ตอนที่10 I miss your body

C h a p t e r 10 ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังโอบกอดหญิงสาวไว้แนบกาย กำลังใช้สายตาดุดันจ้องมองไปที่โต๊ะหนึ่งในร้าน ตอนแรกเขาแค่สงสัย ไม่พอใจนิดหน่อย ที่เธอมานัดเจอกับผู้ชายคนอื่นในที่แบบนี้ แต่ทุกอย่างกลับเพิ่มทวีคูณขึ้นมาอีกเท่าตัว เมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้นเริ่มคลอเคลียชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่เคอะเขิน แถมยังยิ้มระรื่น มีความสุข ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดกว่าขึ้นกว่าเก่า ทำไมถึงได้แสดงความสนิทสนมมากขนาดนั้น เธอทำให้เขาอยากจะลุกไปกระชากไอ้บ้านั้นขึ้นมาแล้วสั่งฆ่าให้ตายเสียเลย!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ เป็นสาวเป็นนางไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว!! \"คุณพอลสัน เป็นอะไรเหรอคะ\" จีนเริ่มมีอาการสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาน่ากลัวของเขา และมือหนากำลังบีบข้อมือเธออย่างแรง \"…\" พอลสันไม่ตอบ ค่อยๆ คลายมือหนาออก พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเพลิงไฟอยู่ในอกที่พร้อมจะปะทุทุกเมื่อก็ตามที เขากำลังเป็นอะไรกันแน่ ไม่พอใจอะไรอยู่ \"คุณพอลคะ...\" จีนคิดว่าตัวเองคงต้องแสดงออกให้มากกว่านี้ ถึงใช้มือลูบไล้ต้นขาของเขาไปมาพลางมองดูเชิงชายหนุ่มไปด้วย พอลสันสัมผัสได้ถึงมือที่นุ่มนวลของสาวข้างกาย เขาหันสายตากลับมามองเธอแน่นิ่ง ตอนนี้เขากำลังจะมีความสุขกับผู้หญิงอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ แถมเธอคนนี้ก็พร้อมที่จะขึ้นเตียงได้ทุกเมื่อ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการนี่นา แต่ทำไม…ใจกลับคิดไปถึงยัยตัวแสบนั่น นี่มันบ้าชัดๆ \"จีนทำอะไรให้คุณพอลสันไม่พอใจหรือเปล่าคะ\" ยิ่งเห็นแววตาน่ากลัวของเขา เธอยิ่งทำตัวไม่ถูก เกร็งไปหมด เหมือนกำลังจะถูกตัดหัว พอลสันลุกขึ้นยืนทำให้เธอตกใจจนหน้าซีดเซียว แต่พอเขาส่งมือไปให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ เธอก็ส่งยิ้มให้อย่างดีใจก่อนจะวางมือบนฝ่ามือของเขาและพากันเดินออกไปจากผับ เรียวกลับมาถึงบ้าน ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คเพื่อตรวจงานของโรงแรมที่พี่น้ำส่งมาให้ทางอีเมล เธอก็ได้รู้ว่า แม้คุณพอลสันจะยังไม่ได้ทำสัญญากับเธอแต่เขาก็ให้ลูกน้องเข้าไปช่วยในโรงแรมทุกอย่าง และก็ใช้เงินของเขาเข้าไปหมุนเวียนในโรงแรมเหมือนเป็นเจ้าของเสียเอง เป็นเรื่องแปลก ที่ไม่น่าเชื่อ แต่มันกลายเป็นเรื่องจริงที่พี่น้ำเขียนมาบอก แต่เธอเชื่อว่าในอนาคตเขาจะต้องมาทวงบุญคุณเธอแน่ๆ ไม่มีใครทำอะไรให้ฟรีๆ หรอก 23.45 น. หญิงสาวในร่างเปลือยเปล่าเบียดคลึงเนื้อตัวเข้ากับร่างกายกำยำที่นอนอยู่บนเตียงอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากลากไล้ไปทั่วลำคอและหน้าอกแกร่ง ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างเพอร์เฟคมาก สไตล์ฝรั่งที่มีผิวสีแทนเนียน ขนอ่อนๆ มีอยู่ร่ำไร หญิงสาวใช้มือลูบลากจากอกลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกงอันเดอร์แวร์ ชายหนุ่มเริ่มหอบครางทำให้หญิงสาวยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะลากริมฝีปากไปที่จุดเสียวกลางอกพร้อมกับมือที่เริ่มลากลงสู่น้องชายสุดรักของเขา หมับ! แต่นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มใต้ร่างกลับจับข้อมือของเธอไว้เสียก่อน ทำให้บรรยากาศรอบข้างหยุดชะงักลง \"ทำไมคะ\" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย พอลสันเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะหยุดทำไมทั้งที่เขาก็กำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับเธอ แต่...สมองกำลังทำงาน คิดถึงแต่เรื่องอื่น ไม่มีสมาธิกับเรื่องที่อยู่เลยสักนิด มีแต่ภาพยัยตัวแสบกับผู้ชายคนนั้นนั่งกอดกันอยู่ในผับ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะไปทำอะไรต่อมิอะไรหรือเปล่า เขาเด้งตัวลุกขึ้นออกจากเตียงไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำผูกเอวเสร็จก็เดินออกจากห้องเรียกเควินที่ยืนอยู่ข้างนอกเข้ามา เรียวนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องคุณพอลสันสักพัก ก็วนกลับมาเรื่องจัสมิน เกือบลืมเรื่องลูกสาวสุดที่รักไปเสียแล้ว เธอติดต่อยัยจัสมินทั้งเบอร์ส่วนตัวแล้วก็เบอร์ผู้จัดการ แต่ทั้งสองคนกลับไม่รับสายเหมือนเตี๊ยมกันเอาไว้ ไปถามพ่อกับจีน่า ทั้งสองคนกลับไม่รู้ว่าจัสมินไปค้างคืนที่ไหน ครืด ครืด ครืด ครืด เรียวมองสายเรียกเข้าที่ขึ้นชื่อเควินก่อนจะกดรับสาย \"ค่ะคุณเควิน\" [คุณอิงกาญจน์ครับ พรุ่งนี้คุณต้องมาโรงแรม Red Blood สาขารัชดาฯ แต่เช้านะครับ] \"ทำไมเหรอคะ\" [เพราะผมต้องออกเดินทางตอนตีสาม คาดว่าจะไม่สามารถปลุกนายได้ ผมต้องยกหน้าที่นี้ให้คุณเรียวด้วยครับ ที่พักส่วนตัวของนายห้อง VIP 7656 ครับ รหัส 7656 ผมจะส่งข้อความไปให้อีกทีนะครับ] \"ฉัน ต้องไปปลุกคุณพอลสันด้วยเหรอคะ\" [ครับ ฝากด้วยนะครับ] \"อ๋อ ได้ค่ะ\" [คุณอิงกาญจน์ก็ต้องนอนเร็วๆ นะครับ เพราะ...เพราะตอนเช้าต้องมาปลุกนายตอนหกโมงเช้า] \"ค่ะ\" เธอตอบรับรอฟังสิ่งที่เขาจะเอ่ยต่อ แต่แล้วปลายทางก็เงียบไป \"คุณเควิน มีอะไรอีกไหมคะ\" [คะ...คุณอิงกาญจน์ อยู่ที่ไหนเหรอครับ] \"อยู่บ้านค่ะ กำลังจะนอนแล้วค่ะ\" [ครับ โอเคครับ แค่นี้นะครับ] แล้วเควินก็วางสายไป เรียวขมวดคิ้วก็นั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยความงุนงงสักพัก ก่อนจะปิดโน้ตบุ๊ก ปิดไฟหัวเตียง และล้มตัวลงนอน หลังจากพอลสันให้เลขาคนสนิทโทรหาหญิงสาวเสร็จแล้ว ใบหน้าที่อึมครึมก็เริ่มสดใส มือที่ถือบุหรี่ไว้ก็ทิ้งลงบนที่เขี่ยบุหรี่อย่างรวดเร็ว \"นายครับ แล้วผู้หญิงในห้อง...