已经是第一章了
ตอนที่ 11 เรือนใหญ่
หนึ่งวัน เวลาที่ล่วงผ่านมาแล้ว แม่นางหลิวอี้นอนหลับอย่างไร้สติบนเตียงอันนุ่มนิ่มบนที่ที่นอนลวดลายไม้ไผ่ ขณะที่หลงหานผู้เป็นสามีที่รักคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวอยู่ข้างๆ ยังไม่วี่แววจะฟื้นขึ้น เขารอคอยเวลาลืมตาของแม่นางหลิวอี้ ส่วนหลงหู ร่างกายของเขายังอยู่บนเตียงที่อยู่อีกห้องหนึ่ง ลุกขึ้นไปไหนไม่สะดวกเพราะได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังสนทนากับคนรอบข้างได้ตามปกติ ในใจของเขานั้นคิดจะตามหาน้องสาวคนเล็กอยู่ทุกเวลา โจเลี้ยวผู้เป็นสามีของจางลิ่วได้ออกเรือนไม่กี่วันแต่ได้พรากคนรักของตัวเองไปแล้ว และแล้วได้พบกับพี่สะใภ้ ณ เวลานี้พวกเขาคือครอบครัวเดียวกัน มีเครือญาติเพิ่มขึ้นและพึ่งพาอาศัยกันได้ โจเลี้ยวพาจางลู่เดินไปที่ห้องขังข้างล่าง นั้นคือ ชั้นใต้ดิน ช่องระบายอากาศนั้นแคบมาก พื้นวางด้วยฟางแห้งเหมือนคอกวัว ที่หลับที่นอนแทบจะไม่สะดวกจนดูต่างจากห้องนอนในฝัน
\"บอกมาสิ น้องสาวข้าอยู่ที่ใดกันแน่? \" จางลู่ได้พูดขึ้นหลังจากตบหน้าชายฉกรรจ์ที่มาบุกบ้านเมื่อวันก่อน มือของเขาถูกมัดด้วยเชือกเหนือศีรษะ ร่างนั้นแนบติดกับผนัง ข้อเท้าก็ถูกมัดด้วยเชือกด้วยเช่นกัน
เสียงหัวเราะดังขึ้น \"ข้าไม่บอก ต่อให้ข้าตายก็ไม่บอก\" ชายคนที่ถูกตบกล่าวยียวนจนจางลู่ยิ่งฉุนเฉียว ควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วชักดาบขึ้นชี้ฟ้า แต่โจเลี้ยวห้ามไว้
\"หยุดก่อน ท่านพี่หญิงจางลู่ ไม่งั้นเราจะไม่ได้คำตอบ ทำให้ยากต่อการค้นหา\" โจเลี้ยวได้จับข้อมือนางไว้แน่น
\"เขาจ้างเจ้าเท่าไร? ข้าจะให้เจ้าถึงสามเท่า? \" โจเลี้ยวสอบถามอย่างใจเย็น
ชายที่ถูกจับในห้องขัง มีแววตาเป็นประกาย \"สิบหยวนเป่า\"
จากนั้นโจเลี้ยวเรียกคนใช้ชายวัยกลางคน และให้เปิดหีบขึ้นมา มีทั้งทองคำและเงินหยวนเป่าจำนวนสามสิบอย่างที่คาดการณ์ เสียงของชายที่ถูกขังไว้นั้นหัวเราะดังขึ้นมาอีก
\"เจ้าคนนี้รู้ใจข้านัก แต่ข้าขอไม่รับไว้\" ชายในห้องขังยิ้มเยาะ
โจเลี้ยวก็ยิ้มกลับมาบ้าง \"อย่างนั้นก็ดี เจ้ามีลูกสาวสองคน คนหนึ่งอายุ 14 ปี คนหนึ่งอายุ 10 ปี ภรรยาของเจ้าคือ ลี่ผิน\" โจเลี้ยวพูดอย่างนี้เหมือนเล่นความรู้สึกของอีกฝ่ายและหัวเราะเบาๆ ราวกับใช้เข็มมาทิ่มแทงที่หัวใจ
