已经是第一章了
ตอนที่ 12 คุณหนูก็คือคุณหนู
ชายคนหนึ่งนามหลงหานจับมือแม่นางหลิวอี้นางอ่อนโยนและใช้มือของนางแตะที่แก้มของตัวเองเบาๆ มองนางด้วยความรักและความเมตตา รวมทั้งลูบศีรษะนางอย่างช้าๆ เหมือนทั้งสองอยู่ในวัยหนุ่มสาว ระหว่างนั้นจางลู่กำลังเดินไปที่ห้องเพื่อดูมารดาของตนที่กำลังไร้สติบนเตียง
เมื่อเสียงฝีเท้าเข้ามาทำให้หลงหานหันไปมอง \"จางลู่ หลงหู แม่ของเจ้าฟิ้นแล้ว\" เสียงอันแผ่วเบาจากวาจาของบิดาได้เอ่ยขึ้นทันใด
และทั้งสองพี่น้องจึงวิ่งเข้าไปดูแม่นางหลิวอี้ใกล้ๆ พอแม่นางหลิวอี้ลืมตาขึ้นแล้ว ทุกคนที่ได้เห็นต่างก็รู้สึกดีอกดีใจเช่นเดียวกัน จางลู่น้ำตาไหลหลั่งเพราะความสุขและดูชื่นฉ่ำดวงใจ นางแตะมือแม่ของนางไว้บนแก้มอย่างอ่อนโยน แม่นางหลิวอี้ก็มองตาลูกสาวคนกลางเช่นเดียวกัน
\"ท่านแม่เป็นเยี่ยงไรบ้าง? เจ็บปวดตรงไหนหรือไม่? \" จางลู่พลางบีบมือมารดาเบาๆ
\"แม่ไม่เป็นอะไรหรอกลูก แม่แค่นอนหลับ แล้วจางลิ่วละ? อยู่ที่ใด? \" แม่นางหลิวอี้กวาดตามองรอบๆ เผื่อจะเจอบุตรสาวอีกคนหนึ่ง
\"อีกไม่นานเราจะได้เจอจางลิ่วแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่\" จางลู่พูดจาปลอบโยน
\"แม่หวังว่าเยี่ยงนั้น ขอให้จางลิ่วกลับมาอย่างปลอดภัย\" แม่นางหลิวอี้พลางจับผมลูกสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้าขึ้นลงช้าๆ
เพลาค่ำมืดแล้ว ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง กลิ่นหอมของอาหารลอยฟลุ้งไปทั่วห้องอาหาร และดูชวนหิว ชวนกระตุ้นต่อมน้ำลาย ทำให้กระตุ้นต่อมความอยากได้ดี เป็ดย่างสีแดงอมน้ำตาลผิวมัน เกี๊ยวซ่าจิ้มด้วยซอสเปรี้ยว หมูทอดกรอบๆ ละมุนลิ้น ซดซุปน้ำใสโดยใช้ถ้วยเล็กๆ ดื่มและมีตะเกียบไม้ไผ่สีน้ำตาลขาว แม่นางหลิวอี้ฟื้นขึ้นมาร่างกายก็แข็งแรงขึ้นและไม่อ่อนเพลีย แต่ภายในจิตใจกลับอ่อนแอ ในวังวนก็ยังคิดถึงลูกสาวคนเล็กนามว่าจางลิ่วอย่างไม่หยุดหย่อน รอคอยบุตรีที่จากไปให้กลับมาหา หลังจากเวลารับประทานอาหารเย็นเสร็จ หลงหานผู้เป็นบิดาของสาวน้อยจางลู่ชวนนางไปรับลมเย็นๆ ตรงระเบียงชั้นสอง ทั้งคู่ก็ได้มองทิวทัศน์นอกเรือนด้วยกัน
\"พ่อไม่บังคับลูกแต่งงานแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตและจิตใจของลูกแล้ว\" ผู้เป็นบิดาพลางจับขอบระเบียง สายตาเหม่อมองไปที่เรือนอื่นที่ส่องสว่างอยู่
\"ข้าไม่เป็นไรท่านพ่อ ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ\" เมื่อนางรับรู้เช่นกัน จางลู่ค่อยๆ หันหน้า ก่อนจะตอบอย่างอ่อนหวาน
\"ยกโทษให้พ่อด้วยนะลูก\" และสองพ่อลูกก็ได้สบตากันเหมือนกำลังสื่อถึงความรู้สึกผิด
