ตอนที่8 ไม่มีวัน

C h a p t e r 8 \"ฉันชื่อเรียวค่ะ\" เจคค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอช้าๆ \"เป็นเด็กพอลสันเหรอ\" \"เปล่าค่ะ ฉันคือเลขาของคุณพอลสัน!!” เรียวรีบตอบทันควันทำให้เสียงดังจนคนรอบข้างที่หูผึ่งรอฟังได้ยิน \"อ๋อ เลขา...\"เจคลากเสียงยาว เจคหรี่ตาลงมองหญิงสาวอย่างจับผิด “งั้นคุณใช่คนที่ทำกาแฟไปให้เขาหรือเปล่า\" ถ้าเป็นเธอจริง ก็กล้ามากนะที่เล่นงานพอลสันแบบไม่กลัวตายได้ “…” เรียวถลึงตาโตมองเจคอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เขารู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอ \"ผมก็แค่ถามเฉยๆ ถ้าเป็นคุณจริงๆ งั้นก็...สุดยอดมาก\" เจคขยิบตาให้เรียวพร้อมกับยกยิ้มให้แบบซุกซนก่อนจะโบกมือให้และเดินจากไป \"ไปละคนสวย\" ผู้หญิงบริเวณนั้นเริ่มซุบซิบนินทากันตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นและที่เป็นประเด็นที่สุดน่าจะเป็นเธอ ก็ใครใช้ให้เจค ดาราชื่อดังเข้ามาทักทายพูดคุยได้ง่ายๆ กันเล่า ทั้งที่ปกติเจคเข้าถึงยากจะตาย แล้วยังมีประเด็นเรื่องการเป็นเลขาให้คุณพอลสันอีก น่าอิจฉา \"ไม่รู้ว่าใช้ลูกไม้อะไร ถึงทำตัวสนิทสนมกับคุณพอลสันได้\" \"นั่นสิ คงจะอยากใช้ทางลัดเพื่อไต่เต้าเป็นเมียท่านประธานล่ะมั้ง\" “แล้วเมื่อกี้ที่คุณเจคเข้าไปทัก พี่เห็นหรือเปล่า หล่อนทำหน้าตาใสซื่ออยากทำให้เขาเอ็นดูล่ะสิ” “คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ หน้าตาก็ดี ไม่น่าทำตัวแบบนี้” เรียวนั่งฟังคนข้างหลังที่เหมือนจะนินทาเบาๆ แต่ก็พอรู้ว่าคนพวกนั้นตั้งใจพูดให้เธอได้ยิน ตอนที่เธอเป็นผู้อำนวยการของโรงแรม ก็โดนโจมตีแบบนี้เหมือนกัน ทั้งคำพูด คำนินทา รวมถึงเว็บบอร์ดของโรงแรม สารพัดจะโดน โดนมาจนชินแล้ว กับลมปากแค่นี้ ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก \"เฉิ่มเชยแบบนี้ คงเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ\" \"ฉันว่า บางทีคุณพอลสันอาจจะไม่เอาก็ได้ แกดูเลขาหน้าห้องอย่างคุณเจนสุดาสิ อ่อยมากี่ปีแล้วล่ะ แค่หางตาคุณพอลสันยังไม่มองเลย\" \"พนันกันไหมล่ะ\" เรียวถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับกับการต้องมานั่งทนฟังคำนินทาระยะเผาขน ต้องทนไปสักสามเดือนไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงตอนนั้นหรือเปล่า เธอเริ่มรำคาญจึงลุกจากที่เพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ไม่วายหนีเสือปะจระเข้ ขณะที่กำลังทำธุระอยู่ในห้องน้ำด้านในสุด ก็ยังต้องเจอกับมนุษย์ขี้อิจฉาและพวกที่ชอบปล่อยข่าวลือ… \"เห็นใน Line group หรือยัง ที่พี่เจนเล่า\" \"เห็นล่ะ คิดว่าใสๆ ที่แท้ก็แอ๊บนั่นเอง\" \"เกลียดจริงๆ พวกชอบรวยทางลัดอยากได้ผัวเป็นเจ้านาย\" \"เรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่เจนอาจจะปั่นก็ได้\" \"แกเห็นไหม ที่คุณเจคออกมาจากห้องคุณพอลสันยังเดินไปหายัยเฉิ่มนั่นเลย ไม่รู้หว่านเสน่ห์อะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว\" \"แต่ฉันว่าคุณพอลสันไม่น่าจะชอบผู้หญิงแบบนั้นนะ ดูไม่ค่อยน่าสนใจ\" \"นางอาจเข้าไปตะครุบคุณพอลสันเองก็ได้\" \"หมายหัวหล่อนไว้ก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยจัดการทีหลังตอนเควินไม่อยู่\" \"ก็ดีค่ะ จะได้บีบให้มันลาออกไปเลย\" หลังจากได้ยินคนข้างนอกเริ่มออกจากห้องน้ำ เสียงฝีเท้าเริ่มหายห่างไปเรื่อยๆ เรียวก็เริ่มหัวเราะจากระดับเบาจนระดับสูงสุด เธออยากจะหัวเราะให้กับคำนินทาทั้งหลาย อยากเล่นงานเธอเหรอ ได้นะ ลองดู เพราะเธอไม่ยอมเสียเปรียบอยู่แล้ว ดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ วันต่อมา เควินมารับเรียวตั้งแต่เช้าระหว่างทางก็ได้คุยถึงเรื่องแผนงานที่ต้องทำในช่วงนี้ เพราะวันพรุ่งนี้เควินจะไปแคนาดาแล้ว ส่วนเธอก็ต้องกลายเป็นเลขาเต็มตัวแทนเควิน \"แล้วคุณเควินจะกลับมาวันไหนเหรอคะ\" \"ผมไม่มั่นใจครับ แต่นายให้ไปหนึ่งอาทิตย์\" \"อ๋อ\" \"ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็สามารถโทรหาผมหรือส่งข้อความมาได้ตลอดครับ\" เรียวหันมายิ้มให้กับความใจดีของเควิน ถึงบางครั้งเขาจะดูเย็นชาเหมือนเจ้านายของเขา แต่อย่างน้อยเควินก็ใจดีกว่ามาก \"ขอบคุณนะคะ\" เควินเผลอหันมามองเรียวที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ก็อดนึกชมกับความน่ารักของเธอไม่ได้ เขาพบเจอคนรวยมานักต่อนัก คนส่วนใหญ่จะหยิ่งยโสมองคนระดับล่างอย่างเหยียดหยามเสมอ แต่เรียวกลับไม่เป็นแบบนั้น เธอแสดงกิริยาเสมอภาคกับเขาไม่เคยดูถูกที่เขาเป็นแค่เลขาของเจ้านายด้วยซ้ำ ทำให้เขามีความรู้สึกดีกับเธอเพิ่มมากขึ้น เควินขับรถพาเรียวมาที่สนามกอล์ฟที่เจ้านายมีนัดกับหุ้นส่วน เธอเดินตามเควินไปถึงขอบสนามที่อยู่ในร่ม มองจากที่ไกลๆ จะเห็นพอลสันที่ใส่หมวกสีดำ เสื้อโปโลสีขาวที่กระชับรูปร่างเฟิร์มของเขาจนเห็นมัดกล้ามบางๆ กางเกงขายาวสีดำเข้าทรงกับเรียวขา ด้วยความที่เขา ตัวสูงจึงทำให้เด่นชัดบวกกับความหล่อที่กินขาดคนที่อยู่แถวนั้น ยกเว้นหนวดที่ขึ้นริมคางบริเวณปากเป็นตอ เดี๋ยวสิ เธอไม่ได้เห็นขนาดนั้น แค่เมื่อวานที่เขาเข้ามาใกล้ทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดมากขึ้นเท่านั้นเอง \"ผู้ชายที่ยืนอยู่กับคุณพอลสันคือคุณลีโอใช่ไหมคะ\" \"ครับ คุณลีโอคือหุ้นส่วนคนสำคัญของบริษัท เปรียบเสมือนพี่ชายของนายครับ\" เธอเคยได้ยินว่าหุ้นส่วนของ Red Blood มีทั้งหมด 5 คน หนึ่งในนั้นมีคุณลีโอด้วย เป็นผู้กำกับหนังมือทองที่ได้รางวัลมาร้อยกว่ารางวัลแล้ว