已经是第一章了
ตอนที่ 41 เบื้องหลังวังหลวง
ทหารหลายนายในชุดเกราะสีทองเหลืองพร้อมถือดาบคนละเล่มแนบกายและวิ่งเป็นแถวสามแถวอย่างเป็นระเบียบ ถือคบเพลิงในมืออีกข้างหนึ่ง เผชิญหน้ากันกับทหารในชุดเกราะสีเงิน ทั้งสองกองทัพก็ประจัญหน้ากันสู้ด้วยชีวิตและความศรัทธา
หญิงสาวนางหนึ่ง คือ พระสนมเอกอุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน พระโอรสก็อยู่ระยะใกล้ที่มีองครักษ์คอยจูงมือ ทั้งยังมีนางกำนัลสะพายกระเป๋าใส่อาภรณ์แนบข้างกาย ทุกคนได้วิ่งหนึออกจากวังหลวงในขณะที่ทหารอีกฝ่ายหนึ่งปะทะกับทหารฝ่ายฮองเฮา ภาพกำแพงสูงใหญ่ก็เริ่มห่างจากสายตามากขึ้นเรื่อยๆ
\"เฉาหลิง แม่ฝากกระดิ่งทองแดงไว้กับเจ้า ณ บัดนี้ เราต้องแยกทางกันแล้ว หากเจ้าตามหาน้องสาวของเจ้า กระดิ่งทองแดงที่เจ้ามีอยู่ มันไม่สามารถทำร้ายน้องเจ้าได้\" พระสนมเอกคลายเชือกที่ห้อยกระดิ่งบนข้อมือ มอบให้เฉาหลิง ก่อนจะปล่อยลูกน้อยไว้กับนางกำนัล
\"หลิวอี้ ฝากบุตรสาวของข้าไว้ด้วย เจ้าควรเลี้ยงนางด้วยความรักเสมือนบุตรแท้ๆ ของเจ้า อบรมสั่งสอนให้นางเป็นคนดีมีคุณธรรม และมีความเพียบพร้อมทั้งความรู้ ความสามารถและกุลสตรี เวลาที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว และที่สำคัญ อย่าเพิ่งเปิดเผยตัวตนเกี่ยวลูกบุตรของข้า\" พระสนมเอกกล่าวอย่างอาลัยก่อนจะจากพระธิดา
\"เพค่ะ\" แม่นางหลิวอี้ย่อเขาลง รับพระบัญชา ก่อนจะเงยหน้าขึ้น \"แต่พระองค์ควรหนีดีกว่าเพค่ะ\"
\"ไม่ได้ หน้าที่ของเจ้า คือ ทำตามคำสั่งของข้า\" พระสนมตรัสเสียงแข็ง
\"ข้าไม่อยากไปที่ใดขอรับ ข้าอยากอยู่กับเสด็จแม่ เสด็จแม่ต้องอยู่กับข้าขอรับ\" เฉาหลิงบีบมือพระมารดาก่อนจะเขย่า
\"ไม่ได้ เจ้าต้องหนีไป แม่ขออภัยที่แม่กระทำเยี่ยงนี้ แม่รักลูกเสมอเฉาหลิง\" พระสนมลูบศีรษะพระโอรสทั้งน้ำตา
\"องค์ชายควรรีบไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ พวกเราไม่มีเวลามากแล้วพ่ะย่ะค่ะ\" องครักษ์กอดองค์ชายไว้แน่น ก่อนจะยกขึ้นบ่า
\"เสด็จแม่ เสด็จแม่\"
เสียงน้อยๆ องค์ชายไร้เดียงสาก็ได้เลือนหายไปตามสายลมในยามค่ำคืน ขณะที่พระสนมเอกชักดาบสองเล่มที่แนบไว้ข้างหลัง พร้อมเผชิญหน้ากองทหารในชุดสีเหลืองทองที่เป็นศัตรูอย่างโดดเดี่ยว มารดาและบุตรก็คลาดสายตาจากกันและหายไปเมื่อออกห่างขึ้นเรื่อยๆ เหมือนนั่งรถม้าถอยหลัง
