ตอนที่ 23 สาวใช้ต่างแดน นามแม่หญิงจำปา

ดอกกุหลาบสีขาวเต็มท้องทุ่งจนดูคล้ายทุ่งลาเวนเดอร์ ผีเสื้อปีกสวยดั่งภาพวาดมีหลากหลายพันธุ์กำลังบินและเกาะกลีบของดอกกุหลาบสีขาว หญิงสาวคนหนึ่งเดินชมสวนดอกไม้อย่างช้าๆ และสำราญใจ และผีเสื้อมีปีกงดงามคล้ายปีกสายรุ้งตัวหนึ่งสะบัดปีกเข้ามาใกล้ๆ นางแล้วบินออกจากหลังมืออันขาวนวลของนางเพื่อไปหาเพื่อนฝูงของมัน ภาพของสวนดอกกุหลาบสีขาวที่อยู่เบื้องหน้าได้แปรเปลี่ยนเป็นความมืดมิด พอความสว่างไสวยามกลางวันสาดเข้ามาดั่งผ้าม่านผืนใหญ่ค่อยๆ เปิดออก จนกระทั่งเห็นเพดานห้องในเรือนไม้และดูวิจิตรงดงาม และเห็นบุรุษหนุ่มกำลังนั่งบนเตียง เช็ดหน้าผาก เช็ดมืออย่างนุ่มนวล เขาก็ส่งรอยยิ้มหวานๆ ให้พร้อมกับเปล่งวาจาเป็นภาษาไทยด้วยความยินดี \"เจ้าตื่นแล้วหรือ? แม่หญิง เจ้าสบายดีหรือไม่? \" สักพักดรุณีน้อยจางลู่รู้สึกตกใจเพราะนางคิดว่าอยู่กับบุรุษหนุ่มตามลำพังตั้งแต่เมื่อใด ในที่สุดนางก็ดันร่างตัวเองเพื่อลุกขึ้นมานั่งหลังจากที่นางนอนหงาย งอขาขวาขึ้นมาและดันร่างของบุรุษหนุ่มให้ห่างออกจากตัวนางจนเขาต้องตกเตียงทันใด \"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต\" ดรุณีน้อยจางลู่อุทานด้วยความตระหนก \"เจ้า เจ้าทำอันใดข้า? ข้าได้เสียความบริสุทธิ์ให้เจ้าแล้วหรือ? \" นางมองไปที่หน้าอกและไหล่พบว่า ผ้าสีน้ำตาลอ่อนผูกรอบอกและเปิดเผยไหล่อันนวลเนียนและมีเส้นผมหนาๆ สีดำขลับปิดบังหัวไหล่ของนางบางส่วน และยังพบอีกด้วยว่าอาภรณ์ที่นางสวมใส่วันนี้คือ ชุดไทยโบราณ นุ่งซิ่นสีแดงเข้มยาวถึงข้อเท้า ไม่เหมือนกับวันก่อนที่ได้สวมใส่ \"เจ้าเปลี่ยนชุดนี้ให้ข้า ใช่หรือไม่? \" นางกล่าวด้วยความวิตกและหงุดหงิด บุรุษหนุ่มยกมือขึ้นทั้งสองข้าง \"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ทำ\" จางลู่ตวาดเสียง \"โกหก เจ้าโกหกหลอกลวง โรคจิตวิปริต\" บุรุษหนุ่มลุกขึ้นยืน \"ฟังข้าก่อน แม่หญิง\"เขากล่าวอย่างอ้อนวอน \"ไม่ ข้าไม่ฟังคำพูดใดของเจ้า ข้ารู้แล้วว่า เจ้าทำอันใดข้า ข้าไม่ฟัง ออกไป ออกไป\" นางขว้างหมอนที่อยู่ข้างหลังออกไปด้วยความขุ่นเคือง \"ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย\" ดรุณีน้อยจางลู่กรีดร้องเสียงดัง ไล่ตะเพิดบุรุษหนุ่มในชุดไทยโบราณ เสื้อไหมสีเหลืองแขนยาวกับนุ่งโจงกระเบนสีเขียวเข้ม ทันใดนั้นก็มีสตรีนางหนึ่งผลักประตูเข้ามา นางสวมผ้าสไบสีน้ำตาลอ่อนและโจงกระเบนสีน้ำตาลเข้ม เดินและคลานเข้ามาที่ห้อง เนื่องจากได้ยินเสียงร้องโวยวายอันดังลั่นของจางลู่นั้นจึงรีบเข้ามาดู สตรีที่อยู่เบื้องหน้านั้น จางลู่หวังว่าคงจะเป็นแม่นางฟางฟ่าง แต่แล้วเขาคือแม่หญิงแปลกหน้า \"นายหญิง เป็นอันใดหรือเจ้าคะ? \" นางจำปาอายุราวๆ ยี่สิบนั่งพับเพียบอยู่เบื้องหน้าดรุณีน้อยจางลู่ ข้างล่างเตียงนอน