已经是第一章了
ตอนที่ 29 ภารกิจสุดท้ายของเสี่ยวปาลี่
ขณะที่แม่หญิงจำปายกข้าวต้มร้อนๆ ในถ้วยหินสีขาวเคลือบใส สองเท้าเปล่าเดินขึ้นบันไดเรือนคุณชายนพเก้า เริ่มมีช้อนที่ทำจากไม้เพื่อป้อนคนไข้โดยเฉพาะ
หมอจีนจากแคว้นลิ่วเฉียนที่แม่หญิงจำปานำมาจากตลาดสองแคว้นกลางเมือง ชายคนนั้นกำลังรักษาเสี่ยวปาลี่โดยใช้เข็มทิ่มตามส่วนต่างๆ ของร่างกายตามแบบฉบับแพทย์แผนจีน และยกข้อมือคนไข้ขึ้นมาจับเพื่อตรวจดูชีพจรให้ละเอียด
\"อวัยวะภายในได้รับการกระทบกระเทือน จุดที่ถูกทำลายนั้น คือ ตับ ลำไส้ใหญ่และปอดทั้งสองข้างทำให้มีเลือดออกมาภายใน\" หมอจีนวัยสี่สิบกำลังอธิบายอย่างช้าๆ
ร่างบอบบางของจางลู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามหมอจีนก็สงสัย \"เหตุใดถึงเป็นเยี่ยงนี้เจ้าคะ? \"
\"สาเหตุหลักๆ คือ แรงดันจากภายนอกกระทบอวัยวะภายใน เขาถูกทุบตีอย่างหนัก\" หมอวัยสี่สิบเสียงแหบแห้ง
จางลู่ยกฝ่ามือขึ้นแตะหน้าผาก \"ท่านหมอ รักษาเขาให้หายอย่างเร็วที่สุดได้หรือไม่? ข้าจะจ่ายค่ารักษาให้เต็มที่เจ้าค่ะ\"
\"ถ้าเขาหายดีก็คุ้มกับค่ารักษาขอรับ\" เสียงทุ้มใหญ่กล่าวเหมือนปลอบใจนาง
\"่ท่านหมอ หมายความว่าเยี่ยงใดเจ้าคะ? \" ดวงตาจางลู่มีความกังวล นางพอเดาได้ว่าเกิดอันใดขึ้น
\"คือ รักษายากขอรับ แม่หญิง ถ้าป่วยไข้ธรรมดาก็จะได้หายในเร็ววัน\" หมอจีนกล่าวอย่างนอบน้อม
บนต้นมะม่วงหน้าเรือน นกกระจอกตัวเมียกำลังป้อนหนอนตัวจิ๋วให้ลูกนกที่อยู่บนรัง ภาพข้างๆ ก็พบใบไม้สีเหลืองที่มีลักษณะเหี่ยวเฉาก็หล่นลงมาสู่พื้นหญ้าสีเขียว และรวมกับใบไม้แห้งสีน้ำตาลกระจัดกระจายไปอยู่คนละทิศทาง เหมือนวางบนจานอาหารอย่างสวยงาม
แม่หญิงจำปาเห็นการขยับตัวและการเปิดดวงตาของเสี่ยวปาลี่อย่างช้าๆ ก่อนจะเงยหน้าบอกนายหญิงจางลู่ที่กำลังนั่งพิงหมอนสามเหลี่ยมสีเลือดหมูเข้มเพื่ออ่านแผนที่
\"นายหญิงเจ้าค่ะ เสี่ยวปาลี่ตื่นแล้วเจ้าค่ะ\" นางกล่าวอย่างดีใจเมื่อเห็นเสี่ยวปาลี่ฟื้นขึ้น
สาวน้อยจางลู่ก็วางแผนที่แผ่นนั้นบนที่นั่ง ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ เพื่อดูอาการของผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเบาะลายขิต
\"เสี่ยวปาลี่\" จางลู่เรียกอย่างแผ่วเบา
เสี่ยงปาลี่เพียงพยักหน้าหนึ่งครั้ง เนื่องจากกล่าวคำใดๆ ได้ไม่ดีนัก แต่ก็สื่อความหมายว่า \"ขอรับ นายหญิง\"
\"แม่หญิงจำปา เจ้าไปหากระดาษกับพู่กันมาให้ข้า\" นางสั่งแม่หญิงจำปา เมื่อรู้ว่าเสี่ยวปาลี่พูดไม่ได้ เขาเจ็บที่ปากจากการชกต่อย
\"ถ้าเจ้าตอบว่าใช่ให้พยักหน้าหนึ่งครั้ง ถ้าไม่ใช่ก็พยักช้าสองครั้ง ได้หรือไม่? \" จางลู่สบตาเขาอย่างอ่อนโยน
สิ้นคำ เสี่ยวปาลี่พยักหน้าหนึ่งครั้ง \"ได้ขอรับ\"
จางลู่ก็เริ่มตั้งคำถามที่สำคัญ ก้มหน้าและสบตาเสี่ยวปาลี่
\"เจ้าเจอแม่นางฟางฟ่างหรือไม่? \"
พยักหน้าอย่างช้าๆ หนึ่งครั้ง \"เจอขอรับ\"
เมื่อกระดาษและพู่กันหมึกสีดำมาถึงมือสาวน้อยจางลู่ \"เจ้าบอกข้าได้หรือไม่? ว่าเมื่อคืนที่แล้วเกิดอันใดขึ้น? \"
\"ได้ขอรับ\" เขาพยักหน้าหนึ่งครั้ง แต่เสียงยังดังกังวานในสมองของเขา
เสี่ยวปาลี่พยายามเขียนอักษรจีนอย่างช้าๆ แต่ไม่สะดวกยิ่งนักเนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บจากการถูกทำร้าย จางลู่จึงช่วยยกกระดาษขึ้น หาแผ่นไม้เรียบๆ มารอง ส่วนแม่หญิงจำปาก็ช่วยพยุงแขนผอมๆ ของเขา
