已经是第一章了
ตอนที่ 10 การปะทะ
สาวใช้ในชุดกันหนาวขนสัตว์หนาๆ เท้าทั้งสองของนางเหยียบย่ำพื้นหิมะที่เยือกเย็นด้วยรองเท้าผ้าเก่าๆ แขนทั้งสองข้างกอดอกด้วยความหนาว เดินวนไปวนมา สายตามองหาคุณหนูคนแล้วคนเล่า จึงได้ถามชาวบ้านแถวๆ นั้นก็ยังไม่ได้คำตอบ ได้แต่ถอนหายใจ
\"คุณหนูเอ๊ย คุณหนู ทำไมต้องให้ข้าปวดหัวเยี่ยงนี้? ใต้เท้าจะด่าว่าข้าอย่างไร? ข้ากำลังหาของที่คุณหนูชอบ อยู่ดีๆ ก็หนีข้าไปที่ใด? \" สาวใช้บ่นพึมพำในใจ
\"ขออภัยเจ้าค่ะ เห็นคุณหนูของข้าในชุดสีแดงกับเหลือง ปักปิ่นหยกหรือไม่? \" สาวใช้ถามแม่ค้าขายซาลาเปา
แม่นางขายซาลาเปานึกขึ้นสักพัก \"เอ้า คนนั้นเมื่อกี้นะ นางเดินผ่านมา วิ่งตามกลุ่มชายหนุ่มทางนู้น\"
สาวใช้คิดในใจ \"คุณหนูน่าจะบ้าผู้ชาย\" และแล้วก็ตามหาคุณหนูที่ทางกลับเรือน เมื่อมาอยู่หน้าประตูใหญ่จนเห็นจางลู่กำลังต่อสู้กับชายทั้งสอง
\"ตายแล้ว\" สาวใช้อุทานด้วยความตกใจจากนั้นปิดตา และเพียงชั่วครู่
\"ข้ายังไม่ตาย มองข้าสิ\" จางลู่สะกิดและจับมือ เปิดตาสาวใช้
\"เจ้าอยู่ตรงนี้เถิด ห้ามเข้าไปในเรือนเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่? \" ต่อมานางชักดาบ วิ่งไปสู่เรือนใหญ่ที่มีงานแต่งงาน
ในช่วงนั้นนางได้เกิดการต่อสู้ ดาบต่อดาบ จนฝ่ายตรงข้ามได้รับบาดเจ็บสาหัส บางคนก็ถึงชีวิต หลายคนภายในเรือนวิ่งกันวุ่นวายหนีตายกัน เป้าหมายของจางลู่คือ ปกป้องทุกคนในครอบครัว ถ้าไม่พังประตูใหญ่ก่อนทุกคนอาจจะตายเกือบหมดเพราะถ้าออกไปก็ยังถูกฆ่าในเมื่อมีคนเฝ้าประตู
\"ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่หลงหู จางลิ่ว เสี่ยวปาลี่ อยู่ที่ใด? \" สาวน้อยจางลู่ตะโกนเรียกหลายหน วิ่งไปด้วย ถือดาบเปื้อนเลือดไปด้วย เสื้อผ้าของนางก็ถูกแตะแต้มด้วยสีเลือดเช่นกัน นางเคยสังหารเสือมาแล้วครั้งหนึ่งจะมีสิ่งใดให้นางกลัว ความกล้าหาญของนางก็ยิ่งเหมือนนางพญาเสือในป่าลึก
\"กรี๊ดดดด ว้ายยยย ช่วยด้วยๆ \" เสียงร้องโหยหวนด้วยความกลัวของคนในงานแต่งวิ่งผ่านจางลู่กันชุลมุน จางลู่นึกอะไรบางอย่างออก \"ห้องนอนของจางลิ่ว\" เร่งฝีเท้ากระทบพื้นไม้อย่างรวดเร็ว ใบหน้ากระทบลมหนาว
หลงหูกำลังฟันดาบ ตวัดดาบ ปะทะกับกลุ่มโจร โดยมีท่านพ่อท่านแม่อยู่ข้างหลังเนื้อตัวสั่นเพราะความหวาดกลัว ส่วนเสี่ยวปาลี่ก็สลบบนพื้นไม้ไม่ไกลจากพี่หลงหูนัก แต่แล้วหลงหูถูกคมของดาบปาดที่ขาขณะที่หลบดาบไม่ทันโชคดีที่มีศิลปะการต่อสู้ ไม่งั้นจะสูญเสียอวัยวะข้างหนึ่งเป็นแน่ จนร่างทรุดลง ทำได้เพียงคุกเข่าเพราะเจ็บปวด
