已经是第一章了
ตอนที่ 9 เหตุการณ์ในงานแต่ง
เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อยจนถึงพิธีมงคลสมรสของคนในครอบครัวแล้ว เช้านี้จางลู่ยังอยู่บนที่นอน หลับอย่างสบายบวกกับอากาศหนาวเย็นยิ่งไม่อยากลุกไปไหน สาวน้อยกำลังนอนฝันหวานๆและมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาในความฝันจนนางสะดุ้งตื่นเหมือนว่าจะมีใครคอยทำร้ายนาง เกิดอาการละเมอขึ้นมาทำให้มือหนึ่งคว้าดาบข้างอย่างว่องไวดั่งสายลมพัด ชักดาบขึ้นมาแต่ก็หยุดทันทีเมื่อลืมตาขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง อายุมากกว่านางสักสามปีแต่ก็รุ่นราวคราวเดียวกับนาง
\"คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ\" สาวใช้แสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นดาบ จากนัั้นถอยหลังไปสองเก้า
\"เอ้า เจ้านี่เอง มาปลุกข้าทำไม? ข้าอยากนอนต่อ\" จางลู่ยังงัวเงีย ยื่นมือมาจับผ้าห่ม
สาวใช้ก้าวไปข้างหน้าใกล้ๆ เอ่ยอย่างสุภาพอ่อนโยน \"อาหารเช้าเสร็จเรียบแล้วเจ้าค่ะ เชิญคุณหนูไปอาบน้ำและแต่งตัวก่อนเจ้าค่ะ\"
แต่จางลู่ก็ยังหลับตาอยู่ ทำเสียงเบาจากลำคอ \"อืม\"
\"คุณหนู กรุณาลุกขึ้นเถิด เดี๋ยวจะปวดท้อง ถ้าไม่ทานอาหารเช้าดีๆเจ้าค่ะ\"สาวใช้พยายามขอร้องอยู่หลายหน
สาวน้อยจางลู่ลืมตาแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอีกครั้ง ส่วนอีกคนก็ยังยืนอยู่ \"ข้าจะไปก็ต่อเมื่อเจ้าทำงานอะไรสักอย่างให้ข้า โดยไม่ปฏิเสธ\"
อีกฝ่ายยิ้มกว้างขึ้น \"ว่ามาเลยเจ้าค่ะ คุณหนู\"
จางลู่ขยับตัวไปใกล้ ปากยื่นใกล้ๆใบหน้า ทำเสียงกระซิบ \"พาข้าไปเที่ยวเล่นข้างนอกหน่อย\"
สาวใช้แสดงสีหน้าตื่นตระหนก \"ไม่ ไม่ได้เจ้าค่ะ ถ้าใต้เท้าจิ้นเลี่ยวรู้ ข้าจะถูกลงโทษเป็นแน่ ถ้าคุณหนูหายตัวไป\"
นางได้ยินดังนั้นจึงแสดงละคร ทำหน้าโมโห \"ข้าบอกเจ้าแล้วห้ามปฏิเสธ\"
สาวใช้คุกเข่าลง \"ข้าขออภัยคุณหนูด้วย ข้าจะจำไว้\"
ร่างบางๆในชุดนอนแต่ความหนาวปกคลุมอยู่ และลงจากเตียงไปอยู่ใกล้ๆอีกทีหนึ่ง จับมือนางกล่าวด้วยน้ำเสียงปลอบโยน \"ดีมาก เรื่องที่เกิดขึ้น ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง เจ้าไม่ต้องกลัว\"
ภารกิจส่วนตัวของสาวน้อยจางลู่ก็ยังดำเนินอยู่ ส่วนสาวใช้อีกคนช่วยเกล้าผมอยู่ข้างหลังจางลู่ผ่านกระจกใบใหญ่ ผมข้างหลังปล่อยลงมา ใช้หวีแปลงเส้นผมอันอ่อนนุ่มราวสำลีขาวบริสุทธิ์จนเป็นเส้นตรง ชโลมด้วยน้ำมันงาให้เป็นเงางาม จากนั้นหยิบปิ่นหยกสายดอกพุดตานลงบนศีรษะ
\"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ คุณหนู งดงามราวพระจันทร์เต็มดวงเจ้าค่ะ\" กล่าวพลาง มองกระจกพลาง
จางลู่ที่นั่งอยู่ข้างหน้า หันซ้าย หันขวา \"เจ้าแต่งหน้า ทำผม เลือกใช้ให้ข้าได้ไม่เลว\"
สาวใช้ก็ยิ้มบางๆหน้ากระจก \"แค่คุณหนูชมก็ดีพอสำหรับข้าเจ้าค่ะ ถ้าคุณหนูไม่พอใจตรงไหน? บอกด้วยเจ้าค่ะ\"
นางยกมือข้างขวาขึ้นสะบัดอย่างช้า \"ไม่ต้องๆ แต่งเกินไปก็ดูตลก แต่งพองามก็เลิศเลอสำหรับข้าแล้ว\"
\"ข้าเชื่อว่า คุณหนูจะได้พบเจอชายหนุ่มในงานแต่งแน่นอนเจ้าค่ะ จนเลือกไม่ถูกเจ้าค่ะ\" สาวใช้หัวเราะเบาๆ
