ตอนที่9 ฝากใจ#9

#9 เช้าวันที่2ของการเข้าค่ายอาสา วันนี้ภารกิจของพวกเราที่ตั้งเป้าหมายไว้คือ ต้องทาสีให้เสร็จ เพื่อเตรียมส่งมอบให้กับทางโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ถ้างานเสร็จล่าช้า แน่นอนว่ากำหนดการเดินทางกลับของพวกเราก็ต้องล่าช้าเหมือนกันหลังจากที่เมื่อวานทางผู้ใหญ่บ้านได้ประชาสัมพันธ์ ขอแรงแม่ครัวเพิ่ม วันนี้ก็เลยมีแม่บ้านในหมู่บ้านอาสามาช่วยทำกับข้าวเพิ่มอีกหลายคน ทำให้นักศึกษาสาวๆไม่จำเป็นต้องทำงานครัวทุกคนเลยออกมาช่วยงานซ่อมแซมและทาสีแทน แม้กระทั่งทะเลเองที่มีหน้าที่ถ่ายรูปเบื้องหลัง ก็วางกล้องและมาช่วยทาสีเช่นกัน เพราะอยากให้งานเสร็จเร็วๆ“ น้ำเย็นค่ะพี่ ” ลูกปลากับนุ่นรับหน้าที่เสริ์ฟน้ำ ส่วนตังเมและกี้ ไปอยู่ฝ่ายซ่อมแซมคอยหยิบค้อน ตะปู และอุปกรณ์อื่นๆยื่นส่งให้ตามแต่ผู้ชายจะร้องขอ“ พี่เลไหวไหมคะ พักก่อนรึเปล่า ” ลูกปลาเอ่ยถามเพราะเห็นสีหน้ารุ่นพี่ไม่ค่อยจะดีนักเธอพอรู้มาบ้างว่าเขาไม่เคยทำงานหนัก เพราะฉะนั้นเขาอาจจะไม่ไหวก็ได้ คิดพลางฉุดมือรุ่นพี่นิเทศให้เข้ามานั่งในร่มและวิ่งไปขอยาดมกับทีมแพทย์ที่กางเต็นท์อยู่ข้างๆ เมื่อได้มาก็รีบวิ่งเอามาให้ทะเลทันทีชานนท์มองเห็นเหตุการณ์จึงเดินเข้ามาดูู เห็นสีหน้ารุ่นพี่แล้วคิดว่าทะเลน่าจะเป็นลมแดดจึงได้พยุงตัวของทะเลให้มานั่งพักที่เต็นท์ของคณะแพทย์แทนจะดีกว่า เพราะที่นี่นักศึกษาแพทย์จะช่วยดูแลทะเลได้ เพราะเขากับลูกปลาต้องไปทำงานต่อ“ ขอบใจนะชานนท์ ลูกปลาด้วย ” ทะเลเอ่ยออกมา“ พี่พักก่อนละกัน ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็ไม่ต้องรีบไปช่วยหรอก เดี๋ยวเป็นหนัก ” “ เดี๋ยวผมกับปลาไปทำงานต่อก่อนนะ ” ทะเลพยักหน้า และเอนหลังพิงเก้าอี้ พักสายตาสักครู่จนรู้สึกว่าอาการหน้ามืด วิงเวียนหายไปละ จึงค่อยๆขยับตัว และสอดส่ายสายตามองไปยังกลุ่มวิศวะที่กำลังทำงานกันเบื้องหน้าเสียงดังอึกทึกครึกโครม ทั้งเสียงเลื่อยไม้ เสียงค้อนตอกตะปูเสียงของผู้ชายที่ตะโกนขออุปกรณ์จากผู้หญิง ถ้าเป็นที่อื่นทะเลคงจะรู้สึกรำคาญมาก แต่พอเป็นที่นี่ เขากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเขาภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของค่ายนี้ แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ ได้มาส่งต่อความสุขให้คนที่ด้อยโอกาส“ ชานนท์ เดี๋ยวพี่ช่วย ” “ หายดีแล้วเหรอพี่” “ อืม ดีแล้ว ” “ ถ้าเป็นลมอีกรอบ ผมไม่พาพี่ไปนะเว้ย บอกไว้ก่อน ” ทะเลหัวเราะ ไม่น่าเชื่อว่ากิจกรรมแค่2วันที่ผ่านมา จะทำให้เขารู้จักตัวตนของรุ่นน้องคนนี้ดีมากขึ้น ชานนท์สอนเขาว่าต้องทำยังไง จะตอกตรงนี้ต้องใช้ตะปูเบอร์อะไร หรือแม้กระทั่งการผสมปูนเพื่อฉาบ เขาก็ได้ลงมือทำโดยมีรุ่นน้องคอยแนะนำอยู่ข้างๆ“ ผมถามอะไรพี่หน่อยดิ ” ชานนท์พูดขึ้นแต่มือยังคงฉาบปูนไม่หยุด ทะเลเหลือบมองหน้ารุ่นน้อง เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าชานนท์จะคุยเรื่องอะไร “ พี่จะจีบเพื่อนผมเหรอ ” “พี่รู้ใช่ไหมว่าจะมาทำเล่นๆกับเพื่อนผมไม่ได้” ชานนท์วางมือจากงานหันหน้ามาเผชิญกับทะเล เขาอยากมองหน้า อยากจ้องตา อยากรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขากำลังคิดอะไรอยู่ทะเลก็ค่อยๆวางมือจากงานเหมือนกัน ที่ผ่านมาเขาไม่กล้าจะจีบลูกปลาตรงๆ เพราะเกรงชานนท์และเพื่อนๆ คำเตือนของไอ้เพชรยังก้องอยู่ในหัว แต่ในเมื่อตอนนี้น้องเปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว ถือว่าเป็นโอกาสอันดีที่หายากมากที่ เขาจำเป็นต้องรีบคว้าเอาไว้“ ที่พี่มาค่าย ก็เพราะลูกปลาแหละ ” “ พี่อยากรู้จักเขาให้มากขึ้น มีอะไรหลายๆอย่างในตัวเขาที่ทำให้พี่ประทับใจ ” ทะเลพูดยิ้มๆแล้วหันมามองหน้าชานนท์“ พี่รู้ว่าที่ผ่านมา ภาพลักษณ์ของพี่มันแย่แค่ไหน อาจจะทำร้ายจิตใจผู้หญิง เจ้าชู้ เปลี่ยนแฟนบ่อยหรืออะไรอีกหลายๆอย่างที่ทำให้ติดลบในสายตาของทุกคน แต่พี่ก็อยากจะขอโอกาสจากนนท์และเพื่อนๆสักครั้งขอโอกาสให้พี่กับลูกปลาได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ได้ไหม ให้ลูกปลาเขาตัดสินใจด้วยตัวเขาเอง ว่าพี่ คือคนที่ใช่สำหรับเขารึเปล่า” “ ผมไม่เคยกีดกันความรักของใคร ผมก็แค่เป็นห่วงเพื่อนผมเท่านั้น ผมจะมั่นใจได้อย่างไรว่าพี่จะไม่ทำร้ายลูกปลา เหมือนที่ทำร้ายผู้หญิงคนอื่นๆ” “ แต่ลูกปลาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนะ ” ทะเลกล่าวแย้ง เพราะที่ผ่านมา ผู้หญิงคนอื่นๆเป็นฝ่ายตามจีบเขาก่อนทั้งนั้น ไม่เคยมีใครที่เขาประทับใจมาก จนต้องตามจีบเองแบบลูกปลาเลย“ พี่ยังยืนยันคำเดิมว่า พี่ขอโอกาส พี่จะพิสูจน์ให้เห็นเองว่าคนอย่างพี่มันก็มีด้านดีเหมือนกันนนท์ไม่ต้องเชื่อพี่ตอนนี้หรอกนะ รอดูวันนั้นวันที่พี่เป็นคนสร้างรอยยิ้มให้ลูกปลา ” ชานนท์พยักหน้าเบาๆและก้มลงทำงานต่อ ในเมื่อรุ่นพี่กล้าขอมาขนาดนี้ เขาก็จะให้ เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าทะเลจะมีอะไรดีบ้าง“ ไหนๆก็รับรู้ละงั้นต่อไปพี่จะจีบลูกปลาแบบจริงจังแล้วนะ” ………………….................................... กิจกรรมในวันนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้ เพียงแค่บ่ายหน่อยๆ ทุกจุดก็ทำเสร็จสมบูรณ์เมื่อการทาสีอาคารเรียนเสร็จสิ้น ก็พร้อมที่จะส่งมอบให้กับทางโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ทะเลจึงเรียกทุกคนมาร่วมถ่ายภาพกับอาคารเรียนหลังใหม่เป็นที่ระลึก เขาตั้งใจว่าเมื่อกลับไปกรุงเทพ จะไปล้างรูปและส่งกลับมาให้ทางโรงเรียน