ตอนที่12 ฝากใจ#12

#12 ต้ากับชานนท์พากี้ที่เต้นจนเหนื่อยแล้วกลับมานั่งพักที่โต๊ะ ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือแค่พี่เอฟเท่านั้น ตังเมกับเต้ไม่อยู่ที่นั่น รุ่นพี่บอกว่าสองคนนั้นไปห้องน้ำ ไปสักพักละน่าจะกำลังพากันเดินกลับมา ส่วนตัวพี่เอฟเองพี่แกบอกว่ามานั่งเฝ้าของให้ กลัวของหายหลังจากนั้นไม่นานน่าจะไม่ถึงนาทีดีนัก เต้ก็ประคองตังเมกลับมาที่โต๊ะ สภาพเพื่อนสาวทำไมถึงเป็นแบบนี้จะเรียกว่าเต้มันลากตังเมกลับมาก็ยังได้เพราะตังเมแค่ยืนด้วยตัวเองยังแทบจะไม่ไหว และยังมีอาการแปลกๆอีก ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนั้นที่ผ่านมาแม้จะเมาหนักแค่ไหนก็ไม่เคยจะเห็นเพื่อนร้องไห้ เต็มที่ก็แค่เมาจนหลับ แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นด้วยความสงสัย ทั้งต้าและชานนท์ จึงตะโกนถามเต้ออกไปพร้อมๆกัน เมเป็นอะไร เต้นิ่งยังไม่ยอมตอบในตอนนี้ เขาพยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจเพื่อน แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าไม่ได้ผลก็ตาม ในขณะที่พี่เอฟรีบลุกขึ้นยืนและขยับเก้าอี้เพื่อให้เต้พาตังเมนั่งก่อน ดูท่าทางตังเมจะเสียขวัญมาก เต้ค่อยๆประคองตัวของเพื่อนสาวที่ยังคงตกใจ แม้จะหยุดร้องไห้แล้วแต่ตัวก็ยังคงสั่นไม่หยุด ให้ทรุดนั่งเก้าอี้และให้กี้ช่วยดูแลต่อ“ ไอ้เต้ กูถามว่าเมเป็นไร มึงทำไรมัน ” ต้าตะคอกเพื่อนสนิทเสียงดัง และเขย่าตัวเต้ด้วยความหงุดหงิดเขาไม่ชอบเลยเวลามีเรื่อง แม่งชอบเงียบ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ไม่เคยมีใครบอกมันเหรอวะ การกระทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น มีแต่จะเพิ่มความหงุดหงิดให้มากกว่าเดิม“ กูจะไปทำไรมันวะ กูก็รักก็ห่วงมันเหมือนๆพวกมึงนั่นแหละ ” เต้ตอบอ้อมแอ้ม หลบสายตาเพื่อนสนิท พลางแกะมือต้าออกจากตัวนึกบ่นในใจ ไม่เข้าใจเลยว่าต้าจะเขย่าตัวเขาทำไม แค่นี้เขาก็ปวดหัวมากจนแทบจะเป็นโรคประสาทตายอยู่แล้ว“ แล้วทำไมเมมันเป็นแบบนี้ ใครทำมัน” คำถามของชานนท์ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเต้ตอบไม่ตรงคำถาม เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างที่เพื่อนไปห้องน้ำกันเนี่ย มันมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่และแทนคำตอบชานนท์ก็มองเห็นร่างรุ่นพี่แก็งค์หล่อทั้ง3คน เดินมาที่โต๊ะเขา ทั้งกายและขุนแผนเดินตามเพชรมาติดๆ และดูเหมือนว่าจะรั้งตัวเพื่อนไว้นิดๆด้วย“ ถ้าให้กูเดา คงเป็นเพราะไอ้พี่เพชรนี่สินะ ” พูดพลางแค่นยิ้ม มองเผ่าเพชรเหยียดๆเขาคิดไว้แล้วไม่มีผิด สักวันไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อเนี่ยมันจะทำให้เพื่อนเขาเสียใจ แล้วยังไง ผิดจากที่คิดไว้ซะที่ไหนล่ะ แม่งมันโลเล เจ้าชู้ ที่ตังเมร้องขนาดนี้ เสียใจมากขนาดนี้ คงเพราะเจอมันอยู่กับผู้หญิงอื่นแน่นอนเต้พ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด ใช้สองมือยีหัวตัวเอง อยากจะหายตัวได้ จะได้หลุดพ้นจากบรรยากาศที่อึมครึมแบบนี้ วันนี้มันเป็นวันอะไรวะ ทำไมมันถึงวุ่นวายกันจัง จะมีเรื่องกันให้ได้เลยใช่ไหม เพื่อนแม่งก็พร้อมเปิด รุ่นพี่แม่งก็งี่เง่าบอกไม่ฟัง“ พี่มึงแม่งพูดไม่รู้เรื่องว่ะ จะตามมาทำไมวะ อยากกินตีนมากรึไง” เต้ตวาดใส่หน้ารุ่นพี่อย่างหงุดหงิดแล้วหันไปบอกขุนแผนกับกายให้เอาเพื่อนไปเก็บก่อนที่จะมีเรื่องกันจริงๆแต่เผ่าเพชรไม่ยอมกลับจนกว่าจะได้คุยกับตังเม ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปพอสมควร ทำให้เขาดื้อดึง พยายามจะเดินไปกอดตังเมให้ได้ แม้ว่าเต้จะยืนบังไว้แล้วก็ตาม“ เมครับ ฟังพี่ก่อนนะ พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง ”“ คุยกันก่อนนะเม อย่าเมินพี่เลย” นะครับ เมครับ เผ่าเพชรพยายามอ้อนวอนหญิงเขาต้องสร้างโอกาสให้ตัวเองให้ได้ แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ กลายเป็นว่ายิ่งทำให้ตังเมสติหลุดเท่านั้นจากที่หยุดร้องไห้ไปแล้ว กลายเป็นว่ากลับมาร้องอีกครั้ง และหนักกว่าเดิมเสียงสะอื้นโหยหวนอย่างน่าสงสารตัวสั่นจนควบคุมไม่อยู่ แม้กี้จะกอดปลอบเท่าไหร่ก็ไม่หยุดไม่สิ ไม่ใช่ไม่หยุด ต้องบอกว่ามันควบคุมไม่ได้เลยต่างหากการแสดงออกของตังเมยิ่งทำให้ชานนท์มั่นใจว่าที่เขาคิดไว้มันถูกต้องแล้ว ไอ้พี่เพชรมันต้องทำอะไรสักอย่างให้ตังเมเสียใจ เรื่องมันต้องใหญ่มาก มันต้องมากกว่าแค่นั่งอยู่กับผู้หญิงแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเพื่อนของเขาคงไม่อาการหนักขนาดนี้“ มึงทำอะไรเพื่อนกู ” ชานนท์ถามเสียงเหี้ยมๆ สรรพนามที่ใช้เรียกรุ่นพี่เปลี่ยนไปตามอารมณ์แววตาที่เคยเคารพไม่มีอีกแล้วมีแต่แววตาที่แข็งกร้าวเหมือนจ้องมองศัตรู พลางเดินเข้ามาจะกระชากคอเสื้อเผ่าเพชร แต่ขุนแผนดึงแขนชานนท์ไว้ทัน กายค่อยๆดึงเพชรหลบออกมาและ บอกเพื่อนว่าให้ กลับโต๊ะไปก่อนแล้วกัน ไว้น้องใจเย็นๆก่อนค่อยมาคุยกันใหม่ กายพยายามดึงเพื่อนที่ตอนนี้สติหลุดไปแล้ว ให้กลับไปนั่งที่โต๊ะ แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง เพชรก็ไม่ยอมกลับไป“ เมครับ ” เขายังคงพยายามอ้อนวอนน้อง ขอแค่น้องคุยด้วยแค่นั้น เขาขอแค่นั้น ต่อให้ไอ้นนท์ต่อยเขาหน้าแหก หรือไอ้ต้ากระทืบเขาจนม้ามหลุด เขาก็ยอม แค่น้องยอมคุย เขาก็พอใจแล้ว“ ไม่คุยๆ เต้ เมจะกลับห้องแล้ว ” ตังเมเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ พลางสูดน้ำมูกเบาๆ หญิงสาวร้องไห้จนตาบวม จมูกแดงไปหมด เธออยากกลับห้องแล้ว คืนนี้มันหมดสนุกไปตั้งแต่วินาทีนั้น วินาทีที่คนใจร้ายคนนั้นพูดออกมาอย่างเลือดเย็น เธอได้ยินเต็ม2หูเลย