ตอนที่14 ฝากใจ#14

#14 3เดือนผ่านไปพี่เพชร _ เผ่าเพชร :รออยู่ตรงนี้นะคนดี รอวันที่น้องจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง@ตังเม สาววิศวะ พี่รักน้องมากนะครับTalay: สู้ต่อไป ทำให้น้องเห็นว่ามึงรักน้องแค่ไหนขุนแผน ฟ้าสะเทือน: พี่อยากบอกน้องว่าเพื่อนพี่เลิกเจ้าชู้แล้วนะครับ @ตังเม สาววิศวะSky ที่แปลว่าท้องฟ้า: ถ้ายังรักกัน ช่วยหันกลับมาหน่อยได้ไหม @ตังเม สาววิศวะจินนี่ : สู้ๆค่ะพี่เพชร ขอให้น้อง @ตังเม สาววิศวะ กลับมาเร็วๆนะคะANT : เรื่องนี้เห็นใจทั้ง2ฝ่าย เป็นกำลังใจให้ค่ะ3เดือนเต็มๆแล้วที่ตังเมเดินออกไปจากชีวิตของผม 3เดือนเต็มๆแล้วที่ผมเดินหน้าง้อน้องสุดชีวิต ผมโพสต์เฟสบอกรักน้องทุกวันเหมือนที่น้องเคยทำให้ผม บอกอรุณสวัสดิ์ทุกเช้าและบอกฝันดีทุกคืน เหมือนที่น้องเคยทำมาตลอดผมซื้อข้าวไปฝากน้องทุกเที่ยง เหมือนเมื่อก่อน ที่น้องเคยทำอะไรๆที่น้องเคยทำตอนจีบผม ตอนนี้ กลายเป็นผมครับที่ทำให้น้องถึงน้องจะยังไม่กลับเข้ามาเหมือนเดิม ก็ไม่เป็นไร แค่ยังได้เห็นหน้าน้องก็พอตอนนี้ไอ้เอฟก็ตามจีบ เช้าเย็น ก็ไม่เป็นไร……. ตราบใดที่น้องยังไม่ตอบรับมัน ผมจะถือว่าผมก็ยังมีสิทธิ์วันนี้พวกผม4คน เดินมาที่ตึกวิศวะเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ซื้อข้าวซื้อน้ำมาฝากน้องตามปกติเหมือนๆกับไอ้ทะเลซื้อไปฝากแฟนมันนั่นแหละ น้องยังไม่ยอมคุยกับผม แต่น้องก็ยังคงรับของน้องจะกินไหมผมไม่รู้ หรือน้องจะโยนทิ้ง ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันก็ไม่เป็นไร ให้น้องแล้ว น้องจะทำอะไรก็เรื่องของน้อง แค่น้องยอมรับ แค่นี้ก็พอแล้วบทเรียนที่ผมเพิ่งมาผ่าน ทำให้ผมได้รู้สึกตัว ว่าที่ผ่านมาผมนิสัยแย่แค่ไหน น้องช่วยสอนผมในหลายๆอย่าง แม้กระทั่งเรื่องไอ้ความหลงตัวเอง ไม่เห็นหัวคนอื่น ที่ผมเคยภูมิใจมาก ในตอนนี้น้องก็เป็นคนทำให้ผมรู้ตัวว่ามันคือสิ่งที่น่ารังเกียจ และไม่ควรกระทำ“ ขอบใจพวกมึงมากนะที่ยังอยู่ข้างๆกู ” ผมเอ่ยขึ้น โชคดีของผมที่มีพวกมันเป็นเพื่อน ถึงแม้พวกมันจะปากร้ายแต่พวกมันก็รักผมมาก คอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจตลอด แม้แต่ทะเลที่มีแฟนแล้ว ก็ยังอุตส่าห์แบ่งเวลาให้ผม“ คิดมากน่า เพื่อนกันปะวะ ” ทะเลกอดคอผม พวกเรา4คนเดินกอดคอกันมาตามทางตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วว่าผมมาตามง้อตังเม วิศวะปี2 คนที่ไม่เด่นดังอะไรคนที่แทบจะไม่มีใครรู้จัก คนที่ไม่ใช่ดาวคณะ คนที่ไม่ใช่ผู้หญิงในสเปค แต่คนนี้แหละคือคนที่ผมรักที่สุดแปลกนะ ผู้หญิงคนนึงที่ผมเคยบอกว่าไม่มีวันชอบ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคือคนที่ทำให้ผมเลิกคุยกับดาวคณะทุกคน ยอมลบเบอร์ผู้หญิงคนอื่นๆออกจากเครื่อง เพียงเพื่อแลกกับการได้คุยกับเธอแค่คนเดียว…………….. “มึงจะเอายังไงต่อไป” เสียงชานนท์เอ่ยขึ้นนั่นนะสิ เธอจะเอายังไงต่อไป จะให้เลิกรัก ก็เลิกไม่ได้ จะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม ก็กลัวว่าจะโดนหลอกอีก ตังเมเงียบ ไม่มีคำตอบ“ มึงยังรักพี่เขาไหม ” ตังเมค่อยๆเงยหน้ามองเต้ เธอไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะบอกอะไร“ กูว่าพี่มันรักมึงจริงๆนะเม และดูท่าทางพี่มันก็สำนึกผิดแล้ว ถ้ามึงยังรักพี่มัน มึงก็ลองให้โอกาสตัวเองอีกครั้งไหม” พี่ทะเลบอกว่าพี่เพชรบ่นคิดถึงมึงทุกวัน ลูกปลาแอบกระซิบข้างหูเพื่อน ช่วงนี้พี่ทะเลไปค้างกับพี่เพชรบ่อย เพราะไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียว“แต่ว่า….. ” ตังเมอ้ำอึ้ง พูดไม่ออก“เพราะพวกกูรึเปล่า ทำให้มึงต้องทรมานตัวเองแบบนี้”ชานนท์ลูบหัวเพื่อนเบาๆ พร้อมเอ่ยถาม“แต่พวกมึงไม่ชอบพี่เขา” ตังเมแย้งเธอรู้ รู้ดีว่าชานนท์สงสารเธอ อยากให้กลับไปคืนดีกันกับพี่เพชรแต่เธอก็รู้อีกเหมือนกันว่า เพื่อนๆของเธอ ไม่ได้ปลื้มอะไรพี่เพชรเลยถ้าเธอต้องเลือกระหว่างเพื่อนๆ กับผู้ชายที่เธอรัก เธอขอเลือกเพื่อนดีกว่า อย่างน้อยๆ เพื่อนก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจ“ ถามหัวใจตัวเองดิเม ” นุ่นบอก“แล้วพี่เอฟล่ะ พี่เอฟเป็นคนดี เมไม่อยากทำร้ายพี่เขา” “ถ้ามึงยังหลอกตัวเองแบบนี้ นั่นแหละคือมึงทำร้ายพี่เขา มึงกำลังให้ความหวังเขาทั้งๆที่มึงรู้ดีแก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้ามึงไม่อยากทำร้ายพี่เอฟ มึงต้องพูดความจริง”“ชีวิตเป็นของมึงเว้ยเม” ต้าพูดบ้าง“มึงรักใคร ชอบใคร พวกกูก็ยอมรับได้ ขอแค่มันเป็นความสุขของมึงขอแค่พี่มันไม่ทำให้มึงร้องไห้อีก พวกกูขอแค่นั้น ถ้ามึงต้องเมินพี่มันเพื่อพวกกู เพียงเพราะพวกกูไม่ชอบหรือมึงต้องเลือกพี่เอฟเพียงเพราะพวกกูชอบพี่เขา แล้วตัวมึงต้องมานั่งทุกข์ใจเสียเอง พวกกูไม่โอเคหว่ะ”“พวกกูไม่ได้อยู่กับมึงไปตลอดหรอกนะสักวันมึงก็ต้องมีครอบครัว พวกกูก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องยึดติดกับพวกกูมากก็ได้ อะไรที่มึงอยากทำ มึงทำเลยมึงรู้แค่ว่าพวกกูจะอยู่ข้างๆมึง ไม่ทิ้งมึงไปไหน หันกลับมาเมื่อไหร่ก็จะเจอ”ตังเมน้ำตาไหล ด้วยความซึ้งใจไม่เคยคิดมาก่อนว่าเพื่อนๆจะห่วงเธอมากขนาดนี้ นุ่นค่อยๆเดินมากอด ตามด้วยกี้ ลูกปลาสุดท้าย3หนุ่มกระโดดมาพร้อมกันพวกเรา7คนยืนกอดกัน ต่างคนต่างร้องไห้ ต่างคนก็ต่างปลอบกันปลอบกันไป ปลอบกันมา สุดท้ายก็หัวเราะทั้งน้ำตา กันทุกคนหลังจากกอดกันจนพอใจ ต้าก็ชวนขึ้นไปเรียน ใกล้จะบ่ายแล้ว ถ้าขึ้นไปช้ากว่าอาจารย์โดนเช็คขาดแน่นอน พลันหางตาก็มองเห็นใครบางคนยืนอยู่ ตรงหน้าตึกคณะพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดง ผู้ชายที่แสนดี ที่คอยใส่ใจตังเมทุกอย่าง ผู้ชายแสนดีที่เป็นได้มากสุดแค่พี่ชายเท่านั้น“ พี่เอฟ!!! ” “ พี่เอาดอกไม้มาให้เมค่ะ วันนี้มีเรียนเช้า เลยเอามาให้ช้าหน่อย ” พี่เอฟก็ยังคงเป็นพี่เอฟเหมือนเดิม ยังคงสุภาพเหมือนเดิม ยังทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่พวกเรารู้ ว่าพี่เอฟรู้แล้วว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไรสายตาของพี่เอฟมันฟ้อง ว่าพี่เขาได้ยินทุกอย่าง ที่เราคุยกัน“ พี่เอฟคะ คือเม…… ” ตังเมพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าพี่เอฟเธอลำบากใจมาก จะบอกพี่เขาได้ยังไงว่าที่ผ่านมา ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เอฟดีกับเธอมากมากเสียจนเธอละอายใจที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขา “พี่รู้ครับว่าเมจะพูดอะไร” พี่เอฟพูดพลางใช้มือเช็ดน้ำตาให้ตังเมมันไหลตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันไหลไม่หยุด“เมไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องรู้สึกผิด เมไม่เคยบอกให้พี่มาชอบ พี่ชอบของพี่เอง เข้าใจไหมคะ”“เมทำตามหัวใจของตัวเองเถอะ อยู่กับใครแล้วมีความสุขก็อยู่กับคนนั้นแหละ พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีของเม จะนั่งมองความสุขของน้องอยู่ห่างๆเวลาที่น้องหันกลับมา ก็จะมองเห็นว่าพี่ยังอยู่ข้างๆเหมือนเดิม”*******Part. Fผมหยุดยืนตรงนี้มาสักพักใหญ่ๆละทีแรกว่าจะเข้าไปหาน้อง แต่อะไรบางอย่างบอกผมว่า จุดยืนตรงนี้แหละ เหมาะกับผมที่สุดแล้ว** จุดที่เรียกว่าพี่ชาย**ผมเห็นหมดแหละ ว่าพวกน้องๆกำลังทำอะไร ได้ยินทุกเรื่อง ทุกคำที่คุยกัน ถึงแม้หัวใจผมจะหวิวๆ มือไม้สั่นจนแทบจะถือดอกไม้ต่อไปไม่ไหว จนต้องเอามากอดแนบอกแทนแม้ว่าน้ำตาผมมันเอ่อ ใกล้จะหยดลงมาเต็มทีละก็ตาม แต่ผมรู้ตัวดีว่า... ผมไม่ได้เสียใจเลยถึงแม้ว่าน้องจะไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกว่าพี่ชาย ผมก็ไม่เคยเสียใจเพราะเรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้หรอก ตลอดเวลา3เดือนที่ผมตามจีบน้องไม่เคยมีสักวัน ที่สายตาน้องจะมองผมเป็นอื่น ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ผมก็ยังอยู่ในสถานะเดิม’ พี่ชายที่แสนดี’ผมรีบใช้มือปาดน้ำตา