\" \"ส่งกลับไป วันนี้ฉันหมดอารมณ์ล่ะ\" \"ครับ\" ถึงเควินจะไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของเจ้านายในช่วงนี้แต่ที่เขาพอจะเดาได้ก็คือ นายของเขากำลังมีความรู้สึกพิเศษกับคุณอิงกาญจน์ เพราะเมื่อกี้ นายให้เขาโทรหาเธอ ทำทีเหมือนต้องการให้เขากำชับเธออย่างเคร่งครัด แต่ความจริงเขาต้องการจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนต่างหาก พอได้ฟังเธอบอกว่าอยู่ที่บ้าน สายตาดุดันก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน รอยยิ้มก็ยังแอบมีให้เห็นเล็กน้อย...นายต้องกำลังชอบคุณอิงกาญจน์อยู่แน่ๆ 06.00 น. \"อรุณสวัสดิ์ครับคุณอิงกาญจน์\" เรียวยิ้มให้ผู้ชายใส่สูทหน้าห้อง VIP 7656 \"ผมชื่อเชนครับ เป็นผู้ช่วยของคุณครับ\" \"ผู้ช่วย? \" \"เควินให้ผมมาเป็นผู้ช่วยของคุณครับ\" \"อ๋อ\" เควินคงกลัวเธอทำอะไรไม่ถูกถึงได้หาคนมาช่วยเธออีกคน แต่ก็ดีนะ เธอจะได้ไม่รู้สึกเกร็งมากกว่าเดิมถ้าต้องอยู่กับผู้ชายอย่างคุณพอลสันในห้องสองต่อสอง \"คุณพอลสันตื่นหรือยังคะ\" \"ผมยังไม่ได้เข้าไปดูเลยครับ\" \"งั้น...\" \"หน้าที่นี้ต้องให้เลขาคนสนิทเท่านั้นครับ\" แต่ฉันเป็นผู้หญิงไง จะให้เข้าไปปลุกผู้ชายที่เปรียบเสมือนเสือแบบนั้น ไม่เท่ากับเข้าถ้ำเสือหรือไง เรียวเบ้ปากอย่างไม่พอใจก่อนจะกดรหัสเข้าไปข้างใน ห้องนี้เธอเคยมาครั้งแรก ตอนที่เขาทิ้งเธอให้นั่งรอไปห้าชั่วโมงนั่นแหละ มีแต่ความทรงจำแย่ๆ เธอหันไปมองห้องนอนที่ยังถูกปิดสนิทก่อนจะเดินไปเพื่อแง้มประตูดูสิ่งที่อยู่ในห้อง ก็เห็นผู้ชายท่อนบนเปลือยเปล่านอนหงายอยู่ ยังดีที่มีผ้าห่มคลุมส่วนล่างไว้ เอาไงล่ะทีนี้ จะให้เธอใช้นาฬิกาปลุกหรือเธอต้องเดินไปปลุกเอง \"คุณเชน คุณเชนคะ…\" เรียวหันไปเรียกเชนเบาๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างใน \"ครับ? \" เชนเดินมาตามเสียงเรียกของเรียว \"คุณช่วยเข้าไปปลุกคุณพอลสันทีสิคะ คือว่า มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ถ้าฉันจะเข้าไป…\" เธอทำสีหน้าลำบากใจที่สุด จนเขาต้องพยักหน้าตอบรับและเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของเจ้านายก่อนจะก้มตัวลงและเรียกเสียงเบา \"นายครับ เช้าแล้วครับ\" ให้ตายเถอะ!! ใครมันจะไปตื่นให้วะ เรียกอย่างกับเสียงมดกระซิบ จะปลุกคนก็ต้องเรียกเสียงดังกว่านี้อีกสิ!!! \"นายครับ เช้าแล้วครับ\" เรียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ กลอกตาไปมาด้วยความหงุดหงิด สักพักก็เดินมายืนข้างเตียงของแล้วโบกมือไล่ให้เชนออกไป ทันทีที่เชนออกไปแล้วเธอก็มองชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ ริมฝีปากบาง จมูกโด่ง ขนตายาวเป็นแพเรียงสวย เอ่อ…ทั้งที่นอนหลับอยู่ มีอะไรเครียดนักหนาถึงได้ขมวดคิ้วแน่นขนาดนั้น แต่สิ่งที่เรียกสายตาเธอได้เป็นอย่างดี