已经是第一章了
ตอนที่ 13 พบน้องสาว
คนใช้ในเรือนของใต้เท้าจิ้นเลีี่ยวกำลังทำอาหารกันในห้องครัวที่อยู่หลังเรือน เสียงสับหมู เสียงหั่นผัก เสียงน้ำไหล เสียงไฟลุกซู่ภายในเตา ฟังดูแล้วชุลมุนกันไป เสี่ยวปาลี่นั่งเฝ้าหน้ากองไฟและบนเตานั้นมีหม้อดินขนาดใหญ่ มองดูซาลาเปาหลายลูกเรียงกันว่าสุกหรือไม่? บนหลังคามีชายคนหนึ่งกำลังทำเส้นบะหมี่ไข่ และทำให้ให้แห้งด้วยความร้อน ช่วงฤดูหนาวนั้นมีแสงอาทิตย์ยามเช้าก็ส่องมากระทบหลังคาและพื้นดินบ้าง ช่วงฤดูหนาวนั้นใกล้ๆ จบสิ้น หิมะจากนภาเริ่มลดปริมาณลง
\"คุณหนู นี้เจ้าคะ? \" ฟางฟ่างยื่นขันน้ำให้จางลู่
สาวน้อยจางลู่กำลังนวดแป้งอยู่ \"รินตรงนี้ให้ข้าด้วย\"
พอแม่นางฟางฟ่างรินเสร็จ จึงเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย \"คุณหนูไม่ควรเข้าห้องครัวแบบนี้ก็ได้เจ้าค่ะ คุณหนูควรไปเรียนดนตรี ศิลปะ จับพู่กัน เย็บปักถักร้อยดีกว่าเจ้าค่ะ ไม่ต้องมาแปดเปื้อนกลิ่นคาวเยี่ยงนี้เจ้าค่ะ น่าจะเรียกข้าทำอาหารให้\"
จางลู่กำลังก้มลงและยิ้มออกมาขณะที่นวดแป้งอยู่ \"ข้าว่า อยากให้เจ้าลองชิมฝีมือของข้า\"
ฟางฟ่างทำท่าตกใจนิดๆ \"หะ คุณหนูจะทำอะไรเล่า? \"
จางลู่เงยหน้าขึ้นมา \"ขนมจู่ปิ่ง\"
ฟางฟ่างพูดมาอย่างมั่นใจ \"ข้าก็ทำได้เจ้าค่ะ ไม่มีปัญหา\"
จางลู่โมโหนิดหนึ่ง \"ไม่ต้อง ไม่ต้อง เจ้าค่อยทำตามคำสั่งของข้า\"
ตอนนั้นนั่งอยู่ข้างหน้าบนพื้นยกสูง แม่นางฟางฟ่างก็ก้มศีรษะลง \"เจ้าค่ะ\"
ผ่านไปสักหนึ่งชั่วโมงครึ่ง กลิ่นหอมกรุ่นๆ ของขนมลอยอบอวลแตะจมูกชวนดูน่าเอร็ดอร่อย ขนมเป็นก้อนเล็กสีน้ำตาลอมแดง
จางลู่หยิบจู่ปิงให้ฟางฟ่างหนึ่งชิ้น \"อ่ะ ชิมดูสิ\"
ฟางฟ่างหยิบเข้าปากและกัดไปบางส่วน เคี้ยวอย่างช้าๆ สาวน้อยจางลู่มองดูนางกำลังลิ้มรสขนมหวานของตัวเองอยู่
\"เป็นเยี่ยงไร? ขนมหวานของข้า\" จางลู่จ้องมองนางอีกที
สาวน้อยจางลู่ขมวดคิ้วขึ้น พูดด้วยเสียงน้อยใจ \"ไม่ตอบหรือ? ไม่อร่อยหรือ? ตอบข้าที\"
ฟางฟ่างกินจนหมดคำหลังจากขิมไปสักพักหนึ่ง พอเคี้ยวหมด \"โห คุณหนู รสชาติเป็นเลิศอย่างกับสวรรค์ชั้นฟ้าเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยชิมรสชาติแบบนี้มาก่อน ขนมหวานของคุณหนูไม่ธรรมดาเจ้าค่ะ\"
