ตอนที่9 แค้น

C h a p t e r 9 หลังจากพอลสันกับลีโอเล่นกอล์ฟกลางแดดเสร็จ ทั้งคู่ก็เข้ามาอยู่ในห้องวีไอพีเพื่อคุยถึงเรื่องธุรกิจกันต่อ โดยที่เรียวกับเควินยืนอยู่ริมประตูอย่างรู้งาน \"สรุปเรื่องนั้นจะเอายังไง\" ลีโอเอ่ยขึ้น \"พี่ก็รู้ว่าผมจะทำยังไง\" \"ทำไมมันต้องคอยขัดขาเล่นงานนายเรื่อยเลยวะ\" \"เรื่องในอดีต บางทีก็ไม่น่าจดจำเท่าไหร่\" \"มันสารภาพแล้วใช่ไหม\" \"ครับ\" \"เลวกว่าที่คิดไว้อีก\" ลีโอถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา \"เอ่อ แล้วจะไปเยี่ยมนาเดียร์วันไหน\" \"ผมว่าจะไปวันนี้\" \"ฝากบอกเธอด้วยว่าฉันจะไปเยี่ยมพรุ่งนี้\" \"ครับ\" พอลสันตอบ ลีโอพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมามองเลขาคนสวยที่ยืนอยู่ แปลกจัง เขารู้สึกว่าผู้หญิงลักษณะแบบนี้จะชอบแต่งตัวมีสีสันฉูดฉาดเสียอีก \"ทำไมเป็นเลขาถึงต้องใส่ชุดดำด้วย\" \"เธอชอบ\" ลีโอลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมายืนข้างหน้าเรียวพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ เขากำลังเพ่งมองว่าผู้หญิงคนนี้สวยแบบไหนถึงทำให้น้องชายของเขามีปฏิกิริยาอะไรแปลกๆ ดูรวมๆ แล้วเธอเป็นคนผิวขาว ตาสวย ริมฝีปากเล็ก หน้าอกก็มีแต่เพราะใส่ชุดสีดำมันเลยพลางให้ดูไม่เห็น ส่วนเอวก็คอดเล็ก ขาก็ยาวเรียว เป็นผู้หญิงตัวเล็กและสวยคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดที่พอลสันแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้ เขาคงจะพาเธอกลับไปแล้ว ลีโอจับคางเรียวเงยขึ้นมาและหมุนซ้ายขวาเพื่อมองโครงหน้าให้ชัดเจนมากขึ้น \"เธอดูน่ารักดี ฉันชอบนะ\" “…” พอลสันเริ่มใจเต้นแรงเหมือนกำลังมีความกังวลอะไรอยู่ ฝ่ามือกำหมัด ริมฝีปากเม้มแน่น ลีโอพูดตามความรู้สึกโดยไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอได้สติก็กลอกตาเล็กน้อย \"แต่...แต่ก็ไม่ใช่สเปกฉันอยู่ดี ฮ่าๆ \" ลีโอหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะปล่อยมือออกจากคางหญิงสาวด้วยความเสียดายและกลับมานั่งที่เดิมพร้อมหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ เขารู้ดีว่าพอลสันเป็นคนควบคุมตัวเองเก่ง เห็นภายนอกดูเฉยๆ แต่ภายในกำลังร้อนเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด ทางที่ดี อย่าไปยุ่งจะดีกว่า ระยะการพูดคุยเรื่องงานผ่านพ้นไปเกือบสองชั่วโมง ไม่นานลีโอก็ขอตัวกลับก่อน ส่วนพอลสันเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ขึ้นรถตรงไปที่โรงพยาบาล Red Blood ขณะที่นั่งอยู่บนรถ พอลสันหันหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างกายเป็นบางครั้งบางคราวคล้ายกับอยากจะพูดอะไร แต่นึกไม่ออก