\"ท่านพ่อไม่ต้องคิดมากเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้โกรธเคืองท่านมากนัก\" จางลู่เผยรอยยิ้มขึ้น หวังให้บิดารู้สึกดีขึ้น
จากนั้น พ่อหลงหานได้กอดลูกสาวทั้งน้ำตา พลางลูบเส้นผมเหยียดตรงข้างหลังนาง
\"วันนี้ข้ารู้สึกภูมิใจในตัวเจ้ามากนัก ป่านนี้ข้า แม่ของเจ้า และพี่ของชายของเจ้า คงไม่มีชีวิตอยู่เป็นแม่ และป่านนี้ข้าไม่รู้ว่าจางลิ่วเป็นเยี่ยงไร? ข้าฝากเจ้าให้ดูแลน้องสาวดีๆ \"
เมื่อยามค่ำคืน ณ ห้องนอนรับรองของจางลู่
\"เจ้าดีกับข้าเยี่ยงนี้ ข้ารู้สึกประทับใจในตัวเจ้ามาก ว่าแต่เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ? ข้าจะได้เรียกถูก เอ่อ...ข้าลืมถามมาตั้งนาน\" จางลู่ก้มศีรษะเล็กน้อยขณะนั่งอยู่ขอบเตียง
สาวใช้ที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆ นาง ยิ้มแย้มเป็นสุข พร้อมเอ่ยอย่างเต็มปาก \"ข้ามีนามว่า ฟางฟ่าง เจ้าค่ะ\"
จางลู่จับมือทั้งสองข้างและลูบช้าๆ \"แม่นางฟางฟ่าง ข้าไม่รู้ว่าเสี่ยวปาลี่ คนของข้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง ข้าไม่ได้ไปดูเขามาหลายวันแล้ว ช่วงนี้ข้ากำลังยุ่งกับงานของข้าอยู่\"
ฟางฟ่างลูบแก้มจางลู่เบาๆ \"คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าจัดการได้ ตอนนี้เสี่ยวปาลี่ดีขึ้นแล้ว แต่เขารู้สึกเจ็บที่หัวอยู่ เนื่องจากโดนทุบด้วย..... อ๋อ... น่าจะเป็นท่อนไม้เจ้าค่ะ เขานอนพักที่ห้องของคนใช้หลังเรือนของใต้เท้าเจ้าค่ะ ถัดไปจะเป็นห้องครัวเจ้าค่ะ เสี่ยวปาลี่ลุกขึ้นมาทำงานครัวได้เต็มกำลังแล้วเจ้าค่ะ\" แม่นางฟางฟ่างปัดน้ำใสๆ ที่ลงจากดวงตา
จางลู่พูดช้าๆ เหมือนรู้สึกเห็นใจคนใช้ชายหนุ่มผอมบาง \"โถ่ เสี่ยวปาลี่ของข้า ข้าขอขอบใจเจ้ามาก ข้าไม่รู้จะพึ่งใคร นอกจากเจ้า งั้นข้าขอถามเจ้าสักเรื่องหน่อย ได้หรือไม่? \"
แม่นางฟางฟ่างพร้อมที่จะตอบ \"ได้เจ้าค่ะ ว่ามา คุณหนู\"
\"ที่เจ้าเรียกข้า คุณหนู คุณหนูเยี่ยงนี้บ่อยๆ เหมือนเจ้าเคยรู้จักข้ามานานแล้ว แต่เราเพิ่งรู้จักตอนนี้เอง\"
แม่นางฟางฟ่างเริ่มส่งเสียงสะอื้นคล้ายจะร้องไห้ ฝ่ามือทั้งสองข้างของนางปิดใบหน้านางจนเกือบมิด ไม่ให้ใครเห็นนางร้องไห้ฟูมฟาย จางลู่รู้สึกเห็นใจจึงได้เอ่ยว่า
\"ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่น่าถามเรื่องนี้เลย ยกโทษให้ข้าด้วย งั้นข้าจะเปลี่ยนเรื่องใหม่\" จางลู่ก็กอดแม่นางฟางฟ่างด้วยความห่วงใย
ฟางฟ่างใช้ผ้าปัดใบหน้าที่เปียกชื้น เช็ดจนเกือบแห้ง ก่อนจะกล่าวขึ้น
\"ไม่ใช่แบบนั้นคุณหนู คุณหนูคิดมากไปแล้ว ข้าจะเล่าให้ฟัง คือ เรื่องมีอยู่ว่า\"
