ตอนที่ 16 ชาวป่าชาวเขา

ขณะที่เชือกผูกรอบลำคออันนวลใสของดรุณีตัวน้อยนางหนึ่ง แต่นางจับเชือกไว้แน่นแล้วยกร่างของตัวเองขึ้นเพื่อให้เชือกหลวมจากลำคอจนถึงข้อมือ ส่วนนักรบแม่นธนูเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น เขาจึงเล็งธนูไปที่นั่นทันที แต่แล้วมีบาทาจากที่ใดไม่ทราบผลักร่างของเขากระแทกพื้นจนล้มฟุบ และเขากลับมายืนขึ้นได้อย่างว่องไวเหมือนเขามีศิลปะการต่อสู้ สาวน้อยจางลู่ใช้เท้าทั้งสองข้างแนบกับเชือกจนมันพันรอบขา หลังจากพลิกร่างตัวเองได้จนศีรษะอยู่ข้างล่าง เส้นผมยาวๆ ของนางจึงได้ห้อยลงอย่างสลวยงดงามยิ่งราวสิ่งประดับห้อยอยู่ตามเพดานห้อง นางคว้ามีดที่แนบกับเอวแล้วเฉือนไปถึงสองครั้งทำให้เชือกรับน้ำหนักไม่ไหวจึงได้ขาดลงทันใด และนางก็คว้าดาบของตัวเองที่ถูกวางบนพื้นทันใด \"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้! พวกเจ้าจะทำอันใดข้า? พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน? \" จางลู่กล่าวเสียงหนักแน่นต่อกลุ่มคนที่ถือคบเพลิงอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อนางชักดาบออกมาได้ แต่คนของนางอย่างสาวใช้ฟางฟ่าง เสี่ยวปาลี่ และนักรบทั้งสามนายก็ถูกจับเป็นตัวประกันเสียแล้ว บุคคลเหล่านั้นคงไม่ใช่โจรป่า อาวุธต่างๆ ก็เหมือนกับการล่าสัตว์ \"ทิ้งอาวุธทั้งหมดของเจ้าลง เดี๋ยวนี้\" เสียงทุ้มดังของชายหนุ่มมาแต่ไกลพร้อมกับคบเพลิงหลายดวงรอบกาย \"พวกเจ้าเป็นผู้ใด? ถึงได้มาจับพวกเรา\" จางลู่กล่าวพลางขณะมือของนางไขว้หลังและผูกด้วยเชือก หลังจากที่นางถูกยึดอาวุธ ไม่ยอมให้ผู้ติดตามนางได้รับอันตรายใดๆ \"ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้า ว่าเจ้าเป็นผู้ใด? \" ชายคนนั้นกล่าวอย่างโกรธเคือง เขาคงคิดว่าจางลู่คือผู้บุกรุก จางลู่พยายามดิ้นกายและพูดว่า \"เรื่องนี้ต้องสมควรรู้เลยหรือ? ข้าก็แค่นักเดินทาง\" \"โกหก\" ชายคนนั้นตวาดเสียง เขายังไม่เชื่อคำพูดของจางลู่ \"ที่แท้เจ้าก็คือโจรที่มาปล้นบ้านของข้า\" และชายคนนั้นที่เป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวเสียงแข็ง จางลู่ทำหน้างุนงง เพราะนางรู้ดีว่านางไม่ใช่โจร \"เจ้าพูดอันใด? ข้าไม่รู้เรื่อง\" มือของชายคนนั้นปัดแก้มนางอย่างสุดแรงด้วยความโทสะและกล่าวพลางด้วยความเกรี้ยวกราด \"เหลวไหล\" และเสี่ยวปาลี่ แม่นางฟางฟ่าง และนักรบสามนายทนไม่ไหวเมื่อเห็นเจ้านายของตนเองโดนตบหน้าอย่างแรง เลือดสีแดงกบมุมปาก อยากไปช่วยแต่ช่วยไม่ได้ ทำให้แม่นางฟางฟ่างร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกเวทนาคุณหนูจางลู่เหมือนตัวเองถูกฟาดหน้าแทน ดวงตาของจางลู่เต่งตึง มองเขาคนนั้นอย่างแรงด้วยความเคียดแค้น และจ้องเขม็งเหมือนไม่มีความรู้สึกเจ็บ \"ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ก็เรื่องของเจ้า ข้าและพวกเขาไม่ใช่โจร\" จางลู่ยืนยันเสียงแข็ง \"หุบปาก\" เขาก็ตบแก้มนางอีกข้างหนึ่งจนเลือดแดงๆ ปรากฏขึ้นทั้งสองมุมปาก เช้าวันถัดมา บรรยากาศสดใส เสียงไก่ขันและเสียงนกร้องบนท้องฟ้านั้น ทำให้ดรุณีน้อยจางลู่ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนใคร นางจึงได้รู้แล้วว่าตัวเองและพวกเขาอยู่ในกรงขังที่ทำจากไม้ ข้าวของที่ติดตัวมาก็ถูกยึดไปหมดทั้งเกวียนม้า หีบเสื้อผ้าอาภรณ์ และหีบไว้กักตุนอาหาร อาวุธก็ไม่มีติดตัวสักชิ้น ต่อมาจางลู่เริ่มได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้จากข้างหลัง \"ฮือ ฮือ ข้าอยากกลับบ้าน ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฮือ ฮือ\" ฟางฟ่างนั่งกอดเข่าตัวเอง ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว จางลู่จึงเดินเข้าไปกอดเบาๆ \"เดี๋ยวเราจะได้กลับบ้าน ข้าจะช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้อง\" \"ถ้าเราตายละ ข้าไม่อยากตาย\" แม่นางฟางฟ่างพลางก้มหน้า \"ใจเย็นๆ ไว้ก่อน ข้ามีแผนของข้า\" จางลู่กอดพลาง กล่าวพลางด้วยสายตาอันแสนเศร้าเหมือนอยากให้สาวใช้มีความหวังขึ้นมาบ้าง \"แผนอันใดหรือ? คุณหนู? \" แม่นางฟางฟ่างก็เงยหน้าขึ้นทันใด หลังจากเช็ดใบหน้าจนแห้งด้วยแขนเสื้อ \"ฟังข้า เราจะออกจากที่นี่เมื่อเขาเปิดประตูออกมา แล้วเราก็หนีไป ตอนั้นข้าได้แกล้งหลับและแอบฟังเขาว่า เขาจะประหารชีวิตพวกเราวันนี้\" จางลู่จับมือแม่นางฟางฟ่าง \"ทำไมมันเร็วเยี่ยงนี้? \"แม่นางฟางฟ่างก็ยิ่งกลัว \"ข้าก็ไม่รู้ ข้ารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด\" จางลู่พูดจาปลอบนาง เพราะจางลู่รู้ดีว่าพวกเขาคือผู้บริสุทธิ์ \"งั้น ข้ากับนักรบสามนายของเราจะสยบคนที่เปิดประตูแล้วหนีกันเถิด\" สาวน้อยจางลู่พยักหน้าถี่ เวลาแห่งการประหารชีวิตนักโทษก็มาถึง จางลู่กับพวกเขาสามารถสยบคนเปิดประตูและคนอื่นๆ ได้อย่างที่คาดคิด เมื่อหนีออกมาจากกรงขังได้ ในกรงขังก็กลายเป็นความว่างเปล่า \"มันหนีไปแล้ว\" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา จนทำให้หลายคนแตกตื่นและเริ่มตามจับ จางลู่และนักรบได้ขโมยอาวุธผ่านตรงนั้นพอดี พวกเขาตั้งใจหนีให้ไกลที่สุดโดยที่ไม่มีใครบาดเจ็บสักคนเดียว แต่แล้วก็เห็นชายหนุ่มคนเดิมถือดาบและกระดิ่งทองแดงยืนอยู่ตรงหน้าอย่างมั่นใจ \"พวกเจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก\" หัวหน้าชาวป่าชาวเขาก็ปรากฏกายออกมา เขาพูดด้วยความเคียดแค้นอีกครั้ง เขาคิดว่าหากจางลู่หนีไป คงจะมาบุกที่นี่อีกแน่ \"อย่าทำข้าเลย ข้าขอร้อง เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด\" จางลู่คุกเข่า นางต้องการเจรจากับเขา \"เหลวไหล ข้าไม่เชื่อคำพูดของเจ้า เจ้าเป็นโจร ใช่ว่าจะพูดความจริงได้ นางแม่มด\" เขาหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งเหมือนว่า เรื่องที่นางพูดเป็นเรื่องตลก แม่นางฟางฟ่างได้ยินคำพูดที่ไม่ไพเราะกระทบจิตใจจึงรู้สึกโกรธเคืองแทนจางลู่จนแทบจะไปตบเขาให้ล้มลงจนใบหน้าฟาดกับพื้นดิน เมื่อนางเร่งฝีเท้าและฝ่ามือนางลอยกลางอากาศแต่เขาหลบได้ทันจึงคว้ามือแม่นางฟางฟ่าง ทันใดนั้นเขาจึงตบหน้าแม่นางฟางฟ่างอย่างสุดแรงจนตัวนางหมุนติ้วลอยไปกองบนพื้นดิน ชายหนุ่มทั้งสี่คนมองเห็นการกระทำของชายชาวป่าชาวเขาไม่ไหวจึงลุกขึ้นมาสู้ แต่ว่าคนของเขารั้งไว้ก่อนเสียแล้ว \"จับผู้หญิงคนนั้น แล้วผูกไว้กับต้นไม้\" เขากล่าวเสียงแข็งและมือหนึ่งชี้ไปที่จางลู่ \"ไม่ ไม่ อย่าทำนาง อย่าทำนาง\" แม่นางฟางฟ่างดิ้นสุดแรง กรีดร้องเสียงดัง ไม่อยากให้จางลู่เป็นอันใด \"หากเจ้าทำข้า เจ้าจะต้องไปพบกับหายนะร้อยเท่า พันเท่า\" น้ำตาของชายคนนั้นไหลหลั่งเป็นสายเลือด เขาก็ยกกระดิ่งทองแดงขึ้นมา แกว่งมันจนได้ยินเสียงก้องกังวาน สักครู่หนึ่ง มีฝูงแมลงบินมาเป็นฝูงจากท้องฟ้าแสนไกล \"กรี๊ดดดด คุณหนู ใครก็ได้ช่วยคุณหนูของข้าด้วย\" แม่นางฟางฟ่างร่ำไห้ เพราะนางเห็นว่าเป็นสัตว์มีพิษ ฝูงแมลงนั้นเมื่อบินเข้ามาใกล้ๆ ที่แท้ก็คือฝูงผึ้งนั้นเอง คนใดที่ถูกฝูงผึ้งนั้นต่อยจะไม่มีโอกาสรอดชีวิต หากถูกปริมาณพิษของผึ้งจำนวนมากเข้า คนนั้นก็จะรู้สึกเจ็บปวดและตายอย่างทรมานที่สุด คนที่ถือกระดิ่งเรียกผึ้งนั้นคือคนที่สามารถควบคุมผึ้งได้และผึ้งก็ตกอยู่ใต้อำนาจของคนนั้น \"คอยดูละกัน วันนี้คือวันตายของเจ้า ตายซะที นางแม่มด\" กระดิ่งนั้นยังสั่นไหวและฝูงผึ้งก็พุ่งไปที่จางลู่ดังฟ้าผ่าห่าใหญ่จนน่าสยดสยอง จางลู่ก็หลับตา รอความตายที่เข้ามาอยู่ตรงหน้านางและนางก็พยายามหนีออกไปในขณะที่เชือกพันรอบกายอย่างแน่น แต่แล้วฝูงผึ้งนั้นกลับไม่ทำร้ายนางเลยสักนิดเดียว ฝูงผึ้งนั้นก็หยุดและบินวนรอบตัวนางดั่งผ้าม่านลายผึ้งน้อย ผึ้งนั้นกลับชื่นชอบนางยิ่งนัก จางลู่ลืมตาขึ้นมาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ซึ่งเป็นวันที่แปลกประหลาดมาก ฝูงผึ้งบินวนรอบตัวสาวน้อยจางลู่คล้ายจะเล่นด้วยกับหญิงสาวเหมือนสัตว์เลี้ยงที่น่ารักน่าเอ็นดู และจางลู่เปรียบเสมือนบุปผากลิ่นหอม ขณะนั้น ชายคนหนึ่งที่ถือกระดิ่งก็รู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ และคนของเขาที่เป็นชาวป่าชาวเขารู้สึกเช่นเดียวกันจึงปล่อยตัวประกันทั้งหมดออกไป หัวหน้าชาวป่าชาวเขาเชื่อแล้วว่า จางลู่ไม่ใช่ผู้ร้ายอย่างที่เขาคิด กระดิ่งทองแดงกับฝูงผึ้ง คือ อาวุธลับของชาวป่าชาวเขาแห่งนี้