จึงได้แต่ทำท่าทีให้ดูมีพิรุธ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ ก็แค่…อยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอะไรให้เธอเสียหายแบบนั้น แต่… ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาทำหน้าหงิกงอใส่เขาไง อุตส่าห์พูดด้วยก็หลีกเลี่ยงเดินหนี ไม่พูดจา ก็เดินขึ้นมาบนรถทันที เธอควรจะของใจเขาถึงจะถูก เขากำลังช่วยไม่ให้เธอโดนเสือร้ายกินนะ ให้ตายเถอะ!! ทำไมรู้สึกไม่ดีแบบนี้กันนะ!! เรียวพยายามไม่มอง ไม่สนใจ ไม่ยุ่ง ไม่คุย เพราะเธอโกรธเขามากถึงมากที่สุด มีผู้หญิงที่ไหนจะชอบให้ใครมาพูดจาด่าทอต่อหน้าคนอื่นบ้าง แหงสิ สนใจก็บ้าแล้ว ปากแบบนี้ไม่เสยให้บุญเท่าไหร่ล่ะ โรงพยาบาล Red Blood ที่นี่คือโรงพยาบาลเอกชนอันดับ 3 ที่ดีที่สุดของประเทศ อยู่ในเครือ Red Blood ซึ่งพอลสันก็คือท่านประธานใหญ่ของบริษัท และอาจเพราะเขาไม่เคยมาที่นี่พอมีข่าวหลุดออกไปว่าท่านประธานใหญ่จะมา ถึงได้มีขบวนคนแห่กันมายืนต้อนรับกันมากมายจนบอดี้การ์ดของเขาต้องเป็นคนมากันไว้ \"ยินดีต้อนรับคุณพอลสันครับ\" ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยังต้องโค้งคำนับให้พอลสันและเช็กแฮนด์ตามสไตล์ฝรั่ง เรียวยืนมองอยู่ข้างหลังด้วยความชื่นชม พอลสันอายุ 32 แต่สามารถซื้อใจคนที่ทำงานให้เขาแถมอายุมากกว่าตั้งหลายปีได้ก็ถือว่ามหัศจรรย์มาก \"ผมแค่มาเยี่ยมเพื่อน ไม่ต้องทำอะไรให้วุ่นวายหรอก\" \"ได้ยังไงกันครับ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณพอลสันมาเยือน\" \"ขอบคุณทุกคนครับ กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ\" ทุกคนโค้งคำนับให้ด้วยความเคารพก่อนจะแยกย้ายกันไป ส่วนผู้อำนวยการดูเหมือนมีเรื่องจะพูดเยอะจนต้องตามติดมาที่ลิฟต์ด้วย \"ผมให้คุณนาเดียร์อยู่ห้องวีไอพีชั้นบนสุดครับ เราดูแลอย่างดี คุณพอลสันไม่ต้องเป็นห่วง\" \"ครับ งั้นผมขอตัว\" พอลสันเอ่ยตัดบท เมื่อลิฟต์มาถึง พอลสัน เควินและเรียวก็เดินเข้าลิฟต์ไป บอดี้การ์ดอ้าแขนกันผู้อำนวยการไว้ไม่ให้ตามไปด้วยเพื่อความเป็นส่วนตัวของเจ้านาย เรียวขยับเข้าไปใกล้เควินก่อนจะกระซิบเบาๆ \"คุณเควินคะ\" \"ครับ\" แต่เสียงตอบกลับมาของเควินทำให้พอลสันหันไปมองชายหญิงข้างหลังด้วยหางตา เควินรู้สึกได้ถึงรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวเจ้านาย จึงรีบพูด \"พอดี คุณเรียวเรียกผมนะครับ\" เควินเห็นสีหน้าเจ้านายมองมาจึงตอบกลับไปอย่างบริสุทธิ์ใจ พอลสันหันไปมองเรียว ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน ไม่นานเขาก็กลับหันหลังยืนตามปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น \"มีอะไรก็ถามผม\" ทั้งที่เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ แถมยังเป็นเจ้านายเธอด้วย แทนที่จะเข้ามากระซิบถามเขาก็ได้ ทำไมต้องไปถามเควิน ไม่เข้าใจ \"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ\" คำตอบของเรียวทำให้พอลสันต้องหันมาเผชิญหน้ากับเธออย่างเต็มตัว ให้ตายสิ!! \"คุณโกรธ...