ตอนที่ 17 เลี้ยงผึ้ง

เฉาหลิง คือ ชายหนุ่มผู้ปกครองชาวป่าชาวเขาคนเดียว บิดาบุตรธรรมของเขาได้ชุบเลี้ยงเฉาหลิงตั้งแต่ตอนอายุสิบขวบ และยังมีอดีตที่ฝังใจเกี่ยวกับเรื่องมารดาแท้ๆ ของเขาถูกฆาตกรรมทำให้เขาต้องกลายเป็นบุคคลกำพร้าจนได้พบกับบิดาบุญธรรมที่เคยเป็นผู้ปกครองชาวป่าชาวเขาเช่นเดียวกัน นอกจากนี้ยังมีฝีมือในการต่อสู้และใช้อาวุธด้วยดาบเล่มยาวแต่ไม่ชำนาญมากนัก นอกจากมีดาบเพื่อใช้ในการป้องกันตัวแล้ว ยังมีท่าไม้ตายประจำตัวที่น่าจะรู้จักกันดีคือ กระดิ่งทองแดงกับฝูงผึ้ง ทำให้ชาวป่าชาวของเขามีชีวิตรอดด้วยอาวุธลับเช่นนั้นและมีเขาคนเดียวที่ครอบครองและควบคุมมันได้ หลังจากที่เฉาหลิงได้พบว่า หญิงสาวอย่างจางลู่ที่เขาไม่สามารถสังหารนางได้ด้วยฝูงผึ้งเช่นนี้จึงเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก เฉาหลิงได้จดจำคำพูดหนึ่งของมารดาก่อนนางสิ้นชีวิตและได้มอบกระดิ่งทองแดงอันวิเศษไว้ให้เฉาหลิงและได้กล่าวไว้ว่า \"หากฝูงผึ้งไม่ทำลายผู้ใด หมายความว่าคนคนนั้นคือมีสายเลือดเดียวกันกับเจ้า เจ้าต้องจำมันไว้ให้ดี เจ้าสจะต้องเขย่ากระดิ่งทองแดงใบนี้ในเวลามีคนมาทำร้ายเจ้า\" และยามนี้ คือ ดวงอาทิตย์อยู่ตรงกลางศีรษะ แสงแดดเจิดจ้า กระท่อมหลายหลังที่ปลูกไว้บนภูเขาที่ล้อมไปด้วยพรรณไม้นานาชนิด ที่แห่งนี้ยังมีสวนดอกทานตะวัน ดอกเบญจมาศ ดอกกุหลาบหลากสีและดอกกล้วยไม้ หากได้เดินชมสวนนั้นจะเห็นผึ้งน้อยหลายตัวบินมาเก็บน้ำผึ้งจากเกสรของดอกไม้และกักตุนเป็นอาหารไว้ในรัง ที่สำคัญคือ มันไม่กัดใคร เว้นเสียว่าหากมีผู้ใดคิดจะทำร้ายมันหรือเจ้านายของมัน มันจะต่อยผู้นั้นเป็นแน่ แขกที่มาเยี่ยมครั้งแรกจะรู้สึกหวาดกลัวเพราะต่างรู้ว่ามันเป็นสัตว์มีพิษ หากได้อยู่ใกล้กับมันนานๆ เข้า ความกลัวนั้นจะจางหายไปเอง เหมือนกับว่าเราเลี้ยงสัตว์ให้เชื่องและซื่อสัตย์กับผู้เป็นนาย เสียงอันทุ้มและนุ่มนวลของเฉาหลิงเอ่ยขึ้นขณะเดินชมสวนกับจางลู่ \"บิดาและมารดาของเจ้าเป็นผู้ใดกันหรือ? \" เฉาหลิงถามด้วยความอยากรู้มากยิ่งขึ้น หลังจากที่รู้ว่าจางลู่คือคนในบรรพบุรุษหรือตระกูลเดียวกัน \"ท่านพี่เจ้าค่ะ ข้าเกิดในตระกูลพ่อค้าจากหมู่บ้านหลุยซาน ท่านพ่อข้ามีนามว่าหลงหานและท่านของแม่ข้านามว่าหลิวอี้ เจ้ารู้จักหรือไม่? \" จางลู่เดินถือดอกเบญจมาศหนึ่งดอก สายตามองสวนดอกไม้บนเขาพลาง ชายหนุ่มเฉาหลิงครุ่นคิดและพลางกล่าว \"นานแล้ว แต่ว่าชื่อนี้คุ้นๆ ข้าจำไม่ได้หรอก? แต่ที่สำคัญคือเจ้าคือเครือญาติเดียวกันกับข้าเป็นแน่\" จางลู่หยุดนิ่งเพราะว่ามีผึ้งน้อยหนึ่งตัวเกาะลงบนดอกเบญจมาศที่ตนเองถืออยู่นั้น \"แล้วมารดาของท่านพี่เป็นผู้ใดกันหรือ? นางเสียชีวิตได้เยี่ยงไร? เฉาหลิงหยุดนิ่งสักครู่ \"อืม ท่านแม่ของข้านั้น นางเป็นพระสนมเอกที่วังหลวง พอข้าอายุได้สิบปี ก็ถูกฮองเฮาทรงออกตามล่าโดยใช้นักฆ่ามืออาชีพมาสังหารข้า และล้างตระกูลของข้าจนสิ้นซาก หลังจากที่ท่านแม่ของข้าได้คลอดน้องสาวตัวเล็กที่เป็นน้องสาวแท้ๆ ของข้า ข้ายังไม่เคยเห็นหน้านางด้วยซ้ำ ข้าไม่รู้ว่านางอยู่ที่ใด? ฮองเฮาองค์นั้นมีพระนามว่า พระนางหวั่นฉิน\" สายตาจางลู่นั้นช่างแสนเศร้าเมื่อได้ฟังเรื่องราวอันหดหู่ \"นางช่างโหดเหี้ยมนัก แม้กระทั่งเด็กทารกก็ไม่เว้น\" \"แต่ข้าเชื่อว่า น้องสาวของข้ายังมีชีวิตอยู่ เพราะมีผู้ใดสักคนได้ช่วยชีวิตนางไว้\" ชายหนุ่มเฉาหลิงกล่าวอย่างมีความหวัง \"ท่านพี่แน่ใจหรือ? \" จางลู่สบตาเฉาหลิงเพียงชั่วครู่ \"ข้าแน่ใจ\" เฉาหลิงตอบรับพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย พอผึ้งบินออกจากดอกไม้ที่จางลู่ถือนั้น มันก็ลอยสู่อากาศ สาวน้อยยืนจางลู่ครุ่นคิด \"แล้วท่านพี่จะรู้ได้เยี่ยงไรว่า ผู้ใดคือน้องสาวที่แท้จริงของท่าน\" เฉาหลิงประสานมือทั้งสองข้างไว้ข้างหน้า ก่อนจะกล่าวอย่างราบเรียบ \"ข้ารู้เพียงว่า หากผึ้งไม่ทำร้ายผู้ใด คนนั้นแหละคือน้องสาวที่แท้จริงของข้า แต่ข้าถามเรื่องบิดาและมารดาของเจ้าแล้ว ไม่น่าจะใช่ เจ้าคงจะสืบสายโลหิตจากท่านตาคนเดียวกันเป็นแน่? \" จางลู่เอียงศีรษะไปทางซ้าย \"แล้วท่านตาของเราเป็นผู้สร้างอาวุธนั้น นั้นก็คือ กระดิ่งทองแดงกับฝูงผึ้ง ใช่หรือไม่? \" เฉาหลิงปรบมือดังขึ้นหนึ่งครั้งแล้วยิ้มออกมา \"ใช่แล้ว เจ้ากล่าวถูกต้อง แต่ว่าหากจะเรียกผึ้งมาป้องกันตัวนั้น มีวิธีเดียวคือ ใช้กระดิ่งทองแดงเท่านั้น เพราะว่าท่านตาได้หยดเลือดหนึ่งหยดนั้นประโลมบนกระดิ่งทองแดง ห้ามให้ใครมาขโมยไปได้เด็ดขาด แม้ว่าเราไม่ตาย แต่คนที่จะตายคือ ชาวป่าชาวเขาของเรา\" จางลู่ตะลึงลานเพียงครู่หนึ่ง \"โห เรื่องเป็นเยี่ยงนี้นี่เอง ข้าจะระมัดระวังให้ดีเจ้าค่ะ กระดิ่งนี้คือ ชีวิตของชาวป่าชาวเขา แล้วเรื่องโจรนั้น เจ้าว่าเขาคือผู้ใด? \" เฉาหลิงมองไปที่สวน ก่อนจะหันมาที่จางลู่ \"ข้าสามารถบอกได้ว่า โจรนั้นมีสองพวก พวกแรกคือ นักฆ่ามืออาชีพ และพวกที่สอง คือ โจรทั่วไปที่ปล้นเงินทองหรือโจรกระจอก\" จางลู่ใช้นิ้วชี้ทั้งสองตบกันสองครั้งเหมือนกำลังคิดบางอย่าง \"พวกแรก คือ คนที่มีฝีมือไม่ธรรมดา\" \"ถูกต้อง แต่สิ่งที่เขากลัวคือ ฝูงผึ้ง หากกระดิ่งทองแดงนั้น หลุดมือเราไป