จางลู่ฉีกยิ้มขึ้นมา \"เจ้าชอบหรือไม่? \"
ฟางฟ่างลากเสียงยาว \"ชอบเจ้าค่ะ ชอบมากยิ่งนัก เจ้าค่ะ\" และนางยกขันแก้วน้ำที่เป็นผิวมันสีขาวมาดื่ม
จู่ๆ เสี่ยวปาลี่วิ่งเข้ามาที่จางลู่ซึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่กับคนใช้นามว่าฟางฟ่าง บนศีรษะของเขามีผ้าสีขาวพันรอบๆ เพื่อปิดแผล พูดอย่างใจร้อนรน พอหยุดอยู่กับที่แล้ว จึงได้กล่าวว่า
\"นายหญิง นายหญิงขอรับ แม่นางจางลิ่ว น้องสาวของนายหญิงมาแล้วขอรับ\"
สาวน้อยจางลู่กับสาวใช้อย่างฟางฟ่างมองหน้ากัน ก่อนจะลุกออกจากห้องครัวเหมือนไฟลนลาน
จากนั้นจางลู่กล่าวอย่างดีใจ \"ห๊ะ จริงแท้แน่หรือ? เจ้าคงไม่ได้ตาฝาดเป็นแน่\"
\"เป็นความจริงขอรับนายหญิง ข้าเห็นนางเต็มสองตาขอรับ\"
\"แล้วนางอยู่ที่ใด? พาข้าไปด้วย\"
\"ขอรับ\" เสี่ยวปาลี่ตอบรับอย่างสุภาพ
และแล้วทั้งสามคนจึงเดินไปข้างหน้าเรือน ก้าวเท้าด้วยความเร่งรีบ ขณะที่เสี่ยวปาลี่เดินนำหน้าอย่างใจเย็น
\"น้องสาวของนายหญิงอยู่ตรงนั้นขอรับ\" และเสี่ยวปาลี่ก็หยุดอยู่กับที่
จางลู่เหลียวมอง เห็นโจเลี้ยวอุ้มจางลิ่วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ข้างหลังเขาตามด้วยนักรบที่ถือทั้งดาบ บางคนถือคันธนูและมีกระเป๋าหนังสำหรับใส่ลูกธนูไว้ข้างหลัง บ้างก็มีมีดสั้นแนบไว้ที่เอวหรือผูกไว้ที่ข้อเท้าข้างใดข้างหนึ่ง ทั้งหมดเดินเข้ามาทางประตูใหญ่ของเรือน และกำลังเดินขึ้นบันได ส่วนน้องสาวของจางลู่ นางนั้นหลับใหลไร้สติอย่างเจ้าหญิงนิทราบนอ้อมแขนของชายผู้เป็นที่รัก รูปร่างซูบผอม ผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้าขาดวิ่น บนหน้าผากก็มีรอยแผลถถลอก เห็นแล้วก็อดสงสารนางไม่ได้
เมื่อทุกคนที่ไปถึงห้องนอนของจางลิ่วกับโจเลี้ยว โจเลี้ยวได้วางร่างของจางลิ่วลงบนเตียงและคอยเช็ดหน้า เช็ดตัวอย่างอ่อนโยน สีหน้าของเขานั้นยังบ่งบอกถึงความเคร่งเครียดและเป็นกังวลอย่างมาก สักพักจางลู่ก็นึกอะไรบางอย่างได้
\"ฟางฟ่าง\" สายตาจางลู่มองโจเลี้ยวอุ้มหญิงสาวอยู่
สาวใช้ฟางฟ่างจึงขยับเข้าไปใกล้รับคำ \"เจ้าค่ะ\"
จางลู่หันหน้ามา \"เจ้าไปหยิบชุดสะอาดสะอ้านให้นางสวมใส่ หวีผมให้เรียบร้อย หายามาทาแผล\"