\" \"เชิญค่ะ\" เรียวไม่อยากจะได้ยินเขาพูด จึงตัดบทและเดินออกไปจากลิฟต์ทันที พอลสันได้แต่นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งถึงได้เดินตามออกมา เธอกล้าดียังไงถึงเดินหนีเขาทั้งที่ยังพูดไม่จบ “นี่…” “…” พอลสันเดินออกมาก็ยืนขวางทางเธอไว้ คิ้วขมวดแน่น อ้าปากจะพูด แต่พอเห็นใบหน้าแข็งกร้าว ริมฝีปากเชิดหยิ่ง กำลังมองมาอย่างท้าทาย ก็ได้แต่กลืนคำจะพูดลงท้องจนหมด เธอกำลังโกรธจริงๆ ด้วย “ผม…” ขอโทษ… แล้วทำไมต้องขอโทษด้วย มีอะไรให้ต้องขอโทษ ตลกใหญ่แล้ว ขณะนั้น พอลสันเหลือบสายตาขึ้นเห็นเควินยืนอยู่กำแพงทางเลี้ยว ถึงได้รู้สึกตัวว่าตอนนี้มีคนยืนอยู่เต็มไปหมด เขาไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจาก เดินผ่านหน้าเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เรียวเดินตามพอลสันมาถึงหน้าห้อง VIP ห้องหนึ่งที่มีชายชุดดำยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน ก็พบกับหญิงสาวผมแดง นอนใส่ชุดโรงพยาบาลอยู่บนเตียงด้วยสภาพอิดโรย \"มาแล้วเหรอ\" หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก่อนจะเด้งตัวนั่ง \"ดีขึ้นบ้างหรือยัง\" พอลสันเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวยาว \"ดีแล้วล่ะ ซื้อโจ๊กมาด้วยหรือเปล่า\" \"ซื้อมาแล้วครับ โจ๊กปลา\" เควินตอบแทนเจ้านายและรีบเทโจ๊กใส่ถ้วยทันที \"รบกวนเควินอีกแล้วสิ ขอบคุณมากนะ\" \"ไม่เป็นไรครับ\" \"แล้วเรื่องนั้น...\" \"ดูแลตัวเองไปก่อน เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง\" \"เบามือหน่อยนะ เพราะปกติฉันใช้คำพูดมากกว่ากำลัง\" \"นั่นมันเธอไง\" \"เอ๊ะ แล้วนี่ใครกัน\" หญิงสาวเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังพอลสันก็นึกแปลกใจ เพราะปกติพอลสันไม่เคยให้พนักงานผู้หญิงคนไหนเดินตามมาก่อน \"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเรียวเป็นเลขาของคุณพอลสันค่ะ\" เรียวเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะยื่นมือส่งให้นาเดียร์เป็นมารยาท \"อ๋อ ฉันชื่อนาเดียร์ค่ะ เป็นเพื่อนของพอลสัน\" \"ฉันเหมือนเคยเจอคุณมาก่อน\" เรียวมองหน้านาเดียร์พลางครุ่นคิด \"คุณนาเดียร์ นางแบบเครื่องสำอางใช่ไหมคะ ฉันเคยซื้อเครื่องสำอางที่คุณเป็นแบนแอมบาสเดอร์ ใช้ดีมากเลยค่ะ\" และเธอเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัทอีกด้วย