ตอนที่3 เงื่อนไข 1

C h a p t e r 3 ชายชุดดำยืนเชิดหน้า มือวางไว้หน้าเป้ากางเกงด้วยสีหน้าเรียบเฉยคล้ายทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทันทีที่เห็นหญิงสาวสองคนเดินมา เขาก็เปิดประตูยืนหลบด้านข้างเพื่อเปิดทางให้พวกเธอเดินเข้าไปด้านในโดยอัตโนมัติ เมื่อเควินเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง ก็ผายมือให้และพาไปที่ห้องโถงใหญ่ทันที \"นายกำลังคุยธุระอยู่ครับ โปรดรอสักครู่\" \"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้\" \"ครับ\" แล้วเควินก็เดินเข้าไปยังห้องด้านใน ปล่อยให้หญิงสาวสองคนนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ข้างนอกตามลำพัง เรียวสั่นขาเพราะความกังวลที่มีทวีคูณ เธอไม่รู้ว่าการเจอกันครั้งนี้จะทำให้พบเจอกับเรื่องอะไรบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องทำก็คือ ยอมถอยและขอโทษเขาจากใจจริง… เวลาผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เธอคลายความกังวลลงไปเยอะมากจนแทบไม่มีความรู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว แต่กลับมีอารมณ์หงุดหงิด โมโห เข้ามาแทน ถ้ายังไม่ว่าง แล้วจะนัดเธอมาทำไม!! เรียวถอนหายใจมากกว่าร้อยรอบแล้ว จนมินนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องเอื้อมมือมาลูบแขนเบาๆ เป็นเชิงให้หญิงสาวใจเย็นๆ เธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจและยิ้มน้อยๆ ตอบกลับ เพื่อรอต่อไปอย่างอดทน เควินยืนอยู่หลังประตูในห้องนอน คอยแง้มประตูเพื่อมองดูหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องโถงข้างนอกตามคำสั่งเจ้านาย ดูท่าคงเริ่มจะหมดความอดทนแล้วสินะ ก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าเจ้านายกำลังทำธุระ ทั้งที่ความจริงคำว่าธุระคือการเล่นเกมในคอมพิวเตอร์ต่างหาก ไม่นานก็ย้ายไปนั่งอ่านเอกสารที่คุณพอร์ชส่งมาทางอีเมลอีกครั้ง จากนั้นก็ไปแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ ใช้เวลาไปอย่างเชื่องช้า ถึงแม้ว่าจะว่างมากแค่ไหน เจ้านายก็ยังทำตัวยุ่งได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็เหมือนกัน… “นายจะออกไปหรือยังครับ” “ไม่ว่าง” “คือ…” “ฉันสูบบุหรี่อยู่ ตอนนี้ยังไม่ว่าง” “ครับ” \"ไปหรือยัง\" \"ยังครับ\" \"กี่ชั่วโมงล่ะ\" \"สองชั่วโมงแล้วครับ\" พอลสันยกยิ้มมุมปากพลางหัวเราะในลำคอ เขาแค่อยากจะเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แค่รอสักสองสามชั่วโมงแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก… ห้าชั่วโมงกับอารมณ์ที่คุกรุ่น ตอนนี้ใบหน้าของเรียวแทบจะดูไม่ได้อีกแล้ว เขาทำแบบนี้เพื่อต้องการแก้แค้นเธอแน่ๆ จะให้เธอรอจนฟ้าสว่างเลยใช่ไหม เหอะ!! ฝันไปเถอะ!! เธอตัดสินใจหันไปปลุกมินนี่ที่นอนหลับไปแล้วให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ลากหญิงสาวออกจากห้องไปโดยไม่สนใจอะไรอีก ปัง! \"เรายังไม่ได้เจอคุณพอลสันเลยนะคะ\" มินนี่เอ่ยถาม ขณะที่เรียวกำลังพาเธอไปขึ้นลิฟต์ \"ช่างเขาเถอะ\" \"แต่ถ้าเขาออกมาแล้วไม่เจอ อาจจะโกรธเอานะคะ อีกอย่างการลงทุนครั้งนี้ได้ยินว่าสำคัญกับคุณมาก…\" โกรธก็ช่าง เธอสิ สมควรจะโกรธมากกว่า เรียวยืนกอดอกอยู่หน้าลิฟต์ด้วยความโมโห