คือกล้ามหน้าท้องเป็นซิกแพคสวยได้รูปนั่น เขาคงดูแลตัวเองอย่างดี ออกกำลังกายสม่ำเสมอมากแน่ๆ ร่างกายถึงได้สมบูรณ์… พอก่อน หน้าที่เธอคือมาเรียกเจ้านายให้ตื่น ไม่ใช่มาหื่นกามมองดูรูปร่างเขาแบบนี้ \"คุณพอลสันคะ เช้าแล้วค่ะ\" เรียวโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเขาแผ่วเบา เพื่อไม่อยากให้เขาตกใจแต่ดูเหมือนคนถูกเรียกไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่ายๆ งั้นเธอคงต้องเรียกด้วยเสียงที่ดังกว่านี้ และคงต้องขออนุญาตแต๊ะอั๋งเล็กน้อย \"คุณพอลสัน...\" เธอใช้นิ้วจิ้มไปที่อกของเขาและเพิ่มเสียงเรียกให้ดังขึ้นกว่าเดิม หมับ! นิ้วเธอแตะถูกหน้าอกเขาเบาๆ เท่านั้น ชายหนุ่มก็จับข้อมือเธอไว้แล้วกระชากลงนอนบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเธอ “…” รุนแรงชะมัด สายตาของเขาดูน่ากลัวกว่าตอนปกติเสียอีก แถมยัง…ยังมี… \"คุณพอลคะ ฉะ...ฉันเองค่ะ\" มันจะไม่น่าตกใจอะไรถ้าเขาไม่ได้หยิบบางสิ่งออกมาจากใต้หมอนและสิ่งนั้นกำลังเล็งมาที่กลางหน้าผากของเธอ มันคือปืน!!! เขาจะยิงหัวเธอ!!! พอลสันเบิกตาโตกว้าง มองหญิงสาวใต้ร่างนิ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด จนกระทั่งหญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงที่สั่นเครือขึ้นมา ถึงได้เห็นชัดเจนว่าเป็นใคร “คุณ…” \"ฉะ...ฉันมาปลุกค่ะ\" ชายหนุ่มเห็นแววตาของเธอที่มีความหวาดกลัวจนตัวสั่น ทำให้รีบลดระดับปืนลง และลงจากเตียง จากนั้นก็เก็บปืนใส่ลิ้นชักไว้อย่างรวดเร็ว \"ใครให้คุณเข้ามาในห้องผม! \" พอลสันเอ่ยถามขึ้น พลางนวดขมับเพื่อปรับอารมณ์ เขาเกือบจะเหนี่ยวไกปืนออกไปแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเธอ ป่านนี้สมองเธอคงได้กระจุยกระจายอยู่เต็มเตียงเขา เรียวเห็นสีหน้าไม่พอใจของชายหนุ่มก็รีบถดถอยตัวเองลงจากเตียง ยืนนิ่งไม่ไหวติง \"คุณ…คุณเควินบอกว่าให้ฉันมาปลุกคุณ\" \"เขาไม่ได้บอกเหรอว่าห้ามแตะต้องตัวผมตอนผมหลับ ผมเกือบจะฆ่าคุณไปแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า! \" พอลสันเงยหน้าขึ้นมาแวดใส่เธอด้วยความโมโห เขาเคยมีประสบการณ์การโดนลอบฆ่ามาก่อนเมื่อสมัยเขายังเป็นแค่นักเลงหัวไม้ ที่มีเรื่องให้ทะเลาะไปวันๆ และต่อมาพอมีงานมีเงินเพิ่มขึ้นศัตรูก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่าตัว เขาเกือบตายมาหลายครั้งเพราะคนพวกนั้น ทำให้ไม่เคยนอนหลับสนิทได้อีกเลย แต่ถึงหลับสนิท เมื่อไหร่ที่มีคนมาแตะต้องเนื้อตัวเขาตอนนอนก็จะทำให้ร่างกายตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ \"ฉะ...