ปิ่นหยกที่มีปลายแหลมแต่ไม่คมมาก ลอยผ่านกลางอากาศเป็นเส้นตรงพุ่งเร็วอย่างลูกธนู ปักลงหลังมือข้างขวาจนดาบหลุดมือ
\"ท่านพี่หลงหู ข้าอยู่นี้แล้ว\" จางลู่ก็ปาดคอโดยไม่มองคนเจ็บใดๆ ที่อยู่ข้างตัว
\"จางลู่ ข้ากับท่านพ่อและท่านแม่ก็ปลอดภัยแล้ว\" มือของเขากดแผลที่ขาอย่างแน่น เพื่อเป็นการห้ามเลือด
\"ลูกแม่ เจ้าเจ็บตรงที่ใด? \" แม่นางหลิวอี้โผเข้ากอดด้วยความดีใจพร้อมกับบิดาของจางลู่
\"ข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะ แล้วน้องจางลิ่วละ? อยู่ที่ใด?\" นางกวาดสายตามองหาผู้ใดผู้หนึ่ง
หลงหานผู้เป็นบิดาก็ตอบ \"น้องถูกจับตัวไปแล้วลูก\"
\"ห็ะ เป็นไปได้อย่างไร\" และจางลู่จะวิ่งไปและกำดาบแน่น แต่ท่านแม่รั้งไว้
\"อย่าไปนะลูก สถานการณ์ตอนนี้ก็ยิ่งแย่ พวกโจรก็มาขโมยข้าวของที่นี่ด้วย แม่ไม่อยากพรากลูกไปอีกคน\" แม่นางหลิวอี้น้ำตาไหลสะอื้น
จางลู่สังเกตเห็นใบหน้าของแม่ มีรอยแดงๆ รูปฝ่ามือ หยดเลือดจากรูจมูกข้างหนึ่งขณะที่จับมือแม่นางหลิวอี้อยู่ นางเห็นแบบนี้ก็ทนไม่ไหวจึงปล่อยมือแม่ออก
\"แม่ ข้าจะตามหาน้องสาวให้ได้\" น้ำตานางก็ไหลริน แต่แล้ว นางก็หยุดอยู่กับที่ มองเห็นชายสองสามคนอยู่ตรงหน้า
\"น้องสาวมาเป็นเมียพี่ไหม? ถ้ายอมเป็นเมียพี่ดีๆ เจ้าจะได้ไม่เจ็บตัว มาสิๆ \" ชายคนหนึ่งเปิดหน้าขึ้นมา แลเห็นหนวดเคราเต็มใบหน้า
\"ข้าไม่ยอมเป็นเมียกับคนชั่วช้าอย่างเจ้าเด็ดขาด\" นางกล่าวขึ้นด้วยความรังเกียจและโกรธหน้าแดงก่ำ
\"อย่าทำอันใดลูกของข้า ข้าขอร้อง\" หลงหานวิ่งมาคุกเข่าตรงหน้า มือทั้งสองข้างสั่นระริก สายตาอ้อนวอนร้อวขอชีวิต และแม่นางหลิวอี้ก็ทำตาม
\"เจ้าอยากได้อะไร ข้าจะหามาให้ ยกเว้นลูกสาวของข้า\" สายตาหลงหานมองไปที่ชายสามคน
\"ถุ๊ย ข้าอยากได้แบบนี้\" ชายคนนั้นจึงถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของหลงหูหนึ่งครั้ง
\"ไอ้คนชั่ว ต่ำทราม\" หลงหูเห็นดังนั้นจึงเกิดโทสะอย่างรุนแรง ดันร่างกายตัวเองไปจบชีวิตเขาคนนั้นให้จงได้ทั้งที่ตัวเองยังบาดเจ็บอยู่
\"โอ๊ย....\" หลงหูร้องลั่น ขาที่มีบาดแผลก็ถูกเหยียบจนมีอาการเจ็บปวดจากชายอีกคนหนึ่ง