ทั้งสวยทั้งเก่ง นาเดียร์ส่งมือเช็กแฮนด์กลับมาเช่นกัน เรียวยิ้มอย่างจริงใจทำให้นาเดียร์อดขำในความน่ารักสดใสของเธอไม่ได้ \"ขอบคุณมากนะคะ\" \"แต่ตัวจริงคุณสวยมากเลย\" \"ขอบคุณนะ คุณเรียวก็สวยมากเลยค่ะ\" เรียวยิ้มอย่างเคอะเขินก่อนจะปล่อยมือและกลับไปยืนที่เดิม \"นายไปได้เลขาสวยๆ จากที่ไหน มีเควินแล้วจะเอาเลขาไปอีกทำไม...” นาเดียร์แวดใส่พอลสัน ก่อนจะส่งยิ้มหวานหันไปมองเรียว “คุณเรียวสนใจมาทำงานกับเดียร์ไหมคะ\" \"ไม่ได้!! \" “…” เรียวอ้าปากกำลังจะพูดแต่ยังไม่ทันจะส่งเสียง คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน พอลสันรู้ตัวเองว่ากำลังแสดงกิริยาไม่เหมาะสมจึงได้กระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน \"พอดี เธอมีเงื่อนไขกับฉันอยู่\" \"อ๋อ\" นาเดียร์ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก แต่ก็ยังสังเกตได้ถึงความไม่พอใจของชายหนุ่ม เธอจึงยกแขนขึ้นกอดอก เอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย \"ทำไมต้องทำหน้างอใส่ฉันด้วย ฉันแค่ล้อเล่นเอง\" พอลสันไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำสีหน้าแบบไหนอยู่ รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่นาเดียร์ทัก เขากลอกตาบน ทำเป็นไม่ได้ยินที่ใครพูดอะไร จากนั้นก็ใช้หางตามองเรียว อาจเพราะวันนี้ เขาเจอเรื่องให้กังวลใจตั้งแต่เช้าเลยทำให้เกิดความระแวงอยู่นิดหน่อย นาเดียร์เบ้ปากก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง \"เรื่องนั้น ตกลงสายสืบดูรู้แล้วใช่ไหม\" \"อืม\" \"พวกมันเล่นแรงเกินไปแล้วนะ\" \"ก็ถือว่าได้รู้ ว่าคนของเรามันก็ใช่ย่อย\" \"เสียดายคนที่มีความสามารถแบบเขา\" \"ช่างเถอะ\" ครืด ครืด ครืด ครืด เรียวหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา พอเห็นเบอร์สายเรียกเข้าก็หมุนตัวหันหลังก่อนจะกดรับสายและป้องปากไว้กันเสียงออก [ฮัลโหล ไว้ค่อยโทรหาอีกทีนะ ตอนนี้ยังไม่ว่าง คิดถึง ไว้เจอกัน] พอลสันหูผึ่งเมื่อคนข้างๆ รับสายจากใครก็ไม่รู้ ได้ยินคำหนึ่งชัดเจนมากคือ ’คิดถึง’ เธอกำลังคุยกับใครกัน หลังจากทำธุระที่โรงพยาบาลเสร็จแล้ว ก็เดินทางกลับไปที่โรงแรม Red Blood ต่อ พอลสันไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวกำลังหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดีจากเรื่องเมื่อเช้า แต่…เขาก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดสักหน่อย เขาผิดอะไร จะไปรู้สึกผิดทำไม อีกอย่างเขาจะแคร์ทำไม ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง...ใช่ไหมล่ะ พอลสันเดินเข้าไปในห้อง ยืนหันหลังให้เรียวก่อนจะถอดสูทออกแล้วส่งให้เควินไปแขวน \"คุณเรียว\" \"ค่ะ\" \"วันนี้คุณกลับเลยก็ได้\" \"คุณให้ฉันเลิกงานก่อนเวลาเหรอคะ\" \"ใช่ คุณเลิกงานแล้วครับ\" พอลสันคิดว่าน่าจะให้เวลาเธอใจเย็นๆ ลงกว่านี้ก่อน อาจจะทำให้เธอหายโกรธเขาไปเองก็ได้ อีกอย่าง วันนี้ก็ไม่มีงานอะไรให้ทำแล้ว \"แต่พรุ่งนี้ ให้เตรียมเอกสาร...\" ขณะพูดก็หันหน้ากลับมามองหญิงสาวอีกครั้ง แต่... เขาไม่เห็นใครแล้ว นอกจากเควินที่ยืนหน้านิ่งอยู่กับที่ ส่วนเรียว เธอรู้สึกดีใจมาก ที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขาอีก เมื่อได้ยินเขาบอก ‘ให้เลิกงานได้’ เธอก็รีบกลับหันหลังและเดินออกจากห้องไปทันที พอลสันไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับพฤติกรรมของเธอ รู้สึกเหมือนเธอไม่สนใจอะไรเขาเลยสักนิด \"คุณเรียวไปแล้วครับ\" เควินตอบเจ้านายที่มองประตูหน้าห้องอย่างงงๆ พอลสันได้ยินเสียงทักของเควินก็รีบปรับอารมณ์และหันกลับมามองโทรทัศน์แทน \"ไม่ได้มองหาเธอสักหน่อย\" \"ครับ\" ใครจะกล้าเถียง ถ้าเจ้านายบอกว่าไม่ได้มองหาก็ไม่ได้มองหา \"พรุ่งนี้เตรียมเอกสารแล้วเอาให้ผู้หญิงคนนั้น\" \"ครับ แล้ววันนี้ นายจะเข้าบ่อนไหมครับ\" \"นายเข้าไปตรวจก็แล้วกัน\" พอลสันนั่งลงที่เก้าอี้ เอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะใช้มือนวดขมับ 22.23 น. ผับโรงแรม Red Blood สาขารัชดาฯ \"คุณพอลสันคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่สละเวลามาคุยกับจีน\" หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวกระโปรงทรงเอสั้นกุด ผมเป็นลอนดัดสีดำเงา ริมฝีปากแดงเลือดหมู ทำให้เธอดูสวยเปรี้ยวกำลังไขว่ห้างทำสายตาหยาดเยิ้มให้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม วันนี้เธอตั้งใจมาเสนอแผนการลงทุนของโรงแรมพ่อของเธอที่กำลังล้มละลาย พ่อของเธออยากให้พอลสันเป็นผู้ร่วมลงทุนด้วยเพราะจะยิ่งทำให้โรงแรมมีชื่อและเงินที่จะขอนั้นมันมากเกินกว่าใครจะให้ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรเธอจะไม่ยอมให้ครอบครัวล้มละลายแน่ หญิงสาวมองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังเปิดแฟ้มแผนงานอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง พอลสันรู้ว่าเธอมาดักรอเขาเป็นอาทิตย์แล้วแต่เขาไม่คิดจะร่วมลงทุนที่ไหนจึงบอกปัดไป แต่ก็ยังคงตามตื๊อ จนกระทั่งวันนี้ ตอนที่ลงมาที่ผับใต้ดินเพราะนอนไม่หลับ ก็เห็นเธอตั้งใจแต่งตัวเย้ายวนเพื่อตั้งใจมายั่วเขา งั้นก็ให้เธอแสดงความสามารถหน่อยแล้วกัน พอลสันรับแฟ้มแผนงานมาเปิดอ่านดู \"แผนงานของคุณดีนะ แต่ยังขาดอะไรอีกหลายอย่าง\" พอลสันพูดจบก็วางแฟ้มลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าเรียบเฉย \"ถ้าคุณพอลสันเห็นว่าส่วนไหนควรปรับแก้ บอกจีนได้เลยค่ะ จีนจะแก้ให้หมดทุกอย่าง แค่คุณพอลสันพอใจ\" พอลสันมองดวงตาหญิงสาวข้างหน้าด้วยสายตาที่เร่าร้อน ผู้หญิงคนนี้ตาโต ผิวสีน้ำผึ้ง หน้าอกที่ถูกดันออกมาทำให้ดูใหญ่แต่เขารู้ว่ามันก็ไม่เท่าไหร่หรอก หุ่นเธอเหมือนนางแบบขายาว แบบนี้สิน่าจะเป็นสเปกของหนุ่มฝรั่งแบบเขา ไม่เหมือนยัยตัวแสบนั่น ที่เขาพูดแบบนั้นมันก็จริงแล้วนี่น่า แต่ทำไมกลับรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย \"คุณมีความสามารถอะไร ที่จะทำให้ผมพอใจ\" พอลสันพูดลองเชิงหญิงสาวตรงหน้า เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกและเดินมานั่งข้างชายหนุ่มและเบียดหน้าอกเข้ามาแนบชิดแขนของเขา \"จีนทำได้ทุกอย่าง แค่คุณพอลสันต้องการ\" เธอใช้มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของพอลสันแหวกออกก่อนจะค่อยๆ ลูบซอกคอของเขาอย่างเบามือ ชายหนุ่มเองก็ดูจะเคลิบเคลิ้มกับพฤติกรรมของหญิงสาว เขาเชยคางของหญิงสาวขึ้นมองดวงตาของเธอเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจมาเสนอตัวให้เขาเพื่อให้ได้เงินลงทุน ซึ่งนี่ไม่ใช่คนแรกที่เขาเคยเจอกับอะไรแบบนี้ \"ไม่ใช่ว่าทำตามที่ผมสั่ง แล้วจะได้ทุกคน\" \"จีน...อยากเป็นผู้หญิงของคุณพอลสันค่ะ\" ผู้หญิงของเขางั้นเหรอ? ผู้หญิงที่เคยมีอะไรกับเขาส่วนใหญ่จะจบที่บนเตียงครั้งเดียวก็แยกย้าย จะมีแค่คนสองคนที่ได้ไปต่ออาจจะได้อยู่สักสองอาทิตย์หรือสามอาทิตย์ ซึ่งช่วงเวลานั้นเขาก็จะเลี้ยงดูอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แต่หลังจากที่เขามีคนใหม่ให้ได้เชยชมแล้ว ผู้หญิงเหล่านั้น จะได้เงินไปก้อนหนึ่งแล้วก็ห้ามมาให้เห็นหน้าอีกเด็ดขาด นั้นคือเงื่อนไขของการเป็นผู้หญิงของเขา ซึ่งตอนนี้จะว่าไปเขาก็ว่างเปล่ามาเกือบสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง \"จีนหวังว่าคุณพอลสัน จะให้โอกาสครอบครัวจีนบ้าง แล้วจีนจะทำตามคุณทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรก็ตาม\" พอลสันมีความลังเลอยู่ในใจ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา เขามัวแต่สนใจว่าจะต้องได้กินยัยตัวแสบแต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได้กิน แต่ผู้หญิงที่ได้กินง่ายแบบนี้ทำไมไม่เห็นรู้สึกน่ากินเลยสักนิด มุมหนึ่งของ ผับโรงแรม Red Blood สาขารัชดาฯ \"ฉันเพิ่งกลับมาจากอเมริกา แทนที่จะชวนกินข้าว ดันชวนมากินเหล้า\" \"เหอะน่า กินๆ ไปเถอะ ฉันเลี้ยง\" เรียวเทวิสกี้ใส่แก้วและดันหาผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาคือเธียเตอร์เป็นเพื่อนสนิทของเรียวตั้งแต่เรียนปี 1 ปัจจุบันพอจบออกมาก็ไปช่วยพ่อดูแลโรงพยาบาลที่อเมริกา