ฉันไม่ทราบค่ะ\" เรียวหลุบตาลงเพื่อซ่อนความหวาดกลัว ไม่มีใครบอกให้เธอระวังตัวสักหน่อย คุณเควินแค่บอกให้มาปลุก เธอก็มาทำหน้าที่ตามปกติแล้วนี่นา ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ เธอคงปล่อยให้เชนเข้ามาทำเองแล้ว พอลสันเห็นหญิงสาวมีอาการไม่คงที่ ริมฝีปากเม้มแน่น ก็ค่อยๆ เดินไปยืนตรงหน้าหญิงสาว ก่อนจะจับมือเธอไว้ทั้งสองข้างและลูบไปมาอย่างอ่อนโยน \"ผมไม่ได้ตั้งใจ\" น้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยนของเขาทำให้เรียวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจหรือว่าเป็นเพราะมือคู่นี้กันแน่ \"คราวหลังแค่เรียกผมก็พอ เรียกให้ดัง\" “…” เรียวพยักหน้ารับคำ สายตาจ้องมองมือทั้งสองของเธอที่ถูกเขากุมไว้ แปลกแฮะ ทำไมต้องมาอ่อนโยนด้วย ทั้งที่ปกติ เขาไม่ใช่คนแบบนี้สักหน่อย จะว่าไปแล้ว มือของเขาอุ่นดีจัง… ไม่สิ อุ่นอะไรเล่า ไม่อุ่นสักนิด เขาเกือบจะฆ่าเธอแล้วนะ ไม่ต้องหวั่นไหวเลย เธอรีบดึงมือกลับก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว พอลสันยืนนิ่งอยู่กับที่ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ยังคงหลงเหลือสัมผัสที่เธอทิ้งไว้ เมื่อกี้เขากำลังทำอะไร เขากำลังปลอบใจเธองั้นเหรอ ร่างกายมันเป็นไปเองทั้งที่เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน หลังจากพอลสันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ถึงเวลาอาหารเช้ามาส่ง เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กระดุมถูกปลดออกถึงกลางอกเผยให้เห็นมัดกล้ามเซ็กซี่ เดินออกมาจากห้องนอนอย่างเกียจคร้าน เรียวมองชายหนุ่มตรงหน้าที่เดินออกมาจากห้องตาค้าง คนบ้าอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้ ถึงว่าผู้หญิงตามเป็นพรวน \"เตรียมเอกสารหรือยัง\" \"คุณเควินเตรียมเอกสารไว้ให้แล้วค่ะ ส่วนประชุมตอนเช้าก็จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ\" \"อืม\" พอลสันเหลือบสายตาขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่ ไม่รู้ว่าเธอจะหายตกใจหรือยัง เธอจะกลัวเขาไปเลยหรือเปล่า หรือจะมองว่าเขาโรคจิต… บ้าเอ๊ย!! มัวคิดอะไรอยู่ จะไปสนทำไมว่าเธอคิดอะไร แล้วดูจากลักษณะท่าทางของเธอวันนี้ ดูอ่อนเพลียยังไงก็ไม่รู้ หรือเมื่อคืนเธอจะทำอะไรจนนอนดึก \"เมื่อคืนคุณนอนกี่โมง\" เรียวงุนงงกับคำถามจึงเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม เธอจะนอนกี่โมงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา ถึงในใจจะบ่นแต่ก็ยังตอบคำถามอย่างว่าง่าย \"ตี1ค่ะ\" \"ทำอะไรถึงนอนดึก\" มันเกี่ยวกับเรื่องงานหรือเปล่า คำถามของเขามันดูเป็นเรื่องส่วนตัวนะ พอลสันเห็นเรียวมีสีหน้าไม่ค่อยดีก็เริ่มมีสติกับคำถามที่ตัวเองเพิ่งถามไป เขาไม่รู้ว่าถามแบบนั้นไปทำไม แต่ในเมื่อถามไปแล้ว ก็เอาให้สุดแล้วกัน \"ผมแค่อยากรู้ว่าพนักงานของผม มีสีหน้าไม่สดใสเป็นเพราะอะไร ถ้าเกิดทำงานอยู่แล้วเป็นลมขึ้นมา จะทำให้บริษัทเสียชื่อเสียงได้\" \"ฉันสบายดีค่ะ คุณพอลสันไม่ต้องเป็นห่วง\" เรียวตากระตุก ก่อนจะกัดฟันตอบเขา พอลสันพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะถามคำถามอีกคำถามอย่างไม่ลังเล \"คุณ...