ตอนที่ 35 ตะลุยหอนางโลม

คุณชายนพเก้ามาถึงเรือนพร้อมกับพ่อบ้านจานเช่นเดิม หลังจากไม่ได้นอนหลับที่เรือนนี้คืนหนึ่งแล้ว ทำให้เขาไม่ได้เจอเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดกับแม่หญิงจำปาได้ถูกวิญญาณอาฆาตเข้าสิงร่างจนต้องล้มป่วย ระหว่างนั้นเขาเข้ามาในเรือนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส จิตใจเบิกบานปนกับความเหนื่อยล้า หวังว่าจะเจอแม่หญิงต่างแคว้นนามว่าจางลู่อยู่ในเรือน แต่ทว่ายิ้มได้เพียงไม่นาน พลันไปเจอบุรุษหนุ่มแปลกหน้าที่กำลังสนทนากับสาวน้อยจางลู่อย่างรื่นเริง หารู้ไม่ว่าหญิงสาวกับชายหนุ่มคู่นี้มีสายเลือดเดียวกันหรือมาจากตระกูลเดียวกัน \"ท่านพี่ ท่านพี่มาแล้ว\" เสียงหวานใสของจางลู่เรียกเขามานั่งร่วมวงด้วย แต่คุณชายนพเก้าในชุดไหมแขนยาวสีเหลืองเข้มกับโจงกระเบนสีเลือดหมูก้าวเท้าเข้ามาและได้เบือนหน้าหนีอย่างไร้เหตุผล ดูเหมือนไม่ต้องการตอบและปริปากพูดออกมา ภายในใจมีความโกรธเคืองอยู่เมื่อพบว่าสาวน้อยที่ตนอยากพบ เขาได้อยู่กับชายแปลกหน้าเพียงลำพัง ตอนแรกยิ้มแย้มให้นางอย่างหวานแหววแต่วันนี้กลับทำหน้าบูดบึ้งใส่ จางลู่เพียงเข้าใจว่าเขาทำงานหนักจึงมีความเคร่งเครียดเป็นธรรมดา แม้แต่พ่อบ้านก็รู้สึกงุนงงกับท่าทางของคุณชาย ’ตึง ตึง ตึง!! ’ เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มกระทบพื้นเรือนราบเรียบเสียงดังสนั่นหวั่นไหว คล้ายยักษาแสดงความเกรี้ยวกราดจนอยากจะพังบ้านเรือนให้ยับยู่ยี่ เมื่อคุณชายนพเก้าเดินห้องอย่างรีบร้อนทำให้พ่อบ้านจานไม่ได้เข้าห้องด้วย ’ปัง!! ’ เสียงประตูกระทบแรงจนทำให้พ่อบ้านที่อยู่ใกล้สุดตกใจมากกว่า ดวงตาสองคู่ที่นั่งบนเบาะนุ่มๆ ก็เล็งไปจุดเดียวกัน \"เขาเป็นใครหรือ? \" เฉาหลิงถามจางลู่ด้วยความสงสัยกับพฤติกรรมของเขา \"คุณชายนพเก้าเองเจ้าค่ะ เจ้าของเรือนหลังนี้ ชายคนนั้นเขาเป็นผู้อุปการะข้า ให้ที่พัก ให้ข้าได้อยู่เรือนนี้เจ้าค่ะ\" จางลู่ตอบอย่างเต็มใจ \"อืม ก็ดี\" เฉาหลิงกระพริบตารัว มือหนึ่งเกาไหล่เพราะรู้สึกคัน สักพักหนึ่งก็มีเสียงดังทุ้มของวั่งฉีเล็ดลอดเข้ามา ทำให้ทุกคนในเรือนเล็งความสนใจที่ต้นเสียงนั้นจากห้องนอนจางลู่ \"แม่หญิงจำปาฟื้นแล้ว แม่หญิงจำปาฟื้นแล้ว นายท่าน นายหญิง\" วั่งฉีกล่าวด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ที่น่าแปลกคือ คุณชายนพเก้าเหมือนจะฟังภาษาจีนออก เหตุใดถึงไม่กล่าวเป็นภาษาจีนสักคำ? เขาก็วิ่งปรูออกมาจากห้องส่วนตัวด้วยที่รู้ว่าแม่หญิงจำปา คนใช้ประจำเรือนเป็นอย่างไร? จึงเข้ามาดูนางด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับมีพ่อบ้านจานตามมาห่างๆ คุณชายนพเก้าเร่งฝีเท้า กึ่งเดิน