นั่งรอเขามาตั้งแต่สี่ทุ่มจนตอนนี้ตีสามแล้ว เธอนั่งตาค้างมาห้าชั่วโมงแล้ว ให้ตายเถอะ!! ง่วงก็ง่วง น้ำสักแก้วก็ไม่มีให้แขก นึกว่าตัวเองมีเงินมีทองรวยล้นฟ้าแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ ปัดโธ่โว้ย!! หลังจากส่งมินนี่กลับไปแล้ว เรียวก็เดินมายืนหน้าห้องนั้นอีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้เงินลงทุนของเขาละก็ เธออยากจะเผาห้องนี้แล้วจับเขาย่างเสียเลย จากนั้นก็จะหัวเราะให้ดังลั่น เอาน่า อดทนไว้ก่อน รอให้ได้เงินทุนก่อน ตอนนี้เขาคือพระเจ้า ถ้าไม่มีเขาเธอจะไม่เหลืออะไรเลย อดทนไว้เรียว ชายชุดดำที่หน้าห้องเปิดประตูให้เธออีกครั้ง แต่คราวนี้ กลับมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เธอก้าวเท้าเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ผงะเล็กน้อย สายตาจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับอยู่ตรงโซฟาตัวยาวที่เธอเคยนั่งก่อนหน้านั้น โผล่หัวมาได้สักที พอลสันได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาก็หันหน้าไปมองที่ประตู จากเดิมที่มีใบหน้าเรียบเฉยก็กลายเป็นยิ้มมุมปากอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มไม่คิดว่าเธอจะกลับมาอีกครั้งหลังจากที่เขาทิ้งเธอไว้ตั้งห้าชั่วโมง… ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่อาจเป็นเพราะวันนี้วิ่งวุ่นทั้งวันถึงได้เพลียมากเป็นพิเศษ พออาบน้ำ สูบบุหรี่เสร็จ กะว่าจะพักสายตาสักแป๊บ สรุปคือหลับยาว ตื่นมาอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ถึงได้สะดุ้งแล้วหันไปถลึงตาใส่เควินด้วยความไม่พอใจที่เลขาไม่ยอมปลุก พอเดินออกมาจากห้องนอนก็ไม่เห็นใครอยู่แล้ว… การที่เธอกลับมาอีกครั้งจึงอยู่เหนือความคาดหมายของเขาแต่ก็น่าพอใจระดับหนึ่ง เรียวไม่ได้นึกว่าจะเจอเขาง่ายๆ แบบนี้ ตอนที่เดินกลับมาที่ห้องก็ตัดสินใจว่าจะรอเขาจนกว่าจะเช้า เพื่อแสดงออกถึงความจริงใจ แต่พอมาเจอเขาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้รีบคุยธุระให้เสร็จ ต่างคนต่างแยกย้ายเสียที เอ่อ…แต่…เธอจะบอกยังไงดี \"คือ ฉันไปส่งมินนี่มาน่ะค่ะ พอดีฉันตั้งใจจะพาเธอมาหาคุณด้วย แต่มันดึกเกินไป ก็เลยให้เธอกลับไปก่อน\" เขาเอียงคอมองกระเป๋าในมือของหญิงสาว ก็พอจะรู้แล้วว่าเธอตั้งใจจะกลับ แต่อาจจะคิดอะไรได้ ถึงได้กลับมาที่นี่ เรียวเห็นเขามองนิ่งก็ส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินตรงไปนั่งข้างๆ เขาที่โซฟาตัวใหญ่ เอาล่ะเรียว ได้เวลาแสดงละครแล้ว \"เรื่องเมื่อวันก่อน ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้ง...\" เรียวชะงักเมื่ออยู่ๆ พอลสันก็เอื้อมมือมาวางไว้บนหน้าขาของเธอแล้วก็ลูบไล้แผ่วเบา ถ้าเป็นคนอื่นเธออาจจะหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศ แต่นี่คือพอลสัน เขาคือบุคคลอันตราย... \"แล้วคุณจะชดเชยให้ผมยังไง\" “…” เรียวมองมือของเขาที่กำลังจะสอดเข้าไปในกระโปรงทรงเอตัวสั้น... ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่ไม่ได้สนใจเรื่องความสัมพันธ์ทางกายสักเท่าไหร่ ถ้าได้ยินคำพูดนี้จากใครสักคนที่เธอถูกใจ เธออาจจะผลักเขาลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมเอง แต่พอมาเป็นคุณพอลสันคนนี้...เธอขอบาย...