已经是第一章了
บทที่ 82 นี่มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ
บทที่ 82 นี่มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ
“เพราะมีเพียงเวลาที่ผมทำงานเท่านั้น ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่”
เขาพูดเสียงเบามาก ไม่มีเสียงออกมาเลย หูของถังซินได้ยินแต่เสียงกรอบแกรบของใบไม้ ฟังประโยคนั้นที่พูดออกมาไม่ออกก็เลยถามออกไป “ประธานมู่ คุณพูดว่าไงนะคะ”
เธออยากจะเดินหน้าไปใกล้ ๆ เพื่
已经是最新一章了
加载中