\"เจ้าค่ะ คุณหนู\" และนางจึงก้าวออกไปนอกห้อง หายจากพื้นที่นั้นในพริบตา จางลู่ก็หันกลับมาดูน้องสาวของตนด้วยความห่วงใย ใต้เท้าจิ้นเลี่ยวนั้นไม่ค่อยอยู่เรือนเนื่องจากติดราชการที่วังหลวง งานคงจะแน่นขนัด เวลาต่อมาท่านพ่อกับท่านแม่ของจางลู่เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำตาและเสียงร้องไห้ แม่นางหลิวอี้ผู้เป็นแม่ร้องไห้หนักที่สุด
แม่นางหลิวอี้เข้าไปใกล้ๆ มือทั้งสองข้างจับที่ใบหน้า หอมที่หน้าผากนางด้วยความรักความเอ็นดู \"ลูกแม่ เจ้ามาอยู่ตรงนี้แล้ว ช่วงนี้เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง? ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่ เจ้านอนหลับสบาย กินอิ่มหรือไม่? ฮือ ฮือ\"
โจเลี้ยวที่เป็นลูกเขยของนางกล่าวว่า \"ดีที่นางไม่เป็นอันใดมากขอรับ นางตกใจด้วยความหวาดกลัว จึงสลบไป\"
\"จริงแท้แน่หรือ? โจเลี้ยว ข้าทนเห็นสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว\" เสียงสะอื้นของแม่นางหลิวอี้ยังปะปนอยู่
\"ท่านแม่ ข้าจะดูแลจางลิ่วด้วยชีวิตของข้าเอง\" โจเลี้ยวพูดจาปลอบโยน
หมอที่ยืนดูข้างๆ พร้อมหีบยาข้างๆ ก้าวขาและนั่งลงบนเก้าอี้ จับชีพจร ฝังเข็มที่แขน ข้อมือ ศีรษะ วิเคราะห์รายละเอียดสักครู่หนึ่ง ทำนายอาการป่วยของนางอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตรวจแล้วตรวจเล่าก็ยังไม่พบความผิดปกติในร่างของนางสักนิดเดียว
โจเลี้ยวมองหน้าหมอด้วยความเคร่งเครียด \"พ่อหมอ ท่านทำหน้าตกใจเยี่ยงนั้น หมายถึงนางไม่มีโอกาสฟื้นใช่หรือไม่\"
แม่นางหลิวอี้ส่ายหัวถี่ยิบพร้อมกับร้องไห้ออกมา \"ไม่ ไม่นะ ลูกสาวของข้าต้องไม่ตาย\"
หมอจึงพูดต่อว่า \"ใจเย็นๆ แม่นาง ข้าไม่มียารักษานาง มีทางเดียวคือไปค้นหายานั้นที่ดินแดนสุโขทัย\"
แม่นางหลิวอี้กล่าวอย่างมีความหวัง \"ถ้าเป็นทางหนึ่งที่ทำให้ลูกข้า ข้าก็จะทำ\"
พ่อหลงหานกล่าวอย่างเป็นกังวล \"ถ้าจะไปดินแดนสุโขทัยนั้น ทั้งห่างไกล ทั้งเสี่ยงอันตราย ถ้าเจ้าไป เจ้าคงไม่มีชีวิตรอดกลับมาแน่ ฉะนั้นเจ้าอย่าไปเลย ข้าไม่อยากให้อีกคนได้รับอันตราย\"
จางลู่จึงคิดอะไรบางอย่างออก \"พ่อหมอเจ้าค่ะ แล้วนางเป็นอะไรหรือ? บอกข้าหน่อยเถิด ถ้าไม่ใช่โรคหรือการบาดเจ็บในร่างกาย\"