เก็บไว้ด้วย“หนุ่มก็เข้าไปถ่ายสิเดี๋ยวลุงถ่ายให้ ” ชาวบ้านคนหนึ่งบอกเขา“ อ่า ครับ รบกวนทีนะครับ ” และเขาก็บอกวิธีใช้กล้องให้ลุง กดตรงนี้ตรงนั้น อธิบายคร่าวๆ เมื่อเห็นว่าลุงเข้าใจแล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปรวมกลุ่มเพื่อถ่ายรูปหมู่ทันที“ เฮ้!!! ” ทุกคนยื่นมือขวาขึ้นและตะโกนพร้อมกัน เสียงแชะๆ ดังขึ้น“เอ่อ ลุงครับ ผมรบกวนขออีก2ภาพนะครับ ” ทะเลตะโกนบอกช่างภาพจำเป็นก็จัดให้ตามคำขอเมื่อการถ่ายรูปกลุ่มใหญ่เสร็จ ทะเลก็ขอเป็นรูปกลุ่มแต่ละคณะแทนโดยเริ่มจากคณะแพทย์ก่อนคณะแพทย์มีทั้งหมด5คนการจัดมุมกล้องจึงไม่ได้ยากเย็นอะไรมากนัก“ ต่อไปครุศาสตร์ครับ ” คณะนี้จะมีผู้หญิงซะเป็นส่วนใหญ่ เพราะฉะนั้นการถ่ายเลยอาจจะวุ่นวายกว่าแพทย์นิดนึงเพราะสาวๆพอถ่ายเสร็จก็จะวิ่งมาเช็คภาพก่อนทุกครั้ง ถ้ารูปไม่สวยก็จะขอถ่ายใหม่ ทำให้ค่อนข้างจะใข้เวลานานหน่อย“ วิศวะเชิญครับ ” เนื่องจากเป็นแม่งานทำให้คณะนี้เป็นคณะที่มีจำนวนนักศึกษาเยอะที่สุด ทะเลจึงต้องมาคอยจัดว่าใครต้องยืนจุดไหน เวลาถ่ายจึงจะไม่บังเพื่อน“นนท์ตัวสูง ไปยืนด้านหลังเลยครับ” “เอฟยืนข้างนนท์เลย” “ สาวๆ นั่งข้างหน้าเลยนะ จะได้ไม่บังข้างหลัง” “ ขออีก2ภาพครับ เรียบร้อยครับ” ในที่สุดการจับปูคณะวิศวะใส่กระด้งก็เสร็จสิ้นลง เต้กับต้าก็เดินมาหารุ่นพี่ แล้วบอกให้ทะเลไปถ่ายบ้าง เดี๋ยวพวกเขาจะเป็นช่างภาพให้“ เอ่อ พี่ขออีกรูปนะ รอแป๊บ ” ทะเลบอก เมื่อเห็นว่าต้าถ่ายเสร็จแล้วเขารีบวิ่งไปหาลูกปลาและชวนเธอมาถ่ายรูปด้วยกัน“ พี่ขอแค่รูปเดียวนะครับ นะๆ” ทะเลอ้อน ลูกปลาหันไปมองเพื่อนๆ ตังเมอมยิ้ม กี้กับชานนท์พยักหน้าให้ เห็นแบบนี้ลูกปลาเลยค่อยๆเดินตามมา“ รูปนี้เอามือถือพี่ถ่ายละกัน ” ทะเลบอก และต้าก็เริ่มนับ “ ปลายิ้มด้วยนะ รูปจะได้สวยๆ 1 2 3 ” แชะๆ “ พี่ทะเล เอาอีกรูปนะกันพลาด ” และก็ถ่ายใหม่อีกรูป“ ขอบคุณนะที่มาถ่ายกับพี่” ลูกปลาอมยิ้มแต่ไม่พูดอะไรและเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่ยืนรอเธออยู่ทะเลเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋าตรวจเช็คความเรียบร้อยเสร็จแล้วก็เอาไปเก็บไว้ในห้อง เตรียมตัวสำหรับการขนกลับในวันพรุ่งนี้เขาหยิบโทรศัพท์ มาโพสต์ลงเฟสบุ๊ค เช็คอินสถานที่พร้อมแคปชั่นที่ตรงใจเขาที่สุดตั้งแต่มาค่ายเขายังไม่ได้อัพเดตอะไรเลยเพื่อนๆบางคนยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าเขามาค่ายนี้ด้วยTalayความสุข เริ่มต้นจากการเป็นผู้ให้ขอบคุณค่ายอาสาที่ให้โอกาสผมได้ส่งต่อความสุขในครั้งนี้ รู้สึกมีความสุข กับ ลูกปลา ปริศนาพร้อมกับแนบภาพคู่เขากับลูกปลาลงไปเพียงไม่กี่นาที คอมเมนท์ใต้ภาพก็หลั่งไหลมาเรื่อยๆบ้างก็บอกว่า มิน่า ไม่เจอที่มหาลัยบ้างก็ว่า อยากมาค่ายด้วย