เขาน่ากลัวเกินไป ทั้งน้ำเสียง แววตา แล้วก็เรี่ยวแรง...เธอยังจำวันนั้นได้ไม่มีวันลืม แรงที่เขาดันเธอติดกำแพงเจ็บจนมีรอยนิ้วมือที่แขน แล้วยังรอยคิสมาร์กที่เธอต้องใส่เสื้อคอเต่าไปทำงานเพื่อปกปิดทุกวันอีก ให้ตายสิ!! เธอเม้มปากแน่นและพยายามคิดหาวิธีหลีกเลี่ยง ส่วนพอลสันก็พยายามลองเชิงหญิงสาวตรงหน้าว่าเธอจะเล่นด้วยเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมาหรือเปล่า ด้วยการลูบไล้ให้ลึกเข้าไปข้างในอีกนิด... หมับ! เธอจับข้อมือของเขาไว้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะสอดนิ้วมืออุ่นร้อนเข้าไปในกระโปรงมากกว่านี้ \"คุณพอลสันคะ เรื่องวันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ\" \"ไม่ได้ตั้งใจ? แล้วที่คุณแลบลิ้นปลิ้นตาก็ไม่ได้ตั้งใจด้วยใช่ไหม\" จะแถไปทางไหนดีล่ะทีนี้ เธอเดาว่าตอนนั้นเขาก็คงไม่รู้จักเธอหรอก พอเจอเธอทำร้ายไปแบบนั้นก็คงให้ลูกน้องไปตามสืบมาแล้วว่าเธอเป็นใคร งั้นก็บอกได้สิว่าตอนนั้นเธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคือคุณพอลสัน… \"คือ...ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นคือคุณค่ะ\" พอลสันหรี่ตามองใบหน้าใสซื่อ ดวงตากลมโต อย่างจับผิด ผู้หญิงคนนี้กำลังโกหก เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่านั่นคือเขา เพราะเควินเป็นคนให้นามบัตรเธอเองกับมือ แล้วนามบัตรก็มีชื่อของเขาอยู่ ยัยตัวแสบ จะเล่นลูกไม้อะไรอีก \"งั้น...วันนี้คุณรู้หรือยังว่าผมเป็นใคร\" เรียวปล่อยมือออกจากแขนชายหนุ่ม ก่อนจะกลืนน้ำลายเล็กน้อย พอลสันมองแขนของตัวเองที่ถูกเธอจับไว้สักพักก่อนจะเอนตัวพิงโซฟา ยกขานั่งไขว่ห้าง สอดแขนกอดอกอย่างเกียจคร้าน สายตายังคงจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน เธอ...ไม่เหมือนคนอื่น เขาเชื่อแบบนั้น \"แน่นอนค่ะ\" เธอพยักหน้าหงึกๆ \"ฉันหวังว่าคุณพอลสันที่เป็นคนมีจิตใจดีจะไม่ถือโทษโกรธเด็กอย่างฉันที่ไม่รู้ความนะคะ\" ช่างรู้จักพูด ปากหวานใช่เล่น พอลสันยกยิ้มให้กับการแถไถของหญิงสาว แต่ก็ชื่นชมที่เธอพูดออกมาโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลยสักนิด เรียวเองก็รู้สึกภูมิใจที่สามารถโกหกยกยอปอปั้นให้กับผู้ชายคนนี้ได้โดยไม่อายปาก จิตใจดีบ้าบออะไร เขาเพิ่งแก้แค้นเธอไปนิ \"ถ้าผมโกรธคุณ ผมก็จะกลายเป็นคนจิตใจไม่ดีสินะ\" ถึงคุณไม่โกรธ คุณก็เป็นคนจิตใจไม่ดีอยู่แล้วแหละค่ะ คุณพอลสัน \"ไม่หรอกค่ะ คุณเป็นคนจิตใจดีอยู่แล้ว\" กระดากปากเธอเหลือเกิน แต่คำพูดเกินจริงของเธอก็ทำให้พอลสันยิ้มและพยักหน้าอย่างพอใจ ความจริงเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจมากกว่าว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนสีไวมาก สามารถพูดจาตรงข้ามกับความคิดได้โดยไม่รู้สึกอะไร \"งั้น เรามาคุยเรื่องงานกันเลยดีไหมคะ\" คุยให้เสร็จจะได้รีบกลับสักที เธอง่วงจะตายอยู่แล้ว \"ใครเขาสั่งสอนให้คุณคุยเรื่องงานกับผู้ชายในห้องสองต่อสองตอนตีสามกันบ้างครับ\" เรียวอยากจะแหมไปถึงดาวอังคาร ก็เพราะใครกัน ปล่อยให้เธอรอมาจนถึงตอนนี้ \"คุณพอลสันคะ...