ใช้เวลาเพียงไม่นาน ข้อความที่ถูกเขียนก็เสร็จสมบูรณ์ จางลู่ยกกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างใจจดใจจ่อ นางพยายามอ่านเพราะมันไม่ชัดเจนนัก
\"เหนียน? \" นางขยับฝีปากและออกเสียงเบาๆ และครุ่นคิดอีกครั้ง
\"เหนียนปอปอ\"
จางลู่ออกเสียงช้าๆ และเน้นคำก็รู้ว่าเป็นคนใดที่ทำให้เสี่ยวปาลี่ได้รับบาดเจ็บ อาการก็ไม่ต่างกับนักรบแห่งดาบแต่เสี่ยวปาลี่ถูกโจมตีหนักกว่าจนเขาดูทรุดโทรมลง
น้ำตาของนางก็ค่อยๆ ซึมจากดวงตาเพราะนางรู้สึกสงสาร นางได้รู้ชัดเจนแล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังกับเรื่องนี้ หยดน้ำตาใสๆ เหมือนน้ำสะอาดทำให้ตัวอักษรจีนดูจางลงบางส่วน
ในเวลานั้นเอง เสียงลมหายใจของเสี่ยวปาลี่เริ่มแผ่วเบาลงจนกระทั่งเงียบ เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว หน้าอกและหน้าท้องก็ไม่ขยับเช่นเดียวกันจนกลายเป็นความหยุดนิ่งราวกับว่าดวงวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างแล้วหลังจากที่นายหญิงจางลู่ได้รู้ความจริง เขาจึงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติที่สุด
สาวน้อยจางลู่เริ่มมีความลังเลกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เมื่อรู้ว่าเสี่ยวปาลี่ไม่ตอบสนองใดๆ ด้วยความไม่มั่นใจจึงได้ให้แม่หญิงจำปาช่วยพิจาณาให้ดี และแม่หญิงจำปาก็หยุดชะงักชั่วครู่ แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาข้างๆ ดรุณีน้อยจางลู่
\"เขา เขาตายแล้วเจ้าค่ะ นายหญิง\"
เมื่อจางลู่ได้รับรู้อย่างนั้น ร่างของนางก็หยุดชะงักทันใดด้วยความใจหายและเงียบงัน ไม่แสดงความเคลื่อนไหวใดๆ หยดน้ำตาก็ออกมาทีละนิด ทีละนิดจนแก้มอันอ่อนนุ่มเปียกชื้นทันใด
\"มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่น่าปล่อยให้เขาตายเยี่ยงนี้\" เสียงของจางลู่ปะปนกับเสียงสะอื้น
แม่หญิงจำปาขยับตัวอยู่ด้านข้าง บีบมือจางลู่ กล่าวด้วยเสียงปลอบใจ
\"อย่ากล่าวโทษตัวเองเจ้าค่ะ นายหญิง เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นดอก มันเป็นอุบัติเหตุเจ้าค่ะ\"
\"ถ้าข้ารู้ว่าเหนียนปอปอคนชั่วช้าอยู่ที่นั้น ข้าจะไม่ปล่อยเขาไว้ที่นั้นเป็นแน่\" สายตาจางลู่ยังหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้า ไม่หันซ้ายหันขวา
\"ภารกิจที่เขาได้ทำ เขาทำเพื่อนายหญิงมามากพอแล้วเจ้าค่ะ ปล่อยให้เขาได้นอนหลับสบายอย่างเต็มเถิดเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาให้กำลังใจและบอกให้นางมีความเข้มแข็ง
\"เสี่ยวปาลี่ อภัยให้ข้าด้วย ที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไม่ได้ หากข้ารู้ว่าเจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าจะปกป้องเจ้า\" นางกล่าวด้วยความรู้สึกผิด และขยับสายตาเพ่งมองไปที่ใบหน้าอันซีดขาวบนเบาะรองนอนลายขิต
และแล้วดรุณีน้อยจางลู่ใช้มือบางๆ ปิดหนังตาให้เขาหลับลงด้วยความอาลัย ผ่านไปไม่กี่วินาที แม่หญิงจำปาลุกขึ้นไปหยิบผ้าผืนใหญ่สีขาวที่ตัวเองได้ซักไว้เรียบร้อยจากตู้เสื้อผ้ามาคลุมร่างอันไร้วิญญาณของเสี่ยวปาลี่ให้สนิท
已经是最新一章了
加载中
