ตอนที่ 26 หอนางโลม 1

ดรุณีน้อยจางลู่กำลังนั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจก บรรยากาศคงไม่ต่างกับได้อยู่กับแม่นางฟางฟ่างที่คอยดูเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับ และการแต่งหน้า ทำผมอย่างงดงามราวเทพธิดา แต่ช่วงนี้นางสวมอาภรณ์ชุดไทยโบราณ โดยมีแม่หญิงจำปาตกแต่งเครื่องแต่งกายหญิงโบราณ เนื่องจากดรุณีน้อยจางลู่ไม่ถนัดแต่งกายอาภรณ์ต่างถิ่นด้วยตัวเองได้ดีนัก แม่หญิงจำปาหยิบเครื่องปักผมสีทองจากมือบางๆ ของจางลู่ ค่อยๆ ปักลงบนเกล้าผมอันเรียบตึง ขณะเดียวกันสาวน้อยจางลู่บรรจงสวมแหวนรัดเก้าสีทองที่เพิ่งซื้อจากตลาดสองแคว้นใหม่ๆ ส่องแสงเจิดจ้าเมื่อต้องแสงสุริยัน \"งามยิ่งนักเจ้าค่ะ สมกับคำว่านายหญิงของข้า นายหญิงสวมชุดนี้ดูคล้ายหญิงสาวแห่งแคว้นสุโขทัยยิ่งนักเจ้าค่ะ แทบแยกไม่ออกว่านายหญิงมาจากแคว้นลิ่วเฉียนหรือไม่? \" แม่หญิงจำปากล่าวชมอย่างนุ่มนวล \"อ่อ ก่อนจะออกไปข้างนอกอย่าลืมผ้าคลุมไหล่เจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาก็หยิบผ้าคลุมไหล่สีเหลืองผืนบางๆ ระบายอากาศได้ดี และนางก็ห่มรอบไหล่ให้จนปิดสนิท \"มีที่ใดที่เจ้ายังไม่เคยไปหรือ? \" สาวน้อยจางลู่ถามแม่หญิงจำปาผ่านหน้ากระจก แม่หญิงจำปาครุ่นคิด \"อ่อ เอ่อ มีที่หนึ่งเจ้าค่ะ\" สักพักดรุณีน้อยจางลู่ในชุดไทยโบราณหันหลังให้กระจก \"ที่ใดหรือ? \" \"เอ่อ อ่า แม่หญิงอย่างเราคงจะเข้าไปสถานที่นั้นได้ยากนักเจ้าค่ะ เว้นแต่ว่าเป็นนางโลม หอนางโลมเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาพูดจาติดขัดเพราะกว่าจะกล่าวคำนี้ออกมา \"หอนางโลม? \" จางลู่อุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ \"เจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาหลบสายตาต่ำลง \"ข้าว่า ข้าจะไปที่หอนางโลม\" ดรุณีน้อยจางลู่ลุกขึ้นยืน แม่หญิงจำปาก็ลุกขึ้นยืนตาม \"อย่า อย่าไปเจ้าค่ะ\" \"เพราะเหตุใดหรือ? ข้าจะไป\" สาวน้อยจางลู่ขยับผ้าคลุมไหล่ผืนบางขึ้นเนื่องจากมันหลุดออก \"ไม่ดีนักเจ้าค่ะ คนอื่นจะเข้าใจผิดว่า นายหญิงเป็นนางโลมเจ้าค่ะ ข้าคงรับไม่ได้ ถ้านายหญิงถูกชาวบ้านนินทาและรังเกียจเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาแสดงสีหน้ากังวล \"งั้นก็ปิดใบหน้าเข้าไป ดีหรือไม่? \" สาวน้อยจางลู่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ \"ทางที่ดี คือ นายหญิงอย่าเข้าไปดีกว่าเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปามีสีหน้ากังวลเพราะนางไม่ยอมให้สาวน้อยไปที่แห่งนั้น \"วันนี้ข้าขอพบเสี่ยวปาลี่ที่ตลาดสองแคว้น ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิม เจ้าไปจัดเตรียมสิ่งของมาให้ข้า\" และหญิงสาวนามจางลู่ก็ย่างก้าวไปที่ประตูห้อง ก่อนจะเดินออกจากเรือน \"เจ้าค่ะ รอข้าด้วย นายหญิง