ก่อนที่น้องจะหันมาเห็นว่าผมร้องไห้ผมอยากให้น้องจดจำแค่ภาพที่ดีๆมากกว่าต้องมาเห็นว่า ผมต้องร้องไห้เพราะเขา ผมไม่อยากให้น้องเสียใจอีกแล้วน้องหันหลังกลับมาเจอผมที่ยืนรออยู่ ดีนะที่ผมปาดน้ำตาทิ้งไปแล้ว ไม่อย่างนั้น มันต้องร่วงหล่นลงมาต่อหน้าน้องแน่ๆผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาน้อง เดินช้ากว่าที่เคย แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนทุกวัน“ พี่เอฟคะ คือเม…… ” น้องพยายามจะบอกอะไรผมบางอย่างสิ่งที่น้องจะบอก มันคือสิ่งที่ผมรับรู้อยู่แล้วแต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังไม่พร้อมจะฟังถ้าต้องเลือกจริงๆ ผมขอเป็นคนพูดมันออกมาเองจะดีกว่า“พี่รู้ครับว่าเมจะพูดอะไร” ผมขอพูดออกไปเอง สีหน้าน้องแย่มากและจู่ๆน้องก็ร้องไห้ออกมาผมเช็ดน้ำตาให้น้อง ไม่อยากให้ใบหน้าสวยๆต้องมาเลอะคราบน้ำตาแบบนี้ น้องร้องไห้มามากเกินไปละและผมก็ไม่อยากให้น้องต้องมาเสียน้ำตาเพราะผมด้วย“เมไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องรู้สึกผิด เมไม่เคยบอกให้พี่มาชอบ พี่ชอบของพี่เอง เข้าใจไหมคะ”ที่เขาชอบเมเพราะเมคือเม เมไม่เคยบอกว่ารัก เมไม่เคยทำให้เขารู้สึกเข้าใจผิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะเขาเอง เดินเข้ามาหาน้องเอง จีบน้องเอง รักน้องเอง ถ้าสุดท้ายจะเจ็บเองมันก็ไม่แปลก“เมทำตามหัวใจของตัวเองเถอะ อยู่กับใครแล้วมีความสุขก็อยู่กับคนนั้นแหละ พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีของเม จะนั่งมองความสุขของน้องอยู่ห่างๆเวลาที่น้องหันกลับมา ก็จะมองเห็นว่าพี่ยังอยู่ข้างๆเหมือนเดิม”แน่นอนครับ ทุกประโยคที่ผมพูดออกไป มันคือความจริง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ถึงแม้ว่าเมจะเลิกคบกับเพชร หรือเมกลับไปคบกับเพชร แต่ยังไงๆ ผมก็จะยังคงเป็นพี่ชายของเมเหมือนเดิมแหละ จะคอยส่งกำลังใจจากมุมของผมให้น้องความห่วงใย ความหวังดีต่างๆ จะยังมีให้น้องตลอดวันข้างหน้า เราอาจจะห่างกันไปเรื่อยๆ ก็แล้วแต่ว่าโชคชะตาจะกำหนด แต่เชื่อเถอะ ยังไงผมก็จะยังจดจำตังเมไว้ในใจ ไม่ลืม*********ฮาโหลๆ ทุกคนมีใครสงสารพี่เอฟบ้างไหมคะไรท์คิดว่าตังเมเองก็คงสงสารพี่เอฟแหละ แต่ทำไงได้เนาะ เรื่องของหัวใจมันบังคับได้ที่ไหนแต่คนดีๆแบบพี่เอฟเศร้าได้ไม่นานหรอกเนาะ เดี๋ยวสายลมแห่งความรักก็จะพัดพาคนดีๆเข้ามาเองวันนี้กลัวรีดรอนานเลยแอบโดดงานมาอัพให้แล้วนะคะ ถ้าช่วงนี้อัพช้าอย่าว่ากันเลยน๊าาา เพราะต้องแบ่งเวลาไปทำงานประจำด้วย ขอกำลังใจจากรีดทุกคนด้วยนะคะ ขอบคุณที่โอบอุ้มกันมาตลอด รัก#ปลายฝัน