คงจบเรื่องแน่\" เฉาหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สักพักหนึ่ง เฉาหลิงก็ควักกล่องไม้จากอกเสื้อ จากนั้นเขาจึงยกกระดิ่งทองแดงขึ้นมาด้วย \"ข้าจะมีอะไรให้เจ้าดู\" ชายหนุ่มเฉาหลิงยืนอมยิ้มเบาๆ นางสบตาเฉาหลิงอย่างใสซื่อ \"ท่านพี่จะทำอันใดหรือเจ้าคะ? ยังไม่มีคนร้ายมาด้วยซ้ำ\" \"งั้นเจ้าดูเองกับตาก็แล้วกัน ข้าจะมีอะไรมอบให้เจ้า\" และสายตาของเฉาหลิงไปทอดไปสู่เบื้องหน้า ก่อนจะพบกับฝูงผึ้งบินมา เมื่อฝูงผึ้งมาถึง เสียงบรรเลงของกระดิ่งทองแดงนั้น ทำให้ผึ้งลอยระบำจนเป็นลวดลายอันสวยงาม วาดเป็นรูปดอกไม้บ้าง รูปม้าบ้าง จนดูคล้ายงานศิลปะจากการร่วมแรงของผึ้ง ไม่เพียงมีประโยชน์ในการป้องกันตัวหรือสังหารศัตรู ฝูงผึ้งเหล่านั้นยังมีประโยชน์กับการแก้เบื่อหน่ายอีกด้วย จางลู่รู้สึกตะลึงเมื่อเห็นฝูงผึ้งระบำเป็นลวดลายต่างๆ เพราะตัวผึ้งประกอบกันเป็นรูปดอกเบญจมาศเหมือนสัตว์แสนรู้ \"ช่างงดงามยิ่งนัก ช่างเป็นขวัญตาขวัญใจของข้า\" เฉาหลิง มองไปที่นางด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน \"ยังมีอีกมากกว่านี้\" นางก็ยังมองดูผึ้งระบำอยู่อย่างสำราญ \"แล้วมันคืออันใดหรือเจ้าคะ? ท่านพี่\" \"ข้าจะเก็บผึ้งหนึ่งตัวไว้ในกล่องนี้ไว้ให้เจ้าใช้ในการป้องกันตัว ผึ้งตัวเดียวไม่สามารถทำให้คนตายได้ แต่มันทำให้มนุษย์นั้น นอนหลับไปหนึ่งวัน\" และแล้วเฉาหลิงก็เปิดฝากล่องออกมาและวางดอกไม้บนกล่องด้วย สักพักหนึ่งผึ้งหนึ่งตัวก็บินเข้าสู่กล่องไม้ใบนั้นราวกับว่าต้องการพักผ่อนนอนหลับบนที่นอนอันแสนสบายและนุ่ม เขาปิดกล่องแล้วยื่นให้นาง สบตานางด้วยความเอ็นดู \"นี้คือของขวัญชิ้นแรกที่ข้าได้ทำให้ตระกูลของข้า\" จางลู่ฉีกยิ้มออกมา \"ของชิ้นนี้ช่างแปลกประหลาดนัก ข้ารู้สึกปลาบปลื้มใจยิ่ง\" เฉาหลิงหัวเราะเบาๆ \"ถ้าเจ้ามีความสุข ข้าก็มีความสุขด้วย ข้าเพิ่งเคยเห็นตระกูลของข้า สายเลือดของข้าที่ยังมีชีวิตอยู่\" เวลาไม่นานผึ้งแต่ละตัวก็บินกลับสู่รัง หรือไม่ก็บินวนเวียนตามสวนดอกไม้อย่างร่าเริงหรือบินไปดื่มน้ำตามแหล่งน้ำธรรมชาติในยามแสงแดดจ้า ท้องฟ้าแจ่มใสในพื้นหลังสีฟ้าและมีก้อนเมฆสีขาวบางๆ และก้อนใหญ่สลับกันไป และยังมีแม่นางฟางฟ่างกับเสี่ยวปาลี่คอยติดตามจางลู่อย่างใกล้ชิด ส่วนนักรบสามนายยืนเฝ้าห่างจากสาวน้อยจางลู่ประมาณสิบสองก้าวเท้านับจากทางเข้าสวนดอกไม้ ประเดี๋ยวหนึ่งจางลู่คิดอะไรพิกล เปิดฝากล่องไปที่แม่นางฟางฟ่างเหมือนจางลู่อยากรู้อะไรบางอย่าง ชายหนุ่มเฉาหลิงตะลึงลาน ปากอ้าตาค้างและยื่นมือขวาไปเบื้องหน้า \"เดี๋ยวก่อน จางลู่\"