ตอนที่ 34 ชายลึกลับ 2

ณ โรงเตี๊ยมเทียนเทียน เสียงเกวียนม้าขนส่งสินค้าจากแคว้นลิ่วเฉียนวิ่งผ่านชายแดนเพื่อข้ามฝั่งสู่แคว้นสุโขทัย เกวียนแล้วเกวียนเล่า มันเคลื่อนที่ผ่านหน้าโรงเตี๊ยมเทียนเทียนเกือบทุกวัน บุรุษหนุ่มรูปงามกำลังจิบน้ำชาร้อนๆ กวาดสายตามองดูทิวทัศน์ภายนอกโรงเตี๊ยมเทียนเทียนโดยผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้บานหนึ่ง และนั่งบนเก้าอี้ไม้กับวางมือบนโต๊ะทรงกลม ดวงตาอันใสซื่อเหลียวมองดูผู้คนด้านในห้องโถงของโรงเตี๊ยมเทียนเทียนอย่างผ่อนคลายด้วยกลิ่มหอมของชามะลิ สักพักหนึ่งสายตาชายหนุ่มพลันสะดุดกับหญิงนางหนึ่งในชุดจีนโบราณ มั่นใจได้ว่านางมาจากแคว้นลิ่วเฉียนและเป็นแขกที่มาพักที่นี้ \"จำปา\" ผู้เป็นนายนามว่าคุณชายนพเก้าเรียกนางเพื่อออกคำสั่งตามสิ่งที่ตนเองต้องการ \"เจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาพร้อมยินดีรับใช้นาย โค้งตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และสองมือประสานกันอย่างสุภาพ \"แม่หญิงคนนั้นที่ถืออาวุธ นางยืนอยู่ข้างหลังแม่หญิงอีกคนหนึ่ง ช่างน่าสนใจยิ่งนัก ข้าอยากรู้จักนางให้มากขึ้น ข้าไม่รู้ว่านางเป็นผู้ใด? มาจากที่ใด? ที่สำคัญหากนางได้รับอันตราย เจ้าก็ทำหน้าที่ปกป้อง และกลับมารายงานข้าอย่างเร่งด่วน\" \"เจ้าค่ะ\" เสียงแข็งแรงหนักแน่นของแม่หญิงจำปา นางยืนอยู่ข้างขวาคุณชายนพเก้า ก้มหน้ารับคำอย่างนอบน้อม คนที่ยืนนิ่งอยู่ด้านซ้ายคุณชายนพเก้า คือ พ่อบ้านจานนั้นเอง หญิงสาวสองคนที่คุณชายนพเก้าเห็นอยู่นั้น คือ แม่นางฟางฟ่างกับสาวน้อยจางลู่ ดังนั้น บุรุษหนุ่มคนนี้เพ่งเล็งดรุณีน้อยจางลู่เป็นพิเศษอย่างกับนางเป็นเป้าหมายของเขา สาวน้อยจางลู่คือดาวดวงเด่นที่สุดที่สถิตในดวงใจเขา และนี้คือครั้งแรกที่คุณชายนพเก้าได้พบกับสาวน้อยต่างแคว้นอย่างจางลู่ เมื่อหลายวันก่อน และเป็นวันเวลาที่สาวน้อยจางลู่ร่างบางมาถึงโรงเตี๊ยมเทียนเทียนเป็นครั้งแรก เหตุใดนางคนนั้นถึงเป็นที่ต้องตาต้องใจต่อคุณชายนพเก้ายิ่งนัก? พูดง่ายๆ ก็คือ คุณชายนพเก้ามีใจให้กับสาวน้อยจางลู่อย่างเต็มทรวงตั้งแต่แรกพบเหมือนสวรรค์ลิขิตไว้ให้แล้ว ภาพถัดไปวิ่งได้รวดเร็วคล้ายภาพยนตร์กำลังฉาย และข้ามไปข้างหน้า วันเวลาก็วิ่งไปเรื่อยๆ ด้วยเช่นกันเพื่อสู่ปัจจุบัน หลังจากย้อนดูวันก่อนที่คุณชายนพเก้าได้พบดรุณีน้อยจางลู่จากแคว้นลิ่วเฉียน แม่หญิงจำปานอนหลับแน่นิ่งบนเตียงของสาวน้อยจางลู่ เพราะนางได้อนุญาตให้นางเอนกายหลับลงตรงนั้นได้เพื่อให้เฉาหลิงสะดวกต่อการรักษาคนป่วยไข้ นางหายใจเข้าออกช้าๆ ราวคนนอนหลับที่กำลังฝันอยู่ ช่วงเวลานี้คือยามเช้า ทุกคนดูอ่อนเพลียหลังจากวิญญาณอาฆาตออกอาละวาดเมื่อคืนนั้น และต้องมาดูแลแม่หญิงจำปาต่ออย่างน่าเป็นห่วง ดังนั้น นักรบแม่นธนูอย่างวั่งฉีก็ได้ทำหน้าที่รับใช้นายหญิงจางลู่แทนแม่หญิงจำปา