กึ่งวิ่งบนพื้นเรือนอย่างร้อนรน จางลู่กับเฉาหลิงก็หยุดสนทนา หันหน้ามามองกันวินาทิหนึ่งแล้วลุกจากที่นั่งพร้อมกัน มุ่งไปสู่ห้องนั้นทันที วั่งฉีกับนั่งรบแห่งดาบเริ่มถอยห่างให้เจ้านายมาดูอาการแม่หญิงจำปาอย่างใกล้ชิด แม่หญิงจำปาตื่นขึ้นมาราวคนตื่นเช้า และคุณชายนพเก้ารู้จักนางมานานที่สุดจึงได้เอ่ยถามก่อน \"จำปา เจ้าเป็นอันใดหรือไม่ถึงมานอนเจ็บออดๆ แอดๆ เยี่ยงนี้เล่า? \" คุณชายนพเก้ายืนถามด้วยความเคร่งเครียด \"ข้าไม่รู้เจ้าค่ะนายท่าน จู่ๆ ข้าตื่นมาแล้วมาอยู่ที่เตียงนายหญิงตั้งแต่เมื่อใด? ข้ารู้เพียงว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัวเจ้าค่ะ และรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าผากเหมือนถูกหินทุบเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาขยับกายได้ไม่มาก พอมีแรงพูดอย่างสับสน \"สงสัยเจ้าทำงานหนักมากนัก ถึงได้ล้มป่วยเยี่ยงนี้\" คุณชายนพเก้าให้คำตอบ จำปาพยายามลุกจากเตียงด้วยความเกรงใจ แต่คุณชายบอกให้พักผ่อนสัักพักก่อน \"ท่านพี่เจ้าค่ะ นางถูกวิญญาณเข้าสิงเจ้าค่ะ\" จางลู่เอ่ยขึ้นแผ่วเบา สีหน้าของคุณชายนพเก้าแทบไม่อยากจะเชื่อ \"ห๊ะ เป็นไปได้เยี่ยงไร? \" \"เมื่อคืนนางถูกผีร้ายเข้าสิงจริงๆ เจ้าค่ะ ถ้าท่านพี่ไม่เชื่อ ลองถามคนอื่นก็ได้เจ้าค่ะ\" จางลู่ทำหน้างอน ทุกคนก็พยักหน้าตอบเป็นเสียงเดียวกัน \"มันเป็นความจริงขอรับ\" \"ข้าเหนื่อย ข้าขอพักผ่อนก่อน\" คุณชายนพเก้ารีบกลับเข้าห้องของตนเพราะความจริงแล้วคือ ไม่อยากเจอชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างเฉาหลิงอีก เหมือนรู้สึกว่า เขาเป็นมารหัวใจ และแม่หญิงจำปาก็นอนหลับต่อด้วยความอ่อนเพลีย เวลากลางคืน แม่หญิงจำปาหายดีแล้ว ร่างกายของนางกลับมาฟื้นฟูเป็นปกติจึงมีเรี่ยวแรงทำงานอีกครั้ง สาวน้อยจางลู่กำลังคิดหาทางช่วยแม่นางฟางฟ่าง คนใช้คนแรกของตนให้ออกจากหอนางโลม นางจะได้ร่วมมือกับคนอื่นและปรึกษาหารือกัน วางแผนกันไว้ว่าแม่หญิงสองคนอย่างจางลู่กับจำปาจะต้องปลอมตัวเป็นนางโลม นี้คือวิธีเดียวที่สามารถบุกเข้าไปในหานางโลมโดยที่ไม่เปลืองแรงเปล่าๆ กองกำลังก็มีพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งเฉาหลิง วั่งฉี และนักรบแห่งดาบ ชายหนุ่มเหล่านั้นปลอมตัวเป็นลูกค้าหอนางโลม ก่อนที่จะได้เข้าหอนางโลมก็เข้าไปสมัครและเดินแวะร้านค้าเพื่อซื้อเครื่องแต่งกายในการปลอมตัว ทุกคนจึงได้เข้านอนและเตรียมออกไปข้างนอกแต่เช้ามืดด้วยความตื่นเต้น เช้าวันต่อมา คุณชายนพเก้าก็ออกจากเรือนเพื่อไปทำงานข้างนอกและอยู่ที่นั้นหลายวันกว่าจะกลับเรือน หากจางลู่ออกเรือนกับคุณชายแล้ว นางคงจะสงสัยว่าไปนอนที่เรือนใคร หรือว่ามีภรรยาน้อยที่ไหน? ก่อนที่เจ้านายจะออกไปข้างนอก