ณ พระตำหนักฮองเฮาหวั่นฉิน
นางกำนัลนางหนึ่งในชุดสีเทาแถบน้ำเงินก้าวเท้าเข้ามาในพระตำหนักฮองเฮาในลักษณะสำรวมผ่านด่านประตูที่มีองครักษ์สองนายที่กำลังยืนนิ่งอยู่ และกล่าวถวายรายงานข่าวลับอย่างเรียบร้อย
\"หึ บังอาจนัก นางหลิวอี้ ไม่รู้จักบุญคุณของข้า เจ้าคิดจะตอบแทนข้าเยี่ยงนี้หรือ? แทนที่จะรับใช้ข้า แต่เจ้ากลับได้ไปช่วยเหลือศัตรู\" ฮองเฮาหวั่นฉินประทับบนเตียงบรรทมและได้ลุกขึ้นทันใด ก่อนจะขว้างแจกันดอกไม้เพราะความกริ้ว
\"พระองค์จะทำเยี่ยงไรดีเพคะ? \" นางกำนัลออกความคิดเห็น
\"อย่าปล่อยให้องค์รัชทายาท (เฉาหลิง) มีชีวิตอยู่ เพราะฝ่าบาททรงโปรดปรานพระโอรสของสนมเอกยิ่งนัก หึ เหตุใดถึงไม่สนใจบุตรชายของข้าบ้าง ข้าเป็นถึงฮองเฮา ข้าไม่มีความหมายกระไรเลยหรือ? บุตรชายของข้าต้องได้เป็นองค์รัชทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้น ห้ามผู้ใดมาขัดขวาง ผู้ใดเป็นศัตรูที่คอยเป็นหนามทิ่มแทงใจข้า ก็ต้องถูกกำจัดให้หมดสิ้น อย่าให้เหลือแม้แต่เงา พวกเจ้า เข้าใจหรือไม่? \"
\"เพค่ะ\" นางกำนัลย่อเข่าคำนับ
ตึง! ตึง!
นางกำนัลอีกนางหนึ่งเร่งฝีเท้าเข้ามา ก่อนจะลดฝีเท้าลงเหมือนการเดินอย่างสำรวม สายตาหลุบต่ำและมองไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าเพื่อถวายการรายงานข่าว
\"หม่อมฉันขอประทานโทษเพค่ะที่รบกวนพระองค์ในยามดึกเช่นนี้ คือว่า พระสนมเอกสิ้นพระชนม์แล้วเพค่ะ\"
แปะ! แปะ! แปะ!
เสียงปรบมือของพระนางหวั่นฉินในชุดพระบรรทมแฝงไปด้วยความเย็นชาจนนางกำลังต่างหวั่นเกรง ทรงยืนต่อหน้านางกำนัลทั้งสองอย่างอารมณ์เปรมปรีดิ์และสรวลเบาๆ
\"พวกเจ้าทำงานได้ดีมาก ทำให้ข้านอนหลับได้อย่างสบาย เจ้าอยากได้เท่าใด? \"
\"เป็นพระกรุณายิ่งนักเพค่ะ\" นางกำนัลสองนางกล่าวประสานเสียงพร้อมกัน
\"รางวัลแห่งความดีความชอบที่เจ้าทำเพื่อข้าก็เพียงพอสำหรับเจ้า\" ฮองเฮาหันหลังกลับ และเปิดหีบที่มีสีทองคำแท่งต้องแสงเทียนทำให้มีประกายระยิบระยับและเป็นมันแวววาม
\"รับไป\" ฮองเฮาทรงวางบนมือแก่นางกำนัลคนละสองก้อน
\"เป็นพระกรุณายิ่งนักเพค่ะ\" นางกำนัลวางทองคำแท่งไว้ข้างๆ ก่อนจะคว่ำฝ่ามือเหนือพื้นสะอาด ก่อนที่จะก้มหน้าผากแตะพื้นหนึ่งครั้งและกล่าวพร้อมกันเหมือนได้ซักซ้อมมาก่อนแล้ว
