已经是第一章了
ตอนที่ 40 สระบัว
ผึ้งงานตัวหนึ่งบินออกจากรังผึ้งที่อยู่ใกล้กับสระบัว มีแสงแดดเจิดจ้ากระทบผืนน้ำ แมลงตัวเล็กอย่างผึ้งขยับปีกสี่ใบอย่างต่อเนื่อง บินมาเกาะกลีบดอกบัวสีชมพูก่อนจะมาดูดน้ำหวานจากเกสรดอกไม้และส่งน้ำหวานนั้นไปสู่รังผึ้งที่ตนอยู่ ระหว่างทางกลับนั้น ผึ้งขนาดจิ๋วเท่าเม็ดถั่วเขียวบินผ่านเรือลำหนึ่งที่มีหญิงสาวสามนางนั่งชมดอกบัวและเด็ดดอกงามๆ ก่อนจะหยิบร่มมากางเพื่อบังแสงแดดสาดส่องใบหน้า หญิงสาวสองในชุดที่ดูดีก็สวมเสื้อแขนยาวทับด้วยสไบ ส่วนแม่หญิงนางหนึ่งในชุดโจงกระเบนสีเขียวแก่ที่อยู่หลังสุดกำลังพายเรือ
\"ดอกบัว ดอกนี้งามนัก\" แม่หญิงชบาชี้พลาง และเรียกเพื่อนนางมาชม
\"ดอกบัวดอกนี้งดงามแท้ๆ งามอย่างไม่มีที่ติ\" แม่หญิงบัวคำถือร่ม จนเงาสีดำบังหน้าอย่างบางเบา
\"เจ้าอยากได้ดอกนี้หรือ? แม่หญิงชบา\" แม่หญิงบัวคำยิ้มอย่างมิตรไมตรี
\"ใช่แล้ว ข้าอยากได้ดอกนี้มากนัก พรุ่งนี้ข้าจะนำดอกบัวนี้ไปบูชา วันพรุ่งคือวันพระ\" แม่หญิงชบากล่าวอย่างสุภาพเรียบร้อย
\"ข้าก็อยากได้ งั้น เจ้าจะให้ข้าหรือไม่? เออ หวังว่าเจ้าจะไม่มอบดอกไม้ให้คนใดหรือว่ามีใจให้คุณชายนพเก้า? เหตุใดเราถึงชอบดอกบัวดอกเดียวกันนัก? ดอกอื่นไม่ได้หรือ? แม่หญิง\" แม่หญิงบัวคำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\"แม่หญิงบัวคำ เจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร? ข้าไม่เข้าใจ\" แม่หญิงชบารู้สึกสงสัยและสังเกตเห็นสายตาอาฆาตมาดร้าย
\"ข้าเป็นสหายของเจ้า ข้าไม่เคยคิดร้ายต่อเจ้า\" และแม่หญิงชบาส่งสายตาอย่างเป็นมิตรสวนกลับ
\"โกหก! เจ้าคนหลอกลวง นางมารยามากพิษ นางงูเห่า\" ความริษยาของแม่หญิงบัวคำครอบงำจิตใจ ทำให้นางยกไม้พายสีน้ำตาลอ่อนจากข้างกาย ยกขึ้นกลางอากาศผ่านแสงแดดจ้า ใบพายก็เหวี่ยงที่ด้านข้างหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามทันใด ฟาดอย่างสุดแรงด้วยโทสะที่มีอยู่
ตูม!!