เขาก็ได้ทานอาหารมื้อเช้ากินอิ่ม และคนในเรือนที่เหลือก็อยู่เรือนปัด กวาด เช็ดถู ตัดฟืน และทำภารกิจส่วนตัว และเวลาผ่านไปหญิงสาวสองนางได้เดินทางไปที่หอนางโลมพร้อมกัน มีผ้าคลุมหน้าปกปิดเพื่อกันแสงแดดรวมทั้งถือร่มคนละคัน ก้าวเท้าเข้าหอนางโลมอย่างมีพิรุจ และรอบๆ หอนางโลมยังปลอดผู้คน ระหว่างที่จางลู่กับจำปาเข้าไปก็หยุดชะงักเมื่อเจอชายร่างใหญ่สองนาย หากมองไปรอบกายอีกก็พบว่า มีอีกคนกำลังทำความสะอาดอยู่ \"เจ้ามาทำอันใด? สาวน้อย มาสมัครเป็นนางโลมหรือ? \" ชายร่างใหญ่ใช้น้ำเสียงหวานๆ พร้อมใบหน้าหื่นกระหาย \"เจ้าค่ะท่านพี่ ข้ามาสมัครนางโลม พอดีข้าขาดแคลนเงินทอง สามีของข้าตายไปแล้ว คนนี้น้องสาวของข้าจะมาหางานทำด้วย\" จำปากล่าวเสียงหวานเพื่อให้ชายคนนั้นตายใจขณะใช้ผ้าปิดปากอยู่\" \"อืม เข้ามาข้างในสิคนสวย ตามข้ามา\" เสียงหวานของชายคนหนึ่งพร้อมพาหญิงสาวขึ้นไปชั้นสอง จางลู่กับจำปาเดินตามเขาอย่างไม่ลังเล เมื่อถึงห้องหนึ่งก็พบแม่หญิงร่างอวบ นางคือหัวหน้านางโลม ผู้ดูแลนางโลมนั้นเอง \"เข้ามาสิ ลูกสาวของแม่\" นางกำลังหลับตาฟังเสียงดนตรีเบาๆ และใช้พัดวีไล่ความร้อน \"มีแม่หญิงสองคนมาสมัครเป็นนางโลมขอรับ นายหญิง\" ชายร่างใหญ่แหวกม่าน เปิดทางให้สองคนเดินผ่านและยืนตรงต่อหน้าหญิงร่างอวบ สักพักหนึ่งหญิงร่างอวบก็หรี่ตามอง แต่ต้องมาสะดุดด้วยดวงตาเบิกกว้างขึ้นราวเห็นเงินก้อนโตคล้ายได้รับรางวัลใหญ่ หลังจากที่จางลู่เปิดหน้าใบหน้าให้เห็นเต็มสองตา \"ว้าย ตายแล้ว โอ้แม่เจ้า คุณพระช่วย งดงามปะไรเยี่ยงนี้ ลูกค้าต้องมีมากเป็นแน่ ข้าต้องรวย ข้าต้องรวย\" หญิงร่างอวบลุกขึ้นออกจากที่นั่งทันใด หญิงสาวสองนางยิ้มอ่อนๆ ภายในใจ เหมือนแผนการจะสำเร็จไปครึ่งทาง \"เจ้านามว่าอันใดสาวน้อย\" หัวหน้านางโลมจับคางจางลู่ขึ้น ดูใบหน้าจางลู่อย่างละเอียด \"ข้านามว่า จางลู่เจ้าค่ะ นายแม่\" นางยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรเพื่อให้หัวหน้านางโลมรู้สึกสนใจไปอีก \"คุณพระช่วย นอกจากงามกาย งามใจ ยังมีวาจาไพเราะเสียอีก ว่าแต่เจ้ามีความสามารถอันใด? \" หญิงร่างอวบกล่าวด้วยความดีใจ \"ระบำหงส์เจ้าค่ะ\" จางลู่ส่งสายตาหวานใส \"เจ้ามาจากแคว้นลิ่วเฉียนหรือ? ช่างพูดภาษาถิ่นได้ชัดเจนนัก ข้าก็คนแคว้นลิ่วเฉียน\" หัวหน้านางโลมประหลาดใจ \"เจ้าค่ะ\" จางลู่ก้มหน้าตอบอย่างเป็นมิตร \"งั้นมาระบำให้ข้าดูก่อน ข้าอยากชมจนใจจะขาด\" และหญิงร่างอวบก็ปรบมือสองครั้งเพื่อเรียกเสียงดนตรี ’แปะ แปะ’ สิ้นเสียงปรบมือก็มีเสียงดนตรีตามมาอย่างช้าๆ บรรเลงสดๆ และให้จังหวะเพลิดเพลินราวอยู่กลางน้ำตก จางลู่ก็ระบำตามเสียงดนตรีได้อย่างงดงามราวนางหงส์ลอยเด่นบนฟากฟ้า