สักพักสีหน้าของจางลู่เปลี่ยนไปเป็นดุดัน แต่ภายในใจไม่อยากได้ชายหนุ่มสักคน หรือไม่มีใครถูกใจสักคน แสดงสีหน้าอย่างไม่พอใจ จึงได้กล่าวอย่างอ้อมๆ \"ผู้หญิงจะมาพูดเรื่องผู้ชาย ทั้งยังแสดงอาการเกินไปมันดูไม่งาม พวกเขาจะตกใจเป็นไก่ตื่นได้\"
จากนั้นสาวใช้พูดรีบพูดขึ้นทันทีเหมือนถูกน้ำร้อนกระเด็นใส่จนรู้สึกแสบ \"ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะระวังคำพูดให้ดีๆเจ้าค่ะ\"
\"ช่างเถอะ อากาศหนาวเช่นนี้อาหารร้อนๆจะเย็นเร็ว เดี๋ยวไม่อร่อย รสชาติจะหาย\" จางลู่กล่าวจบแล้วลุกขึ้น
หญิงสาวทั้งสองเดินออกจากห้องบนชั้นสอง บ้านเรือนทั้งหลังทำจากไม้ชั้นดี โคมไฟสีแดงห้อยไปหลายๆจุดจนเห็นว่า ไม่มีที่ไหนไม่มีโคมไฟ ถ้าเป็นเวลากลางคืนจะสวยสดงดงามท่ามกลางความมืด และยังเจออักษรจีนอ่านว่า ฝู ที่มีความหมายว่า ความสุข ประดับไว้เพื่อความเป็นสิริมงคลของคู่บ่าวสาว
หลังจากที่สาวจางลู่รับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย สิ่งที่ได้รับคือ ไก่ตุ๋นยาจีน เกี๊ยวหมูน้ำใส บะหมี่แห้ง ซาลาเปาไส้ถั่วแดงและขนมจีบหมู ส่วนขนมหวานคือ อังกู๊กับวอแป๋ง ภายในงานเลี้ยงจึงมีอาหารมากมายหลายจานมาเลี้ยงต้อนรับแขกพิเศษ ชาร้อนๆมีทุกวันตลอดงานเลี้ยงและเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ณ เพลาหมุนเวียนกลายเป็นตอนกลางคืน สัมผัสได้ว่าอากาศหนาวเย็นยิ่ง แต่จางลู่ยังกล้าเสี่ยงไปเดินเล่นข้างนอกเรือนและในมือยังถือดาบเล่มหนึ่งไปด้วย เจอคนมากมายหลายตา ถ้าจะเทียบกับปัจจุบันคือ ถนนคนเดิน นางออกจากเรือนทางประตูใหญ่ ออกไปจนไม่มีใครสังเกตเห็น
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง และแล้วก็เหลือบเห็นกลุ่มกลุ่มหนึ่งมีอาวุธติดมือจะทำมิดี มิร้ายกับใครสักคน ดูเหมือนคล้ายๆโจร ใบหน้าถูกปิดปากด้วยผ้าบางๆแต่ไม่มีใครสนใจและหวาดกลัวแต่อย่างใด จางลู่ยืนมองร้านขายของไปเรื่อยๆจนสัมผัสได้ว่า กลุ่มคนที่มีแต่ชายล้วนเดินไปสู่บ้านเรือนที่มีงานแต่งงานแน่นอน ทำให้มีอาการร้อนรนเหมือนถูกเปลวไฟมากระทบผิวหนังบางๆ ด้วยความอยากรู้ให้แน่ชัดจึงเดินตามไป แต่ห่างกันเพียงยี่สิบก้าวเท้าก็ยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
\"ข้าว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ คนในครอบครัวของข้าจะเป็นอย่างไร พี่ชายข้าคงจะปอป้องพ่อแม่ของพวกเราได้ แล้วน้องสาวละ? ข้าไม่แน่ใจว่าจะมีใครที่มีฝีมือทัดเทียมกับพี่ชายได้\" นางคิดในใจอย่างว้าวุ่นระหว่างวิ่งฝ่าหิมะสีขาวที่ค่อยปล่อยจากท้องฟ้าอย่างช้าๆเหมือนสำลีแผ่นบางลงดิ่งลงพื้นพสุธา
และนางนึกขึ้นมาอีกครั้ง \"เราจะต้องจับนางมาให้ได้ นางจะได้เป็นของเจ้านายของเรา นายท่านต้องการสาวงามคนเดียวเท่านั้น\" ประโยคนี้ฟังไว้ไม่มีผิดจากปากของชายคนหนึ่งในกลุ่ม \"คนที่งามที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาก....\" เส้นผมบางปลิวว่อนไปตามแรงวิ่งสามารถเห็นลูกคลื่นลอนอย่างสวยงาม นางมีสีหน้ากังวลไป วิ่งไปเรื่อยจนใกล้ถึงที่หมาย แต่ทันใดนั้นประตูบานใหญ่ถูกปิดอย่างสนิททันที สองตาของนางมองเห็นชายร่างกายกำยำทั้งสองครกำลังเฝ้าหน้าประตูใหญ่ที่เป็นทางเข้าออกหลักของเรือนนั้นจึงไม่มีใครสามารถผ่านทางนั้นไปได้ นอกจากพังด่านอุปสรรคให้ทลายลง
已经是最新一章了
加载中