จางลู่ได้กอดแม่นางฟางฟ่างแล้ว จากนั้นก็ปล่อยแม่นางฟางฟ่างและกลับมานั่งเตียงเช่นเดิม ตั้งใจฟังนางอย่างดี
\"คุณหนูของข้าได้จากไปแล้ว นางเสียชีวิตด้วยโรคร้ายด้วยอายุเพียง 12 ปี นางมีนามว่า จิ้นเหลียง นางเป็นน้องสาวแท้ๆ ของโจเลี้ยว หลังจากที่คุณหนูจิ้นเหลียงจากไป ข้าก็เริ่มรู้สึกเหงา ว้าเหว่ ข้าจึงอยู่แต่ในห้องครัว คุยหยอกล้อกับคนอื่นบ้าง แต่ก็ไม่สนุกเท่าคุณหนูจิ้นเหลียง นางคือเพื่อนเล่นที่แสนดีของข้า ไปไหนมาไหนข้าจะไปกับนางเสมอ จัดเครื่องแต่งกาย แต่งหน้า ทำผม หวีผม ประทินผิว คุณหนูต้องการอะไรข้าก็จะจัดให้ พอเจ้ามาที่นี่ ข้าก็รู้สึกว่า เจ้าคือคุณหนูของข้า ทำให้ข้าเริ่มมีชีวิตใหม่อีกครั้ง ข้าเห็นเจ้าก็เหมือนเห็นคุณหนูจิ้นเหลียงเจ้าค่ะ\"
จางลู่ยกผ้าเช็ดหน้าอันบาง ลวดลายดอกบัวขึ้นมาเช็ดแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง \"โถ แม่นางทำให้ข้าเสียน้ำตาอีกแล้ว น่าสงสารยิ่งนัก งั้นเจ้าไม่ต้องทุกข์ใจอีกต่อไปแล้ว ข้าจะรับเจ้าเป็นเพื่อนเล่นเอง เป็นคนใช้ส่วนตัวของข้า\"
\"ข้าขอบใจคุณหนูมากที่เมตตาข้ามาตลอด\" แม่นางฟางฟ่างรีบโผเข้ากอดอย่างแน่นด้วยความดีอกดีใจ และลุกขึ้นไปรินน้ำชาร้อนๆ กลิ่นหอมกรุ่น ก่อนจะส่งไปให้คุณหนูดื่ม
แม่นางฟางฟ่างนั่งลงข้างๆ \"คุณหนูดื่มเถิด คุณหนูเสียน้ำตาไป ดื่มแล้วจะได้หายเศร้าเจ้าค่ะ\"
\"ก็ได้ๆ \" จางลู่ยื่นมือรับน้ำชา พอจิบไปหนึ่งที คืนนี้เจ้านอนเป็นเพื่อนข้า เจ้าไม่ต้องนอนข้างล่างเตียง
แม่นางฟางฟ่างส่ายหน้าสั่นแรง \"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร คุณหนู เตียงนี้เป็นของคุณหนู ไม่ใช่ของข้า ข้าคือคนใช้ที่มีฐานะต่ำต้อย ข้ารับไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าทำได้แค่เพียงนั่งกับคุณหนูเพียงชั่วคราวเท่านั้น\"
สาวน้อยจางลู่คิดในใจ พร้อมกับในสายตาปนความโศกเศร้า \"โถ ชีวิตจริงช่างโหดร้ายยิ่งนัก ถ้าข้าเลือกได้ ข้าจะให้เจ้าได้นอนบนเตียงนุ่มๆ กับข้า หลับสบายบนที่นอนอันแสนสุข\"
เวลาผ่านไปสักหนึ่งก้านธูป ช่วงเวลาที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว คนใช้ในเรือนเข้านอนเร็วสุดเนื่องจากต้องเตรียมงานต่างๆ ตั้งแต่เช้ามืด แสงไฟในห้องของจางลู่นั้นถูกดับจนหมด มีแต่แสงของโคมไฟจางๆ จากหน้าห้องลอดผ่านเข้ามา และหน้าต่างบานใหญ่ๆ บานหนึ่งมีผ้าม่านสีชมพูอ่อนปักเป็นลวดลายปลาคราฟสองตัววนเป็นวงกลม จางลู่นอนหลับภายใต้ผ้าห่มหนาๆ จนอบอุ่น นอนตะแคงซ้ายขวาเพราะกำลังฝัน แม่นางฟางฟ่างนอนข้างล่างเตียงใกล้กับคุณหนูจางลู่ที่นอนของนางปูด้วยผ้าบางทับพรมสีแดงอันอ่อนนุ่มราวสำลี
已经是最新一章了
加载中