แม่นางหลิวอี้อุ้มเด็กน้อยอย่างทะนุถนอม ก้าวเท้าผ่านกองใบไม้แห้งที่ปกคลุมพื้นดินก่อนจะถึงเรือนหลายเรือนที่เรียงรายกันเหมือนตึกแถว และมีโคมไฟสีขาวส่องแสงสว่างสีส้มเหลืองอยู่สองข้างทาง และเห็นบุรุษคนหนึ่งที่กำลังสอนหนังสือวิชาภาษาไทยที่เป็นภาษาต่างแคว้นให้บุตรชาย มือหนาๆ ของบุรุษกำลังอุ้มบุตรสาวตัวเล็กแนบบ่าเพราะกำลังหลับอย่างสนิท
\"หลิวอี้ เจ้าขโมยลูกเต้าของใคร จากที่ใด? \" หลงหานถามด้วยความสงสัยปนกับความตกใจเมื่อเห็นนางอุ้มเด็กน้อยเข้ามาในเรือน
\"เด็กคนนี้น่าสงสาร กำพร้าพ่อแม่ ข้าจึงรับมาเลี้ยง ข้าพบที่กลางป่าระหว่างข้ากลับบ้านเจ้าค่ะ ท่านพี่\" เด็กน้อยในอ้อมกอดแม่นางหลิวอี้กำลังหลับอยู่เช่นกัน
\"เฮ้อ เจ้ากับข้าเลี้ยงลูกสองคนก็เหนื่อยมากพอแล้ว คิดจะรับเด็กมาเลี้ยงอีกหรือ? เจ้าจะเลี้ยงไหวหรือ? \" หลงหานทำท่าเบื่อหน่าย
\"ไหวเจ้าค่ะท่านพี่ ถ้าเราสู้ ให้ถือว่าเด็กคนนี้คือลูกแท้ๆ ของเรา\" แม่นางหลิวอี้มองโลกในแง่ดีปนกับความโศกเศร้าในดวงตา
\"อืม เด็กคนนี้มีบุญวาสนาดี ถ้าเรานำเด็กคนนี้มาเลี้ยงก็ถือว่าเขาจะนำโชคมาสู่ครอบครัวเราเป็นแน่\" หลงหานมีสีหน้าเปลี่ยนทันทีเมื่อได้เห็นเด็กน้อยอย่างชัดเจนเพราะผ้าผืนบางปิดด้านข้าง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจึงทิ้งไว้ไม่ลง
\"เด็กคนนี้เป็นหญิงเจ้าค่ะ นางมีนามว่า จางลู่\" แม่นางหลิวอี้ยิ้มออกมาเหมือนได้รับของขวัญ
\"อืม ถ้าคนนี้ชื่อจางลู่ อีกคนก็ต้องชื่อจางลิ่ว ดีหรือไม่? \" หลงหานวางเด็กที่อุ้มอยู่บนเบาะสีขาวนุ่มๆ ไว้ข้างเด็กหญิงตัวน้อยอีกคน
\"หลงหู เจ้ามาดูน้องสิ เจ้ามีน้องสาวสองคนแล้ว เจ้าจะได้ไม่เหงา\" หลงหานผู้เปินบิดาเรียกบุตรชาย
\"ท่านพี่ ข้ามีเรื่องด่วนจะขอร้อง ก่อนฟ้าสาง เราต้องออกจากบ้านหลังนี้ เพราะว่าพระนางหวั่นฉินจะตามล่าพวกเราเป็นแน่ ข้ารู้สึกผิดที่ต้องหักหลังฮองเฮา ข้าเกรงว่าลูกของเราจะไม่ปลอดภัยเป็นแน่\" แม่นางหลิวอี้กล่าวอย่างแผ่วเบา
\"เดี๋ยวข้าไปจะบอกอาเฟยหง ตอนนี้เขากำลังนอนหลับอยู่\" หลงหานยกฝ่ามือหนาๆ ลูบศีรษะบุตรชายขณะที่มองน้องสาวตัวเล็กอยู่
และทั้งสองสามีภรรยากับน้องชายฝ่ายสามีจึงช่วยกันเก็บข้าวของเพื่อเตรียมอพยพหลบซ่อนในที่ห่างไกล
已经是最新一章了
加载中