เฉาหลิง ชายหนุ่มที่เติบโตในหมู่บ้านชาวป่าชาวเขา เขาเก็บสมุนไพรจากป่าแล้วนำสมุนไพรหลากหลายชนิดมาปรุงเป็นยา ก่อนจะมาบดละเอียดโดยใช้ครกสากหรือวิธีอื่น นำมารวมกันจนเป็นเม็ดแห้งๆ ทำให้สะดวกต่อการพกพาหากเขาออกเดินทางทั้งใกล้และไกล คนที่ติดตามเฉาหลิงคือ นักรบแห่งดาบ ชายหนุ่มที่เคยทำหน้าที่คุ้มกันให้กับนายหญิงจางลู่ระหว่างเดินทางมาที่แคว้นสุโขทัยด้วยกัน เม็ดยาทรงกลมสีดำที่ใช้รักษาผู้ป่วยหลังจากถูกวิญญาร้ายสิงร่างนั้น มันช่วยบำรุงรักษาร่างกายให้มีเรี่ยวแรงและมอบพลังงานที่สูญเสียไปให้มีความเข้มแข็งมากขึ้น เวลาที่เหลือรอการฟื้นฟูของแม่หญิงจำปา วิธีใช้ คือ นำเม็ดยาสีดำไปต้มกับน้ำร้อนเพื่อให้ละลายเพราะคนไข้ไม่สามารถอ้าปากได้กว้างนักหรือเคี้ยวได้อย่างสะดวก สาวน้อยจางลู่สวมชุดไทยโบราณในลักษณะผ้าสไบสีม่วงอ่อนกับซิ่นสีแดงเลือดหมู เส้นผมสีดำขลับเป็นเงางามและปล่อยให้ยาวเหยียดตรง ส่วนเฉาหลิงสวมชุดจีนโบราณในลักษณะเหมือนใส่ผ้าคลุมสีดำแถบสีแดงเข้ม เชือกสีน้ำตาลอ่อนคล้ายเถาวัลย์พันรอบต้นไม้สำหรับห้อยกระดิ่งทองแดงผูกไว้รอบเอว ทั้งคู่นั่งสนทนากันเหมือนจะแบ่งปันเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาอย่างเพลิดเพลิน น้ำชามะลิสองจอกกับเหยือกเงินวางอยู่บนโต๊ะสี่เหลี่ยมพร้อมกับมะม่วงสุกสีเหลืองอร่ามที่มีรสหวานราวน้ำผึ้งวางเด่นอยู่ตรงกลางและมีไม้จิ้มผลไม้ขนาดเท่าไม้จิ้มฟันอยู่บนจานใบที่เล็กกว่าตั้งอยู่ข้างๆ จานมะม่วงสุก เมื่อไม่ได้อยู่ในห้องก็จะมานั่งกลางเรือนราวห้องรับแขกที่ไม่มีผนังเรือนมาปิดบัง ทำให้ผู้มาเยือนมองเห็นทิวทัศน์รอบนอกเรือนพอให้มีลมเย็นพัดผ่านจนได้รับความรู้สึกสดชื่นคล้ายนั่งห้องปรับอากาศ บ้านเรือนตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณห้าร้อยเมตรราวบ้านพักตากอากาศจึงไม่มีเสียงดังรบกวนและบรรยาดูสงบดั่งบ้านกลางธรรมชาติ \"ท่านพี่เจ้าค่ะ ท่านพี่ทำเยี่ยงไรถึงไม่รู้สึกระคายเคืองกับเสียงอันบ้าบอของนางปีศาจตนนั้นเจ้าคะ? \" สาวน้อยจางลู่ถามเฉาหลิงด้วยความสงสัยหลังจากเกิดเหตุการณ์ประหลาด \"อืม ข้าใช้กำบังรอบกาย มักเรียกว่า แก้วกันเสียง\" ก่อนที่มือหนาๆ แต่เนียนสะอาดจะวางจอกน้ำชามะลิลง เอนใบหน้ามาตอบหลังจากมองทิวทัศน์ตรงภูเขาเลือนรางห่างไกล \"แล้วแก้วกันเสียงมันเป็นเยี่ยงไรเจ้าคะ? ท่านพี่\" สาวน้อยจางลู่ทำหน้างุนงง นึกเป็นภาพไม่ออกเพราะไม่เคยเห็นมันมาก่อน \"แก้วกันเสียงจะมีแก้วอยู่รอบกาย เราไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าเหมือนเราจะดูวิญญาณ\" เฉาหลิงอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล \"งั้น เจ้าลองสาดน้ำมาที่ข้า เจ้าจะรู้เอว\" เฉาหลิงยกมือขึ้นมาสะบัดจนแขนเสื้อสีดำพลิ้วไหว \"ห๊ะ!! นอกจากกันเสียงแล้วยังกันน้ำได้หรือเจ้าคะ? \" สาวน้อยจางลู่ตะลึงลานไปพักใหญ่ ’ฟู่......! ’ เสียงสายน้ำชาจากจอกลอยกระทบแก้วกันเสียงดั่งสาดน้ำใส่กระจกใสๆ บานใหญ่ ด้วยอานุภาพแห่งแก้วกันเสียงทำให้เฉาหลิงทำหน้านิ่งราวไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่ได้รับความเปียกชื้นแต่อย่างใด \"ท่านพี่ทำได้เยี่ยงไรเจ้าค่ะ? \" สาวน้อยจางลู่ตื่นเต้น ภายในใจอยากจะลองทำให้ได้แบบเขาบ้าง \"งั้น ทำนั่งนิ่งๆ แล้วหลับตา\" เฉาหลิงทำท่านั่งสมาธิ สองมีประสานกันให้สาวน้อยจางลู่ได้ทำตาม และแล้วสาวน้อยจางลู่ก็ทำมันอย่างจริงจัง นั่งบนเบาะนุ่มแล้วหลับตา เพราะเปลือกตาที่ปิดอยู่ทำให้มีแต่ความมืด ความมืด.... และความมืด ผ่านไปหนึ่งนาที นางก็เปิดเปลือกตาขึ้น ความสว่างจากภายนอกเข้ามาแทนที่ เห็นชายหนุ่มคนเดิมนั่งอยู่ตรงข้าม แววตาเขาจ้องมาอย่างหยอกเย้า หน้าตาดูเย้ายวน ทั้งยังเผยรอยยิ้มให้ฟันขาวสะอาด เรียงรายเป็นระเบียบ \"ไม่เห็นอันใดเจ้าค่ะ\" สาวน้อยจางลู่กล่าวบ่นพึมพำ ทำท่าเบื่อหน่าย \"ฮ่า ฮ่า ดูที่มือข้าสิ เจ้าจะได้เห็น จางลู่\" มือขวาคว่ำอยู่ตรงโต๊ะสี่เหลี่ยม ก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้ฝ่ามือ ’แก้วกันเสียงวิญญาณ’ ภาพที่เห็นตรงเบื้องหน้า คือวัตถุขนาดเล็กเท่านิ้วหัวแม่มือและเป็นแก้วโปร่งใสดั่งกระจกเหมือนน้ำก้อนหนึ่งทำให้มองทะลุเห็นพื้นโต๊ะสีน้ำตาลอย่างชัดเจน หากปล่อยไว้ในน้ำแล้วดูเหมือนว่าลูกแก้วใสๆ ดวงนั้นหายไป \"นี้คือ แก้วกันเสียงวิญญาณ หากเราถือมันไว้ในมือ รังสีของดวงแก้วกันเสียงวิญญาณจะแผ่ซ่านไปทั่วร่าง หากคนอื่นแตะร่างกายเรา คนนั้นจะได้รับรังสีนั้นด้วย\" เฉาหลิงยกแก้วขึ้นในระดับริมฝีปาก ก่อนจะอธิบายน้ำด้วยเสียงราบเรียบ \"เจ้าอยากถือมันหรือไม่? \" เฉาหลิงถามสาวน้อยจางลู่ทั้งที่รู้ว่านางต้องการ \"อยากเจ้าค่ะ ท่านพี่\" สาวน้อยจางลู่กระดิกตัวคล้ายคนตื่นเต้น แววตาเป็นประกายคล้ายดวงแก้วใส หลังจากสาวน้อยจางลู่ได้สัมผัสแก้วกันเสียงวิญญาณแล้ว นางรู้สึกได้รับความอบอุ่นไปทั่วร่าง วินาทีนั้นเฉาหลิงในชุดสีดำยกกระเป๋าย่ามที่อยู่ข้างตัวขึ้นมา \"ข้าจะมีอะไรมาอวดเจ้า\" เฉาหลิงวางสิ่งของออกจากกระเป๋าย่าม เรียงกันเป็นแถวแนวนอน สาวน้อยจางลู่ก็รู้สึกสนอกสนใจว่าจะมีอะไรแปลกใหม่ให้ชมบ้างขณะที่ถือลูกแก้วกลมๆ นั้นอยู่ สายตากวาดไล่ดูสิ่งของแต่ละชิ้นเหมือนกำลังดูสินค้าที่ตลาด กระดิ่งทองแดง (อันนี้นางรู้จัก) กล่องใส่ผึ้ง (อันนี้นางก็รู้จัก) ถุงสีเทาใส่ผงโลกันตร์สยบเทพแห่งมาร (อันนี้เพิ่งเคยเห็น) แต่...ต้องมาสะดุดกับสิ่งของสุดท้ายอย่างงุนงง มันไม่มีทางใช้เป็นอาวุธในการต่อสู้กับศัตรูได้ ดูเหมือนจะเป็นสิ่งของธรรมดาที่หลายคนเคยมี รูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าและสีเหลืองคล้ายดอกดาวเรือง ผ้า เช็ด หน้า??