ตอนที่ 27 หอนางโลม 2

เสียงดนตรีขับขานอย่างช้าๆ เหมือนชวนให้เคลิบเคลิ้มและบรรเลงไปตามอารมณ์แห่งเสน่หา เสียงดนตรีเหล่านั้นชวนกล่อมแขกผู้มาเยือนหอนางโลม ทั้งชายหนุ่ม ชายสูงวัยต่างสุขสำราญกับหญิงสาวนางหอนางโลม และนางโลมคอยบริการพวกเขาอย่างเอาใจใส่ พูดคุยหยอกล้อกัน รินน้ำสุราเมรัยให้ หรือไม่ก็บีบนวดตามร่างกายแก้ป่วยเมื่อย และคลายความตึงเครียดได้ดี \"ท่านพี่เจ้าค่ะ ให้ข้านวดท่านพี่ดีหรือไม่เจ้าคะ? รับรองว่าท่านพี่จะได้ผ่อนคลายและหายเหนื่อยเป็นแน่เจ้าค่ะ\" นางโลมนางหนึ่ง สีปากแดงจัดเสนอตัวอยู่เบื้องหน้าเสี่ยวปาลี่ และส่งรอยยิ้มหวานๆ ให้ ขณะที่เสี่ยวปาลี่จิบน้ำชาและเคี้ยวขนมอยู่เพียงลำพัง เสี่ยวปาลี่ก็ครุ่นคิดและฝืนยิ้ม พลางกล่าว \"ได้สิ น้องสาว\" หากเขาเป็นลูกค้าจริง คงจะอยากให้หญิงคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆ หญิงสาวนางโลมคอยนวดขาเสี่ยวปาลี่อย่างนิ่มนวลจนรู้สึกสบายตัว เสี่ยวปาลี่ก็เอ่ยขึ้นเมื่ออยากรู้บางสิ่งที่ต้องการหา \"น้องสาว\" เขาพูดลากเสียงช้าๆ น้องเงยหน้าขึ้น แล้วเอ่ยตอบ \"เจ้าค่ะ\" \"เจ้ารู้จักแม่นางฟางฟ่างหรือไม่? \" นางโลมร่างแน่งน้อยครุ่นคิด พลางตอบ \"รู้เจ้าค่ะ แต่ข้าไม่ได้สนิทกับนางมากเพียงใด\" เสี่ยวปาลี่ยิ้มอย่างมีความหวัง \"ท่านพี่สนใจนางหรือเจ้าคะ? เดี๋ยวข้าจะพานางมาที่นี้เอง\" เสี่ยวปาลี่แสร้งทำเป็นพิศวาสกับแม่นางฟางฟ่าง \"ใช่แล้ว ใช่แล้ว ข้าต้องการนางมาก นางงามยิ่งนักที่ข้าเคยพบ นางคือดวงใจของข้า ข้ามาที่นี้เพื่อจะได้เจอนางทุกวัน\" \"แต่นางไม่ค่อยว่างเจ้าค่ะ นางกำลังบริการลูกค้าท่านอื่นเจ้าค่ะ ข้าขออภัยเจ้าค่ะ\" นางก้มหน้าลงอย่างเกรงใจ และนวดขาเสี่ยวปาลี่ต่อ เสี่ยวปาลี่ก็ได้ถอนหายใจยาว บ่นพึมพำ \"เฮ้อ เยี่ยงนี้นี้เอง มาทั้งหอนางโลมโดยเฉพาะคนที่ว่างเสียจริง\" \"แล้วนางอยู่ที่ใดตอนนี้? \" บอกข้าได้หรือไม่? \" เสี่ยวปาลี่ถามเพราะอยากจะตามหาแม่นางฟางฟ่าง \"ได้เจ้าค่ะ หากท่านพี่ไปแย่งชิงนางจากลูกค้าคนอื่น เขาจะรู้สึกไม่พอใจเป็นแน่เจ้าค่ะ นางอยู่บนชั้นสอง ห้องที่ห้าเจ้าค่ะ\" นางโลมชี้ไปทางบันไดหลังหอนางโลม เสี่ยวปาลี่ส่งรอยยิ้มให้นางโลมอย่างพอใจ \"เจ้าทำได้ดีมาก ข้าจะให้รางวัลเจ้า\" จากนั้นเสี่ยวปาลี่ถอดแหวนหนึ่งวงกับสิบสตางค์ให้นางโลม ดวงตานางโลมร่างบางที่กำลังนวดขาเขาอยู่ก็เป็นประกายและรับแหวนทองคำกับสตางค์อย่างนอบน้อมทันใด ณ เรือนคุณชายนพเก้า นางใบตองยืนนิ่งและกอดอกตัวเองหน้าประตูห้องจนเกือบจะหลับเพราะอากาศหนาวยามค่ำคืน นางหัวเราะภายในใจอย่างเป็นสุขเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือของหญิงสาวผู้เป็นเหยื่อ \"นางจำปา เจ้าไม่รอดแน่\" นางใบตองนึกคิดในใจ \"หากคุณชายนพเก้ารู้เข้า คงไม่กล้ายอมรับนายหญิงของเจ้าเป็นแม่ศรีเรือนเป็นแน่ หึหึ\" \"กรี๊ด ช่วยข้าด้วย ช่วยด้วย\" ตามด้วยเสียงข้าวของตกลงพื้นจนดัง ’เพล้ง! ’เพียงชั่วอึดใจเสียงต่างๆ ก็เริ่มเงียบงันลงอย่างแปลกใจ \"พวกเจ้าเสร็จแล้วหรือ? ช่างเสร็จไวนัก\" นางใบตองถามชายร่างใหญ่ขณะยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูที่ปิดสนิทแต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบรับ และแล้วประตูสองบานก็ถูกเปิดออก หวังว่าคงจะเป็นชายร่างใหญ่ทั้งสองออกมาอย่างอิ่มอก นางคอยลุ้นในใจอยู่ทุกเวลาเพราะโชคจะเข้าข้างนางเป็นแน่ แต่ภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าทำให้นางใบตองต้องหน้าหงาย ดวงตาของนางก็เบิกกว้างจนพูดอะไรไม่ออกราวน้ำท่วมปาก \"นางจำปา! แม่หญิงจางลู่! \" สายตาของนางใบตองแข็งทื่อเหมือนอยู่ในความหนาว \"ไม่จริง ไม่จริง\" นางใบตองพลางส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา \"ความจริงก็คือความจริง มองข้ากับนายหญิงของข้าให้ดีๆ ข้ายังไม่ตายง่ายๆ ดอก นางใบตอง\" แม่หญิงจำปาเชิดหน้าเชิดคอ ยิ้มเยาะเย้ยหลังจากรอดเงื้อมมือชายร่างใหญ่ทั้งสองมาได้อย่างหวุดหวิด \"เจ้าหนีเวรกรรมไม่พ้นดอก\" แม่หญิงจำปาฟาดหน้านางใบตองอย่างสมใจหนึ่งที และกดร่างนางให้คุกเข่าลง \"เจ้ารีบไปรายงานนายหญิงบัวคำว่า ข้ากับนายหญิงของข้าสบายดี\" แม่หญิงจำปาย่อเข่าลงตาม นางใบตองตอบเสียงสั่นและหลั่งน้ำตาช้าๆ เพราะความหวาดกลัว \"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาจูงมือใบตองเข้าไปข้างในห้อง นางใบตองเห็นชายร่างใหญ่สองคนที่จ้างวานมา พวกเขาอยู่ในสภาพบาดเจ็บแต่ไม่ถึงกับสลบและนอนอย่างไร้สติอยู่บนพื้นห้อง สิ่งที่แม่หญิงจำปากับนายหญิงจางลู่ได้ทำเมื่อครู่เป็นเพียงการเสแสร้ง ทั้งสองนางได้โจมตีชายร่างใหญ่จนล้มลง แม่หญิงจำปาจึงเอ่ยถาม \"นางใบตอง เจ้าอยากมีสภาพเช่นนี้หรือไม่? \" นางกล่าวคล้ายๆ ข่มขู่ นางใบตองมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่กำลังบาดเจ็บอยู่ \"ไม่ ไม่เจ้าค่ะ ข้ากลัวแล้ว ข้ากลัวแล้ว ปล่อยข้าไปเถิด ฮือๆ \" นางยกมือไหว้ด้วยเสียงสั่นเทา หลังจากนั้นสาวใช้ของแม่หญิงบัวคำก็ลุกขึ้นทันใด ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกจากเรือนอย่างน่าผิดหวัง เท้าเปล่าๆ ได้เหยียบพื้นไม้ของเรือน และเหยียบพื้นหญ้าข้างหน้าเรือน ร่างของหญิงสาวนางนั้นได้ฝ่าความมืด ไม่มีโคมไฟหรือคบเพลิงติดตัวมาด้วย นางจึงอาศัยเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์