แถมยังรวยอีกต่างหาก หน้าตาก็หล่อ แต่ถ้ามองจากที่เธอยืนอยู่จะเห็นแค่คุณพอลสันที่โดดเด่นที่สุด... ไม่ได้เข้าข้างนะ แต่เจ้านายของเธอหล่อมากจริงๆ ขนาดแคดดี้ที่ยืนถือร่มอยู่ยังทำสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้เขาเลย น่าหมั่นไส้ \"ไปกันเถอะครับ\" เควินพูดจบก็เดินลงสนามกอล์ฟ เรียวก็วิ่งตามเขาไปพร้อมใช้สมุดเล่มหนาขึ้นมาบังแดด \"นั่นใคร ผู้หญิงที่วิ่งตามเควินมา\" พอลสันได้ยินลีโอพูดขึ้นมา ก็หันหน้าไปมองเควินที่กำลังเดินมา ด้านหลังคือหญิงสาวร่างบางกำลังวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล เพราะคนที่ควรกังวลควรเป็น… \"เธอคือเลขาของผมครับ\" พอลสันตอบ ใช้สายตาสังเกตใบหน้าของลีโอที่กำลังเป็นประกายลุกวาว \"เลขา? แล้วเควินล่ะ\" \"เควินจะไปแคนาดาชั่วคราว\" \"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า\" \"ไม่มีอะไรครับ แค่มีปัญหานิดหน่อย\" พอลสันเลือกที่จะไม่พูดต่อ จากนั้นก็ใช้หางตามองเลขาสาวที่ยืนหลบแดดอยู่ข้างหลังเขา ลีโอก็พอจะรู้ว่าพอลสันไม่ต้องการให้เขาถามต่อ จึงไม่พูดอะไรแต่สายตากลับจ้องมองไปที่ผู้หญิงด้านหลังของเขาแทน ถึงการแต่งตัวของเธอจะดูเหมือนผู้หญิงทึนทึก แต่หุ่นของเธอมันต้องเอกซ์แน่นอน ผู้หญิงคนนี้หลุดรอดสายตาเขาไปได้ยังไงนะ พอลสันมองผู้ชายข้างหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะขยับตัว ทำทีเป็นหลบแดด แต่ความจริงเพื่อบดบังสายตาของหุ้นส่วนต่างหาก ลีโอเห็นแบบนั้นก็นึกขำ ใครที่ไหนจะดูไม่ออกว่าพอลสันกำลังกันท่าอยู่ แค่แววตาที่แสดงออกมาก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้แตะต้องไม่ได้ \"ท่านครับ มีโทรศัพท์ถึงท่านครับ\" เลขาของลีโอเดินถือโทรศัพท์เข้ามาหาเจ้านาย \"แป๊บหนึ่งนะ ขอรับสายก่อน\" ลีโอหันมาบอกพอลสันก่อนจะเดินหลบไปอีกทางเพื่อคุยธุระ เมื่อเห็นลีโอเดินไปแล้ว เขาก็หันไปหาเรียวที่ยืนอยู่ข้างหลังทันที \"อยู่ใกล้ๆ ผมไว้\" จู่ๆ พอลสันก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย เรียวก็ไม่เข้าใจแต่ก็ได้พยักหน้าเป็นการตอบรับ เขาเดินเข้ามาหาเธอก้าวหนึ่งก็สามารถประชิดตัวเธอได้ จากนั้นก็จับเอวเธอไว้แล้วโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหู \"ผมยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องกาแฟเมื่อวานเลย คุณว่าผมควรทำยังไง\" พอลสันยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะปล่อยมือจากเอวของเธอและกลับหันหลัง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรียวนึกเสียใจก็ไม่ทันแล้ว ลืมได้ไงว่าหมอนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ \"พอลสัน\" \"ครับ\" \"ฉันอยากให้นายไปงานกาล่าดินเดอร์ของคุณชายหนึ่ง\" พอลสันถอนหายใจก่อนจะนึกถึงเจค