ตอนที่5 หน้าที่ที่ต้องทำ

C h a p t e r 5 \"ทิ้งขยะ? เลขาต้องทำหน้าที่นี้ด้วยเหรอคะ\" เธอหันไปถามเควินที่ก้มหน้ามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะเห็นเขาพยักหน้าตอบกลับ คือปกติแม่บ้านจะเป็นคนเอาไปทิ้งให้ตามเวลานะ ที่โรงแรมเธอก็ทำแบบนี้... เควินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไง และไม่รู้หรอกว่าเจ้านายจะให้คุณเรียวไปทิ้งขยะทำไม เพราะตอนที่เข้าไปในห้องทำงาน ถังขยะในห้องมันยังว่างเปล่าอยู่ แต่ต้องพยักหน้าไปก่อน เพราะเจ้านายเป็นคนสั่ง ก็ต้องทำตามคำสั่ง เรียวยกยิ้มมุมปากด้วยความอนาถใจ ช่างเป็นคำสั่งแรกที่ทำให้น่าตื่นเต้นจริงๆ เธอลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องทำงานของพอลสันโดยลืมอะไรไปอย่าง... \"ออกไปแล้วเข้ามาใหม่\" เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง “…” เธอยืนนิ่งพลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี เรียวเดินออกไปข้างนอกแล้วเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"เข้ามาได้\" เธอเปิดประตูเข้าไปด้วยรอยยิ้มขมขื่น พลางเดินหาถังขยะรอบห้อง \"ถังขยะอยู่ที่ไหนคะ\" พอลสันเงยหน้าขึ้นมองเรียวก่อนจะยกยิ้มอย่างมีเลศนัย \"มานี่สิครับ\" เธอมองเขาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ก็เห็นชายหนุ่มขยับเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะ แล้วพยักพเยิดไปข้างล่าง ถังขยะที่ว่าอยู่ใต้โต๊ะนั่นเอง งั้นก็หยิบออกมาให้เธอสิ เรียวกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย พอลสันนั่งนิ่ง รอให้หญิงสาวหยิบถังขยะออกมา แต่เวลาผ่านไปนาน เธอก็ไม่หยิบถังขยะออกมาสักที ทำไมไม่หยิบล่ะ เขาเรียกให้มาเอาขยะไปทิ้งไม่ใช่เหรอ หรือจะให้เขาหยิบให้… ต่างคนต่างมองกันไม่มีใครทำอะไร \"ยืนทำอะไรอยู่ หยิบสิครับ\" \"ถังขยะมันอยู่ด้านใน คุณก็หยิบออกมาให้สิคะ\" พอลสันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า \"คุณหรือผมกันแน่ที่เป็นเจ้านาย\" น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้เธอยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนหวาน อ่า เธอเข้าใจแล้ว ว่าเขาชอบใช้อำนาจบังคับลูกน้องแบบนี้นี่เอง เรียวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วคลานเข้าไปหยิบถังขยะที่อยู่ด้านใน ความจริงพอลสันแค่อยากจะแกล้งเล่นเท่านั้น ยิ่งเห็นเธอมาท่าทีต้องอดทนอดกลั้นกับความไม่พอใจ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสะใจยังไงก็ไม่รู้ แต่...เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมองก้นงอนๆ ของเธอที่อยู่ตรงหน้าเลยนะ เกือบลืมรูปลักษณ์ภายในใต้เสื้อผ้านี้ไปแล้วว่ามันเย้ายวนมากขนาดไหน เอวคอด หน้าอก แล้วก็บั้นท้าย...