\"จะ เจ้า เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?\" ตวาดเสียงด้วยความโกรธเกรี้ยว
\"เรื่องนี้คงจะเป็นความลับ\" โจเลี้ยวแตะที่แก้มเขาเบาๆ สองครั้ง
\"พวกเจ้าเข้าใจความรู้สึกของข้าแล้ว เขาจะไม่ทำคนที่รักของเจ้า แต่มีเงื่อนไขหนึ่ง\" โจเลี้ยวใช้ผ้าเช็ดหน้าสะอาดๆ จากคนใช้มาเช็ดมือ
\"เจ้าต้องบอกข้าว่า สตรีนั้นอยู่ที่ใด? \" โจเลี้ยวยื่นผ้าเช็ดมือให้คนใช้ชายวัยกลางคนอย่างใจเย็น
เสียงสะอื้นก็ปรากฏเบื้องหน้า \"อย่าทำครอบครัวของข้าเลย ขอร้อง สัญญากับข้า สัญญากับข้า\"
\"เอ่อ อ่า งั้น เจ้าเดินไปทางทิศเหนือ นอกๆ เมือง เมื่อเห็นผ้าสีแดงผู้ไว้หน้าบ้าน ที่นั้นแหละคือ....\"
โจเลี้ยวกระซิบกับคนใช้ให้ไปตามสืบ ค้นหาเส้นทางและสถานที่นั้นให้พบ
โจเลี้ยวก้าวไปข้างหน้าใกล้ๆ ก่อนจะกระชากเสื้อขึ้น \"ดี แต่วันนี้ข้ายังไม่ปล่อยเจ้าแน่ ถ้าไม่พบหญิงสาวของข้า\"
สาวน้อยในชุดสีเขียวอ่อนและสีขาวผสมกัน ดูงดงาม สีสันน่ามอง สวมใส่กำไลเงินข้างซ้าย มือขวาถือดาบ กำลังเดินไป สนทนาไปกับน้องเขยรุ่นใหม่ป้ายแดงภายในระเบียงทางเดินพื้นบ้านราบเรียบทำจากไม้ แข็งแรงมั่นคง ประดับตกแต่งด้วยกระถางดอกไม้นานาพรรณข้างทางเดิน มีแม่บ้านคอยทำความสะอาด ปัด กวาด เช็ดถูอย่างตั้งใจขณะเดินผ่านแถวนั้น กลางลานบ้านจะมีสวนดอกไม้เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ สระน้ำเล็กๆ เลี้ยงปลาสวยงามและจะสวยมากที่สุดในช่วงฤดูร้อนกับฤดูใบไม้ผลิ มองดูสักครั้งช่างน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก คนใช้ในบ้านช่างขยันขันแข็ง ช่วยกันปรับปรุง ตกแต่งอย่างไม่ล่าช้า หลังจากเกิดเหตุการณ์ชุลมุนในงานแต่ง
\"เจ้ามีความเฉลียวฉลาดดียิ่ง สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดี ข้าก็ขอขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเตือนสติ อีกไม่มีวันเราจะได้พบจางลิ่ว ข้าก็อดเป็นห่วงนางไม่ได้ ทั้งยังท่านแม่ล้มป่วย จิตใจย่ำแย่ ข้าต้องดูแลทั้งท่านแม่และท่านพี่ชายใหญ่\" สีหน้าเศร้าๆ ของจางลู่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด
โจเลี้ยวมองตาจางลู่ด้วยความเอ็นดูและสงสาร \"ท่านพี่หญิงขอรับ ท่านพี่หญิงไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวแล้ว ถือว่าข้าคือสมาชิกของครอบครัวอีกคน แม้ว่าแม่นางจางลิ่วจะเป็นเยี่ยงไร? เกิดอันใดขึ้นกับนาง ข้าก็รักนางจนเต็มหัวใจขอรับ\"