จางลู่จึงกระโดดถีบและแทงที่หน้าอกข้างซ้ายทันทีโดยไม่นึกคิดอะไร ส่วนชายทั้งสองก็คว้าทั้งพ่อแม่ของนางทันใดอย่างละหนึ่งคนและดาบที่เปิ้อนด้วยเลือดนั้นจ่อที่คอ
\"ถ้าเจ้าไม่อยากตาย มาเป็นของข้าก่อน\" ชายทั้งสองคนก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ
\"ถ้าเจ้าอยากได้ข้า เจ้าต้องปล่อยพ่อแม่ข้าก่อน\" นางเช็ดดาบด้วยผ้าของตัวเองที่สวมใส่อยู่ ก้าวไปข้างหน้าตาม
อีกไม่นาน เสียงของลูกธนูลอยมาจากหลังคา บินพุ่งมาสู่ข้างหลังของคนที่จับพ่อแม่ของนาง ทันใดนั้นเขาก็ทรุดลงที่พื้น นางจึงคว้าพ่อแม่มาอยู่ใกล้ๆ และให้ยืนอยู่ข้างหลังนาง ปลายดาบจ้องไปที่นั่น สายตามองชายทั้งสองที่พื้นดินอยู่ ลมหายใจยังดำเนินอยู่ อาการบาดเจ็บสาหัสแต่ยังไม่ถึงชีวิต เมื่อมองไปสู่ท้องฟ้าอันมืดมิดราวน้ำหมึก ร่างของนักรบดิ่งลงมา ส่วนข้างล่างวิ่งเข้ามาพร้อมดาบและเสื้อเกราะ แน่นอนคือทหารของวังหลวง ทั้งยังปรากฏน้องเขยนามว่าโจเลี้ยวเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้ามีบาดแผลเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนเลือด อาการเหนื่อยหอบเพราะใช้กำลังในการต่อสู้
จางลู่จึงวิ่งไปหา \"โจเลี้ยว พบน้องสาวข้าหรือไม่? \"
\"ข้าขออภัย ข้าไม่พบแม้แต่เงา\" อาการเหนื่อยหอบยังคงอยู่
ทันใดนั้น แม่นางหลิ้วก็ทรุดลงเหมือนวิญญาณของจากร่าง หลงหูอยู่ใกล้ๆ จึงคว้าตัวนางหลิวอี้ได้ทัน โจเลี้ยวทำท่าตกใจจนจางลู่หันกลับไปมอง
\"ข้าจะจับสองคนนั้นไว้สอบสวน โชคดีลูกธนูไม่ได้ถูกจุดสำคัญ\" โจเลี้ยวเอ่ยขึ้นขณะอยู่ข้างๆ จางลู่
\"เจ้าสติปัญญาดีมาก คิดได้อย่างรอบคอบ ข้าว่าวิธีนี้เราจะตามหาน้องสาวได้เร็วขึ้นแน่ สมกับเป็นน้องเขยของข้าที่ดีจริงๆ \" จางลู่พูดด้วยสำเนียงชื่นชม
ร่างอันไร้วิญญาณกระจัดกระจายไปตามที่ต่างๆ ของบ้านเรือน งานแต่งอะไรช่างวุ่นวายนัก ซ้ำยังเกิดเรื่องไม่คาดฝันอีก ความเงียบสงัดจึงกลับมาอีกครั้งเมื่อจับโจรบุกบ้านเรือนเป็นอันเสร็จกิจ คนบริสุทธิ์ล้มตายเป็นจำนวนมาก คนที่รอดชีวิตจึงได้ทำการจัดเก็บและประกอบพิธีตามธรรมเนียม หลังจากงานแต่งนั้นมีความโศกเศร้าเข้ามาแทนที่ หิมะร่วงโรยจากหลังคาโลก ความหนาวเหน็บยังไม่หยุดนิ่ง ลมเย็นๆ พัดต้นไม้จนหิมะบนใบไม้สีเขียวหล่นสู่พื้นดิน สวนดอกไม้กลางลานบ้านถูกเหยียบย่ำ หักงอบ้าง ถูกตัดขาดบ้างแต่ยังมีความสวยงามตามธรรมชาติของมัน
已经是最新一章了
加载中