\" เรียวหยุดพูดเมื่อเขาแบมือมาข้างหน้าเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง แล้วเขาต้องการอะไร? อ๋อ เหอะ หยุดแต๊ะอั๋งผู้หญิงสักวินาทีไม่ได้หรือไง เรียวยื่นมาไปวางไว้บนมือของชายหนุ่มก่อนจะส่งยิ้มให้ พอลสันเอียงคอมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู มือของเธอนุ่มมากคล้ายคนที่ไม่เคยทำงานหนักมาก่อน แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ปั่นป่วนจนเขาเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่าง...ถ้ามือนุ่มนิ่มของเธอมาลูบไล้บนร่างกายของเขา มันคงจะ... เขาเองก็อยากจะคิดอะไรที่มากกว่านี้ แต่ดูเหมือนจะเร็วเกินไป กับผู้หญิงคนนี้เขาอยากจะเล่นให้นานกว่านี้อีกหน่อย แต่บอกไว้เลย ถ้าเขาอยากได้ เธอก็ไม่รอด... เรียวยังคงมองมือของเขาที่จับมือเธอไว้แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆ ไปมา \"คุณเรียว…\" \"คะ? \" \"คุณกำลังอ่อยผมเหรอครับ\" ห๊ะ!! ตรรกะอะไรของเขา เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เสื้อผ้าก็ใส่มิดชิดมีแต่กระโปรงทรงเอ ที่พอนั่งแล้วมันจะรั้งขึ้นมาเลยดูสั้นนิดหน่อย ส่วนมือนั่น เขาแบมือมาเพื่อขอมือเธอไม่ใช่เหรอ เธอถลึงตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ \"ก็...\" เขาจับมือเธอยกขึ้น \"ผมต้องการเอกสารครับ ไม่ใช่มือของคุณ\" เรียวตากระตุกเล็กน้อยก่อนจะดึงมือกลับก่อนจะรีบหยิบเอกสารในกระเป๋าถือขึ้นมาวางลงไปบนมือของเขา ที่แบทิ้งไว้อย่างเก้อเขิน พอลสันจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังหน้าแดงอยู่ อาการเขินอายของเธอมันทำให้น่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก เขายกยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ผู้หญิงอะไร น่ารักชะมัด \"นี่คือแผนงานที่ฉันแก้ไขใหม่ค่ะ\" พอลสันพลิกเอกสารดูอย่างจริงจังพร้อมกับฟังหญิงสาวอธิบายทุกอย่างไปด้วย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะมีความคิดเกินกว่าอายุจริง การวางแผนการจัดการตลาดและอะไรอีกหลายๆ อย่าง ครั้งนั้น เขาได้ฟังแต่พ่อของเธอพูดถึงเรื่องแผนงานจึงไม่ได้รู้ถึงความสามารถจริงๆ ของเธอ แต่ครั้งนี้ได้ฟังที่เธอพูด อย่างไหลลื่นบวกกับน้ำเสียงที่ทำให้ไม่รู้สึกเบื่อแถมยังน่าฟัง ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเพลิดเพลิน สักพักเขาก็ละสายตาจากเอกสารในมือ เหลือสายตาขึ้นไปมองหญิงสาวข้างกายที่กำลังพูดพร้อมกับทำท่าทางประกอบไปด้วย ริมฝีปากบางขยับไปมา ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่ ที่เขารู้ตอนนี้ก็คือ ริมฝีปากของเธอเหมือนกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเขา พอลสันโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากบางเล็กนั้น... \"คะ...คุณพอลสันคะ...\" เสียงของเรียกของเธอทำให้เขาชะงัก มีสติ เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเห็นเขามองมาด้วยสายตาเร่าร้อนแบบนั้น ยิ่งน่ากลัว… พอลสันหยุดนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปจ้องมองดวงตากลมโตของเธอที่กำลังแสดงอาการตื่นตกใจ ลักษณะเหมือนเหยื่อที่น่าสงสาร หวังเพียงให้เขาเห็นความอ่อนแอแล้วปล่อยเธอไป แต่ฝันไปเถอะ เขาแค่จะยื้อเวลาออกไปก่อน รอให้เหยื่อตายใจแล้วจับกินทีเดียว \"ดวงตาของคุณ สวยดีนะครับ ผมชอบ\" เรียวเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ คุยเรื่องงานอยู่ดีๆ ทำไมมาพูดเรื่องดวงตาของเธอได้ แล้วดูเขาไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่ ในหัวมีแต่เรื่องบนเตียงสิท่า เรียวยิ้มให้เขาก่อนจะ... \"ขอบคุณค่ะ...แล้วที่ฉันพูดทั้งหมด คุณว่ายังไงคะ\" พอลสันวางเอกสารลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นเอามือไขว้หลัง เดินไปยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่มองไปยังวิวด้านนอกคอนโด มีเพียงแสงสลัวจากเสาไฟข้างสระน้ำ รวมถึงไฟจากตึกชั้นคอนโด ที่ทำให้ดูแล้วพาจิตใจสงบ เรียวใจเต้นแรงเพราะตื่นเต้นกับการรอคำตอบจากเขา แผ่นหลังกว้างกับเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำทำให้เขาดูมีเสน่ห์มาก แค่ข้างหลังก็สามารถทำให้ผู้หญิงกลืนน้ำลายได้หลายอึกแล้ว ยิ่งเขาหันหน้ามา ไม่ต้องบอกเลยว่าผู้หญิงกี่คนที่อยากจะกระโจมเข้าใส่เขาโดยไม่ลังเล แต่...ทำไมเธอสัมผัสได้ถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยวจากร่างกายของเขา ทั้งที่เขาคือคนรวย มีเงิน มีธุรกิจ ที่ประสบความสำเร็จทุกอย่าง ต้องมีความสุขไม่ใช่เหรอ \"ผม...ตกลง\" \"คะ? \" เรียวรู้สึกว่าได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่ จึงได้แต่ทำหน้านิ่งและงุนงง จนกระทั่งชายหนุ่มหันกลับมามองเธอ และพูดประโยคนั้นอีกครั้ง… \"ผมยอมร่วมลงทุน\" \"จริงเหรอคะ\" เธอลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว เพราะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ จากนั้นก็เดินไปจับมือหนาพลางยิ้มตาหยี “…” รอยยิ้มนั้น ทำให้พอลสันมองอย่างเหม่อลอย \"ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง\" \"นะ...นายครับ\" เควินเดินเข้ามาในห้องเพื่อเตือนเรื่องการประชุมตอนเช้าก็ผงะด้วยความตกตะลึง ที่ได้เห็นเจ้านายของตัวเองยืนยิ้มโง่ๆ อยู่กับคุณเรียวที่จับมือของเจ้านายไว้ ตั้งแต่จำความได้ เขากล้าบอกเลยว่าเจ้านายไม่เคยยิ้มแบบนั้นมาก่อน ส่วนใหญ่จะยิ้มมุมปาก ไม่ก็เหยียดยิ้ม แต่นี่คือรอยยิ้มของคนที่มีความสุข อะไรทำให้เจ้านายยิ้มแบบมีความสุขได้ หรือว่าจะเป็นเธอ... \"มีอะไร\" น้ำเสียงเยือกเย็นกับใบหน้าที่เรียบเฉยทำให้เควินก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม \"ตอนเช้ามีประชุมตอนหกโมงครับ\" \"อืม\" \"งะ...งั้นฉันกลับก่อนนะคะ ไว้ตอนเซ็นเอกสารฉันจะโทรมานัดอีกที\" เรียวปล่อยมือเขาแล้วรีบไปหยิบกระเป๋าเอกสารก่อนจะเดินไปที่ประตู อะไรกัน ทำไมถึงเดินมาจับมือเขาได้ หน้าไม่อายจริงๆ เลยเรียว \"เดี๋ยว…\" เธอชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมองตามเสียงเรียก \"มีอะไรเหรอคะ\" \"ผมตกลง...แต่มีเงื่อนไข\" ว่าแล้วเชียว คนอย่างเขาจะยอมเสียอย่างเดียวได้ยังไง \"ว่ามาได้เลยค่ะ ถ้าไม่เกินความสามารถ ฉันทำให้แน่นอน\" \"ไม่เกินความสามารถของคุณหรอกครับ\" \"แล้วเงื่อนไขคือ...\" พอลสันค่อยๆ ก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเรียว ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ \"พรุ่งนี้ผมจะให้เควินส่งเอกสารไปให้ หวังว่าคุณจะทำได้\" รอยยิ้มของชายหนุ่ม ทำให้เรียวเสียวสันหลังแปลกๆ ต่อมความอยากรู้ของเธอเริ่มทำงานช้าๆ เงื่อนไขที่ว่า คงไม่ใช่ให้ฉันต้องเสียสละตัวเอง ไปนอนกับเขาใช่ไหม เพราะถ้าใช่บอกเลยว่ายาก ฉันจะเล่นงานให้น้องชายของเขาใช้งานไม่ได้ไปเสียเลย!! คนโรคจิต!!