ตกลงเขาแกล้งเธอหรือเธอมาแกล้งเขากันแน่ เรียวหยิบกระดาษที่วางอยู่บนพื้น ทิ้งใส่ถังขยะ ก่อนจะค่อยๆ คลานถอยออกมาแล้วลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้อง โดยไม่หันไปมองชายหนุ่มที่กำลังกลืนน้ำลายด้วยความเสียดายอยู่ หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานแล้ว เธอก็ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องมองถังขยะในมือ เธอเห็นนะ สายตาที่เขามองสะโพกของเธออย่างจาบจ้วง โรคจิต ความเจ้าชู้ หื่นกาม เพลาๆ ลงบ้างไม่ได้หรือไง!! \"อย่าให้เผลอนะ ฉันจะเตะให้หงายท้องเลย\" มีแต่กระดาษที่ยังไม่ได้ใช้ถูกขยำไว้จนเต็มถัง คิดว่าเธอโง่มากเลยมั้ง เหอะ!! ใช้ของสิ้นเปลืองดีจัง หาเรื่องแกล้งเธอมากกว่า คำบ่นของเรียวทำให้เลขาสาวหน้าห้องที่มือถือลิปสติกสีสวยอยู่อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เธอ...ตกใจที่ผู้หญิงคนนี้กล้าด่าคุณพอลสันลับหลัง ทั้งที่ปกติผู้หญิงร้อยทั้งร้อยแทบจะถวายตัวให้เขาหรือไม่ก็จ้องจะกลายเป็นผู้หญิงของเขาจนตัวสั่น แต่กับเธอคนนี้... เควินยืนมองดูหญิงสาวที่ใช้มือเขี่ยกระดาษในถังไปมาพร้อมกับปากบ่นพึมพำ ก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจกับพฤติกรรมของเจ้านาย อะไรทำให้เจ้านายต้องมาคอยแกล้งผู้หญิงตัวเล็กๆ ทั้งที่ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน คนในบริษัทชั้นผู้บริหารบางคนก็ตื่นเต้นที่ได้เห็นเลขาที่จะมาทำงานแทนเควินคนใหม่ บางคนก็รู้สึกไม่พอใจที่คุณพอลสันเลือกเธอแต่ไม่เลือกพนักงานในบริษัทแทน เรื่องของเรียวจึงกลายเป็นประเด็นหลักในการอภิปรายหรือเรียกง่ายๆ ว่านินทานั่นเอง แต่ที่ทุกคนไม่รู้ก็คือเธอคือใคร เรียวเองก็ไม่อยากจะให้ใครรู้เพราะไม่ชอบความวุ่นวาย แค่อยากทำงานแบบเงียบสงบ โดยไม่มีปัญหากับใครให้ครบสามเดือน แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ ตึดตึด ตึดตึด \"ค่ะ\" [ขอกาแฟให้ผมแก้วหนึ่ง] \"ค่ะ\" เรียววางสายก่อนเดินไปชงกาแฟให้พอลสันที่ห้องพักด้านข้าง เสร็จแล้วก็เดินไปเคาะประตูเพื่อเอากาแฟไปให้เขาก่อนจะเดินออกมาจากห้อง นั่งได้สิบนาที... ตึดตึด ตึดตึด \"ค่ะ\" [เควินไม่ได้บอกคุณเหรอ] \"เรื่องอะไรคะ\" [ผมดื่มกาแฟดำ] เธอไม่รู้เพราะไม่มีใครบอกอะไรสักอย่าง ให้แต่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ \"ไม่ทราบค่ะ\" [ชงมาใหม่] \"ค่ะ\" เสียงกัดฟันของเธอทำให้คนฟังแอบหัวเราะออกมาเบาๆ เรียววางสายและเข้าไปห้องด้านข้างเพื่อชงกาแฟอีกครั้ง แปลกจริง ปกติชงกาแฟเป็นหน้าที่ใคร แล้วทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย เธอมาเรียนรู้งานนะ มาเป็นเลขา ไม่ใช่พนักงานบริการแบบนี้ ก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจเท่านั้นแหละ เสร็จจากชงกาแฟ ก็เอาเข้าไปให้เขาในห้องทำงานก่อนจะเดินออกมานั่งที่เดิม เพื่อรอคำสั่งที่สำคัญต่อไป พอลสันเองก็ไม่ใช่คนชอบแกล้งอะไร แต่แค่เห็นเธอชอบฝืนยิ้ม บางครั้งก็ทำท่าทีอึดอัดเพราะทำตามใจตัวเองไม่ได้ยิ่งทำให้อยากรู้ว่าเธอจะอดทนไปได้นานแค่ไหน รู้สึกเหมือนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ \"นายครับ\" เสียงของเลขาคนสนิททำให้พอลสันหุบยิ้มและปรับสีหน้าให้เย็นชาอีกครั้ง \"อะไร\" \"เอกสารที่นายให้ผมส่งไปให้คุณเรียว\" \"ทำไม\" \"เธอเอามาคืนผมครับ\" เควินวางแฟ้มลงบนโต๊ะของเจ้านาย \"ทำไมเธอไม่อ่าน\" เขาบ่นพึมพำเบาๆ เอกสารที่เขาสั่งให้เลขาส่งไปให้เธอคือเอกสารที่เกี่ยวกับข้อมูลบริษัท มันมีประโยชน์ที่เธอจะเรียนรู้จากการอ่านเอกสารฉบับนี้ แล้วทำไมเธอถึงเอามาคืนเขาล่ะ \"เธอคิดว่ามันเป็นเอกสารความลับเลยไม่กล้าเปิดดูด้านในครับ เธอบอกว่า กลัวตายถ้ารู้ความลับมากเกินไป\" พอลสันนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง กลัวตาย? เธอคิดว่าเขาจะส่งข้อมูล เรื่องความลับขั้นสุดยอดให้เธอดูหรือไง พอลสันถอนหายใจยาวๆ และดันแฟ้มเอกสารมาทางเควิน \"บอกให้เธออ่าน แล้วอธิบายหน้าที่ที่เธอต้องทำด้วย\" \"แล้วนายจะให้ผมไปวันไหนครับ\" \"อีกสามวัน\" \"ครับ\" เควินหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป มองโต๊ะของเรียวก็เห็นเธอกำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในคอมพิวเตอร์ ตอนนี้งานเอกสารแทบไม่มี แล้วเธอจะนั่งอ่านอะไรได้ นอกจากคงจะตรวจงานที่โรงแรมของเธอส่งมาให้ทางอีเมล น่าชื่นชมจริงๆ ขนาดมาทำงานเป็นเลขายังต้องคอยตรวจงานของระดับผู้บริหารอีก เควินเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นหางตาของหญิงสาวมีคราบน้ำตาแห้งๆ อยู่ \"คุณอิงกาญจน์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ\" เรียวเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเป็นเควินก็ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มให้แห้ง \"ฉันแค่อ่านนิยายเรื่องสั้นในเว็บออนไลน์นะคะ มันซึ้งกินใจเกินไปหน่อย\" “…” อ๋อ ที่เธอนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ คืออ่านนิยายออนไลน์เหรอ เขาได้แต่หึหึในลำคอก่อนจะว่างแฟ้มเอกสารตรงหน้าของเธอ \"คืออะไรคะ ฉันส่งมันคืนคุณไปแล้วนิ\" \"เจ้านายให้ผมเอามาให้คุณอ่านครับ\" \"แต่มันเป็นเอกสารสำคัญ...