วันนี้เธอไม่พร้อมจะทำอะไรทั้งนั้นไม่พร้อมฟัง ไม่พร้อมคุย และไม่พร้อมเจอหน้าคนใจร้ายเต้รับคำ เขาจะพาตังเมกลับไปพักผ่อน หันไปมองสบตาต้า พยักหน้าเรียกให้มาช่วย พาเพื่อนสาวกลับไปที่รถต้าเดินอ้อมมาที่โต๊ะ ประคองตังเมเดินตามเต้ออกไปที่รถกี้เห็นเพื่อนๆไป ก็รีบวิ่งตาม ตอนนี้ก็อยากกลับบ้านเหมือนกันแหละบรรยากาศแบบนี้ อยู่ต่อก็ไม่สนุกแล้ว“ เดี๋ยวพี่กับนนท์ตามไปนะเต้ ” พี่เอฟตะโกนบอกน้องในคณะ และหันมาพูดกับเพื่อนร่วมรุ่น“ แผน กูว่ามึงพาไอ้เพชรกลับไปก่อนดิ ค่อยมาคุยกันวันหลัง วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกว่ะ และเมก็ไม่ยอมคุยด้วย ให้เมใจเย็นกว่านี้ก่อนละกัน” “เดี๋ยวพวกกูกลับก่อนนะต้องตามส่งน้องๆด้วย”ขุนแผนพยักหน้ารับและกอดคอจะดึงเผ่าเพชรออกไป ในขณะที่เอฟลุกขึ้นยืน เอฟแอบชำเลืองดูเผ่าเพชรที่ตอนนี้ดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง แต่แค่ดูจากสายตาของเพชร มันก็พอจะเดาได้ ว่าเพชรรู้สึกยังไงกับตังเม เด็กที่เขารู้สึกดีด้วยเอฟเดินไปกอดคอชานนท์และเดินออกมาจากร้าน กอดคอกันมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถ เขาต้องตามไปช่วยเต้ส่งน้องๆ กลับบ้าน คน 5 คน รถเต้คันเดียวคงไม่พอนั่งแน่นอน ระหว่างเดินออกมาก็พยายามปลอบเด็กรุ่นน้องให้ใจเย็นๆไม่อยากให้มีเรื่องกัน อีกอย่างก็เกรงใจพี่เอกเจ้าของร้านด้วยแกจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่รุ่นน้องที่แกสนิททั้ง2ฝ่าย กลับต้องมาทะเลาะกันเอง ชานนท์ฮึดฮัดไม่พอใจแต่จำเป็นต้องยอมสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ เพราะเกรงใจรุ่นพี่อย่างพี่เอฟที่อุตส่าห์เอ่ยขอ และท่องไว้ว่าเห็นแก่พี่เอก เห็นแก่พี่เอก เห็นแก่พี่เอกแต่สภาพของตังเมที่ได้เห็นมันก็คาใจเขามากเขาอยากรู้ว่าไอ้พี่เพชรแม่งทำอะไรทำไมเพื่อนเขาต้องร้องไห้หนักขนาดนั้นตั้งแต่รู้จักกันมา น้ำตาสักหยดของตังเม พวกเขาไม่มีใครเคยเห็นเลยทั้งสองเพียงก้าวขาออกจากบริเวณร้านได้แค่ ก้าวเดียวร่างของพี่เอฟก็หมุนกลับไปเกือบล้มคว่ำ ไอ้พี่เพชรมันวิ่งมาจากในร้านและเข้ามาดึงแขนพี่เอฟไว้เต็มแรงจนพี่เอฟเสียหลัก พร้อมกับตะคอกเสียงดังใส่หน้าพี่เอฟคนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร“ มึงมาเสือกเหี้ยไรเนี่ยเอฟ ” ถึงพี่เพชรจะตะคอกเสียงดังแค่ไหนแต่พี่เอฟก็ยังคงเป็นพี่เอฟที่สุภาพเหมือนเดิม พี่แกหันหน้ากลับไปหาพี่เพชรช้าๆ ค่อยๆแกะมือพี่เพชรออกแล้วตอบกลับไป ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“ กูไม่ได้เสือก กูมากับพวกน้องๆ และตอนนี้กูก็กำลังจะกลับกับน้องๆ”ฝั่งทางด้านลานจอดรถ ทุกคนที่กำลังจะกลับบ้าน นั่งรอเอฟกับชานนท์อยู่ พลางชะเง้อคอมองดู ว่าออกมากันรึยังเต้เห็นว่าทั้งคู่ไม่มาสักทีกลัวว่าจะมีเรื่องกันอีก