คุณ มีแฟนแล้วเหรอ\" \"ถามทำไมคะ\" เรียวเอียงคอมองเขา \"ผมแค่อยากรู้\" \"ฉันจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน ก็ไม่ถึงมือคุณหรอกค่ะ\" คำตอบของเรียวทำให้พอลสันเลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะยกยิ้ม เธอกำลังท้าทายเขาใช่ไหม เห็นว่าเขาไม่ทำอะไรเธอก็คิดว่าเธอจะรอดงั้นเหรอ เขาแค่ไม่ชอบบังคับใครให้ร่วมมีเพศสัมพันธ์ด้วยก็แค่นั้น แต่ดูเหมือนเธอจะทำให้ความอดทนเขาหมดลง พอลสันลุกขึ้น ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปใกล้เธอก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดกับร่างกายที่ร้อนผ่าวจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน เรียวพูดออกมาไม่ทันได้คิดก็ตกใจกับการกระทำของเขาจึงได้แต่ใช้มือผลักหน้าอกของเขาไว้ \"คุณมั่นใจได้ยังไง ว่าจะไม่ถึงมือผม\" เรียวมองสายตาของเขาที่เหมือนเจ้าป่ากำลังจ้องมองเหยื่อ เธอเกลียดที่สุดคือความมั่นหน้ามั่นโหนกของเขา คนหลงตัวเอง ถึงผู้หญิงหลายคนจะยอมถวายตัวให้เขาแต่ก็ไม่ใช่เธอแน่นอน เรียวใช้รอยยิ้มโปรยเสน่ห์ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับปกเสื้อของเขาไว้และใช้นิ้วกรีดกรายไปทั่วหน้าอก \"ก็ถ้าถึงมือคุณ เราคงได้กันมานานแล้ว ใช่ไหมคะ\" เรียวตั้งใจจะพูดให้เขาเสียความมั่นใจเท่านั้นจากนั้นก็จะเดินจากไปแบบสวยๆ แต่ในสายตาของเขา มันคือการท้าทาย มีเหรอที่พอลสันจะยอม พรึ่บ!! “อ๊ะ!! ทำอะไรของคุณเนี่ย!!” พอลสันอุ้มหญิงสาวพาดบ่าและพาเข้าไปในห้องนอน โยนเธอลงบนเตียงก่อนจะเดินไปล็อกประตูห้อง แล้วหันมาทำสีหน้าเหี้ยมเกรียม เรียวเบิกตากว้างพลางจ้องมองเขาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและเข็มขัดออก ให้ตายเถอะ!! เขาจะกินเธอตอนนี้นะเหรอ \"คุณ คุณจะทำอะไร!! \" \"คุณท้าทายผมมากเกินไปแล้ว คุณอิงกาญจน์! \" เขาพูดชื่อจริงของเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำปนโทสะเล็กน้อย เธอผิดไปแล้ว \"คะ...คุณพอลสันคะ คุณมีประชุม...\" \"ผมเลื่อนได้\" \"แต่มันสำคัญ\" \"ตอนนี้ก็สำคัญ\" พูดจบเขาก็คุกเข่าลงที่ขอบเตียง ทั้งยังจ้องมองเธอไม่วางตา เรียวพยายามออกแรงคลานไปที่มุมเตียง แต่ยังไม่ทันถึงหัวเตียง ข้อเท้าก็ถูกมือร้อนลวกจับและดึงกลับไปอีก “ปล่อยฉันนะ!! ไอ้คนบ้า!!” เธอกรีดร้องโวยวายใช้มือปัดป่ายไปทั่วอย่างไม่ยอมแพ้ในที่สุดก็ถูกเขาคร่อมร่างไว้อย่างง่ายดาย \"ชอบรุนแรงใช่ไหม\" \"หยุดนะ!! \" เธอตะโกนจนเสียงแห้งเพื่อหวังให้เขาคืนสติ \"ครั้งแรกไม่เห็นคุณพูดแบบนี้ เรามาต่อจากคืนวันนั้นกันดีหรือเปล่า\" เขาโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตที่ซอกคอ ขบกัดใบหูที่ไวต่อการสัมผัสอย่างแผ่วเบาทั้งที่ร่างกายของหญิงสาวยังดิ้นไปมาเพื่อต่อต้าน \"I miss your body\"