\" น้ำเสียงของเรียวดังขึ้นมา พอรู้ตัวอีกทีก็ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เควินและกระซิบเบาๆ \"มันเป็นเอกสารสำคัญ ฉันไม่อยากรู้ความลับในบริษัทคุณหรอกนะคะ\" เธอไม่อยากรู้สึกเหมือนมีดมาจ่อที่คออยู่ตลอดเวลา \"ถ้าคุณได้อ่านมันทั้งหมด คุณจะรู้ว่ามันไม่ใช่เอกสารความลับอะไรหรอกครับ มันคือแผนงานการทำงานและข้อมูลบริษัทบางอย่างที่สามารถเปิดเผยได้\" \"แล้วเอามาให้ฉันอ่านทำไม\" มีเจตนาอะไรถึงเอามาให้เธออ่านกันเล่า \"คุณอ่านแล้วจะรู้เองครับ วันนี้ตอนเที่ยงเจ้านายมีนัดคุยธุระกับคุณเหวิน เตรียมตัวไว้ด้วยนะครับ\" \"โอเคค่ะ\" เรียวรับคำและหยิบเอกสารมาเปิดอ่านดู และใช้โทรศัพท์เขียนข้อความส่งคำถามไปหาเควินเรื่องบางเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ 11.00 น. ตึดตึด ตึดตึด \"ค่ะ\" [มาที่ห้องผม] เรียววางสายแล้วเดินไปที่ห้องของพอลสัน ก็เห็นเขากำลังใส่เสื้อสูทสีน้ำเงินอยู่ \"คุณรู้ใช่ไหม ว่าผมจะไปไหน\" \"ค่ะ คุณเควินบอกฉันแล้ว\" \"เขาบอกอะไรคุณอีก\" \"เขาบอกว่าให้จดบันทึกทุกครั้งที่มีการนัดพูดคุยกับใครก็ตาม\" พอลสันพยักหน้าอย่างพอใจ \"วันนี้ผมมีคุยธุระกับคุณเหวิน คุณกลับไปเปลี่ยนชุดให้ดีกว่านี้ ห้ามใส่สีดำ แว่นตาก็ไม่ต้องใส่\" \"ขอเหตุผลค่ะ\" เธอจะไม่ยอมทำตามหรอกนะ ถ้าไม่มีเหตุผลดีๆ อุตส่าห์ตั้งใจแต่งตัวให้ดูไม่สวย จะได้ไม่เป็นที่น่าสนใจ อยู่ๆ จะมาให้เปลี่ยนง่ายๆ ได้ยังไง \"ไม่มีเหตุผล\" \"งั้นฉันขอไม่ทำตามนะคะ\" \"คุณอิงกาญจน์ครับ ผมเป็นเจ้านาย คุณคือเลขา หน้าที่ของคุณคือทำตามคำสั่งของผมเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ปากคุณต้องตอบแค่คำเดียวคือ ‘ค่ะ’ \" สายตาและน้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้เธอมองอย่างไม่พอใจ \"อีกอย่าง คุณต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ เรายังไม่ได้ทำสัญญาอะไรกัน ถ้าเกิดคุณทำให้ผมไม่พอใจ ผมจะยกเลิกสัญญาที่ว่าตอนไหนก็ได้\" อืม...ก็จริงของเขา เธอต้องอดทนให้มากกว่านี้ เพราะตอนนี้เธอคือเลขา เขาคือเจ้านาย \"ค่ะ! \" น้ำเสียงหนักแน่นของเธอทำให้พอลสันพยักหน้าอย่าพอใจ ความจริง เธอก็หัวไวดีเหมือนกัน คิดว่าจะต่อต้านให้ถึงที่สุด แท้ก็ได้เท่านี้ เรียวแยกกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนชุดก่อนจะตามไปที่โรงแรม Red Blood สาขาสุขุมวิท แต่ดันเกิดเรื่องก่อนเธอจะถึงโรงแรม... ขณะที่กำลังขับรถอยู่ ก็ดันมีข้อความไลน์เข้ามา ด้วยความที่คิดว่าเป็นข้อความสำคัญจากบริษัทเธอจึงหยิบขึ้นมาเปิดดูพร้อมกับขับรถไปด้วย จนไม่ทันได้มองรถข้างหน้าว่ากำลังติดไฟแดงอยู่ ทำให้เหยียบเบรกรถไม่ทัน ชนอย่างจังกับรถคันหรู และที่น่าโมโหที่สุดก็คือ ข้อความไลน์ไม่ใช่ของบริษัท แต่เป็นน้องสาวต่างพ่อต่างแม่ของเธอ จัสมิน!! Jusmin : ขอยืม Chanel’ s Diamond Forever รุ่นนี้หน่อยนะ พอดีวันอาทิตย์มีงานกาล่าดินเนอร์ตอนกลางคืน Ryo : อย่ามายุ่งกับของของฉัน!! Jusmin : อย่างกไปหน่อยเลยพี่สาว แค่ยืมเดี๋ยวเอามาคืน Ryo : กระเป๋าในห้องเธอเยอะแยะ อย่ามาแตะต้องของในห้องฉัน!!!! Jusmin : แต่ฉันไม่มีรุ่นนี้นี่นา Ryo : ถ้าเธอกล้ายุ่ง ฉันจะฆ่าเธอ!!!! เรียวเป็นคนชอบสะสมกระเป๋ายี่ห้อ Chanel มาก ไม่ว่าจะออกมากี่รุ่นเธอจะเป็นคนแรกที่เข้าไปจองและได้มันมาก่อนเสมอ รุ่นนี้ก็เหมือนกันราคาก็แพงหูฉี่และที่สำคัญมีแค่ 13 ใบในโลก เธออุตส่าห์เก็บใส่ตู้ไว้อย่างดี ไม่รู้ยัยจัสมินเข้ามาเห็นได้ยังไง ให้ตายเถอะ!! ถ้าแกกล้าหยิบมันออกมา ฉันจะไปตามถึงที่ให้ดู ก๊อก ก๊อก ก๊อก เรียวละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันไปมองผู้ชายที่ยืนเคาะกระจกอยู่ฝั่งคนขับ เกือบลืมไปเลยว่าเธอขับรถชนคันข้างหน้า เรียวปรับสีหน้าท่าทางให้ดูอ่อนหวานที่สุดก่อนจะลงจากรถ ชายหนุ่มมองเรียวขาที่ค่อยๆ ก้าวออกมาจากประตูรถ รวมถึงการเสยผมของหญิงสาวที่ทำให้เขาตาค้างไปหลายวินาที เดรสสีขาวที่เธอใส่เน้นสัดส่วนจนดูเย้ายวน \"คุณคะ ขอโทษนะคะ พอดีฉันเบรกไม่ทัน\" ใบหน้าเรียวสวยแสดงความรู้สึกผิด \"อ๋อ...ครับๆ ไม่เป็นไรครับ\" \"คือ ฉันรีบไปทำธุระต่อ นี่คือนามบัตรของฉันค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะรับผิดชอบเอง ขอโทษจริงๆ นะคะ\" \"ครับ\" เรียวเห็นผู้ชายตรงหน้าพยักหน้าหงึกหงักก็คิดว่าคุยกันเข้าใจเรียบร้อยแล้ว จึงรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที แต่ความจริงแล้วชายหนุ่มกำลังไม่มีสติ สมองเบลอ เห็นเพียงสาวน้อยร่างบางยืนยิ้มให้เท่านั้น พอรู้สึกตัวอีกที สาวสวยคนนั้นก็ขับรถออกไปแล้ว ซวยแน่ๆ ปล่อยรอดไปได้ยังไง ชายหนุ่มรีบเดินไปหาเจ้านายที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถเบนซ์ \"ขอโทษครับ เธอบอกว่าเธอรีบ เธอจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ครับ นี่นามบัตรของเธอครับ\" ชายหนุ่มยื่นนามบัตรให้เจ้านายของเขาก่อนจะเดินมาขึ้นรถฝั่งคนขับ พลางเหลือบมองเจ้านายผ่านกระจกหลังด้วยความหวาดระแวง วันนี้เป็นวันแรกที่เขามาทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ไม่รู้จะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยหรือเปล่า \"ไม่เป็นไรหรอก เลิกมองแล้วขับรถได้แล้ว\" เสียงทุ้มต่ำของเจ้านายทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ชายหนุ่มด้านหลังมองนามบัตรในมือมีชื่อ ’อิงกาญจน์ ภัทรนิธิโภคิน’ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย โรงแรม Red Blood สาขาสุขุมวิท เรียวรีบเดินเข้าโรงแรมไปชั้น7 โซน VIP ทันที ตอนนี้เลยเวลาไปสิบนาทีแล้ว เธอเข้าห้องน้ำเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยของการแต่งกาย เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสปกสูทสีขาวที่พอดีตัวขับเน้นรูปร่างให้เด่นชัด แต่งหน้าเบาๆ ให้ดูเรียบร้อยนิดหน่อย มันดูไม่เหมือนเลขาแต่เหมือนเธอมาทำงานที่โรงแรมมากกว่านะ ช่างเถอะ เรียวเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินไปตามทางทางเข้าห้องที่ 9 ด้านใน ก๊อก ก๊อก ก๊อก เควินเดินมาเปิดประตูให้เรียวเดินเข้าไปด้านใน ก็เห็นผู้ชายวัยกลางคนกำลังนั่งสนทนากับพอลสันอยู่ ทันทีที่พอลสันเห็นเรียว จากสีหน้าปกติกลายเป็นขมวดคิ้วแน่นสายตาเยือกเย็นจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของเขาทำให้คุณเหวินสงสัยจึงหันไปมองตามสายตาก็ถึงกับตกตะลึง \"ว้าว ไม่นึกว่าคุณพอลจะรู้ใจผม พาสาวสวยมาด้วย มานี่นี่\" “…” เรียวชะงักเท้าและมองไปที่พอลสันเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สายตาของเขาตอนนี้กลับมองเธอเยือกเย็นจนน่ากลัว อะไรกัน คงไม่ได้คิดจะเอาเธอไปขายให้ตาแก่คนนี้หรอกนะ เมื่อเลขาคุณเหวินเห็นว่าหญิงสาวยืนนิ่งก็เดินเข้ามาจับแขนของเธอและพาไปนั่งที่นั่งข้างๆ กับเจ้านายของตัวเอง เรียวไม่รู้ว่าควรปฏิบัติยังไง จึงได้แต่เดินไปตามแรงจูงและนั่งลงนิ่ง ตอนนี้ร่างกายเธอเกร็งไปหมด ทำตัวไม่ถูก คุณเหวินคิดว่าพอลสันคงต้องการเอาใจเขาถึงได้พาสาวสวยมาให้ได้เชยชม และพอยิ่งมองใกล้ๆ ก็ทำให้เห็นผิวขาวเรียบเนียน เดรสของเธอขับเน้นหุ่นให้ดูเซ็กซี่มาก พอลสันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เขาให้เธอเปลี่ยนเป็นชุดอื่นเพราะชุดเดิมที่เธอใส่มันดำทั้งตัว ดูไม่เหมาะสมกับการคุยงาน แต่นี่เธอดันใส่เดรสสีขาว อวดทรวดทรงองเอวให้เห็นหมด ถ้าอยู่บนร่างกายคนอื่นอาจมองดูเฉยๆ แต่พออยู่บนร่างของเธอ เขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว!! \"คุณเหวิน\" น้ำเสียงเรียบเฉยของชายหนุ่มไม่ได้เข้าหูชายวัยกลางคนสักนิด เพราะเขากำลังจ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มหื่นกาม เรียวสัมผัสได้ถึงความหยาบกร้านของมือชายคนนี้ ที่กำลังลูบไล้แขนของเธออยู่ ก็ได้แต่เบ้ปากด้วยความรู้สึกขนลุก อยากจะบ้าตาย เธอไม่เคยเจอคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อทำตัวจาบจ้วงแบบนี้มาก่อนเลย \"ผมชอบเธอนะ คุณพอลสัน คุณทำผมพอใจมากครับ เรื่องพื้นที่ตรงสีลม...\" \"ไม่ใช่\" น้ำเสียงของเขาดูปกติแต่ฉายความดุดันจนน่ากลัว \"อะไรนะครับ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ\" พอลสันกำลังสงบสติอารมณ์ที่คุกรุ่น ด้วยการหลับตาและผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น จ้องมองคุณเหวินด้วยแววตาปกติ เย็นชาไร้ความรู้สึก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา \"เธอ เป็นเลขาของผมครับ\"