ไม่ใช่ไม่ไว้ใจพี่เอฟนะ แต่ไม่ไว้ใจชานนท์ต่างหาก เพราะเขารู้นิสัยชานนท์ดีว่าใจร้อนขนาดไหน จึงอาสาที่จะเดินไปตามเอง และกำชับต้าให้ดูแลสาวๆด้วย เต้มองเห็นแต่ไกลว่าแล้ว พี่แผนกับพี่กายกำลังดึงรั้งพี่เพชรไว้อยู่ น่าจะกำลังมีเรื่องกันแน่ๆส่วนชานนท์ก็กำลังยืนกอดอกจ้องตาพี่เพชรเขม็ง เร็วเท่าความคิด เขาจึงรีบวิ่งมาห้ามทัพทันทีไอ้พี่บ้า บอกให้กลับก็ไม่ยอมกลับ สงสัยจะอยากมีเรื่องจริงๆ“ มึงมาทำดีกับน้องๆเขาทำไมเอฟ มึงคิดอะไรกับเมของกู ” “ กูชอบน้อง แค่นี้พอไหม ”“ แต่เมเป็นคนของกู มึงไม่มีสิทธิ์มึงอย่าเข้ามาแทรกจะดีกว่า ” เผ่าเพชรตวาดเพื่อนร่วมรุ่นด้วยความโมโห สะบัดแขนจากมือเพื่อนสนิทที่จับไว้ แล้วผลักไปที่อกของเอฟจนเซ เต้ที่วิ่งมาถึงพอดี รีบมาประคองพี่เอฟไว้ และด้วยความโมโหที่เผ่าเพชรสร้างเรื่องไม่หยุด ทำให้เขาหลุดปาก เผลอตัวโพล่งต่อว่าเผ่าเพชรออกไป“ พี่เพิ่งพูดไปหยกๆว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเม ต่อหน้าเมและผู้หญิงคนนั้น พี่บอกว่าเมจีบพี่เอง พี่ไม่ได้คิดอะไรเลย พี่โสดไม่ใช่เหรอครับ แล้วแบบนี้ทำไมพี่เอฟจะจีบเมไม่ได้ พี่มีสิทธิ์อะไรมากั๊กเมไว้ ” “ เมเสียใจขนาดนี้พี่ยังไม่สำนึกอีกเหรอ? ทำไมพี่แม่งเหี้ยจังเลยวะ ” หลังจากที่ได้ฟังเพื่อนสนิทพูด ชานนท์ก็เข้าใจเรื่องราวทันที และรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะห้ามทันจากที่ยืนจ้องหน้าเพชรเมื่อสักครู่ ตอนนี้กำหมัดแน่นและต่อยไปที่แก้มซ้ายเผ่าเพชรอย่างแรง จนล้ม ปากแตก มุมปากมีเลือดซิบๆเอฟรีบดึงตัวรุ่นน้องเลือดร้อนไว้ ในขณะที่ขุนแผนและกายรีบประคองตัวเพื่อนให้ลุกยืน“ไอ้เหี้ยเพชร ” ชานนท์ยังโมโห เขาจะพุ่งมาต่อยอีกหมัด แต่โดนพี่เอฟรั้งไว้ทัน เมื่อใช้หมัดไม่ได้ จึงยกขาขึ้นสูงกระโดดถีบไปหนึ่งที ทำให้เผ่าเพชรที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เซถอยหลังตามแรงถีบไปชนเพื่อนสองคน เอฟบอกหนุ่มเลือดร้อนให้พอได้แล้ว พลางกึ่งลากกึ่งจูงชานนท์ให้กลับไปที่รถ ตบบ่าให้ใจเย็นๆและรีบพาออกไปเต้หันไปขอโทษขุนแผนกับกายด้วยที่เขาระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ จนทำให้ชานนท์ต่อยเผ่าเพชร แต่ไม่ว่ายังไง เรื่องที่เกิดขึ้นเพื่อนของเขาไม่ผิดเขาพยายามเต็มที่แล้วที่จะไม่ให้เกิดเรื่อง พยายามให้แยกย้ายกันกลับ ขอร้องให้กลับไปดีๆก็ไม่ยอมเผ่าเพชรดื้อเอง ดึงดันจะคุยให้ได้ จนทำให้เขาฟิวส์ขาดและโพล่งออกมาแบบนั้น แล้วสุดท้ายเป็นยังไง ใครๆก็คงเดาได้ ถ้าชานนท์รู้เรื่อง ชานนท์ไม่มีทางปล่อยเผ่าเพชรแน่เต้รีบวิ่งกลับมาที่รถ ทุกคนกำลังนั่งรอเขาอยู่ คืนนี้เขากับพี่เอฟต้องตามส่งเพื่อนๆกลับหอ ชานนท์กับต้า จะติดรถพี่เอฟกลับส่วนสาวๆ เต้จะเป็นคนไปส่งเอง ซึ่งก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนัก เพราะกี้ตกลงแล้วว่าคืนนี้เธอจะไปนอนเป็นเพื่อนตังเมหลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว ก็แยกย้ายกันขึ้นรถเพื่อกลับกันกี้นั่งหน้าข้างเต้ คอยชวนเต้คุยเพราะกลัวเพื่อนเผลอหลับใน แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนชายไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เลยก็ตาม แต่เรื่องแบบนี้ กันไว้ดีกว่าแก้อยู่แล้วเต้ชำเลืองมองเบาะหลัง พลางถอนหายใจด้วยความสงสารเพื่อนคนอื่นอาจจะมองว่าทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนั้น แค่อกหัก แต่เขารู้ดีว่าตังเมเจ็บมากแค่ไหนเพราะเผ่าเพชรคือผู้ชายคนแรกที่ตังเมรัก มาทำท่าทีให้ความหวังทำให้ตังเมไม่ได้เผื่อใจไว้สำหรับความเจ็บเลย ยิ่งรักมาก พอผิดหวังมันก็เลยเจ็บมากเป็นเรื่องธรรมดา เขาหวังแค่ว่าตังเมจะหายเจ็บได้ในเร็ววันตอนนี้ตังเมร้องไห้จนเพลีย และผลอยหลับไปแล้ว เสียงกี้ชวนคุยไปเรื่อย เต้ตอบบ้างถามกลับบ้าง บางทีก็อือๆ ออๆ ไปตามเรื่อง ชวนคุยเรื่องเรียนมั่ง เรื่องเที่ยวบ้าง พอไม่ให้ในรถเงียบไปกี้หันมาสบสายตากับเต้บ่อยๆ เขารู้ว่าเพื่อนสาวอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตังเมบ้างถึงแม้เพื่อนจะไม่ได้ถามออกมาตรงๆ แต่เต้ก็รู้ดีว่าเพื่อนรอฟังอยู่ถึงแม้ว่าเรื่องนี้มันมีแค่เขากับตังเมแค่สองคนที่รู้เรื่องราวอย่างละเอียด แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะเล่าออกไปได้ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของตังเม คงต้องรอให้ตังเมเป็นคนเล่าเองเมื่อรถมาถึงจุดหมาย กี้หันไปเขย่าแขน จะปลุกตังเม แต่เต้ห้ามไว้เขา“ ไม่ต้องปลุกหรอก ปล่อยเมนอนไปเหอะ ” เต้พูด เพราะกลัวว่าถ้าตังเมตื่นแล้ว คืนนี้อาจจะนอนไม่หลับอีกเลย“ แต่ว่า… ” “ เดี๋ยวเราอุ้มเมเอง เดี๋ยวกี้ไปเปิดห้องรอเลยนะ” เต้พูด เต้ค่อยๆอุ้มตังเมออกมา โดยมีกี้คอยเปิดประตูรถให้ เพราะเต้ตังเมอยู่คงเปิดเองไม่ถนัด“ กี้เช็คของด้วย เผื่อมีตกหล่น ” กี้รีบเช็คตามที่เต้บอก เมื่อได้ของครบแล้ว ก็รีบปิดประตูรถ และวิ่งนำหน้าขึ้นไปเปิดประตูห้องรอเต้ค่อยๆวางตังเมนอนลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด และค่อยๆลุกจากเตียง ด้วยกลัวว่าเพื่อนจะตื่นหากตนทำเสียงดัง “ กี้ เดี๋ยวเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เมด้วยนะ จะได้นอนหลับสบาย ” “ โอเค ได้ๆ ” เสียงกี้ตอบกลับมาจากห้องน้ำ“งั้นเรากลับก่อนละกันนะ” เต้ขอตัวกลับเพื่อนๆจะได้พักผ่อนเพราะมันก็ดึกมากแล้ว เขาเองก็ต้องรีบกลับไปพักเหมือนกันก่อนกลับ นึกอะไรออกขึ้นมา จึงหันมาบอกอะไรบางอย่างกับกี้ที่กำลังจะเช็ดตัวให้ตังเม “ โทรศัพท์เมหน่ะ ปิดเครื่องไว้หน่อยก็ดีนะ เดี๋ยวไอ้พี่เพชรมันจะโทรมากวน ไม่ได้นอนกันพอดี” ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป