ตอนที่4 เงื่อนไข 2

C h a p t e r 4 เรียวเดินเข้ามาโรงแรมด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน เจอหน้าใครก็พยักหน้าให้อย่างเป็นมิตร ก็เป็นเพราะเรื่องเงินทุนของโรงแรม ถูกแก้ไขได้แล้ว เหลือแค่เซ็นสัญญากันเท่านั้น แค่นึกถึงก็รู้สึกมีความสุขแล้ว พนักงานที่ผ่านไปผ่านมาต่างมองเจ้านายของเขาอย่างงุนงง บ้างก็ซุบซิบนินทา ปกติเรียวจะคีพลุคเป็นผู้บริหาร ดูน่าเกรงอกเกรงใจ แต่วันนี้กลับเดินยิ้มแป้นเหมือนเด็กน้อยได้ขนม มันน่าแปลกเกินไป เมื่อเรียวขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นผู้บริหารก็เห็นเลขาน้ำนั่งวุ่นอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะ \"ขมวดคิ้วมากๆ ไม่ดีนะคะพี่น้ำ\" \"โธ่ คิดว่าคุณเรียวจะไม่เข้ามาเสียแล้ว\" \"เข้าสิ เรียวต้องเข้ามาเคลียร์งานนิดหน่อยค่ะ\" \"เอ่อ เอกสารที่เลขาคุณพอลสันส่งมา วางไว้บนโต๊ะนะคะ\" \"เอ๊ะ ส่งมาแล้วเหรอ รวดเร็วดีจัง\" \"ค่ะ ส่งมาแล้ว\" ทำไมสีหน้าเลขาน้ำถึงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ความจริงเรียวก็มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกัน เธอรีบเดินเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อคลุมแขวนและวางกระเป๋าจากนั้นก็หยิบเอกสารขึ้นมา มันปิดแน่นอย่างดีแถมเขียนข้างหน้าตัวโตๆ ว่า ’เอกสารความลับ’ เมื่อเธอแกะออกดูก็พบว่าเอกสารที่ว่า มัน...แค่วินาทีเดียวเท่านั้น วินาทีเดียวที่เธอแทบอยากจะกรีดร้อง... เล่นบ้าอะไรของเขาเนี่ย เรียวออกจากบริษัทอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งโทรหาเควินเพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของพอลสัน พอได้ที่อยู่ เธอก็รีบขับรถด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน ไม่รู้ว่าเอกสารพวกนั้น เขาตั้งใจส่งมาหรือส่งผิดกันแน่ 1 ชั่วโมง พอลสันเหลือบตามองหญิงสาวที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็ก้มหน้าลงทำงานต่อไม่สนใจอะไร ส่วนเควินก็ยืนมองเธออยู่ข้างๆ เจ้านายด้วยใบหน้าเฉยชา \"คุณพอลสันคะ\" เรียวรั้งสายตาหันไปมองผู้ชายข้างหน้าก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา \"ครับ\" เขาตอบกลับเธอโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ \"เอกสารที่คุณส่งมาคืออะไรคะ\" \"คุณอ่านหรือยัง\" \"ก็ต้องอ่านสิ ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นเอกสารอะไร คือฉันไม่เข้าใจค่ะ คุณส่งเอกสารพวกนี้มาให้ฉันทำไม\" น้ำเสียงไม่พอใจของหญิงสาว ทำให้พอลสันเงยหน้าขึ้นมามอง \"คุณคิดว่าไง\" \"มันไม่เห็นมีเงื่อนไขอะไร มีแต่เอกสารการทำงานของคุณ มันคือความลับไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะส่งมาให้ฉันทำไม\" \"เงื่อนไขของผม...คือนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณต้องมาทำหน้าที่เลขาแทนเควินสามเดือน\" เดี๋ยวนะ!! เหมือนจะได้ยินอะไรเกินความคาดหมาย \"ห๊ะ...\" \"นะ...นายครับ\" ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่ตกใจ เควินเองก็ถลึงตาโตมองเช่นกัน เขากำลังงงกับเจ้านาย อะไรคือให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนเขาและจะให้เขาไปทำอะไร หรือเจ้านายกำลังจะไล่เขาออก เจ้านายครับ ผมทำอะไรผิด \"ตกใจอะไรครับ\" พอลสันเอ่ยขึ้น \"คุณไม่มีคนอื่นให้ทำแล้วเหรอ\" \"มี...แต่ผมเลือกคุณ\" \"แล้วคุณเควินจะไปไหนคะ\" \"เขาจะไปเป็นที่ปรึกษาให้น้องชายผมที่แคนาดา\" \"ห๊ะ!! \" เสียงอุทานด้วยความตกใจของเควินทำให้พอลสันต้องหันมามองตาขวางใส่ เควินจึงได้แต่ก้มหน้าหงอยๆ ไม่กล้าพูดอะไรมาก นอกจากบ่นพึมพำอยู่ในใจ เรียวกำลังนึกถึงน้องชายเขา งั้นก็คงเป็นคุณพอร์ชสินะ เธอเคยเห็นเขาลงนิตยสาร Boyfriend ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการทำงานและธุรกิจที่แคนาดา เขาเป็นผู้ชายอบอุ่น มีเสน่ห์มาก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียว ความหล่อต้องยกให้ครอบครัวนี้เลย เพอร์เฟกต์ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่เสียดายที่คุณพอร์ชแต่งงานกับนักแสดงสาวชื่อดังคนหนึ่งไปแล้ว ทำให้สาวๆ ที่จ้องตาเป็นมันต่างก็ผิดหวังไปตามๆ กัน ก็คงต้องกลับไปจ้องมองเขาผ่านหนังสือพิมพ์ทั่วไปหรือไม่ก็มองดูเขาผ่านในโทรทัศน์เท่านั้น พอลสันเห็นหญิงสาวยืนจ้องมองเขานิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรก็คิดว่าเธอคงกำลังหาวิธีเพื่อไม่รับเงื่อนไข… ใช่ เธอกำลังใช้สมองอันน้อยนิดคิดวิธีอยู่ ทำไมต้องมาเป็นเลขาให้เขาด้วย ในเมื่อแค่งานในโรงแรมก็เยอะจนเธอแทบจะไม่ได้นอนอยู่แล้ว คิดบ้าอะไรของเขาอยู่นะ \"ฉันจะให้พี่น้ำมาเป็นเลขาให้คุณดีไหมคะ เธอมีประสบการณ์มากกว่าเรียนรู้ได้เร็วกว่าด้วย\" คำพูดของหญิงสาวทำให้พอลสันมีสีหน้าบึ้งตึง \"คุณไม่อยากเป็นเลขาให้ผม? \" \"คือว่า งานที่โรงแรมยังรอให้ฉันไปจัดการอยู่อีกเยอะ ฉันไม่มีเวลามาเป็นเลขาให้คุณหรอกค่ะ\" \"งั้นก็ยกเลิกการลงทุนไป\" \"อะไรนะ!! \" \"ในเมื่อทำตามเงื่อนไขไม่ได้ ก็ยกเลิกไป\" \"เดี๋ยวสิคะ\" \"เชิญครับ ผมยังมีงานต้องทำ\" พอลสันพูดจบก็ก้มหน้าทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเธออีกเลย เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!! \"แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย\" เธอบ่นพึมพำ \"ทำไมครับ? หรือผู้บริหารระดับสูงแบบคุณจะลดตัวลงมาเป็นเลขาให้ผมไม่ได้\" พอลสันตั้งใจพูดจาดูถูกหญิงสาวเพื่อให้เธอหมดทางเลือก เขาอยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากรู้ว่าเธอมีความสามารถขนาดไหน และคุ้มไหมกับเงินลงทุนที่จะต้องเสียไป อีกอย่างเธออายุยังน้อย ยังไม่มีประสบการณ์อะไร ต้องสอนให้เธอเรียนรู้ก่อนถึงจะทำให้เขาเชื่อได้ว่าเธอจะบริหารโรงแรมได้ดี ถ้าภายในสามเดือนเธอสามารถทำให้เขาเชื่อมั่นได้ เขาก็มีผลตอบแทนที่สูงมากพอ ที่จะทำให้เธอกระโดดโลดเต้นได้เป็นเดือน เรียวหรี่ตามองเขาอย่างสงสัย ผู้ชายคนนี้ต้องแกล้งเธอแน่ๆ คนในบริษัทเขามีเป็นแสน ทำไมต้องมาให้เธอที่ไม่ใช่พนักงานของเขามาทำหน้าที่แทนด้วย แล้วมันก็น่าหงุดหงิดที่เขาดันจงใจพูดจาดูถูก คิดว่าเธอจะทำไม่ได้งั้นสิ ถูกต้อง เธอทำไม่ได้หรอก หากทำอะไรให้เขาไม่พอใจขึ้นมา เธอจะทำยังไงเล่า หลังจากเรียวเดินออกไปจากห้อง เควินก็เอาแต่เหลือบตามองเจ้านายอย่างน้อยใจ \"เลิกทำหน้าตาแบบนั้นสักที มันทำให้ฉันหงุดหงิด\" พอลสันพูดเสียงเรียบเฉยนั่งมองเลขาคนสนิทที่ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ \"นายครับ นายจะให้ผมไปแคนาดาจริงๆ เหรอครับ\" \"อืม...ฉันมีเรื่องสำคัญให้นายไปทำ\" \"อะไรครับ\" พอลสันหยิบแฟ้มเล่มหนึ่งออกมาจากกองเอกสารยื่นส่งให้เควิน เขารับไปอ่านแล้วก็เบิกตาโตกว้างก่อนจะมองหน้าเจ้านายด้วยความตกใจ \"เรื่องจริงเหรอครับ? \" \"อืม พอร์ชส่งเข้าอีเมลมาให้เมื่อเช้า\" \"แล้ว...\" \"ไปช่วยทางนั้นสักอาทิตย์แล้วค่อยกลับมา\" \"ครับ\" เควินนึกอะไรขึ้นได้ ก็กำลังจะอ้าปาก แต่พอเห็นสายตาเย็นชาของเจ้านายก็ได้แต่หุบปากลง พอลสันถอนหายใจช้าๆ อย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นลูกน้องยืนอ้ำอึ้งอยู่ \"จะพูดอะไรก็พูดมา\" \"...คือเรื่องคุณอิงกาญจน์\" \"พรุ่งนี้เธอจะมา\" \"นายมั่นใจได้ยังไงครับ\" \"เธอต้องเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคุณริวก่อน และเชื่อเถอะว่าคุณริวต้องสนับสนุน\" \"นายคิดจะทำอะไรกันแน่ครับ\" พอลสันถอนหายใจช้าๆ อย่างเบื่อหน่าย \"ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอมีความสามารถอะไรบ้าง แผนงานที่เธอเสนอมามันก็ดีอยู่ เพียงแต่ฉันไม่เชื่อว่าคนที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลยจะทำได้ ก็ต้องให้เธอเรียนรู้ก่อนว่าการเป็นผู้บริหารมันไม่ใช่เรื่องง่าย\" เควินพยักหน้าอย่างเข้าใจ และนึกชื่นชมเจ้านายที่คิดการณ์ไกลไม่ยอมเสียผลประโยชน์ง่ายๆ และยังใจดีจะสอนงานให้กับคุณเรียวอีก แต่พอลสันไม่ได้บอกเควินอีกเรื่องหนึ่ง การที่ให้เธอมาเป็นเลขาก็เพราะเขาต้องการเก็บเหยื่อคนนี้ไว้ใกล้ตัว ความตั้งใจของเขาคือ ’เขาต้องได้เธอ และเธอจะต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง’ พอเล่นจนหมดสนุกแล้วเขาอาจจะเปิดกรงให้เหยื่อออกไป ถ้าเหยื่อไม่ตายซะก่อน ชายวัยกลางคนเดินลงบันไดมาข้างล่างเพื่อหาน้ำดื่มในห้องครัว เขาเปิดไฟด้วยท่าทางสะลึมสะลือก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเงาใครบางคนนั่งก้มหัวอยู่ที่โต๊ะอาหาร \"ตกใจร่วงตาตุ่มหมด!! \" หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบจะกระเด็นกระดอนออกมาอยู่แล้ว เมื่อปรับโฟกัสสายตาได้ เขาก็ค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปที่ไหล่ของใครคนนั้น \"ใคร? จัสมินเหรอ\" \"เรียวเองค่ะ\" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่ไร้สีแต่งแต้มทำให้ดูซีดเซียวจนน่ากลัว \"ระ...เรียว หนูมาทำอะไรข้างล่าง แล้วทำไมไม่เปิดไฟ พ่อตกใจหมด\" \"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะค่ะ\" \"มีปัญหาอะไร บอกพ่อได้นะ หรือที่โรงแรมมีปัญหาอีก คุณพอลสันตัดสินใจร่วมลงทุนแล้วไม่ใช่เหรอ\" \"พ่อรู้…\" \"สายพ่อมีเยอะแยะ ตกลงมีเรื่องอะไร หื้ม\" \"พ่อคะ\" เรียวเบะปากมองหน้าพ่อของเธอด้วยสีหน้าเศร้าสลด \"เรียวรู้สึกเหมือนจะโดนแกล้ง\" \"ใครจะมาแกล้งหนู\" \"จะใครเสียอีกล่ะคะ ก็เขานั่นแหละ\" \"คุณพอลสันเหรอ? เขาแกล้งอะไรหนู\" \"เขาตกลงร่วงลงทุน แต่ก็มีเงื่อนไข\" \"เงื่อนไขอะไร\" \"เขาอยากให้เรียวไปเป็นเลขาของเขา\" \"หื้ม เขามีคุณเควินเป็นเลขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ\" \"ใช่ค่ะ เขามีเลขาอยู่แล้ว แต่เขาบอกว่าคุณเควินจะไปเป็นที่ปรึกษาให้น้องชายของเขาที่แคนาดา\" \"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง\" \"แต่พ่อคะ\" เรียวเอื้อมมือไปจับมือของริวไว้ พลางมองตาปริบๆ \"เรียวเป็นผู้บริหาร ตอนนี้ที่โรงแรมก็มีงานมากล้นอยู่แล้ว เรียวจะไปเป็นเลขาให้เขาได้ยังไง\" \"ทำไมหนูไม่คิดในแง่ดี คุณพอลสันไม่ใช่คนที่ใครจะเข้าหาได้ง่ายๆ นะลูก การที่เขาเปิดโอกาสให้ลูกได้ไปเป็นเลขาแสดงว่าต้องการให้หนูเรียนรู้งานไปด้วย เขาเป็นนักธุรกิจ นักลงทุน งานของเขาต้องพบเจอผู้หลักผู้ใหญ่เยอะแยะ หนูมีแต่ได้กับได้\" “…” เรียวเอียงคอพลางคิดตาม ก็จริงอย่างที่พ่อพูด เธอเพิ่งเข้ามาบริหารโรงแรมยังไม่มีประสบการณ์มากมาย ถ้าได้อยู่เป็นเลขาคอยเรียนรู้งานจากเขาไปด้วยจะได้เอามาใช้บ้าง แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือ งานเลขาที่ว่าจะไม่จบที่เตียงใช่ไหม \"หนูต้องหาประสบการณ์บ้างนะ จะได้รู้วิสัยทัศน์ของแต่ละคนว่าเป็นยังไง ที่สำคัญ พนักงานบางคนก็ยังแอนตี้ลูกอยู่ไม่ใช่เหรอ ใช้เวลานี้สั่งสมผลงานให้พนักงานยอมรับในตัวลูกไปด้วย ก็ดีนะ พ่อสนับสนุน\" \"ก็ได้ค่ะ ก่อนจะข้ามขั้นเรียวคงต้องเริ่มหนึ่งก่อน\" \"คิดถูกแล้ว\" ริวลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดู ลูกสาวของเขาช่างเหมือนแม่ของเธอเหลือเกิน เขากับเรียวผ่านทุกข์สุขมาด้วยกัน พยายามทำงานเพื่อไม่ให้ลูกลำบาก ทุกอย่างเปลี่ยนไปตอนที่ภรรยาของเขาเปิดโรงแรมจนสามารถทำเงินได้มหาศาล ใช้เวลาสามปีในการก้าวนำมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัว แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน แม่ของเรียวก็จากไปเพราะโรคหัวใจ เขาเสียศูนย์ไปช่วงหนึ่งและลูกสาวของเขาคนนี้คือคนที่ฉุดดึงเขาขึ้นมาอีกครั้ง แม้ปัจจุบันเขาจะแต่งงานใหม่ แต่สุดท้ายก็ยังแทนภรรยาคนเก่าของเขาไม่ได้อยู่ดี \"พ่อรักหนูมากนะลูก พยายามอดทนไว้นะ\" \"ค่ะ เรียวจะต้องทำให้โรงแรมอีเจ้นขึ้นมามียอดขายอันดับหนึ่งอีกครั้งให้ได้\" \"คุณคะ มาทำอะไรข้างล่าง\" เสียงเรียกของหญิงสาววัย 40 ทักขึ้น เธอคือภรรยาใหม่ของพ่อชื่อ จีน่า แต่งงานกันมาได้ 4 ปีแล้ว ภรรยาของพ่อมีลูกติดด้วยหนึ่งคน ชื่อจัสมิน เธอเป็นดาราที่กำลังมีชื่อเสียง ไม่ต้องทำงานในบริษัทก็สามารถใช้ตัวเองทำเงินได้ \"เรียวยังไม่นอนอีกเหรอลูก\" \"กำลังจะไปค่ะ\" จีน่าไม่ใช่แม่เลี้ยงใจร้าย แต่เป็นผู้หญิงที่ดูแลเรียวและพ่ออย่างดีมาเสมอ ไม่เคยทำอะไรให้เธอรู้สึกถึงความอึดอัดสักนิด ยกเว้นลูกสาวตัวดีของจีน่านั่นแหละ ที่ไม่ค่อยจะเข้ากับเธอสักเท่าไหร่ \"ไปนอนกันได้แล้วดึกมากแล้วนะคะ\" จีน่าเอ่ยขึ้น เรียวเข้าไปกอดพ่อและหอมแก้มเหมือนที่เคยทำ ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่หู “รักพ่อนะคะ” แล้วก็หันไปกอดจีน่า \"ฝันดีค่ะ\" จากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป เรียวออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปเคลียร์งานที่โรงแรมและส่งต่องานที่ไม่ค่อยสำคัญให้เลขาน้ำจัดการ จากนั้นก็ออกจากโรงแรมไปที่บริษัทของคุณพอลสันเพื่อทำหน้าที่เลขาอย่างสมบูรณ์ เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ก็เห็นพอลสันยืนคุยโทรศัพท์อยู่ จึงตั้งใจจะออกจากห้องเพื่อไม่เป็นการเสียมรรยาท แต่เมื่อเขาเห็นเธอแล้วก็ชี้นิ้วสั่งให้นั่งที่โซฟา เธอจึงได้แต่ก้มหน้าและเดินไปนั่งรออย่างเชื่อฟัง ไม่นาน พอลสันก็คุยธุระเสร็จ เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้ประธานและมองเธอนิ่งๆ วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยตั้งใจแต่งตัวแนวเลขาแบบในโทรทัศน์หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่เขารู้คือเฉิ่มมาก ชุดดำทั้งตัวเหมือนจะไปงานศพ แว่นตากรอบดำ ผมถูกรวบตึงไว้ข้างหลัง แต่งหน้าอ่อนๆ \"คุณ...\" เขาเปิดปากพูด \"ฉันตกลงค่ะ ฉันจะมาเป็นเลขาให้คุณ\" พอลสันเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ \"งั้นก็เริ่มงานกันได้เลยครับ แต่ช่วยเปลี่ยนชุดหน่อยได้ไหม\" \"ทำไมคะ\" \"มันรู้สึกขัดตา เป็นเลขาไม่จำเป็นต้องใส่ชุดขาวดำ\" “…” เรียวเม้มปากแน่นพยายามสงบสติอารมณ์ที่กำลังปะทุ แค่เสื้อผ้าจะยุ่งวุ่นวายอะไรขนาดนั้น รู้สึกว่าเธอเป็นคนใส่นะไม่ใช่เขา พอลสันมองต้นขาอ่อนของหญิงสาวตรงหน้า กระโปรงเธอสั้นมากจนเห็นขาขาวเนียน ก็พลอยทำให้นึกถึงมือที่เคยสัมผัสในวันนั้น มันนุ่มนิ่ม ชวนสัมผัสมาก \"...