ท่อนไม้พายหักเป็นสองท่อนก่อนที่ร่างอันผอมบางและผิวพรรณสีขาวเหลืองลอยห่างจากเรือไม่มากนัก จนแม่หญิงชบาอยู่ในน้ำที่มีดอกบัวตั้งอยู่รอบกาย ขณะที่แม่หญิงใบตองที่เป็นคนรับใช้ทำหน้าที่พายเรือก็ตะลึงลานไปชั่วขณะ
\"ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย\" เสียงดังลั่นไปทั่วท้องน้ำ แต่ริมฝั่งนั้นไม่มีใครสักคนอยู่ จนแม่หญิงบัวคำคิดจะปิดปากนาง
\"นางใบตอง เจ้าไประงับเสียงและลมหายใจนาง อย่าให้นางรอดไปได้\" สายตาอาฆาตมาดร้ายของแม่หญิงบัวคำทำให้นางรู้สึกตัวสั่นเทิ้ม
\"ขะ ขะ ข้าทำไม่ได้ ข้าขอละเว้นการฆ่าคน ขะ ข้าไม่ทำ\" แม่หญิงใบตองพูดเสียงสั่น
\"เพ้อเจ้อ เรื่องมาก ถ้าเจ้าไม่ทำ ข้าจะหักค่าแรงเจ้า หรือว่าข้าจะหาคนใหม่มาแทนเจ้า? \" ไป! \" แม่หญิงบัวคำตวาดเสียงคำสุดท้าย ก่อนจะใช้แรงกาย เมื่อใช้วาจาแล้วไม่ได้ผลที่พึงพอใจ
ตูม!!
ร่างนางใบตองตกลงไปในน้ำอีกคนหลังจากถูกแรงผลักจากแม่หญิงบัวคำ ทำให้คนที่อยู่ในน้ำรู้สึกตัวสั่นเพราะความเยือกเย็นของน้ำที่มีมากกว่าบนอากาศว่างเปล่า และแม่หญิงแม่คำกระโดดน้ำตามทันใดก่อนจะคว่ำเรือลง
\"จับมันไว้ อย่าให้มันหลุดมือ นางใบตอง\" แม่หญิงบัวคำกล่าวพลาง ว่ายน้ำพลาง
เปี๊ยะ! เปี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบผิวพรรณขาวเหลืองพร้อมกับสายน้ำกระจัดกระจายคล้ายน้ำพุ ไม่ถูกใบหน้ากลมๆ ก็ถูกท่อนแขน
\"ตบนี้ เจ้าแย่งผู้ชายของข้า ตบนี้ เจ้าทำให้ข้าเจ็บใจ ตบนี้ เจ้าคือเพื่อนชั่วที่ทรยศหักหลังข้า นางงูพิษ\" แม่หญิงบัวคำกล่าวพลาง ใช้ฝ่ามือผ่านสายน้ำขุ่นๆ และอากาศที่มีแดดสีส้มพลาง
\"ใช่ ข้ารักท่านพี่นพเก้า เข้าใจหรือไม่? \" แม่หญิงชบากล่าวเสียงแข็ง
\"กรี๊ดดดด นางสารเลว ในที่สุดเจ้าก็เปิดเผยธาตุแท้ของเจ้าเสียที\" แม่หญิงบัวคำร้องดังลั่นอย่างไม่พอใจ ความโทสะก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
\"ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป ตายยยยยย ซะ\" สิ้นคำ แม่หญิงบัวคำกดศีรษะเพื่อนนางจมลงไปในน้ำใต้ใบบัวทันใด แต่เล็บบางของแม่หญิงชบาจิกและกรีดแขนราวกำลังต่อสู้เพื่อชีวิตรอด บนแขนจึงมีรอยแดงเป็นทางยาวสามเส้น ด้วยความโทสะที่ลุกขึ้นเป็นเปลวเพลิงปิดบังจิตใจนางอยู่จนไม่สามารถรับรู้ถึงความเจ็บและแสบแผลเมื่อถูกน้ำ
\"ใบตอง จับมันให้แน่นอีก อย่าปล่อยให้มันมีลมหายใจ ให้มันได้กลายเป็นผีพรายในน้ำซะ\" สายตาอำมหิตของแม่หญิงบัวคำแรงขึ้นเรื่อยๆ และนางได้ยิ้มเหมือนคนโรคจิตอย่างพึงพอใจในผลงานก่อนที่สองมือจะปล่อยร่างอันไร้วิญญาณที่เปียกน้ำออก