สักครู่หนึ่ง จางลู่มองไปที่โจเลี้ยว \"เป็นเยี่ยงนั้นก็ดี ต่อไปเจ้าก็ต้องปกป้องและดูแลน้องสาวของข้าให้ดี ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า โจเลี้ยว\"
จางลู่เดินไปเข้าพบพี่ชายใหญ่ในห้องนอนของเขาที่ชั้นหนึ่ง ภายในห้องนั้นมีโต๊ะและเก้าอี้ข้างหน้าเตียง วางด้วยองุ่น กล้วยหอมและแอปเปิลเชื่อมวางไว้ตรงกลาง เหยือกน้ำชาสีฟ้าขาวอยู่ข้างๆ และถ้ามองอีกมุมตรงประตูทางเข้าห้องจะเห็นแจกันขนาดใหญ่เป็นเงางามปักด้วยดอกกล้วยไม้สดใหม่เพราะดูแลอย่างดี ชายคนหนึ่งที่เป็นหมอดูแลรักษาแผลอยู่บนเตียง หลังจากนั้นหมอจึงได้ออกจากห้อง จางลู่ก็ได้รับยารักษาแผล ยาหนึ่งใช้ดื่ม อีกยาหนึ่งใช้ทา
\"ท่านพี่เจ้าค่ะ อย่าเพิ่งไปที่ใด ต้องดูแลตัวเองให้ดีก่อน ส่วนเรื่องน้องสาว ข้ากับโจเลี้ยวจะจัดการเองเจ้าค่ะ\" จางลู่จับแขนหลงหูไว้ไม่ให้ยืนขึ้นเหมือนคอยพยุงอยู่ข้างๆ
หลงหูแตะไหล่สาวน้อยจางลู่เบาๆ \"ข้าจะต้องไปช่วยน้องจางลิ่วให้ได้\"
นางก็นั่งลงบนเก้าอี้ \"เราได้จับตัวประกันไว้สองคน เราเชื่อว่าจะเจอจางลิ่วอย่างแน่นอน\"
จู่ๆ คนใช้คนเดิมของจางเปิดประตูห้อง แล้วก้าวเข้ามาอย่างร้อนรน
พอนางหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะกล่าว \"คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ\"
\"มีอันใดไรหรือแม่นาง? เจ้าทำให้ข้ารู้สึกตกใจแทบแย่\" จางลู่ใช้มือข้างหนึ่งทาบอกและได้ถอนหายใจเบาๆ หงุดหงิดนิดๆ
\"ท่านแม่ของคุณหนูเจ้าค่ะ และของคุณชายด้วย เชิญไปทั้งสองดูท่านแม่ของเจ้าเถิด\" นางหายใจเร็วด้วยความเหนื่อยเพราะนางวิ่งจากชั้นสองมาข้างล่าง
จากนั้น คุณหนูจางลู่ก็เรียกคนใช้ที่เป็นผู้ชายทั้งสองคนมาพยุงพี่ชายใหญ่เพื่อขึ้นเรือน คงจะขึ้นบันไดอย่างลำบากจึงต้องคอยประคองเขาไม่ให้หกล้ม รวมทั้งใต้เท้าจิ้นเลี้ยวพร้อมบุตรชายที่เป็นเจ้าของเรือนก็ตามไปดูแม่นางหลิวอี้ด้วย เพื่อมาดูว่าแม่นางหลิวอี้มีอาการเช่นใดบ้าง แม้ว่าช่วงนี้คือฤดูหนาวก็ไม่ใช่อุปสรรคที่จะทำการใดๆ อย่างล้มเหลว การขยับร่างกายนั้นมีผลดี คือ ช่วยเพิ่มความอบอุ่นและคลายความหนาวได้ในช่วงเวลาเดียวกัน
已经是最新一章了
加载中