เขาคิดว่าเจคต้องมาคุยกับลีโอเพื่อให้มาตะล่อมเขาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคนอย่างลีโอจะมาบังคับให้เขาไปทำไม \"เจคมาคุยกับพี่งั้นสิ\" \"เปล่า พอดีคุณชายหนึ่งมาชวนฉัน แต่วันนั้นฉันไม่ว่าง ก็เลยจะให้นายไปแทน คุณชายหนึ่งบอกว่าเคยชวนนายผ่านเควิน แต่ก็โดนปฏิเสธไปหมด\" \"พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ\" เขาไม่ชอบเข้างานสังคมที่คอยเป็นข่าวลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง ไม่ชอบการปั้นหน้ากันของพวกคุณหญิงคุณนาย ไม่ชอบฟังเรื่องไร้สาระที่เอาแต่ยกยอปอปั้นกัน เขาชอบเจอเป็นตัวบุคคลมากกว่าแต่ก็อยู่ที่ความพอใจของเขาอีกนั่นแหละ \"แต่ฉันได้ยินมาว่า หลานสาวของคุณชายหนึ่งสวยมากนะ\" นั้นไง เรื่องเดิม \"ถ้านายเห็นแล้วอาจจะชอบก็ได้ จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที\" มีแฟนแล้วดียังไง ไม่มีแฟนสิดี ไม่น่าเบื่อด้วย จะมีอะไรกับใครก็ไม่ต้องวุ่นวาย ขนาดคนใกล้ตัวอย่างพอร์ชแต่งงานแล้วก็ยังไม่รอด… \"ผมไม่ชอบ\" ลีโอตบบ่าพอลสันเบาๆ ด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะเอียงคอมองไปด้านหลังของพอลสันอีกครั้ง ทำให้สบสายตาเข้ากับดวงตาคู่สวยพอดี \"เลขาแกสวยดีว่ะ ชื่ออะไร\" พอลสันมองลีโอที่สายตายังจับจ้องไปที่เธอ เขาไม่รู้ว่าตัวเองไม่พอใจอะไร แต่ที่รู้คือตอนนี้ เขาไม่ชอบที่มีใครมามองเธอหรือทำทีสนใจเธอต่อหน้าเขา และยิ่งเป็นลีโอคนที่เขานับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆ แล้วละก็… ยิ่งถ้าลีโอเกิดชอบใครขึ้นมา ก็มีร้อยล้านวิธีที่จะทำให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาได้ และนั้นคือสิ่งที่พอลสันไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุด \"พี่จะสนใจไปทำไม หน้าก็ไม่เห็นสวย หน้าอกก็ไม่มี แถมยังไม่เซ็กซี่อีก\" ลีโอมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวพอลสันที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหรือว่าจะมีอะไรระหว่างสองคนนี้กันแน่ พอลสันตั้งใจพูดข้อเสียให้ลีโอฟัง เพื่อให้เขาเลิกสนใจในตัวเธอ เรียวไม่ได้ยินคำที่ลีโอพูดแต่ได้ยินคำที่พอลสันพูด แต่ก็ไม่ได้คิดว่าคำพวกนั้นจะหมายถึงเธอ “ตาบอดหรือเปล่า\" ลีโอลองถามเป็นเชิงกับเขา การที่น้องชายคนนี้สนใจผู้หญิงคนหนึ่ง ถือเป็นเรื่องแปลกเพราะปกติเขาไม่เคยสนใจใครคนไหนนอกจากมีอะไรกันก็จบ แต่ตอนนี้ถึงแม้สีหน้าจะเย็นชาเรียบเฉยแต่คำพูดจากลับบอกเป็นนัยว่า ’อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้’ แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน เมื่อพอลสันเห็นว่าคำพูดของเขาไม่เข้าหูลีโอเลยสักนิด งั้นคงต้องใช้วิธีที่เขานึกได้ในตอนนี้ เขาจับแขนเรียวให้เดินมายืนขนาบข้างของเขาก่อนจะมองลีโอ \"ผู้หญิงที่หน้าตากลมเล็ก จมูกนิด ปากหน่อย แก้มอูมแบบนี้ นี่เรียกสวยเหรอ ส่วนหน้าอกของเธอแค่ไซส์อนุบาลเองครับ ดูสิ ข้างหน้ากับข้างหลังแทบจะแยกไม่ออก แล้วสะโพกกับก้น...