已经是第一章了
ตอนที่ 7 ความหวังของหมู่บ้าน
\"ข้า เสี่ยวปาลี่ กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ทำงานรับจ้างทั่วไป ไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติพี่น้อง ข้าขอเรียกนายหญิงได้หรือไม่\" ชายหนุ่มร่างบางหมอบลงตรงหน้า ฝ่ามือทั้งสองข้างแตะพื้น และยังมีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่นิ่ง ความคิดนางที่มีอยู่ คือ คนที่มีอายุมากกว่าตนเอง ทำไมต้องมาเคารพเช่นนี้ด้วย รู้สึกอับอายฟ้าดินเป็นแน่แท้ นางจึงนางนั่งลง แตะแขนทั้งสองข้าง
\"ท่านพี่ อย่าทำแบบนี้เลย น้องเพิ่งอายุ 16 เอง\" สายตาอันแสนเศร้าและรู้สึกสงสาร ทั้งสองคนก็ยืนขึ้น
\"นายหญิงมีความฉลาด และกล้าหาญมาก ข้าไม่เคยพบเห็นสตรีเช่นนี้มาก่อน เป็นที่ปลาบปลื้มใจยิ่งนัก ข้าจะรับใช้นายหญิงจนกว่าชีวิตจะหาไม่?\" เสี่ยวปาลี่พูดอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงขอบคุณน้ำใจที่มอบให้ แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นชื่อสาวน้อยจางลู่ นางได้ตอบกลับว่า
\"ก็ดี เดี๋ยวข้าจะหางานให้เจ้าทำ ถ้าข้าต้องการอะไร เจ้าต้องจัดการให้ข้า\" นางอมยิ้มเบาๆ
เสี่ยวปาลี่รู้สึกดีใจจนเห็นการแสดงออกอย่างชัดเจน \"เป็นพระคุณยิ่งนักนายหญิง ว่าแต่งานอะไรหรือ?\"
จางลู่นึกคิดสักพักหนึ่ง สายตามองไปที่ท้องฟ้าที่มีดวงดาวกระจัดกระจาย นั้นคือ เวลาใกล้ถึงตอนเช้า
\"งั้นก่อนอื่น เจ้าไปเรียกเพื่อนมาลากซากเสือไปยังหมู่บ้านของเรา ส่วนงานจะเป็นแบบไหน ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง\"
ภายในหมู่บ้านหลุยซาน เพลาเช้ามืดมาถึง
\"นี่เจ้า เจ้าจับเสือเองหรือ?\" ป้าที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ เพิ่งทำก่อฟืนและทำกับข้าวเสร็จ จูงมือหลานสาวไว้ข้างๆ
\"ไม่ใช่ๆ เทพธิดามาช่วยเราเองขอรับ\" เสี่ยวปาลี่ตอบทันใด
\"ข้าไม่เชื่อดอก\" ป้าคนนั้นส่ายหน้าเบาๆ
\"จริงแท้แน่นอนขอรับ\" สายตาอันแสนงอนเหมือนขอขนมกิน ป้าก็ได้ถอนหายใจ
จางลู่อยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นเดินมาพอดี ขณะที่ชาวหน้ามามุงดูซากเสือ คนทั้งหลายก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจหลังจากเหตุการณ์ตื่นตูม ไม่ใช่ภูตผีปีศาจอย่างที่กล่าวกัน ถ้าไม่ใช่เสือที่ดุร้ายนั้น แม่หมอคงจะมีชีวิตรอดจนทุกวันนี้แน่
\"เจ้าเองหรือสาวน้อย? เจ้าเป็นคนฆ่าเสือ\" หัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้ามาทักทาย
จางลู่หัวเราะเบาๆ \"ข้าไม่ได้ทำคนเดียวเจ้าค่ะ หากไม่มีคนใดคนหนึ่งมาช่วยอีกแรงคงจะทำงานนี้ไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ? เป็นชายหนุ่มในหมู่บ้านของเราเอง เสี่ยวปาลี่เจ้าค่ะ\"