พ่อหมอพูดด้วยความเคร่งเครียดปนเศร้า \"วิญญาณร้ายเข้าสิง และกัดกร่อนดวงวิญญาณกับจิตใจให้อ่อนแอลง\"
จางลู่ทำหน้าตกใจอย่างแรง \"ห้ะ อันใดหรือ? วิญญาณร้าย?\"
พ่อหมอพยักหน้าอย่างช้าๆ \"เจ้าฟังไม่ผิดหรอก มันคือ วิญญาณร้ายจริงๆ เมื่อหลายปีก่อน ผู้หญิงคนหนึ่งถูกผีเข้าสิงจนบ้าคลั่ง เกิดการอาละวาดและฆ่าคนรอบตัวด้วยมีดหรือของมีคม หากอยู่ใกล้มัน มันจะฉวยโอกาสคว้าอาวุธ ก่อนวิญญาณร้ายนั้นออกจากร่างจึงดูดพลังในร่างของคนนั้นไปบางส่วน ทำให้ร่างกายอ่อนแอลง จนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ถ้าผ่านไปสามสิบวันจะไม่มีลมหายใจหลงเหลืออยู่ ผู้ที่รอดชีวิตนั้นคือคนที่ได้รับยาจากดินแดนสุโขทัย พ่อหนุ่มคนหนึ่งได้เดินทางมาที่นี่เพื่อการค้าขาย ว่ากันว่า...เขาคือผู้ผลิตยานั้นและรอบรู้เรื่องภูตผีปีศาจ ชาวบ้านแถวนั้นจึงได้พึ่งพาเขา เหยื่อส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง\"
โจเลี้ยวได้รู้อย่างนี้ก็พูดออกมา \"พ่อหมอรู้หรือไม่ว่า เขาคือใคร? อยู่ที่ใด? \"
พ่อหมอส่ายหน้าช้าๆ \"ข้าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า เขาเป็นทั้งหมอรักษาคนและปราบผีได้ด้วย เขารุ่นราวคราวเดียวกับข้า ข้าเคยเห็นเขาครั้งหนึ่ง ตอนนี้น่าจะอายุราวๆ ห้าสิบ\"
จางลู่พูดด้วยความประหลาดใจ \"เรื่องนี้ก็นานมาแล้ว คงจะยากในการค้นหา\"
หลงหานยืนขึ้นกำลังกำมือแน่นและนึกได้ว่า \"งั้น ข้ามีญาติอยู่ดินแดนสุโขทัย ข้ามีแผนที่ให้ไปพบ เขาให้ข้าไปเยี่ยมเมื่อมีโอกาส ข้าได้ไปเยี่ยมพวกเขาครั้งหนึ่ง ระหว่างทางนั้นอึดอัดมาก เจอทั้งโจรป่าและสัตว์ป่า ตอนนั้นข้าไปกับทหารจากวังหลวงเพราะงานราชการของข้า และได้พักแรมที่เรือนญาติของข้า\"
\"คนที่ไปจริงต้องมีทักษะการป้องกันตัวและทักษะการต่อสู้พอสมควรถึงจะรอดกลับมาได้\"
จากนั้นทั้งโจเลี้ยว แม่นางหลิวอี้ พ่อหลงหาน และเสี่ยวปาลี่ ทุกคนหันหน้าไปที่สาวน้อยจางลู่คนเดียวราวกับคนนั้นเป็นดาราดาวเด่นกำลังยืนตระหง่านอย่างสง่างามอยู่ท่ามกลางแสงไฟบนเวที พอดีหลงหูผู้เป็นพี่ชายคนโตเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เพราะบาดเจ็บที่ข้า ผ้าขาวๆ พันรอบขา มีเลือดปนอยู่นิดๆ ยืนพิงขอบประตูห้องกับคนใช้ผู้ชายคนหนึ่งที่คอยพยุงตัว
已经是最新一章了
加载中