วินาทีนั้นดรุณีน้อยจางลู่ตะลึงลานไปชั่วครู่ นางคิดในใจว่า \"ข้าเป็นนายหญิงของเจ้าตั้งแต่เมื่อใด? \" จากนั้นนางจึงได้เปล่งวาจาอย่างลนลาน \"ลากตัวคนโรคจิตออกไปไกลๆ ข้าเสียที\" นางจำปาก็ได้หัวเราะเบาๆ \"นายหญิงเจ้าค่ะ นายหญิงเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ ไม่ใช่คนโรคจิตอย่างที่นายหญิงคิดหรอกเจ้าค่ะ\" นางจำปาเขยิบเข้ามาใกล้ๆ จางลู่อีกที \"บุรุษคนนี้ คือ คุณชายนพเก้า คุณชายของข้าเองเจ้าค่ะ? \" \"ข้าคิดว่า เจ้าคือภรรยาของเขาเสียอีก\" จางลู่ขมวดคิ้ว \"ไม่เป็นความจริงเจ้าค่ะ คุณชายนพเก้ายังไม่ออกเรือน\" นางจำปาหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง บุรุษหนุ่มนพเก้ายืนกราน กล่าวอย่างอ่อนโยน \"ถ้าเป็นความต้องการของเจ้า ข้าจะออกไปจากที่นี้เอง ข้าจะไม่รบกวนเจ้า\" พอแม่นางจำปาเดินตามหลังบุรุษหนุ่มนพเก้าด้วย ดรุณีน้อยจางลู่เกือบจะลุกขึ้นยืน \"แม่หญิง อย่าเพิ่งไป มาอยู่เป็นเพื่อนข้าก่อน\" นางจำปาหันหลังกลับ ก้าวเท้าข้าวมาและนั่งลงบนพื้น ดรุณีน้อยเสยผมที่ปัดใบหน้าขึ้น \"ข้ามาอยู่ที่นี้ได้เยี่ยงไร? เจ้ามีนามว่า....\" จางลู่กำลังนึกคิด \"จำปาเจ้าค่ะ\" นางพูดแทรก \"คุณชายนพเก้าได้ช่วยนายหญิงไว้เจ้าค่ะ คุณชายได้กำชับไว้ว่าให้ดูแลนายหญิงเจ้าค่ะ และฝากถามว่าแม่หญิงเป็นใคร มาจากที่ใด? คุณชายจะได้ส่งแม่หญิงถึงเรือนเจ้าค่ะ\" \"เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้ามาจากแคว้นลิ่วเฉียน\" จางลู่มองไปที่หน้าแม่หญิงจำปา \"รู้เจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาหลบตาต่ำลง \"ข้ารู้จักแคว้นลิ่วเฉียน ไกลยิ่งนักเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่รู้ว่าเรือนของนายหญิงอยู่ที่ใด\" \"เจ้ารู้แค่ว่า ข้ามาจากแคว้นลิ่วเฉียนก็พอ\" นางยกผ้าห่มคลุมไหล่ แม่หญิงจำปานั่งครุ่นคิดและเงยหน้าขึ้น \"แม่หญิงพูดภาษาไทยได้ชัดเจนยิ่งนักเจ้าค่ะ แม้ว่ามาจากแคว้นลิ่วเฉียน\" \"ข้ามีเรื่องจะขอให้เจ้าช่วย\" จางลู่เปลี่ยนเรื่อง \"เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ? ถ้าข้าช่วยได้ก็จะช่วย\" แม่หญิงจำปาท่าท่าร่าเริง \"เจ้าไปโรงเตี๊ยมเทียนเทียนที่ข้าเคยเข้าพัก ให้เจ้ายกของมาให้ข้าเพราะข้ามีของสำคัญอยู่ที่นั่น อย่าลืมตามหากุญแจในอาภรณ์เดิมของข้าด้วย กุญแจนั้นส่งคืนเจ้าของโรงเตี๊่ยมเทียนเทียม และตามหาฟางฟ่าง เสี่ยวปาลี่ วั่งฉี เพื่อนของข้าให้ด้วย เขาอยู่ที่ใด? \" แม่หญิงจำปารับคำ \"เจ้าค่ะ เรื่องไปที่โรงเตี๊ยมเทียนเทียน ข้ารู้จัก แต่ข้าไม่รู้จัก ฟางฟ่าง เสี่ยวปาลี่ และวั่งฉีเจ้าค่ะ? \" จางลู่ถอนหายใจ \"งั้น บอกแค่ว่าเขาอยู่ที่ใดก็พอ ข้าจะไปอยู่ที่นั่น ข้าจะจัดการเอง\" เวลายามหนึ่ง จางลู่นั่งมองอาหารอันประหลาดตาสักครู่หนึ่ง