แต่ช่วงนี้คงได้หยุดพักถึงบินกลับมาที่ไทยได้ คนที่โทรศัพท์หาเธอก็คือเขาคนนี้แหละ \"เสี้ยนเหล้าแบบนี้ถ้า ไม่เหงาก็เครียด\" เธียเตอร์เอ่ยขึ้น เรียวมองเพื่อนหนุ่มของตัวเอง ที่พูดเหมือนรู้ดี แต่ความจริงก็ไม่มีใครรู้จักเธอได้ดีเท่าเพื่อนคนนี้อีกแล้ว \"เออ มีเรื่องคิดนิดหน่อย\" \"เป็นอะไร\" เธียเตอร์กอดอกมองเพื่อนของตัวเองที่กระดกวิสกี้เข้าปากไปแก้วที่สอง คำถามของเพื่อนทำให้เรียวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธออยากจะใช้กำปั้นน้อยๆ ชกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีตาบ้านั่นจริงๆ \"แก ฉันไม่สวยเหรอวะ\" เรียวมีความรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองขึ้นมานิดหน่อย เขาทำให้เธอหมดความรู้สึกชื่นชมตัวเองไปเลย นมเธอก็ออกจะตูมตาม ก้นก็งอนเด้งจะตาย แบนเรียบตรงไหน บ้าเอ๊ย!! เธียเตอร์ได้ยินเพื่อนสาวเอ่ยขึ้นมาก็อดขำไม่ได้ เพื่อนคนนี้ของเขาเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจมาตั้งแต่สมัยเรียนทำให้ผู้ชายเข้ามาแบบหัวบันไดไม่เคยแห้ง แต่ตอนนี้กลับมานั่งกลุ้มกับความไม่สวยของตัวเอง ได้เหรอวะ \"อะไรทำให้อีแสบไม่มีความมั่นใจครับ\" \"ช่างมัน พูดแล้วก็หงุดหงิด\" \"ใครมันพูดอะไร แกก็เสยมันเลยดิ สมัยก่อน เจอคนมาด่าแกก็เข้าหาแล้วไม่ใช่หรือไง\" ตอนเรียน เรียวก็เจอพวกขี้อิจฉาคอยพูดแขวะพูดด่า แรกๆ ก็ชิน นานๆ ไปเธอเริ่มรำคาญและสุดท้ายก็เกิดการทะเลาะตบตีกัน แต่ยังไง เธอคือคนที่มีรอยแผลน้อยที่สุด คนถึงให้ฉายาเธอว่า ’อีแสบ’ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าทำหรือพูดอะไรอีกเลย แต่ตอนนี้ เธอกลับทำอะไรไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือมาปรับทุกข์กับเหล้าหรือกับผู้ชายสักคน \"ทำอะไรไม่ได้ถึงต้องมากินเหล้าแบบนี้ไง\" \"เล่ามา\" น้ำเสียงดุดันของเพื่อนชายทำให้เรียวเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่วันที่พ่อนัดเจอคุณพอลสันจนกระทั่งวันที่เธอขังเขาไว้นอกระเบียง และถึงปัจจุบันที่เขาพูดจาว่าถึงรูปร่างของเธอ เธียเตอร์นั่งฟังเพื่อนสาวเล่าด้วยอารมณ์คุกรุ่น บ่งบอกได้เลยว่าหงุดหงิดเป็นที่สุดเพราะทำตามใจตัวเองไม่ได้ ถึงได้พูดออกมาแบบน้ำไหลไฟดับได้ขนาดนี้ \"สรุป แกหงุดหงิดที่เขาบอกว่าแกไม่สวยไม่เซ็กซี่ แต่ก็ยังคอยส่งสายตาเหมือนจะจับแกกินอยู่ตลอดเวลา\" \"เออ!! \" \"ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะหวงแกหรือเปล่า\" \"แค่กๆ หวงบ้าบออะไร แกจะบอกว่าเขาชอบฉันงั้นสิ\" \"ก็...