\"เราจะทำเยี่ยงไรดีเจ้าคะ? ข้าไม่อยากถูกลงโทษ ข้ากลัว\" แม่หญิงใบตองกล่าวอย่างหวาดหวั่น
\"นางโง่ ก็ทำลายหลักฐานสิ ให้การทั้งหมดว่ามันเป็นอุบัติเหตุเรือคว่ำ ข้ากับเจ้าช่วยแม่หญิงจำปาไว้ไม่ทัน\" แม่หญิงบัวคำตวาดเสียง เน้นคำแรกอย่างฉุนเฉียว พลางตีผืนน้ำ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันที่แล้ว ก่อนที่แม่หญิงบัวคำกลายเป็นคนวิกลจริตและความจำเสื่อม ก็ได้ผ่านการเล่าเรื่องจากวาจาแม่หญิงใบตอง นางใบตองรู้สึกขนลุกชันเพราะรู้สึกว่าวิญญาณแม่หญิงชบาจะมาแก้แค้น นางนั่งพับเพียบต่อหน้าสาวน้อยจางลู่ที่ศาลาหลังเรือนลุงทศ
\"คุณพระ คุณเจ้า! เป็นไปได้เยี่ยงไร? แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรต่อ? แม่หญิงใบตอง\" จางลู่อุทานอย่างกุลสตรีไทย
\"นายหญิง นายหญิงช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากถูกประหารชีวิต\" แม่หญิงใบตองกอดขาจางลู่พลาง
\"ข้าไม่รู้จะช่วยเจ้าเยี่ยงไร? ในเมื่อเจ้าได้ทำมันลงไปแล้ว ถือว่าเจ้ามีส่วนรู้ร่วมคิดกับการฆาตกรรมแม่หญิงชบา สหายแม่หญิงบัวคำ\" จางลู่กล่าวอย่างเห็นใจ ลุกจากที่นั่งและจับมือนางให้ลุกขึ้น
\"เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะเป็นพยานให้เจ้า เจ้าจะต้องได้รับการลดโทษ หากเจ้าเก็บความลับไว้นานก็จะไม่พ้นโทษประหารชีวิตเป็นแน่\"
\"ขอบพระคุณนายหญิงยิ่งนักที่เมตตาข้า\" แม่หญิงใบตองก็คุกเข่าลงอีกครั้ง น้ำตาอาบแก้มเพราะความหวาดกลัว
หลังจากแม่หญิงใบตองได้สารภาพความจริงเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมกับทางการแล้ว ศาลในกรมยุติธรรมได้ตัดสินแล้วว่า แม่หญิงใบตองถูกจำคุกเป็นเวลาสิบห้าปีในข้อหาผู้สมรู้ร่วมคิด ยกเว้นแม่หญิงบัวคำเพราะนางเป็นคนวิกลจริตหรือคนบ้า และศาลก็ตัดสินยึดทรัพย์บางส่วนของแม่หญิงบัวคำเป็นค่าปรับและนำเงินส่วนนั้นเป็นรายได้ของแผ่นดิน ส่วนครอบครัวผู้เสียหายและเป็นเหยื่อคดีฆาตกรรมต้องมาสูญเสียบุตรสาวผู้เป็นที่รักก่อนวัยอันควรต่างรู้สึกเคียดแค้นและกล่าวสาปแช่งต่างๆ นานา และได้ร่วมกันบุกเรือนลุงทศโดยมีจางลู่อยู่ในนั้นด้วย พวกเขาพยายามจะทุบตีแม่หญิงบัวคำให้สาสมกับเวรกรรมของนางที่ทำลงไป ในที่สุดแม่หญิงบัวคำก็รู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้นจนไม่กล้าออกจากเรือนตัวเองเลย
คุณชายนพเก้าก็ได้พบบุตรชายของลุงทศในเวลาเพียงไม่กี่วัน และชายหนุ่มร่างท้วมคนนั้นมาพร้อมกับหลานชายตัวเล็กวัยหนึ่งขวบครึ่ง รูปร่างจ้ำม้ำ เนื่องจากเขาไปมีครอบครัวและออกเรือนที่ต่างเมือง และลุงทศก็เริ่มมีแรงกายและกำลังใจขึ้นอีกครั้ง
已经是最新一章了
加载中
