ตอนที่ 5 วันพบเนื้อคู่

ลมหนาว และหมอกปกคลุมพื้นที่อย่างบางเบา อากาศเย็นๆ สายลมพัดทำให้ผ้าที่สวมใส่อยู่พลิ้วไหว ดวงจันทร์เต็มดวงตั้งตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า แสงสีเหลืองรอบดวงเดือนช่างงดงามยิ่งนัก บริวารดวงเล็กๆนับหลายดวงอยู่รอบกายอย่างอบอุ่น งานระบำเป็นอันเสร็จพิธีเรียบร้อยแล้ว หญิงชราใช้นิ้วจุ่มน้ำแต้มหน้าผากหนึ่งจุด ทีละคนๆ อวยพรให้กับหญิงสาวได้พบเจอชายหนุ่มที่สมหวัง สาวงามที่ได้ระบำแล้วมอบดอกไม้จากศีรษะ ส่งให้หนุ่มตามที่ตัวเองปรารถนาและต้องตาต้องใจ บางคนอกหัก บางคนสมหวัง และชายหนุ่มทั้งหลายยังไม่หมดความหวังเพียงเท่านั้น ยังมีลุ้นอีก จางลู่และจางลิ่วยังมีความลังเล ไม่รู้จะเลือก ยังไม่มีคนถูกใจสักคน แต่แล้วมีคนหนึ่งที่ตัดสินใจได้ มองแววตาหนุ่มคู่นั้น จางลิ่วผู้เป็นน้องสาวมองเห็นภาพแห่งความฝันท่ามสวนดอกไม้ที่แสนโรแมนติก เหมือนโดนมนต์แห่งความเสน่หาสะกดจิต ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกเลือกจากสาวน้อยจางลิ่วนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับลูกสาวพ่อค้า อดีตอัครเสนาบดีของวังหลวง เขามากับเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกายเขาและในมือยังถือดาบไว้ด้วย ทำให้เราสัมผัสได้เลยว่าคนนี้มีศิลปะการต่อสู้ สาวน้อยและหนุ่มน้อยวัย 17 และน้องสาวคนนี้อายุ 15 ปีแล้ว อายุไล่เลี่ยกันที่ตรงสเปกของจางลิ่ว คู่นี้มีความรู้สึกเขินอายต่อกัน ไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆมาก่อน \"เจ้าเป็นใคร มาจากแห่งใดหรือ?\" จางลิ่วเริ่มบทสนทนา แต่ยังมีความกึ่งกล้า กึ่งกลัว \"ข้า ข้ามีนามว่า โจเลี้ยว จากอาณาเขตเมืองใหญ่ ใกล้ๆวังหลวง พ่อของข้าทำงานเป้็นเสนาบดีอยู่ในวังหลวง\" ยิ้มตอบด้วยความดีใจ น่ารักเอ็นดู ทำให้จางลิ่วรู้สึกแพ้รอยยิ้มบางๆของหนุ่มน้อยคนนี้ สักพักจางลิ่วมองหาพี่สาว กวาดสายตามอง เพื่อให้รู้ว่าว่าที่พี่เขยคือใคร? \"มองหาใครอยู่หรือ? สาวน้อย\" เมื่อโจเลี้ยวมองเห็นจางลิ่วตามหาอะไรสักอย่างจึงได้ตั้งคำถามอย่างนี้ขึ้นมา \"พี่สาวของข้า เจ้าเห็นหรือไม่?\" มองตาโจเลี้ยวอีกครั้ง \"อ่อ คนที่แต่งชุดระบำงั้นเมื่อกี้ งั้นหรือ? นู่น...\" จางลู่อยู่ใกล้ๆจางลิ่วของหลังนี้เอง ดอกไม้นั้นจางลู่จึงเก็บไว้เอง เพราะรู้ว่าตัวเองสำคัญกว่า ดูแลตัวเองได้ พ่อเดินเข้ามาด้วยความโกรธ จับข้อมือจางลู่ ลากตัวนางกลับบ้าน หลายๆคนกำลังทานขนม คุยหยอกล้อกันในยามค่ำคืน ร้านขายของตั้งเรียงรายให้เลือกซื้อ น้ำสมุนไพรใส่กระบอกไม้ไผ่ ดื่มแล้วคืนร้าน บางคนก็นั่งจิบชาร้อนๆแก้หนาวใกล้ๆงานเทศกาล สนุกสนานครื้นเครงตามประสาชาวบ้าน จางลิ่วกับโจเลี้ยวจึงได้ตามพี่สาวตัวเองไป บ้านของจางลู่ โคมไฟสีแดงห้อยโตงเตงอยู่หน้าบ้าน มีแมลงตัวเล็กๆหลายตัวบินตอมอยู่ตรงนั้น บางตัวก็กลายอาหารอันโอชะของเจ้าคางคกสองตัวที่อยู่บนพื้นดินแห้งๆ หลงหานลากตัวจางลู่เข้าไปข้างในด้วยความไม่พอใจ \"พ่อ นี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการนะ เรื่องของความรักมันห้ามกันไม่ได้\" จางลู่ร้องไห้ฟูมฟายเนื่องจากมีปากเสียงกับพ่อ \"เจ้าไม่รู้ใช่หรือไม่? ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเจ้า จะดูแลตัวเองได้หรือ?\" \"ท่านพ่อจะไปรู้อะไร ลองมาเป็นข้าดูสักครั้ง ท่านพ่อใจ... ท่านพ่อใจร้าย ข้าเกลียดพ่อ\" พูดช้าๆด้วยสายตาอันเศร้า ฝ่ามืออันหนาของชายวัยกลางคน ลอยมากระทบแก้มอันอ่อนนุ่มเปื้อนน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว ใบมือนั้นสั่นไหว และน้ำตาหลั่งไหลออกมาเช่นกัน \"นางลูกเนรคุณ ไม่รู้จักรับผิดชอบชั่วดี เจ้า เจ้าไม่ใช่ลูกของข้า ออกไป ออกไปให้พ้นหน้าข้า\" ปากสั่น และตวาดเสียงด้วยความโกรธเคือง และแล้วแม่นางหลิวอี้เดินอย่างรวดเร็ว เข้ามาห้ามศึกภายในบ้าน กอดลูกสาวและลูบเส้นผมสีดำอย่างอ่อนโยน เห็นลูกร้องไห้ก็ร้องไห้ตามบ้าง น้องสาวและว่าที่สามีที่รักก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ทั้งสองคนก็สามารถเข้าใจในเรื่องนั้นได้ดี ทว่าสองพ่อลูกก็ยังอยู่ใต้คาเดียวกัน แม้จะทะเลาะกันกี่ครั้งก็ตาม ความสัมพันธ์ไม่มีวันจางหาย