ข้างนอกมีแดดร้อนเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาหยิบร่มสีน้ำตาล พัดวี และตะกร้าอย่างเร่งรีบทันใด ก่อนจะตามหลังผู้เป็นนาย ยามค่ำคืน ณ หอนางโลม ขณะที่พระจันทร์มีลักษณะครึ่งดวง โคมไฟสีแดงทั้งสองดวงเขียนด้วยอักษรจีน คำว่า \"ยินดีต้อนรับ\" ข้างละสองฟากฝั่งตรงขอบประตูทางเข้า แสงสีของโคมไฟสองดวงทำให้ดูสวยงามยามราตรี และมียามสองนายเฝ้าดูผู้คนเข้าออกหอนางโลมอย่างเข้มงวด เสี่ยวปาลี่ก็ได้ปลอมตัวเป็นลูกค้า เครื่องแต่งกายทั้งหมดคือทุนของนายหญิงจางลู่ สะอาดสะอ้านดูดี สวมใส่เครื่องประดับจนดูเป็นผู้มีฐานะ สร้อยคอทองคำ แหวนทองคำสองวง สวมใส่วงละหนึ่งข้างและกำไลทองคำข้างขวามือข้างเดียว พอยามทั้งสองนายเห็นเสี่ยวปาลี่ชายหนุ่มร่างผอมบางเช่นนั้น จึงปล่อยให้เขาเข้าไปอย่างง่ายดาย เมื่อเสี่ยวปาลี่เดินเข้าไปแล้ว ประตูทางเข้า-ออกห่างจากตัวเขาประมาณหกก้าว แม่หญิงร่างอวบในชุดจีนโบราณเดินเข้ามาทักทาย \"เชิญนายท่านเข้าไปข้างในและนั่งโต๊ะว่างเจ้าค่ะ\" นางผายมือก่อนจะเดินนำหน้า เสี่ยวปาลี่ได้นั่งอยู่กับที่บนเบาะรองนั่งสีแดงอ่อนกับโต๊ะขาสั้นอยู่เบื้องหน้า นางโลมนางหนึ่งยกขวดสุรา ก่อนจะถึงพื้นโต๊ะ เสี่ยวปาลี่เอ่ยขึ้น \"เดี๋ยวก่อน ข้าขอน้ำชาร้อนๆ ได้หรือไม่? ช่วงนี้ข้าไม่สบาย\" \"ได้เจ้าค่ะ\" นางโลมกล่าวเสียงหวาน ชายหนุ่มร่างผอมบางชมหอนางโลมรอบๆ หญิงสาวสองนางระบำผ้าอยู่กลางลานกว้าง เสียงดนตรีฉบับแคว้นลิ่วเฉียนที่บรรเลงโดยหญิงสาวทั้งหมด หากมองที่โต๊ะอื่น ชายหลากหลายวัยกำลังคุยหยอกล้อกับหญิงสาวนางโลม บางคนกำลังมัวเมาด้วยน้ำสุรา เสี่ยวปาลี่ยกจอกชามาจิบและเพลิดเพลินกับเสียงดนตรีอันไพเราะ ภายในเรือนคุณชายนพเก้า ณ ห้องนอนจางลู่ ภายในห้องปกคลุมด้วยความมืดยามราตรี ทำให้เห็นสิ่งของต่างๆ ได้ไม่ชัดเจนนัก สาวน้อยร่างบางคนหนึ่งทอดกายลงในสภาพนอนหงายบนเตียงอ่อนนุ่ม ห่มผ้าสีเหลืองอ่อน ระหว่างนั้นมีสองเท้าย่องเบาๆ ดั่งแมวตัวหนึ่งจนไม่ได้ยินเสียงใด มุ้งสีขาวถูกแหวกก่อนจะคว้ามีดหนึ่งเพื่อเข้าไปทะลุใต้ผ้าห่มสีเหลืองอ่อนผืนนั้นอย่างรวดเร็วดั่งสายฟ้า แต่ด้วยสัญชาตญาณของดรุณีน้อยจางลู่ร่างบอบบางจึงรู้สึกตัวแล้วหมุนกลิ้งบนที่นอนอ่อนนุ่มทันใด วินาทีนั้นเองนางคว้าโอกาสโจมตีโดยยกเท้าเปล่ามาถีบฝ่ายตรงข้ามเพื่อป้องกันตัวจนเขาล้มกลิ้งลงกับพื้นห้อง ความสว่างภายในห้องปรากฏขึ้น ก่อนหญิงคนนั้นจะล้มลงบนพื้นจึงกรีดร้องเสียงดังจากแรงถีบของสาวน้อยจางลู่ ส่วนแม่หญิงจำปาจึงได้สะดุ้งตื่นขึ้นมา มองหาต้นเสียง สงสัยว่าเป็นนายหญิงตกเตียงหรือไม่? พอดูจากรูปร่างและเครื่องแต่งกายก็ไม่ใช่ \"นายหญิงเป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ? \" แม่หญิงจำปาอยู่ในท่าทางงัวเงีย ครึ่งหลับครึ่งตื่น \"ข้าอยู่นี้ ไม่เป็นไร เจ้าไปจับแม่หญิงคนนั้นเร็วเข้า\" สาวน้อยจางลู่กล่าวขึ้นขณะนั่งอยู่บนเตียง \"นายหญิง