นางพิจารณาสักนิดว่าจะรับประทานสักนิด ดีหรือไม่? แม่หญิงจำปานั่งพับเพียบ ส่งรอยยิ้มอยู่เบื้องหน้า \"นายหญิงลองสักนิด อาหารในสำรับนี้ถูกอกถูกใจแน่นอน อันนี้น้ำพริกอ่อง ผักเคียง ลาบไก่เจ้าค่ะ ของหวานเป็นขนมเบื้องเจ้าค่ะ นายหญิงควรลองชิมเจ้าค่ะ\" จางลู่ลองนึกจะชิมรสชาติแปลกใหม่ของอาหารต่างแดน มองซ้ายมองขวาตามหาตะเกียบรอบตัว \"ไม่มีตะเกียบหรือ? \" แม่หญิงจำปาคลานเข้าไปใกล้ \"ไม่มีเจ้าค่ะ ก่อนจะทาน แม่หญิงล้างมือก่อนเจ้าค่ะ\" นางก็ยกขันน้ำสีเงินขึ้น \"แปลกดี ถ้ามีตะเกียบคงจะทานง่ายกว่านี้\" จางลู่จุ่มมือทั้งสองลงขันน้ำ \"เจ้าค่ะ วันพรุ่ง ข้าจะซื้อมาให้เจ้าค่ะ เพลานี้ร้านค้าปิดหมดแล้วเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาวางขันลงเบาๆ \"ค่อยๆ หยิบลาบไก่ลงบนจานข้าวเจ้าค่ะ จากนั้นหยิบข้าวเข้าปากเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาใช้นิ้วชี้พลาง ก่อนที่มือจะถึงจานลาบไก่ \"แล้วคุณชายนพเก้าอยู่ที่ใด? \" \"คุณชายไปราชการที่พระราชวังเจ้าค่ะ นานๆ ทีจะมาที่นี่เจ้าค่ะ ส่วนข้าเป็นคนดูแลเรือนนี้เจ้าค่ะ\" \"คนเดียวหรือ? \" จางลู่เช็ดมือบนผ้าสีขาวสะอาด แม่หญิงจำปาก้มหน้า \"เจ้าค่ะ\" \"งั้นเจ้ามาทานข้าวเป็นเพื่อนข้า ข้าจะได้รู้ว่าเจ้าทำเยี่ยงไร? ข้าจะได้ทำตามเจ้า\" จางลู่แตะแขนแม่หญิงจำปาเบาๆ \"เจ้าค่ะ ถ้าเป็นคำสั่งของนายหญิง ข้าก็จะทำ\" แม่หญิงจำปาเดินเข้าไปในห้องครัวที่อยู่ข้างล่างของเรือน และหยิบจานอีกใบ เวลายามบ่ายของวันถัดมา ดรุณีน้อยจางลู่กำลังนั่งมองดูแม่หญิงจำปาที่กำลังทำขนมเบื้องอยู่ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจหลังจากที่นางได้ชิมขนมเบื้องไส้หวานๆ แป้งกรอบๆ จนติดอกติดใจเมื่อคืนที่แล้ว \"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปายกจานขนมเบื้องร้อนๆ จางลู่กัดขนมเบื้องไปคำหนึ่ง \"อืม หวานๆ กรอบๆ ยิ่งร้อนยิ่งอร่อย งั้นข้าจะลองทำบ้าง\" แม่หญิงจำปาขยับกายให้ดรุณีน้อยจางลู่ทำขนมเบื้องหน้าเตา แต่แล้วมีเสียงดังโวยวายจากหน้าเรือน \"ท่านพี่ ท่านพี่ ท่านพี่อยู่ที่ใด? ข้ามาแล้ว\" จางลู่กำลังวางครีมสีขาวลงบนแป้งขนมเบื้องสีน้ำตาล \"ใครมา? ภรรยาของคุณชายนพเก้าหรือ? \" แม่หญิงจำปา เขยิบเข้าไปใกล้ๆ พร้อมขมวดคิ้ว \"ไม่เป็นความจริงเจ้าค่ะ คุณชายยังไม่ออกเรือน แม่หญิงคนนั้น คือ บัวคำเจ้าค่ะ\" \"แล้วนางบัวคำมาหาคุณชาย มีเรื่องอันใด? \" จางลู่โรยฝอยมะพร้าวลง \"นางบัวคำมาที่นี้หลายครั้งแล้ว พอคุณชายอยู่เรือนก็มาที่นี้ตลอดเจ้าค่ะ นางได้ถือถาดกับข้าวติดมือมาด้วยเจ้าค่ะ\" จางลู่หยุดชะงักการทำขนมเบื้อง แล้วลุกขึ้น ครึ่งวิ่ง ครึ่งเดิน ตรงไปทางบันไดขึ้นเรือน แม่หญิงจำปาตะลึงลาน มองไปที่เตาขนมเบื้อง \"นายหญิง นายหญิงจะไปที่ใด? ขนมเบื้องจะไหม้แล้วเจ้าค่ะ\"