หัวหน้าชาวบ้าน อมยิ้มแสนชื่นบาน \"เป็นบุญบารมีของหมู่บ้านหลุยซานยิ่งนักที่มีคนอย่างเจ้า ทั้งเฉลียวฉลาด ทั้งกล้าหาญมากกว่าใคร ข้าเองก็ขอขอบใจพวกเจ้าแทนชาวบ้านของเราก็แล้วกัน\"
นางก็แอบยิ้มเบาๆ ใช้มือปิดปาก \"ท่านก็พูดเกินไปเจ้าค่ะ\"
หัวหน้าหมู่บ้านนึกอะไรบางอย่างออก \"ข้าจะเลี้ยงอาหารสักมื้อหนึ่งเพื่อเป็นการขอบคุณพวกเจ้า ข้าได้บอกให้แม่ครัวของข้า ทำอาหารเช้าไว้ให้เจ้ากับคนอื่นที่ช่วยจับเสือ เจ้ามาทานข้าวกับข้านะ\"
\"เจ้าค่ะ แต่ต้องบอกท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าก่อนเจ้าค่ะ\" นางรับคำ
เสี่ยวปาลี่ยืนอยู่ข้างหลังจางลู่ก็แอบดีอกดีใจที่จะได้ทานอาหารมื้อพิเศษสักวันหนึ่ง คงอิ่มหนำสำราญเป็นแน่เมื่อได้จินตนาการอาหารเลิศรสเหมือนคนอดอยากอาหารมาหลายวัน
\"นายหญิงขอรับ งานที่จะต้องทำคืองานอันใดหรือ?\" เสี่ยวปาลี่ถามคำถามที่ยังค้างคา และสาวน้อยจางลู่หันกลับมา
\"ข้าได้คุยกับพี่ชายของข้า หลังจากเขากำลังจัดเตรียมสิ่งของภายในร้านเมื่อเช้านี้ เจ้าจะต้องช่วยงานของพี่ชายข้า ค้าขายเสื้อผ้าอาภรณ์ และเครื่องประดับต่างๆ แบกหาม ยกหีบเสื้อผ้า ดูแลร้าน ทำความสะอาด ปัด กวาด เช็ด ถูให้เป็นระเบียบเรียบร้อย\"
เสี่ยวปาลี่ยกมือทั้งสองข้างมาประสานกัน และก้มศีรษะลงสามครา \"ข้าขอขอบคุณนายหญิงอีกครั้งที่เมตตาต่อข้า จะทำงานอย่างสุดความสามารถ ข้าไม่ได้ต้องการเงินทองมากมายเป็นการตอบแทน ขอแค่มีอาหารที่อิ่มท้อง ที่หลับที่นอนแสนสบายก็ดียิ่งนักสำหรับคนอย่างข้าขอรับ\"
จางลู่แตะแขนของเขาให้ลดแขนลงอย่างช้าๆ \"ไม่เป็นไรๆ ไม่ใช่ความลำบากของข้าสักนิดเดียว ข้าดีใจด้วยซ้ำที่มีคนอย่างเจ้ามาช่วยงานพี่ชายของข้า วันพรุ่งเริ่มงานได้เลย\"
เสี่ยวปาลี่กล่าวด้วยความดีอกดีใจ \"เป็นบุญคุณยิ่งนักนายหญิง\"
หลงหูนั่งบนเก้าอี้ ก้มลงปัดลูกคิดไปมาอย่างใจจดใจจ่อ ข้างๆลูกคิดนั้นก็มีสมุดบัญชีเล่มหนึ่ง มือข้างขวาจับพู่กันเขียนตัวอักษรจีนทั้งรายการสินค้าและจำนวนเงินเท่าไร บางวันติดต่อเจรจาต่อรองสินค้านำเข้าจากอาณาจักรสุโขทัย มีทั้งกำไล ผ้าไหม ผ้าฝ้าย ตุ้มหู สร้อยคอ แหวน และเครื่องประดับอื่น ๆ พ่อค้าที่เป็นผู้ผลิตได้ส่งสินค้ามาถึงที่โดยใช้เกวียนม้าเดือนละสองสามครั้ง และหลงหูยังได้ส่งสินค้าหลากหลายชนิดนั้นส่งไปขายที่เมืองใหญ่ด้วย และยังมีลูกค้าต่างถิ่นมากมายการค้าขายดีมาก เกิดกำไรขึ้นมาเป็นกอบเป็นกำ ทำให้หลงหูมีความเชี่ยวชาญในภาษาต่างถิ่น ทั้งยังอ่านออกเขียนได้จึงไม่ถูกโก่งราคาอย่างง่ายดาย นับว่าเป็นเถ้าแก่น้อยของกิจการนี้อย่างเต็มตัว ท่านพ่อจึงมอบภาระหน้าที่สำคัญให้เป็นของพี่ชายใหญ่
已经是最新一章了
加载中