\" พอลสันส่ายหน้าไปมาก่อนจะบอกว่า \"นี่เรียกว่าสะโพกได้ยังไง ต้องเรียกว่าไม้กระดาน แบนพอกับหน้าอกขนาดนี้ พี่มองตรงไหนว่าสวยครับ\" พอลสันพูดข้อเสียทุกอย่างที่ลีโอไม่ชอบในตัวผู้หญิงออกมาหมด เรียวถลึงตาโตมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอได้ยินคำพวกนั้นเต็มสองหู เธอแค่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด แต่เขากลับมาพูดถึงเธอแบบนี้นะเหรอ มาวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างของเธอต่อหน้าคนอื่นได้ยังไงกัน มันจะมากเกินไปแล้วนะ เขาว่าอะไรนะ หน้าตาไม่สวย หน้าอกไม่มี แถมไม่เซ็กซี่ด้วย ฮ่าๆๆๆ แล้วไม่ทราบว่าใครกันนะที่คิดจะจับเธอกินตอนอยู่ในห้องทำงาน!!! ไอ้คนสารเลว!!! พอลสันมองสีหน้าลีโอที่กำลังครุ่นคิดกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะดันหญิงสาวไปด้านหลังให้พ้นสายตาของผู้ชายตรงหน้าเหมือนเดิม หวังว่าที่เขาพูดไปจะทำให้ลีโอตาสว่างขึ้นมาบ้างและเลิกสนใจในตัวเลขาของเขาสักที ซึ่งสิ่งที่พอลสันพูดทำให้ลีโอตาสว่างมากจริงๆ นั่นแหละ เขารู้แล้วว่าน้องชายคนนี้ของเขากำลังปกป้องผู้หญิงคนนี้อยู่ เพียงแต่คำพูดคำจามันออกจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็เถอะ เควินยืนข้างหลัง อ้าปากค้างด้วยความตกใจที่เจ้านายของตัวเองกำลังพูดวิจารณ์รูปร่างของคุณเรียวแบบลืมหายใจ ถึงแม้บางครั้งเจ้านายจะพูดเรื่องรูปร่างผู้หญิงบ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคุณเรียว... เควินเห็นนัยน์ตาดำขลับของเรียวลุกโชนไปด้วยเปลวไฟก็ทำให้เขาตัดสินใจถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที \"เอาล่ะ ที่แกพูดก็ถูก เธอไม่ค่อยตรงสเปกฉันเท่าไหร่\" ลีโอยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะหันหลังกลับไปรับไม้กอล์ฟจากเลขา พอลสันยกยิ้มอย่างพอใจที่ทำลายคู่แข่งไปได้หนึ่งคน ความคิดของเขาคือผู้หญิงคนนี้ จะเป็นของใครไม่ได้เธอต้องเป็นของเขาคนเดียว ไม่ใช่สิ เธอต้องเป็นของเขาก่อน... ตอนนี้เรียวมีความรู้สึกอยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้มาก เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือด้วยความโกรธ มันไม่รู้สึกเจ็บเท่าใจที่กำลังบีบรัดอยู่ตอนนี้ ไม่เคยมีใครพูดจาแบบนี้กับเธอมาก่อน มีแต่เขา เขาคนเดียวที่คอยแต่พูดถึงเรื่องรูปร่างของเธอ ต่อจากนี้ไป เธอสาบานเลยว่า ถ้าเขากล้าแตะต้องเธออีกเมื่อไหร่เธอจะไม่ยอมอีกแล้ว ไม่มีวัน!!!