ข้าจับโจรได้แล้วเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปากุมแขนหญิงนิรนามไว้แน่น มือบางๆ ของสาวน้อยกระชากหน้ากากออกมาว่าหญิงนิรนามที่มาบุกเรือนคือผู้ใด จากนั้นนางก็ตะลึงลานชั่วขณะ \"นางใบตอง! \" สาวน้อยจางลู่อุทานด้วยความตกใจ \"ใช่ข้าเอง\" คนใช้แม่หญิงบัวคำสวนกลับด้วยเสียงแข็ง \"เจ้ามาทำอันใดที่นี้? \" สาวน้อยจางลู่ถามด้วยความแปลกใจ \"แม่หญิงบัวคำอยู่เบื้องหลัง ใช่หรือไม่? \" เสียงเยือกเย็นของแม่หญิงจำปาดังขึ้นข้างๆ นางใบตอง \"ไม่ใช่ ข้าทำเอง\" นางใบตองกล่าวเสียงแข็ง \"สารภาพความจริงมา ข้าจะปล่อยเจ้าไป\" และสาวน้อยจางลู่เอ่ยอย่างนุ่มนวล ก่อนจะขมวดคิ้วนิดหนึ่ง \"ถ้ามันไม่พูด ตบมันเจ้าค่ะ นายหญิง\" แม่หญิงจำปาออกความเห็น พลางกอดแขนนางบัวตองแน่นขึ้น จู่ๆ มีชายคนหนึ่งกระชากเส้นผมยาวๆ สีดำของสาวน้อยจางลู่จนนางถอยหลังตามแรงดึงของชายคนนั้น \"โอ๊ย ปล่อยข้า\" สาวน้อยจางลู่ร้องขึ้นเพราะความเจ็บ พลางกุมเส้นผมสีดำ \"นายหญิง นายหญิงของข้า\" แม่หญิงจำปาอุทานขึ้นด้วยความตกใจ และจ้องมองนายหญิงอย่างตาโต และยังมีชายร่างใหญ่อีกคนออกมาทางหน้าต่าง โดยมีบันไดอยู่ตรงนั้นด้วย พอสาวใช้ของแม่หญิงบัวคำหลุดมือแม่หญิงจำปา นางจึงได้มีโอกาสฟาดหน้าและผลักแม่หญิงจำปาล้มลงบนพื้นห้อง \"พวกเจ้า ปล่อยนายหญิงของข้าเดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องนายหญิงของข้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยพวกเจ้าไว้แน่\" แม่หญิงจำปากล่าวเสียงแข็งขณะนั่งอยู่บนพื้น \"นางจำปา เจ้าไม่รู้หรือ? เจ้าทำอันใดต่อแม่หญิงของข้า เจ้าทำให้แม่หญิงบัวคำรู้สึกเจ็บปวด\" นางบัวตองทำหน้าเย็นชาและกระชากเส้นผมผมแม่หญิงจำปาทันใด \"ที่แท้ แม่หญิงบัวคำคงจินตนาการไปเอง คุณชายนพเก้าไม่ได้มีใจให้กับแม่หญิงของเจ้าดอก ฝันไปเถอะ\" แม่หญิงจำปามองตานางใบตองอย่างเขม็ง \"หุบปาก! \" ระหว่างที่นางใบตองตวาดเสียงก็ยกมือขึ้นมาฟาดใบหน้าด้วย \"เจ้ากล้าดูหมิ่นแม่หญิงบัวคำของข้าหรือ? กล้าบังอาจนัก เจ้าก็แค่...นางไพร่ จำเอาไว้\" นางใบตองยกนิ้วขึ้นชี้หน้าแม่หญิงจำปา แม่หญิงจำปาหัวเราะในลำคอ \"หึ หึ แหม ดูสารรูปตัวเองสิ นางใบตอง เจ้ากล้าแตะต้องนายหญิงของข้าได้ เหตุใดข้าจะแตะต้องนายหญิงของเจ้าไม่ได้หรือ? \" ในที่สุด สาวใช้แม่หญิงบัวคำก็สั่งการให้ชายหนุ่มร่างใหญ่สองนายจัดการเอง \"พวกเจ้าจะทำอันก็ได้ให้แม่หญิงสองนางสูญเสียความสาว สูญเสียความบริสุทธิ์จนต้องอกแตกตาย เหมือนตายทั้งเป็น แล้วคุณชายนพเก้าจะไม่สนใจแม่หญิงจางลู่อีกต่อไป หึหึ\" นางใบตองยิ้มอ่อนๆ ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งออกไปจากห้อง ปิดประตูให้สนิท และเฝ้าหน้าห้องเพื่อรอดูความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานของหญิงสาวสองนางที่อยู่ในห้องอย่างสะใจราวกับว่าศัตรูของตนจะต้องถูกโจมตี