มาไม่ชวนแต่คอมเมนท์ส่วนมากจะถามว่า ทะเลถ่ายคู่กับใคร? เพราะลูกปลาไม่ใช่คนดังไม่ใช่ดาวคณะ จึงไม่แปลกที่หลายๆคนจะไม่รู้จักสุคนธา อิ๊งค์:พี่ทะเลถ่ายคู่กับใครเหรอคะ Talay: ว่าที่แฟนครับผมต่อเติม:เปิดตัวแฟนเหรอวะ สาวๆนิเทศอกหักเป็นแถวเลยTalay:กำลังตามจีบอยู่ แต่น้องเขายังไม่ยอมคบกับกูเลยSky ที่แปลว่าท้องฟ้า: น้องปลาอย่าใจร้ายกับไอ้เลเลยครับ @ลูกปลาปริศนาขุนแผนฟ้าสะเทือน :ไอ้เลแม่งเจ๋งว่ะTalay: เพื่อนมึงไงSky ที่แปลว่าท้องฟ้า: เพื่อนกูด้วยขุนแผนฟ้าสะเทือน : เสือก @sky ที่แปลว่าท้องฟ้าพี่เพชร_เผ่าเพชร : ชัดเจนดีมากเพื่อนTalay:คนนี้จริงจังเว้ยSkyที่แปลว่าท้องฟ้า: ใครจะเหมือนมึง @พี่เพชร_เผ่าเพชรพี่เพชร_เผ่าเพชร: @Sky ที่แปลว่าท้องฟ้า เสือกจะมีสักครั้งไหมที่ไอ้กายมันจะไม่คอมเมนท์แบบกวนบาทาน่ะ ทะเลอ่านแล้วก็ขำๆแต่ก็ชินแล้วแหละ เสน่ห์ของกายก็คงเป็นความกวนโอ๊ยนี่แหละ ถึงจะเรียกว่า ตัวจริงเสียงจริง…………………….. Part. เพชรผมเห็นทะเลมันอัพสเตตัสล่าสุดแล้วก็อดไปคอมเมนท์ไม่ได้ ดีใจกับมันนะที่มันหาคนๆนั้นของมันเจอสักทีและยิ่งรู้ว่าพวกเด็กวิศวะกลุ่มนั้นไม่ได้ต่อต้านอะไร ผมก็ยิ่งดีใจกับมันบ้างคาดว่าอีกไม่นานลูกปลาคงใจอ่อน ตกลงเป็นแฟนมันแน่นอนผมโทรหาตังเมบ้างดีกว่า วันนี้ทั้งวันแทบจะไม่ได้คุยกันเลยน้องก็ยุ่งงาน ผมก็มีเรียนทั้งวัน ว่างแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ต้องไปทำรายงานกลุ่มช่วยเพื่อนๆที่คณะอีก การโทรคุยมันเลยจะสะดวกมากกว่า ก็เหมือนเดิมครับ พอน้องรับสายก็พูดเป็นต่อยหอย น้ำไหลไฟดับอย่างเคย“ วันนี้เหนื่อยจัง ” เสียงน้องอ้อนมาตามสาย สงสัยจะอยากได้คนนวด จะทำยังไงดีนะ ไอ้ผมก็อยู่ไกลซะด้วยสิ“ กลับมาเดี๋ยวพี่นวดให้ละกันนะ ” ผมหยอดกลับไป น้องหัวเราะเบาๆเราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย คุยเรื่องหนัง เรื่องของกิน เรื่องช็อปปิ้ง จนน้องวกกลับมาถามผมเรื่องเรียน“ รายงานกลุ่มยังไม่เสร็จเลยเนี่ย เครียดจะตายอยู่แล้ว ” ผมตอบน้องไปตามจริงเรื่องแบบนี้ปิดกันไม่มิดหรอก ดูสีหน้าก็รู้แล้ว“ เดี๋ยวพี่ก็ต้องไปช่วยไอ้กายมันทำแล้ว วันนี้คุยได้ไม่นานนะ ” “ ไม่เป็นไร เมก็เพลียเหมือนกัน อยากไปพักแล้ว” ดูจากสีหน้าของน้องแล้วน่าจะเพลียจริง หน้าซีดเชียวได้ข่าวมาว่าไอ้ทะเลเป็นลมแดดด้วย ท่าทางแดดวันนี้จะแรงพอดู“ แล้วพรุ่งนี้กลับกันกี่โมงเหรอ ” “ ถึงมอ น่าจะราวๆ2ทุ่มแหละพี่ เพราะน่าจะเริ่มเดินทางช่วงสายๆ มันต้องส่งมอบโรงเรียนก่อน ” “ งั้น เดี๋ยวถ้าถึงกรุงเทพ ไลน์มาบอกพี่แล้วกันนะ พี่จะได้ไปรับที่มอ ” เราคุยกันอีก2-3ประโยค ผมก็บอกให้น้องไปพักผ่อน เพราะผมก็ต้องไปทำรายงานเหมือนกันการสนทนาสิ้นสุดลงที่ถ้อยคำสุดท้าย ที่ผมบอกกับตังเม“ ฝันดีนะครับ เม”