คุณออกไปหาเควินเถอะ\" เขากลืนน้ำลายและเสหันไปมองทางอื่นทันที แค่ต้นขาของเธอก็ทำเขามีอารมณ์แล้ว \"เดี๋ยวค่ะ ฉันมีเรื่องจะถาม\" \"ว่ามา\" \"คุณจะเซ็นสัญญากับฉันตอน...\" \"เมื่อหน้าที่ของคุณสิ้นสุดลงผมจะเซ็นสัญญาให้ทันที ส่วนช่วงนี้ผมจะให้ลูกน้องเข้าไปช่วยงานที่โรงแรมให้\" “…” ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีน้ำใจกับเธอขนาดนี้ \"คุณแค่ทำหน้าที่ของคุณให้ดีก็พอ\" \"ค่ะ\" \"ออกไปได้แล้ว\" เรียวพยักหน้าตอบด้วยความเคยชิน แต่แล้วก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างเลือดเย็น \"ขานตอบด้วยครับ\" \"คะ? \" \"ตอนนี้ผมเป็นเจ้านายของคุณ ไม่ใช่ผู้ร่วมลงทุนนะ\" ให้ตาย เถอะ!! บ้าอำนาจ!! “ทราบ…แล้วค่ะ” เธอกัดฟันตอบแล้วก็รีบออกมาจากห้องทันที เรียวเดินออกมาข้างนอกก็เห็นเควินยืนรออยู่ก่อนแล้ว จึงเดินตามเขาไปที่ห้องกระจกที่อยู่หน้าห้องของคุณพอลสัน เห็นผู้หญิงตัวสูง ผิวสีน้ำผึ้ง แต่งหน้าจัด แถมแต่งตัวแบบโชว์เนินอกนิดหน่อย โชว์ต้นขาผิวสีน้ำผึ้ง ที่นี่ คือมาทำงานหรือมาทำอะไรกันแน่ เควินหยุดเดินและหันไปมองผู้หญิงตัวสูงคนนั้น \"นี่คือเลขาส่วนตัวที่จะมาทำหน้าที่แทนผมช่วงนี้\" หญิงสาวคนนั้นมองเรียวก่อนจะเบะปากอย่างไม่พอใจ สักพักเควินก็หันมามองเรียว \"ส่วนนี่ คือคุณเจนสุดา เลขาหน้าห้องของคุณพอลสันครับ\" เลขาหน้าห้อง? ตั้งใจจะมาเป็นเลขาหรือจะมาเป็นเมียเจ้านายกันแน่ โชว์หราขนาดนี้จะรอดเงื้อมมืออีตาโรคจิตนั่นได้ยังไง \"แต่งตัวเฉิ่มจัง\" แหนะ มีกระแนะกระแหน เรียวเลิกสนใจแล้วเดินตามเควินไปตรงห้องประตูกระจกอีกฝั่งที่มีคนนั่งทำงานอยู่สิบกว่าคน เขาหยุดยืนหน้าโต๊ะหนึ่งและหันมามองเธอ \"นี่คือโต๊ะทำงานของคุณครับ\" เรียวพยักหน้าก่อนจะนั่งลง เบาะนิ่มดีแต่ก็ดีน้อยกว่าเบาะผู้บริหารที่เธอนั่งอยู่ \"แล้วหน้าที่ของฉันต้องทำอะไรบ้างคะ? \" เควินมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย \"ฟังครับ\" \"คะ? \" เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ฟังอะไร ฟังคนในนี้นินทากันอย่างนี้เหรอ \"ฟังอะไรเหรอคะ\" \"ฟังเจ้านาย หน้าที่ของคุณคือฟังคำสั่งเจ้านาย ทางนี้ครับ\" เควินชี้ไปยังโทรศัพท์ของบริษัทที่วางอยู่บนโต๊ะ ตรงหน้าเธอ เดี๋ยวนะ...เอกสารไง เลขาต้องตรวจเอกสารเพื่อเอาไปให้เจ้านายเซ็นไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์แค่นี้...หรือเดิมทีเควินก็ต้องนั่งโต๊ะตัวนี้เหมือนกัน อ๋อ อาจจะแค่นั่ง รอเดี๋ยวก็คงมีเอกสารมาให้ทำใช่ไหม ตึดตึด ตึดตึด \"กดรับได้เลยครับ ตอนนี้เจ้านายกำลังมีคำสั่ง\" เรียวกดรับสายโทรศัพท์อย่างงงๆ \"ค่ะ\" เธอรอฟังคำสั่งแรกอย่างตื่นเต้น [คุณอิงกาญจน์] \"คะ\" [ช่วยเอาขยะไปทิ้งให้ผมที] อะ...อะไรนะ [เร็วๆ นะครับ ผมเหม็น] ไอ้บ้านี่!! คิดจะแกล้งกันใช่ไหมเนี่ย!!