัน จางลู่วิ่งไปที่หลังบ้าน หลงหูวิ่งตามจะจับไล่ให้ทัน อยากตีน้องสาวแรงๆ ด้วยความแค้นในใจ จางลู่ไหวตัวทัน หลบข้างหลังพ่อ หลังแม่ขณะที่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้อยู่ และมีอาหารอยู่กลางโต๊ะ เก้าอี้นั้นล้อมโต๊ะเป็นรูปวงกลม \"ท่านพ่อขอรับ มันแกล้งข้า มันแกล้งข้า\" มื้อชี้พลางไป บ่นพึมพำไป อีกไม่นานพ่อของเขาก็บอกให้หยุดเล่น และนั่งบนเก้าอี้เพื่อทานอาหารให้เรียบร้อย