ไม่งั้นเขาจะพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะสนใจแกทำไม\" เรียวคิดตามที่เธียเตอร์พูด ลีโอเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนบริษัท Red Blood เขาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ที่หนึ่ง มีผู้หญิงไม่เคยขาดและก็มีอีกหลายคนอยากเป็นคนของเขา แต่เธอไม่ได้คิดว่าคุณลีโอจะมาสนใจเธอสักหน่อย \"มะ...มันก็มีอีกตั้งหลายวิธีป่ะ แบบบอกว่าฉันมีแฟนแล้วแบบนี้ก็ได้ ไม่ใช่มาพูดว่าอะไรแบบนั้น\" \"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แค่พูดในมุมมองผู้ชาย\" \"รอจบสามเดือนเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนให้สาสม!! \" เธียเตอร์มองเพื่อนที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปมองรอบด้านของผับ “แล้วแกไปพักที่ไหน” “Red Blood” “เพื่อนแกเป็นเจ้าของโรงแรม แต่แกดันไปพักที่อื่น รู้สึกดีจริงๆ” “ประชดเก่ง…ฉันจองล่วงหน้าไว้หลายเดือนแล้ว…อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไม่ได้หรือไง” “เชอะ!!” เขากลับมาจากอเมริกาก็ได้เข้ามาพักที่โรงแรม Red Blood เพราะจองไว้ก่อนล่วงหน้าตั้งสามเดือนแล้ว เพราะรู้ว่าที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วย ตอนแรกคิดว่าแค่เป็นโซนที่พักแบบใหม่ ที่ไหนได้ กลับเป็นผับและกาสิโนอยู่ข้างใน และดูเหมือนคนส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ดีมีเงินกันทั้งนั้น ขณะที่กำลังมองดูสิ่งรอบข้างอย่างอยากรู้อยากเห็น เธียเตอร์ก็ได้ไปปะทะสายตากับใครคนหนึ่ง เป็นผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอยู่มุมในสุดของผับ ข้างกายมีสาวสวยนั่งลูบไล้หน้าอกเขาอย่างเพลิดเพลิน แต่ดูเขาจะไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์มากเท่าไหร่ เพราะสายตาของชายคนนั้น กำลังแสดงออกถึงความไม่พอใจอะไรบางอย่าง และที่น่าแปลกอีกอย่าง สายตาคมกริบของเขาคนนั้นกำลังมองมาที่เพื่อนสาวของเขาไม่ใช่เขา \"เรียว โต๊ะตรงนั้นเหมือนกำลังมองแกอยู่\" \"ช่างมัน วันนี้ไม่มีอารมณ์ดีลใคร\" เรียวถอนหายใจพร้อมทำหน้าเศร้าก่อนจะลุกและเดินไปนั่งข้างชายหนุ่ม ใบหน้าซบลงที่หน้าอกแกร่งอย่างหมดแรง \"แก วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ\" \"ทำอ้อนแบบนี้ทุกที\" \"ก็มีแกว่างคนเดียวนี่นา ยัยจันทร์เจ้าอยู่แต่กระบี่ไม่มีเวลาโทรหาฉันด้วยซ้ำ\" เธียเตอร์เคยชินกับพฤติกรรมของเพื่อนคนนี้ ไม่ได้คิดอะไรมากก็ยกแขนขึ้นมาโอบแขนเรียวไว้พลางลูบเบาๆ เพื่อปลอบ \"อดทนเอาหน่อย ไม่เป็นไรหรอก\" \"อื้อ\" \"แต่ถ้าแกทนไม่ไหว ก็แค่หยุดมันแล้วปล่อยความอึดอัดออกมา\" \"ฉันว่า ฉันทนได้อีกไม่นานหรอก\" จิตใจของเธอเริ่มผ่อนคลายเพราะมีเพื่อนคนนี้คอยปลอบ วันนี้เป็นอีกวันที่เธอรู้สึกไม่สบายใจและไม่พอใจมากที่สุด แค้นนี้เธอจะต้องเอาคืนให้ได้!!